Þjóðviljinn - 13.04.1986, Page 12

Kristinn G. Harðarson: nafnlaus, blýantur 1984.
Daffl Guðbjórusson. „Kouu í stíi!“íí0xi!4 cin. Blck n iwpfnr I98t>.
Daði Guðbjörnsson: Kona í stól, blek á pappír 1986.
Dagana 12. til 26. apríl munu
þrÍF listamenn halda samsýn-
ingu í vestursal Kjarvals-
staða. Það eru þeir Daði Guð-
þjörnsson, Helgi Þorgils
Friðjónsson og Kristinn Guð-
brandur Harðarson, sem
standafyrirframtakinu. Þegar
ég leit við hjá þeim voru þeir
búnir að bera inn í salinn um
tvö hundruð verk, allmiklu
fleiri en salurinn rúmarog
stóðu innan um góssið og
spáðu og spekúleruðu hvað
velja skyldi og hverju mætti
fórna.
„Við hefðum getað fyllt báða
salina og meira tii ef við hefðum
fengið að leigja allt húsið eins og
upphaflega stóð til“, segir Helgi
Þorgils. „En því miður strandar á
loftinu og svo er verið að leika í
helmingnum af eystri salnum,
þannig að þetta verður að duga í
bili“.
„Reyndar vorum við ákveðnir í
að fylla báða salina og gangana“,
bætir Daði við. „En okkur var
hafnað vegna þess að taka áti
loftið niður. Þegar því var frestað
fengum við inni í vestursalnum.
Maður verður stundum að bakka
og breyta upphaflegum áætlun-
um“.
Tímamótaverk?
- Mig langar til að byrja á því að
spyrjaykkur hvers vegnaþið sýn-
ið saman?
„Ja, ætli það sé ekki út af ein-
hverjum andlegum skyldleika og
svo kunningsskap. Eflaust er sá
kunningsskapur til kominn vegna
þess að okkur finnst við nokkuð
skyldir andlega. Við höfum lengi
haldið hópinn og fylgst hver með
öðrum og þ.a.l. höfum við tengst
ákveðnum böndum þótt ólíkir
séum að öðru leyti“.
- Nú skerðu þig eilítið úr hópn-
um Kristinn, þar sem þú sýnir
ekki einvörðungu málverk heldur
einnig höggmyndir. Stendurðu á
tímamótum?
„Nei, ekki get ég sagt það.
Hins vegar stóð ég á nokkrum
tímamótum fyrir svona tveimur
árum, þegar ég var að byrja að
fikra mig yfir í höggmyndina. En
þetta táknar ekki að ég sé hættur
við málverkið, nema síður sé. Ég
hafði einungis löngun til að bæta
við tækni; auka við möguleikum
innan myndlistarinnar".
- En þú skerð þig einnig úr að
þvíleyti, aðþú fœst jöfnum hönd-
um við hlutlœga og óhlutlæga
tjáningu í myndum þínum.
„Já, það er rétt. En það er hluti
afsömu hugmyndinni, þ.e.a.s. að
víkka út tjáningarsviðið. Það
skiptir mig ekki máli hvort ég geri
fígúratíva mynd ellegar abstrakt,
því kjarninn er ávallt sá sami. Ég
er að leita að ákveðnum hlutum;
ákveðinni tilfinningu, sem skilar
sér hvort heldur myndin er hlut-
læg eða óhlutlæg".
- En hvað með þig Helgi, eru
þetta tímamarkandi verk hjá þér?
„Nei, ég held mínu striki og
það er frekar hægt að tala um
hægfara þróun hvað mig áhrærir.
Að vísu höfum við Kiddi (Krist-
inn) ekki sýnt í tvö og hálft ár og
því eru myndir okkar nú öðruvísi
en þær sem við sýndum á síðustu
sýningum okkar. En þeir sem
hafa séð til vinnu okkar að und-
anförnu geta staðfest að um hæg-
fara þróun er að ræða“.
- En þú Daði, það er eitthvað
styttra síðan þú sýndir, er það
eícki?
„Jú, en ég get tekið undir með
Helga og Kidda að verk mín þró-
ast hægt og jafnt. Annars er ég
með nokkrar myndir hér sem eru
tíu til tólf ára gamlar. Ég upp-
götvaði þegar ég sá þessar myndir
aftur að ég hafði farið í nokkurs
konar hring. Ég er m.ö.o. farinn
að nálgast aftur upphafið".
- Við töluðum um andlegan
skyldleika sem gerir ykkur að á-
kveðinni grúppu, ef svo má segja.
Hvað er það nákvœmlega sem
einkennir list ykkar?
„Það er erfitt að koma orðum
að því, en maður hefur þeim mun
sterkari tilfinningu fyrir því. Ætli
það sé ekki það að við leitum allir
að ákveðnum kjarna í málverk-
um okkar og hikum ekki við að
Viðtal við Daða Guðbjörnsson, Helga Þ.
Friðjónsson og Kristin G. Harðarson
Kristinn G. Harðarsson (th.) og Daði Guðbjörnsson á Kjarvalsstöðum. Því miður hafði Helgi Þorgils Friðjónsson brugðið
sér frá en á veggnum til vinstri við þá félaga hangir ein af myndum hans. Mynd: Sig.
12 SÍÐA - ÞJÖÐVILJINN Sunnudagur 13. apríl 1986