Þjóðviljinn - 30.06.1984, Blaðsíða 11

D.ÆGURMÁL
Ágœt
Bylgja
Á markaðinn er nú komin enn
ein safnplatan og Steinar hf. gefa
út. Breska bylgjan kallast skífan
og er á henni að finna sittaf-
hverjutagi sem á sér stað í popp/-
rokktónlist á Englandi í dag.
Verður að vottast hér að platan
er hin skemmtilegasta og lagaval
vænt, sé miðað við þessar venju-
legu safnplötur sem á einn eða
annan hátt reynast oft snauðar af
lífi og sál. Það kæmi ekki á óvart
að Jónatan nokkur Garðarsson
ætti hér einhvem hlut að máli...
Fjölbreytni þessarar Bresku
bylgju er góð og sem betur fer
lítið um hrein diskó áhrif, sem
gerir plötuna minna heimskulegri
en aðrar safnplötur.
Fyrir fólk sem fylgjast vill með
því sem er að gerast í breskum
popp/rokktónlistarheimi þá veit-
ir Breska bylgjan ágæta innsýn í
þann heim á þægilegan hátt. Ef
ég á að nefnan einhver þau lög á
plötu þessari sem ég hef svolítið
gaman af, þá fæ ég óstöðvandi
fíðring í fætuma í taktfastri afr-
ískættaðri ballöðu þeirra í Special
Aka um baráttumanninn og frels-
ishetju Afríkubúa um þessar
mundir, sem nú situr í fangelsi
vegna skoðana sinna; Nelson
Mandela. Mikil gustuk er að geta
bæði dansað og sungið vitiborinn
texta um leið! Hugljúf og djössuð
nokk syngur eðalfögur Sade mel-
ódíuna Your Love is King, og er
hér á ferð athyglisverð söngkona
með yndislega rödd. Hin blúsaða
Carmel, sem vakið hefur mikla
athygli fyrir söng sinn í Bretlandi,
syngur hér einnig eitt lag sem er í
nokkurskonar gospel stfl þeirra
blökku, More, More, More, kall-
ast það og er einkar einfalt en
skemmtilegt í fábreytileikanum.
Meðal annarra hljómsveita sem
lög eiga á Bresku bylgjunni em
t.d. Smiths, Fiction Factory, Al-
arm, General Puplic, Wang
Chung, Simple Minds o.fl.. I
heild má segja að safnarar þyrftu
ekki að skammast sín fyrir að
bæta henni þessari í plötusafnið.
? i
Gömul
Firring
Firring nefnist nýútkomin
hljómplata sem Grammið sér um
dreifíngu á og mun þar eiga að
finnast eitthvað af „tónlistar-
legum þreifíngum" eins og að-
standendur (Kristrún Sæva og
Þorleifur) vilja kalla uppátæki
sín. Þau eru að prófa eitthvað
nýtt vilja þau meina og það er í
sjálfu sér ágæt viðleitni. Hinsveg-
ar, einhversstaðar í rauninni, átti
æfíntýramennska í músík á borð
við þessa uppá pallborðið hjá
tónlistarþreifurum um veröld
víða á tímabilinu uppúr sjötíu
(’74-’78) og gerðu þeir einmitt
svipaðar fingraæfingar og er að
finna á Firringu. Þreifingar á
þessari plötu em samt hinar ágæt-
ustu fyrir þá sem ekki hafa áður
heyrt þennan stfl í tónlist.
$
I
Atli tók þessar myndir af 50%
gömlumGrýlumá
Steinaplötuhátíö í Broadway
fyrir rúmri viku. Ragnhildur
Gísladóttir söng eigin lög og
texta vlð eigin hljóðgerf la- og
trommuheilaundirleik af
segulbandi og Linda barði raf-
bumbur. Þessi þáttur
skemmtunarinnar var sá
f rumlegasti og gaman að fá að
heyra hvað Ragnhildurer a ð
fást við eftir að Grýlur (hálf-)
sneru upptánum, jafnvel þótt
hún hafi ekki verið búin að
leggja síðustu heilasellu í
verkin.
Dúkkulísur
Vilja þœr vera
Pamela Pewing?
Kvennahljómsveitin Dúkk-
ulísurnar hafa nú sent frá sér
sína fyrstu hljómplötu og ber
hún heiti sveitarinnar. Sex lög
prýða plötuna og er blessun-
arlega aðeins eitt þeirra sung-
ið á ensku. Á annars ágætri
skífu, miðað við að hér er um
að ræða frumburð þeirra
ungkvinna í hljómplötubrans-
anum, er það augljóst að hún
hefur verið unnin í tímahraki
og lítill gaumur gefinn að úr-
vinnslu grunnhljóðfæra s.s.
tromma aðllega þó bassans.
Upptökustjórn hefði ekki þurft
að láta slíkt frá sér fara, því að
Dúkkulísur hafa sannað á
hljómieikum að þær eru fær-
ari en platan gefur til kynna.
Flest lög á plötunni eru eftir
Karl nokkurn Erlingsson og
verður það að skoðast sem visst
óöryggi þeirra stúlkna, að semja
lögin ekki sjálfar. En þeim til
hvatningar þá er einmitt besta lag
plötunnar, Biðin, eftir
gítarleikarann Grétu Sigurjóns-
dóttur, og ætti ekkert að vera því
til fyrirstöðu hjá þeim að rækta
með sér músíkina sem í þeim býr
og efla bæði kjark og þor tilað
semja eigið efni. Fyrir vikið yrði
óumræðilega um meiri frumleika
að ræða en nú svífur yfir vötnum
hjá þeim Dúkkulísum. >•
A þessari plötu spila Dúkkulís-
ur drífandi popprokk án veru-
legra skemmtilegra uppákoma í
leik sínum, hvergi óvæntir tónar
né heldur örlar á nauðsynlegum
átökum í samspili sem oftlega
lyftir popplögum í vinsældir dæg-
urfluga. An áleitni verður tónlist-
in ópersónuleg og elur af sér
flatneskju. Fyrirfinnst einnig fátt
bitastætt í textum þeirra til að
japla á en það er hægt að afsaka
sökum ungdóms (Dúkkulísur eru
. 16-19 ára). Og sé tekið tillit til
þess að þetta er stelpnanna fyrsta
plata, þá ber vissulega að óska til
lukku með þennan vísi að ein-
hverju betra og meira, sem von-
andi verður að veruleika í fram-
tíðinni.
Þær stöllur í Dúkkulísum
stofnuðu hljómsveitina á Egils-
stöðum fyrir giska einu og hálfu
ári síðan, og unnu stuttu seinna til
fyrstu verðlauna í SATT keppni
fyrir góða frammistöðu. Flestar
hafa þær eitthvað til síns ágætis
sem hljóðfæraleikarar, þó mis-
mikið einsog eðlilegt er allajafna,
og sú sem að mínu áliti rís hæst
hvað snertir hæfileika er áður-
nefndur gítarleikari, Gréta Sigur-
jónsdóttir. Hún ein þykir mér
sýna einhver tilþrif í leik sínum.
Söngkonan, Erla Ragnarsdótt-
ir, er ekki þjálfuð sem slík (engin
þeirra hefur að vísu fengið form-
lega skólun í tónlistinni) en ekki
með vonda rödd, ræður samt yfir
fáum tóntegundum enn sem
komið er, og spannar eigi breitt
svið. Þetta væri hægt að laga með
góðri þjálfun og tilsögn. Það
sama mætti segja um trommu-
leikarann, Guðbjörgu Pálsdótt-
ur. Hún ber húðir taktvisst en
einhæft og þyrfti sannarlega að
komast í læri hjá vænum „húð-
strýkjara“ sem fyrst.
Erla Ingadóttir, bassaleikari er
efnileg á nljóðfænð, en auðheyrt
er hve illa er gengið frá bassans
hlut á plötunni. Hildur Viggós--
dóttir stendur sig einnig ágætlega
á hljómborð.
í minningu
Grýla
Það er freistandi að minnast á
gömlu Grýlurnar i framhaldi af
Dúkkulísum, þó svo samanburð-
ur væri ekki alveg sanngjarn, en
eins og allir ættu að vita riðu þær
fyrstar kvennahljómsveitaá vað-
ið í rokkbransanum.
Frá því að Ragnhildur Gísla-
dóttir stofnaði Grýlurnar (ásamt
þremur áhugasömum og lítt æfð-
um stúlkum) og til fyrstu opin-
beru uppákomu þeirra í Austur-
bæjarbíói forðum daga leið mjög
skammur tími, og því segin saga
að lítil var hrifning áheyrenda
(einkum karldýra) vegna óörygg-
is og æfingarleysis þeirra. Fengu
Grýlur vægast sagt hræðilega
dóma og vildu margir afgreiða
framlag Röggu á einn veg:
„Flopp!
En þær valkyrjur voru ekki á
þeim buxum að gefast upp svo
auðveldlega, þær voru jú rétt að
byrja, og á örskömmum tíma
náðu þær undraverðum framför-
um undir dyggri leiðsögn aðal-
grýlunnar sem blés í hinar ó-
reyndari kraft en umfram allt
húmor. Grýlurnar skipuðu sér
snemma á bekk með
skemmtilegustu og frumlegustu
hljómsveitum sem ísland hefur
alið á þessum oftar en ekki hug-
myndasnauða markaði. Aðals-
merki þeirra var frjósemi og
geislandi kímnigáfa, hvort heldur
sem var í tali, tónum eða fram-
komu, og tókst þeim að gera það
sem fáum hljómsveitum tekst, og
það afar sjaldan, að skapa per-
sónulega ímynd og aðlaðandi.
Dúkkulísur eru „efnilegar, en
skortir sjarmann sem svo ein-
kenndi Grýlumar.
$
Loftur smelltí þessari mynd af Dúkkulísunum Erlu söngvara og Grétu gítarleikaranum snjalla í Safarí í gœr-
kvöldl, þar sem þær ásamt hlnum Lísunum þrem sýndu vlðstöddum að Dúkkulísuleikur er ekkert dútl. Áfram
með smjerið...
10 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 30. júní 1984