Þjóðviljinn - 07.04.1984, Blaðsíða 2

shammtur
af aprílgabbi
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 5. aprfl 1984
„Það þýðir ekkert að vera einlægt að staglast á
þessu“, sagði ég við konuna mína um daginn, þegar
við vorum að ræða málin eins og við gerum stundum.
„Það er bara einu sinni svo“, hélt ég svo áfram „að í
mannlegu samfélagi er eitt bannað og annað leyfi-
legt“.
Það getur verið hrikalega þreytandi í sambúðinni,
hvernig hún þykist endalaust vita alla skapaða hluti,
milli himins og jarðar, og það meira að segja betur en
ég.
Þetta var 1. apríl, ég man það glöggt því í mér var
svolítill lunti útaf því að hún hafði hánkað mig inní
stofu, þar sem ég sat eins og tungl í fyllingu yfir útvarp-
inu hlustandi á það að Viktoría Prinsípal og Bob úr
Dallas væru hingað komin til landsins að auglýsa
duggarapeysur frá Álafossi.
„Þú fattar aldrei neitt“, sagði hún með djúpri foragt
og ég varð talsvert sneyptur, eins og ég raunar verð
þá sjaldan hún kemur höggi á mig í þessum enda-
lausu heimiliserjum útaf því, hvort okkar viti allt betur.
Nú hélt ég áfram að hlusta á fréttirnar og hún settist
inní stofu hjá mér, þó enn væri matmálstími. Hún hefði
áreiðanlega fengið sér sígarettu, ef hún væri ekki hætt
að reykja.
Nú lét hún eins og hún væri að hlusta á fréttirnar.
Enginn veit þó betur en hún, að ég er með það á
hreinu að hún hefur ekki nokkurn minnsta áhuga á
heimsfréttunum, frekar en annað kvenfólk yfirleitt.
Svo hélt hún áfram að trufla mig. Þegar þulurinn var
einmitt að segja frá ólöglegum eiturgashernaði í
austurlöndum nær, kom hún með svolátandi athuga-
semd:
„Heldurðu að það sé nú píp?“ sagði hún. „Dag eftir
dag eru fréttirnar uppfullar af því að haft sé rangt við í
stríðinu. Bara svindlað, einsog í spilum. Heldurðu að
það sé nú karlrembusvínalógík“.
Ég þóttist ekki heyra til hennar en einbeitti mér að
því að hlusta á fréttaþulinn:
„Efnahernaður af þessu tagi brýtur í bága við al-
þjóðasamþykktir um stríðsrekstur."
Svo hélt þulurinn áfram að reifa það hvernig
samvisku- og réttlætiskennd friðelskandi þjóða væri
misboðið, þegar alþjóðareglur um stríðsrekstur væru
þverbrotnar með eiturgasi. Síðan lýsti hann vanþókn-
un fjölmargra ríkisstjórna þinga og nefnda á eiturgas-
hernaðinum; þessari ólögmætu dráps- og limlesting-
araðferð í stríði. Ljóst var af fréttunum að allir góðir og
hugsandi menn voru þeirrar skoðunar að stríð bæri að
heyja samkvæmt umsömdum kúnstarinnar leikregl-
um.
„Ég gæti gubbað", sagði konan mín. „Veistu", hélt
hún svo áfram, „að fimmtíu miljónir voru drepnar í
síðari heimsstyrjöldinni. Þrjátíu þúsundir að jafnaði á
dag í fimm ár, og allir löglega, eftir spilareglum og
samkomulagi góðra og framsýnna þjóðarleiðtoga, já
meira að segja í þágu ættjaröarinnar, frelsisins, rétt-
lætisins og jafnvel guði til dýrðar. Og svo getur þú
setið og hlustað á svona helvítis píp bara eins og
ekkert sé“.
„Er ekki maturinn að korna?" sagði ég.
„Hver heldurðu að hafi matarlyst undir svona lesn-
ingu?“ svaraði hún og var nú orðin talsvert illvíg.
„írakar halda því aftur á móti fram að íranir nauðgi
konum, áður en þeir drepa þær“, sagði nú fréttaþulur-
inn.
„Er það ekki allt í lagi“, sagði konan mín. „Engar
alþjóðsamþykktir, sem banna það“.
Eg gat satt að segja litlu svarað, því hún var komin í
talsverðan ham. Hélt bara áfram að hlusta á fréttirnar.
„Óeirðir hafa brotist út enn á ný í Beirút í Líbanon",
sagði fréttaþulurinn í útvarpinu. „Aprílgabb!“ hrópaði
konan mín og ég þorði ekki að taka afstöðu til málsins
af ótta við að gera mig enn á ný að fífli, þó ég vissi
raunar að talsverð ókyrrð hafði verið í Beirút síðustu
tvo áratugi, eða síðan flaggskip íslands, Gullfoss, var
seldur þangað og „ekki til mannflutninga", heldur -
eins og sagði í fréttum fjölmiðla þá, - „til að flytja
pílagríma um Rauðahafið."
Og nú héldu heimsfréttirnar áfram að duna í eyrum
þarna í stássstofunni hjá okkur heiðurshjónunum þar
sem við sátum og biðum færis á hvort öðru, eins og
hundur og köttur.
„Satt að segja held ég að friðelskandi fólk, sem á
vanda til að lenda í ófriði án þess að vilja það, ætti ekki
að hlusta á heimsfréttirnar“, sagði konan mín svona
einsog uppúr þurru.
Við þessu var auðvitað lítið að segja.
Nú vendi fréttaþulur ríkisútvarpsins sínu kvæði í
kross og flutti innlenda frétt:
„Fréttaritari útvarpsins í Rangárvallasýslu hringdi
og sagði að heyrst hefði í lóu í Hreppunum í gær“.
„Aprílgabb!!“ sagði konan mín og við fórum bæðf að
hlæja, því okkur hafði dottið þessi vísa í hug:
Eina von þó guö oss gaf
gleðjast menn í hjarta
kannske lifir lóan af
Ijúfa vornótt bjarta. ,
shraargatið
Albert: Fjarstýrði borginni
„Sovéska“
orðalagið á tillögu sem Vigfús Geirdal lagði
fram í undirbúningsnefnd að Friðarpáskum
um að stórveldin skuldbindi sig til að grípa
ekki til kjarnorkuvopna að fyrra bragði fór
mjög fyrir brjóstið á Staksteinahöfundi sl.
laugardag. Fullyrtu Staksteinar að hér
hefði Brésnjéf laumað einum góðum að
landsmönnum. En þar var aldeilis skotið
yfir markið. Orðalagið er tekið beint upp úr
áskorun frá kristna heimsþinginu í Uppsöl-
um um líf og frið í apríl 1983. Þá má einnig
geta þess, að ýmsir framámenn í Bandaríkj-
unum, þ.á m. McNamara sjálfur, hafa beitt
sér fyrir slíkri skuldbindingu, og nú má víst
McNamara þakka fyrir, að Björn Bjarna-
son situr ekki í óamerísku nefndinni.
Einvígi
þeirra Smyslofs og Kasparofs í Lithauen í
Sovétríkjunum um hvor megi keppa um
heimsmeistaratitilinn í skák vekur að von-
um athygli. Nú mun einn íslenskur blaða-
Jón Guðni: Kominn til Lithauen
maður vera mættur á staðinn til að fylgjast
með. Það er Jón Guðni Kristjánsson blaða-
maður Tímans sem fór þangað í framhaldi
af boðsferð íslenskra blaðamanna til Finn-
lands.
Og
úr því að minnst er á Tímann má nefna það
að nú hafa verið ráðnir þrír íþróttafréttarit-
arar á blaðið í stað eins áður, en nýja blað-
ið, Nútíminn (NT), mun ekki síst eiga að
helga sig íþrótta- og poppskrifum - hvað
sem bændur segja um það.
Albert
Guðmundsson hyggst nú taka sæti sitt í
borgarstjórn á nýjan leik. Ástæðan mun
vera sú að Albert hefur haldið áfram fyrir-
greiðslupólitík við einstaklinga eftir að
hann kom í fjármálaráðuneytið og hefur
verið bein lína þangað til ýmissa embættis-
manna borgarinnar. Var Davíð Oddssyni
borgarstjóra farið að þykja nóg um og taldi
að Albert væri að fjarstýra borginni frá fjár-
Vigfús: Orðalagið sem fór fyrir brjóstið á
Mogga
málaráðuneytinu. Mun Davíð hafa sett ein-
hverjar hömlur við þessu en þá bregst Al-
bert svo við að hann tekur sæti sitt á ný til að
halda aðstöðunni.
Ritstjórn
Þjóðviljans er nú eins og höfuðlaus her því
enginn af ritstjórum hans er nú við blaðið.
Arni Bergmann er í fríi að skrifa skáldsögu,
Einar Karl Haraldsson er í Nicaragua í boði
Sandinistastjórnarinnar og Ólafur Ragnar
Grímsson, sem gegnt hefur ritstjórastörfum
í vetur, er í Lissabon að stjórna alþjóðlegri
ráðstefnu um Norður-Suður. Hugsa blaða-
menn sér gott til glóðarinnar að fá að leika
sér eins og þá lystir og hefur jafnvel komið
upp sú hugmynd að allt starfsfólkið skiptist
á um að skrifa leiðara. Eins og sjá má af
þessum skráargatsskrifum er ábyrgðar-
leysið í algleymingi.
Pað
vakti nokkra athygli á borgarstjórnarfundi í
Reykjavík á fimmtudagskvöld að tveir í
Sigurjón: Fékk atkvæði Sjáifstæðismanna
meirihluta Sjálfstæðismanna greiddu Sig-
urjóni Péturssyni, borgarfulltrúa Alþýðu-
bandalagsins, atkvæði í kosningu til stjórn-
ar Sparisjóðs Reykjavíkur og nágrennis.
Varð þetta til þess að Emanúel Morthensj
sem hafði stuðning fulltrúa Alþýðuflokks-
ins, Framsóknarflokksins og Kvennafram-
boðsins, náði ekki kjöri. Munu ástæðurnar
m.a. hafa verið þær að Emanúel þyki ekki ,
mjög fínn pappír og Sjálfstæðismönnum j
hafi þótt Sigurjón „skömminni til skárri“ í
stjórn hins volduga sparisjóðs. Ágúst
Bjarnason, frambjóðandi Sjálfstæðis-
flokksins, fékk vitanlega flest atkvæði, eða
10, en þess má geta í framhjáhlaupi að hann
er faðir Guðrúnar Ágústsdóttur, borgar-
fulltrúa Alþýðubandalagsins.
Þetta
kjör Sigurjóns hefur líklega komið ýmsum
á óvart því að í Dropum Tímans í gær er
Emanúel kallaður stjórnarmaður í spari-
sjóðnum, en í frétt beint fyrir ofan Dropa er
hins vegar sagt að hann hafi ekki náð kjöri.