Þjóðviljinn - 23.04.1986, Blaðsíða 7

Umsjón:
Mörður
Árnason
DJÚÐVILJINN
Eng■
inn
ferí
fötin
hans
Líklega hafa flestir sem fóru að
hlusta á Fats Domino í nýafstað-
inni íslandsheimsókn hans ekki
búist við „meiru" en að heyra
gömlu, góðu uppáhaldslögin sín
og berja þennan geðþekka, sér-
staka söngvara augum í leiðinni.
Og auðvitað voru perlurnar hans
Fats á dagskrá - Red Sails in the
Sunset, Margie, Ain’t that a
Shame, My Girl Josephine, I’m
walkin’, Blueberry Hill o.fl. o.fl.
- en á þessum hljómleikum var
ekki orð látið falla um hvað þær
væru orðnar „hræðilega" ganrlar
- allt upp í þrjátíu og eitthvað
ára. Ó, nei. Hvert einasta lag var
leikið af slíkum ferskleika og
virðingu fyrir hverjum tón að þau
hljómuðu eins og þau hefðu öll
verið santin í gær. Og mikið
skrambi er karlinn unglegur, tæp-
lega sextugur átta barna faðirinn.
Tónlistin og hljóðfæraleikur-
inn sátu sem sagt í fyrirrúmi hjá
Fats Domino og stórsveit hans (7
heiminum væri rninna áberandi
ef þeir nytu ekki fornar
heimsfrægðar meistarans og laga
hans.
Fats Domino helst vel á fólki -
sömu mennirnir hafa starfað með
honum í niörg ár - hljóm-
sveitarstjórinn, trompetleikarinn
og laga- og textahöfundurinn
Dave Bartholomew þó manna
lengst (síðan á fimmta áratugn-
um). Ef einn fellur frá kemur
annar í hans stað en úr sama um-
hverfi (New Orleans) og sem
þekkir tónlist Fats út í gegn.
Þannig heldur Fats alltaf sínu
„sándi" en stíll hans sjálfs er svo
sérstakur, bæði hvaö píanóleik
og söng varðar, að 1 rokkbókunr
er sagt að hann sé sá músikant
sem livað erfiðast er að Iíkja eftir
- það sé næsta ómögulegt.
Sem sagt gott fólk - Fats Doni-
ino er ekki einhver „gamall kall"
sem er í því að velta sér og
áheyrendum upp úr „nostalgí-
unni". Fats er í hópi sérstæðustu
píanóleikara í heimi og
skemmtilegustu söngvara og
hlýtur að hrífa hvern ærlegan
tónlistarunnanda sent sér hann
og heyrir með glaðlegu látleysi
sínu og yfirlætisleysi. Björgvin
Halldórsson á þakkir skildar fyrir
að fá svo fína skemmtikrafta á
Breiðvang sem Fats og félaga -
og reyndar líka þá sem á undan
hafa komið, en Fats Domino er
toppurinn á þessurn heimsókn-
um, þótt margar hafi verið góðar.
Nú stendur fyrir dyrum hljóm-
leikaferð í Bandaríkjunum hjá
Fats Domino sem hann hlakkar
mikið til að eigin sögn, fyrir þá
sök að Jerry Lee Lewis, sá ntaka-
lausi rokkari, verður nteð honurn
í túrnum. Hvernig væri að reyna
við hann einhvern tímann í fram-
tíðinni, Bjöggi? Þaö má í leiðinni
geta þess að Fats og Jerry eru
báðir tveir í hópi 10 rokkara sem
fyrstir hafa fengið inngöngu í The
Rock and Roll Hall of Fame, en
þessi heiðursstofnun var sett á fót
1984.
Kraftmikill og hreinn
Miðvikudagur 23. apríl 1986 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7
kafi, aðrar hugmyndir hafi sótt á
hann og orðið yfirsterkari, og
leitin einsög gufar upp. Gleymist.
í lokin er einsog maður tapi átt-
unum, rati ekki heim. Fyrir
bragðið er þessi sónata undarlega
dapurleg, þrátt fyrir líflegt yfir-
bragð. En hún er minnistæð, því
verður ekki neitað.
Þau Berkofsky hjónin léku
þarna ýms sntáverk einsog marsa
og pólóneisur, og í lokin heljar-
langt „Ungverskt divertis-
siment". Síðast talda verkiö er
kannski ekki stórmerkilegt,
býsna laust í reipunum og „rapsó-
dískt“, en því er heldur ekki ætl-
að að vera annað en dægurmúsík.
Og þar eru furðuleg uppátæki,
sem minna ekki lítið á seinni tíma
ungverja, Liszt, Bartók jafnvel
og Kodály, og tökin á efninu eru
allt önnur en t.d. í ungversku
músíkinni hjá Haydn.
Það þarf ekkert að tíunda það
hér, að Martin Berkofsky og
Anna Málfríður eru afbragðs
píanóleikarar, hvort með sínu
móti. Dagsdaglega er stíll þejrra
býsna ólíkur, en þarna var leik-
máti þeirra í fyllstu jafnvægi,
kraftmikill og hreinn og alveg tii-
gerðarlaus.
Maður bíður spenntur eftir
lokatónleikunum og svo nýjum
verkefnunt, því af nógu er að
taka, bæði í fjórhentri músík fyrir
eitt píanó og tvö.
Martin Bcrkofsky og
Anna Málfríður Sigurðardóttir:
fjórhent píanóinúsík
eftir Schubert.
Norræna húsið
Það er sannarlega merkilegt og
ánægjulegt uppátæki hjá þeim
Martin Berkovsky og Önnu Mál-
fríði Sigurðardóttur að flytja
okkur alla fjórhenta píanómúsík
eftir Schubert. Þau liafa verið að
þessu vestur í Norræna húsi á
fimm tónleikum og þeir sjöttu og
síðustu eiga að fara frani í ntaí-
mánuði.
Þetta er semsagt ekkert smá-
fyrirtæki, sex tónleikar, með
uþb. tíu klukkutímum af músík
og megnið af henni flutt í fyrsta
sinn hér á landi opinberlega. Nú
má eflaust deila um hvort öll
þessi verk Schuberts séu í raun-
inni þess virði að flytjast á tón-
leikum. Sum þeirra eru greini-
lega bernskubrek og önnur tæki-
færisntúsík, sem höfundur „f-
Vefnaður
vera fróðlegt að heyra hvað sem
er eftir Schubert, líka smá-
munina, því jafnvel ófullburða
tilraunir hans fela ávalt í sér ein-
hvern geníalan neista. Gott dæmi
er sónata sem hann samdi 17 ára
gamall og þau Martin og Anna
Málfríður gerðu frábær skil á
fimmtu tónleikunum sl. laugar-
dag. Þetta verk er áreiðanlega
ekki fullgert. Þar er ótrúlega
spennandi leit að „földum fjár-
sjóðum" hljóma og laglínu og þó
maður efist ekki unt að „kró-
matíkin" sem þarna er yfirgnæf-
andi sé á einn eða annan hátt ætt-
uð úr Mozart og Bach, eru þetta
býsna sérkennileguar spekúla-
sjónir í Vín 1814. En það er eins-
og hinn kornungi höfundur hafi
misst áhugann á þessu í miðju
ANDREA
JÓNSDÓTTIR
blásarar, 2 gítarleikarar, trom-
inari og bassaleikari - auk
söngvarans og píanóleikarans
sjálfs) en að sjálfsögðu er þó ljóst
að hlutverk þeirra í tónlistar-
Leið 4
á Aust-
urvelli
Bára og Halldóra í
Gallerí Borg
Bára Guðmundsdóttir og Hall-
dóra Thoroddsen hefja á sumar-
daginn fyrsta, á morgun, fyrstu
sýningu sína, í Gallerí Borg, og
sýna þar vefnað, Bára fimm verk,
Halldóra sex.
Þær eru jafnöldrur, fæddar á
heilaga árinu, 1950, og luku prófi
frá textíldeild Mynd og hand í
fyrra. Sýningin er opin virka daga
10-18, um helgar 14-18. Hún
stendur til 5. maí.
Halldóra (til vinstri) og Bára komnar niðrá Austurvöll í „Leið 4“, verki eftir
Halldóru. (mynd: Sig.)
rnoll Fantasíunnar" hefði tæplega
viljað kannast við. En svo eru
önnur, t.d. fyrrnefnd „Fantasía",
sem teljast óumdeilanlega til
snilldarverka. Það hlýtur þó að
LEIFUR
ÞÓRARINSSON