Þjóðviljinn - 06.07.1986, Blaðsíða 2

FLOSI
Nliku
skammtur
af meraþönkum
Á landsmóti hestamanna á Hellu eru nú milli
tíu og tuttuguþúsund manns en hross eitthvaö
færri. Þarna er mikill unaöur aö vakna í tjaldi í
morgunsárið, þegar nótt, sem aldrei hefur náö
því aö veröa nótt er í þann veginn að breytast í
nýjan dag. Maður liggur svona einsog milli
svefns og vöku og heyrir aö menn og málleys-
ingjar eru aö byrja aö þenja sig enn einu sinni og
hugsar sem svo:
- Þessari stemmningu veröur ekki lýst nema
meö því aö afbaka gamla ferskeytlu:
Morgunsöngur, meraþing
magnast fyllikliður.
Einn er að fá sér afrétting
annar að drekka sig niður.
Svo lygnir maöur aftur augunum í tjaldinu og
hugsar sem svo: - Mikið lifandis skelfingar
ósköp á ég nú gott.
í lífi flestra er einn og aöeins einn hestur og þá
sama hvað fjölþreifnir menn kunna aö hafa ver-
iö á öörum sviðum ástarlífsins. Meö þessum
eina hesti hafa landsmenn löngum getaö deilt
gleöi og sorgum, heill og hamingju, gæfu og
„gangi“ og má segja aö hvert spor sem stigiö
hafi verið í slíkri sambúö hafi verið gæfuspor,
jafnvel þó báöir hafi hrasað.
En meö því aö hestsævin er skemmri en
mannsævin, þá hafa þaö löngum veriö örlög
íslendinga aö lifa hestinn sinn.
Svo fór um mig, þegar ég felldi hann Glasa
minn - blessuö sé minning hans.
Mér finnst að minningu Glasa sé gerö verö-
ugust skil með því aö skrifa - í tilefni landsmóts
hestamanna aö Hellu - minningargrein, in
memoriam um þetta afbragð annarra hrossa,
Glasa minn.
Glasi. In memoriam.
Góöhesturinn Glasi er allur. Það er með
óblöndnum trega sem ég minnist þessa góðvin-
ar míns, sem var mér allt í senn: þjónn, herra,
sambýlishestur, reiðskjóti, ráögjafi og jafnvel
rekkjunautur á stundum.
Þó Glasi væri að vísu ekki móöir barnanna
minna unni ég honum alltaf sem slíkum.
Um uppruna Glasa er lítiö vitað eða ekkert,
því ekki er hægt aö styðjast viö hinn örugga
kvenlegg. Móöirin mun hafa orðið afhuga af-
kvæminu við fyrstu sýn og hefur ekki fundist
síöan svo víst sé.
Slíkt háttarlag er algengt meðal kvenna en
mun einsdæmi þegar merar eiga í hlut.
Álitið er aö Glasi gæti verið undan Druslu
Pratadóttur (4686) frá Tóftakoti, en feöur gætu
verið margir, því aö í stóöinu á fjalli sumariö
1956 gekk mikill fjöldi graöra hesta og laun-
graöra. Þetta leiöir hugann aö því hve undur
margt er líkt í heimi hrossa og manna.
Um fyrri eigendur Glasa er lítið vitaö og hef ég
þó gert ítrekaðar tilraunir til aö fá þá til aö gefa
sig fram, en þó einkennilegt megi virðast hefur
enn enginn nema ég kannast við aö hafa átt
þennan fágæta kostagrip. Þó er vitað að Glasi
gekk mjög í hestakaupum einsog títt er um
mikla gæöinga og sýnir þaö glöggt hve áfjáöir
menn voru í aö eignast þessa gersemi.
í bókinni „Látnir góöhestar" segirTorfi Jóns-
son í Grámóahjáleigu frá því að gerö hafi verið á
Glasa tuttuguogsjö hestakaup á einum og
sama deginum í Rauðsgilsrétt.
Ranghermt er í „Látnum góöhestum" aö
nafniö Glasi hafi veriö dregiö af þeirri staöreynd
aö ég var jafnan við glas, þegar ég reið honum.
Þaö voru speglar sálarinnar sem krýndu hann
nafninu Glasi, en svo frábærlega glaseygur var
Glasi aö viö var brugðið og héldu margir, sér-
staklega þeir sem ekki vissu betur, aö hann
væri „staurblindur", einsog sagt er á hesta-
mannamáli.
Um vaxtarlag Glasa er þaö helst aö segja, aö
hann var óvenju lágur á herðakambinn en
lendin þeim mun hærri. Kom þetta sér afar vel
þegar riöið var uppímóti, því síður var hætta á að
hnakkur og knapi rynnu afturaf honum þegar
hleypt var á bratta, en gat veriö til baga niðrímóti
sérstaklega þegar reiði var lasburða.
Kostir Glasa voru meö ólíkindum. Hann var
nágengur meö afbrigöum og bæöi sveiflandi og
fléttandi í senn og víxlaði afburöaskemmtilega
einsog títt er um hesta sem létt eiga um gang.
Svo kastgengur var hann, aö þeir sem einu
sinni reyndu í honum lullið til þrautar gleymdu
því seint. Og sjaldan hef ég séö hest stíga sig
eins skemmtilega og Glasa.
Vitsmunir Glasa voru meö ólíkindum. Til
marks um þaö má til dæmis nefna aö þegar
hann heltist á ferðalögum, stakk hann jafnan viö
og hlífði þeim fætinum sem brákaður var eöa
brotinn og slík var eölisgreindin, aö þá sjaldan
hann kom á hús gaf hann sig jafnan aö moðinu
sem ég fleygöi í hann og drakk jafnvel sjálfur ef
vatn var hjá honum og hann var þyrstur.
Á frostavetrum lét ég hann jafnan ganga sjálf-
ala í úthögum og langvinn jaröbönn uröu stund-
um til þess aö hann varö skemmtilega grann-
holda og léttur meö vorinu og svo notalega
hæglátur frameftir sumrinu aö nokkur léttir gat
veriö aö því aö hafa vænan lurk í hendi, sérstak-
lega á langferðum þegar honum var riöið sleitu-
laust einhesta.
En þaö er nú einu sinni lífsins gangur aö
samskipti manns og hests geta ekki varað aö
eilífu. Þaö gerir aldursmunurinn.
Svo fór aö lokum aö Glasi minn gerðist of
þurftafrekur í úthögunum heima, án þess að
nægjanleg not yrðu af honum í staöinn. Ég fann
aö nú dró aö því aö viö Glasi minn yrðum aö fara
hvor sína leiö. Og ég vissi líka hvar hin guðlega
forsjón - og mín - ætlaði þessum blessaöa vini
mínum aö hvíla aö leiöarlokum.
Sú hvíla hefur oft áöur verið búin mörgum
íslenskum gæöingum.
Þau voru þung sporin til að sækja byssuna í
skemmuna, enda yfir fjóshaugssvööin aö fara.
Ég horföi aö skilnaði í glasaugun á Glasa
áður en ég lét skotið ríöa af og óskaði honum
góðrar feröar til þeirrar hvílu sem ég haföi búiö
honum, meö þessum orðum:
Gæðingurinn Glasi minn
góða ferð í pækilinn.
Nú skýt ég þig í ennið inn
og ét þig besti vinurinn.
Komdu að hitta
Maureen
Bandaríska sendiráðið bauð
til þjóðhátíðareins og lög gera
ráð fyrir. En í þetta sinn vildi
svo til, að saman tór þjóðhátíð
og heimsókn Maureen Reag-
an, dótturforsetans. Og boðs-
gestir voru saman kvaddir til
að „hitta Maureen Reagan". -
rétt eins og um prinsessu væri
að ræða úr konungsríki.
Skrýtið annars hve Kanar
hafa átt erfitt með að sætta sig
við það að þeir eru „bara“ lýð-
veldi og verða að fara á mis
við þann fiðring sem fylgir aðli
og kóngastússi. Niðurstaðan
er svo sú, að öngvir eru
jafnveikir í hnjánum fyrir evr-
ópsku kóngaslekti og Amrík-
anar. Þegar Karl prins kom
með Díönu sína til Washing-
ton fyrir nokkru flúðu allir úr
höfuðstaðnum sem fóru með
auð og völd, ef þeir gátu ekki
tryggt sér pláss á boðslistum.
Þeir vildu geta sagt eftir á: Nei
því miður, við hjónin vorum er-
lendis...
Og vegna þess að eigin
prinsessur og krónprinsa
skortir, þá er jafnan stutt í það,
að búin sé til einskonar kon-
ungsf jölskylda úr því fólki sem
situr í Hvíta húsinu á hveijum
tíma.»
Óeinkennis-
klæddir
löreglumenn
Landsmót hestamanna eru
ekki frábrugðin öðrum útihá-
tíðum á íslandi að því leyti að
menn fá sér gjarna örlítið neð-
an í því þegar tími vinnst til.
Geysilegur fjöldi manns er
þarna saman kominn og því
eðlilegt að laganna verðir hafi
allan vara á, a.m.k. nú um
helgina. Þjóðviljinn hefur fyrir
því öruggar heimildir að lög-
reglumenn á Hellu hafi ekki
verið allir þar sem þeir voru
séðir, því talsvert mun hafa
verið um það að þeir röltu um
svæðið óeinkennisklæddir.
Þessu var hvorki játað né neit-
að þegar lögreglan á Hellu var
spurð, en það er ekki ólíklegt
að sumir hafi fallið í gildr-
una...B
Flutt í
bílskúrinn
En það er hægt að gera sér
mat úr meiru á fjölmennu
hestamannamóti en að selja
pylsur á kók. Sagan hermir að
fjölmargar fjölskyldur á Hellu
sofi í bílskúrnum eða tjaldi
þessa vikuna og um helgina
þar sem búið sé að leigja ein-
býlishúsin til erlendra hesta-
manna sem sækja Hellu-
mótið, einkum Þjóðverja.
Og það getur borgað sig að
sofa í bílskúrnum eina viku því
leigan fy rir vikueinbýli er víst á
milli 50-60 þús. hefur
heyrst.B
Óskabarn íþrótta-
_______hreyfingar
I Laugardal hefur verið komið
fyrir stórri styttu af Gísla Hall-
dórssyni arkitekt í fullri lík-
amsstærð. Það mun vera
einsdæmi að slík stytta sé
reist af manni í lífanda lífi og |
hafa margir gagnrýnt þessa
ráðstöfun. Ekki síst fjölmörg I
íþróttafélög og hreyfingar, en
af þeim var tekið talsvert fé til 1
þess að fjármagna styttuna af
Gísla, og þýddi ekkert að
neita.B
Slegist um
pylsurnar
Þjóðviljinn sagði frá því í gaer
að mikill hamagangur væri í
pylsusölunni á Hellu, þar sem
allir heimamenn ætla að
reyna að hafa sitt út úr hesta-
mannamótinu með öl og
pylsusölu. Nú berast fréttir af
því aö heimamenn séu komn-
ir í hörkuslag út af pylsusölu-
nni og hafi sumir fastir sjoppu-
eigendur orðið að leita til
sýslumanns þeirra Rangæ-
inga og beðiö um vernd fyrir
öllum nýju sjoppumönnunum
sem ku vera svo ósvífnir að
ætla að selja pylsur og kók
jafnt um nætur sem miðjan
dag.B