Þjóðviljinn - 13.04.1986, Blaðsíða 15

Utvarp
Einhver óeirð
Það er alveg hreint makalaust
hvað sjónvarpið dregur mann til
sín, þó maður liggi veikur uppi í
rúmi og sé að hlusta á eitthvert
áhugavert efni íhljóðvarpi.
Heyri maður óntinn af
sjónvarpinu er strax komin í
mann einhver óeirð, það vantar
myndina. Svo skreiðist rnaður
með sæng inn í stofu og útvarpið
er gleymt.
Þettavirðist staðreynd. Svo
segja að minnsta kosti kannanir.
Samkvæmt þeim kveikir fólk
tilviljanakennt á útvarpi en
fylgist hins vegar vel með því
hvenær ákveðnir dagskrárliöir
eruísjónvarpi. Það ersjaldgæft
að heyra fólk kvarta undan því að
ákveðinn dagskrárliður hafi nú
verið á óhentugum tíma í
sjónvarpi vegna þess að það vildi
fylgjast með einhverju í
hljóðvarpi á þeim tíma. Oftast er
þettaöfugt. Ahugaverði
þátturinn var á óhentugum tíma í
útvarpinu vegna þess að á sama
tíma var uppáhaldsþátturinn í
sjónvarpinu.
í veikindum í vikunni gafst mér
færi á að hlusta nokkuð á Rás 2
yfir daginn, nokkuð sem ég hef
hingað til ekki komist í vegna
vinnu. Það eru auðvitað allir
voðalega hressir og skemmtilegir
á Rásinni en ég á nú bágt með að
stilla mig um að nöldra dálítið yfir
þessu. Það er auðvitað
nauðsynlegt að vera hress og
skemmtilegur á Rás 2 og ósköp
eðlilegt. En það undarlega gerist
stundum í ölluni þessum
skemmtilegheitum að ákveðnir
hlutir eru allt í einu álitnir dálítið
leiðinlegir, í það minnsta ekki
nógu spennandi fyrir Rás 2. Eru
orðnir að hálfgerðunt
hornrekum.
Dæmi um þetta heyrði ég í
þætti Þorsteins J. Gunnarssonar,
Sögur af sviðinu, á þriðjudaginn
var. Hann ræddi við Þórhildi
Þórleifsdóttur, leikstjóraum
uppsetningu íslensku Óperunnar
állTrovadoreeftir Verdi. Hún
leikstýrir þeirri sýningu. Manni
fannst eins og Þorsteinn ræddi
allan tímann við Þórhildi út frá
því að óperur væru eitthvert
skrýtið fyrirbrigði, eitthvað sem
INGÓLFUR
HJÖRLEIFSfJ
væri ekki fyrir alla. Þórhildur
eyddi miklum tíma viðtalsins í að
leiðrétta þetta. Og hún kom inn á
stórt atriði í þessu sambandi, að
það væri í raun einhver
menningarhræðsla í því fólki sem
tönglaðist sífellt á því að óperur
væru leiðinlegar og bara fyrir
einhverja fáa útvalda.
Það sem ég hef heyrt af Rás 2 er ||
yfirleitt gott og vandað. Stundum
fæ ég það hins vegar á
tilfinninguna að stjórnendur
Rásarinnar séu dálítið hræddir
við að taka áhættu og einblíni unt
of á ákveðinn hóp sem þeir telji
að vilji fyrst og fremst
popptónlist. Meiri djörfung!
Sjónvarp
Hvernig gengur
raksturinn?
í sjónvarpsdagskránni þessar
vikurnar eru þrír breskir önd-
vegisþættir. Mér dettur fyrst í
hug blessaður drengurinn
hann Adrian Mole, þessir
þættir sem gerðir eru eftir
ágætri sögu um piltkornið
Dadda eru sveimérþá yndis-
legir. Þá er það duglega konan
ásunnudagskvöldum. Þeir
þættir eru stútfullir af öllu sem
góða neðanmálssögu má
prýða, ást, hatur, peningar,
basl, hástétt, lágstétt. Og síð-
ast en ekki síst þessi ágæti
framhaldsþáttur um sj ónvarp.
Á laugardagskvöldið var hrút-
leiðinleg bíómynd, eða hvort
það hét sjónvarpsleikrit, Soff-
ía Loren lék „ráðskonu sem
óskast í sveit, má hafa með sér
barn“. Ekkert merkilegraen
hvert annað ráðskonubasl hjá
einsetukörlum á íslandi.
Af íslensku efni er „Á líðandi
stund“ það eina sem ég man
eftir. Fólk virðist hafa miklar
skoðanir á þeim þáttum.
Stundum fer ég voðalega hjá
mér þegar ég horfi á þá, verð
„séneruð“ einsog var sagt hér
áður fyrr. Ég skil ekki af
hverj u er alltaf verið að þrífa
fólkálíðandi stund. f gærvar
Sverrir Guðjónsson söngvari
rakaður, oft er verið að greiða
einhverjum konum eða setja í
þærkrullupinna. Afhverju
fékk Össur Skarphéðinsson
ekki ondúleringu? Ástæðu-
laust að vera að snyrta ein-
hvern annan en viðmæi-
aridann sem athygli manns
beinist að. Þessar baöher-
bergisathafnir í þættinum
trufíuðu, mig langaði að
hlustaáritstjórann. Einar
Thoroddsen,
„hálsnefogeyrna", var alveg
ágætur einsog hans er von og
vísa. Vínsmökkunin vareins-
og hver annar fyrirsláttur til
að fá hann í sjónvarpsþátt.
Hann hefði verið jafn-
skemmtilegur þó hann hefði
verið að kynna hóstasaft eða
eyrnadropa.
Sumsé ágætur þáttur ef hann
hefði einskorðast við þessa
tvo menn og Agnesi Braga-
dóttur. Það sem vefst fyrir
mér í þáttunum á líðandi
stund er til hvers þeir eru
hafðiríbeinni útsendingu.
Það fylgir því svo tilefnislaus

SIGRÍÐUR
HALLDÓRSDö
gauragangur og vandræða-
skapur einsog á stúku-
skemmtun. Þessvegna verður
maður æstur og órólegur að
horfa á þetta. Eg er alltaf svo
hrædd um að einhver detti og
slasi sig eða að það standi í
einhverjum.
Óskarsverðlaunin voru afhent
eitthvert kvöldið í vikunni.
Meira bar á öldnum lista-
mönnum og konum en grát-
andi Hollywoodstjörnum.
Verst að John Houston skyldi
ekkifástyttu.
Sigríður Halldórsdóttir
Dave Glark hefur löngum haft óbrigðult nef fyrir peningum og nú leggur hann allt að veði.
Leikhús
Sir Laurence og
leysigeislarnir
í London er nýbúið að frumsýna
nýjan söngleik eftir Dave Clark
sem varð þekktur upp úr 1960
fyrirað leiða hljómsveitina Dave
Clark Five upp á stjörnuhimininn.
Time heitirsöngleikurinn en með
aðalhlutverk fara þeir Cliff
Richard og Sir Laurence Olivier.
Sir Laurence er orðinn 78 ára
og hættur að leika. Og reyndar er
það nokkuð orðum aukið að
hann leiki í Time. Hann verður
vissulega á sviðinu á hverri sýn-
ingu en einungis sem hreyfimynd
gerð með leysigeislum. Hann
verður með í söngleiknum og
leikur á móti öðrunt persónum.
Time gerist úti í sólkerfinu þar
sem plánetan Jörð hefur verið
dregin fyrir rétt, ákærð fyrir að
ógna friði og öryggi hinna plánet-
anna. Clark segir að tilgangurinn
sé að sýna fólki hversu dásam-
legur staður jörðin sé og hvernig
við erum á góðri leið nreð að
eyðileggja hana.
Hljómsveit Clarks, Dave
Clark Five, gerði garðinn frægan
um svipað leyti og Bítlarnir voru
og hétu — hún var reyndar á
undan Bítlunum að slá í gegn í
Bandaríkjunum. Clark ogfélagar
þénuðu vel því þeir seldu 50 milj-
ón plötur en frægustu lögin þeirra
voru Bits and Pieces og Glad All
Over.
Dave Clark Five hættu árið
1970 en eftir það reyndi Clark
fyrir sér sem leikari með miður
góðum árangri. Þá flæktist hann
Nýr söngleikur á fjal-
irnar í London: Time
eftir forsprakka
Dave Clark Five
um heiminn í tvö ár en heim kom-
inn til London keypti liann rétt-
inn á frægri sjónvarpsþáttaröð
sem var vinsæl á sjöunda áratugn-
um. Ready, Steady, Go hét hún
en í þáttununr komu fram allar
þekktustu poppsveitir Bretlands.
Á þessum þáttum hefur hann
auðgast vel með því að selja þá
sjónvarpsstöðvum og myndband-
afyrirfækjum.
Nú er Clark orðinn 43 ára og
segist Ieggja allt undir í þessari
sýningu. Hann ber enn skyn-
bragð á hvað gengur út í popp-
heiminum og hefur því fengið
margar þekktar stjörnur til að
syngja með Cliff Richard á plötu
sem kom út sama dag og frurn-
sýningin var, á fimmtudaginn.
Þar má heyra raddir þeirra Stevie
Wonder, Julian Lennon, Dionne
Warwick og Freddy Mercury úr
Oueen svo einhverjir séu nefnd-
ir. f sýningunni er fátt til sparað
og Clark réði John Napier til aö
gera sviðsmyndina en hann hefur
gert margar frægar sviðsmyndir,
td. við söngleikinn Cats og Niku-
lás Nickleby sem sýnt var í sjón-
varpinu hér í fyrra.
—ÞH/reuter
Robert de Niro hefur áhuga á að gera
mynd eftir leikriti Shakespeares á
Kúbu.
Ofviðrið
á Kúbu?
Á alþjóðlegri kvikmyndahátíð
Rómönsku Ameríku sem haldin
var á Kúbu ekki alls fyrir löngu
gaf Robert de Niro það í skyn að
hann hefði áhuga á að gera kvik-
mynd eftir leikriti Shakespeares,
Ofviðrinu. Einnig mátti á honum
skilja að myndin yrði framleidd í
samvinnu ýmissa aðila og að hún
yrði hugsanlega tekin á Kúbu.
ÞJÓÐVILJINN - SIÐA 15