Þjóðviljinn - 19.12.1986, Blaðsíða 8

Það rœttist úr
silakeppnum
Sagnir af Mœlifellsár-Flink
Hundurinn var hér áöur fyrr
ómissandi förunauturfjár-
mannsins. Mun vart nokkurt
sveitaheimili á landinu hafa
verið svo snautt að þar væru
ekki hundar, einn eða fleiri.
Með breyttum búskaparhátt-
um má segja að þörfin fyrir fjár-
hundinn hafi að sumu leyti
minnkað. Sauðfjárbeit að vetrar-
lagi er víðast hvar úr sögunni, og
þar með möguleikinn á því, að
þjálfa hundinn við daglega notk-
un. Enn þarf þó að smala fénu
haust og vor. En það þjálfar eng-
inn fjárhund með því að nota
hann aðeins tvisvar á ári. Hér
sem annarsstaðar er það æfingin,
sem gerir meistarann.
Auðvitað eru hundarnir mis-
jafnlega af guði gerðir rétt eins og
mannfólkið. Afburðamenn eru
stundum kallaðir „séní”. Aftur á
móti hef ég aldrei heyrt það orð
notað um hund þótt hann ætti
það e.t.v. engu síður skilið en af-
burðamaðurinn. Og nú skal hér
ofurlítið sagt frá einum slíkum.
Eigandi hans var Jóhann
Magnússon, bóndi á Mælifellsá í
Skagafirði og löngum kenndur
við þann bæ. Jóhann var maður
stálgreindur og landskunnur hag-
yrðingur. Hann er nú látinn fyrir
allnokkrum árum. Fundum Jó-
hanns og undirritaðs bar stund-
um saman og var þá margt skraf-
að. Birtist sumt af því í riti
Kaupfélags Skagfirðinga, Glóð-
afeyki.
Eitt sinn barst talið að húsdýr-
unum okkar. - Sumir kalla þau
skynlausar skepnur, sagði Jó-
hann. - Slík ummæli bera aðeins
vott um skynleysi þeirra, sem
þannig tala. Það er langt frá því
að skepnurnar séu skynlausar, en
auðvitað eru þær misjafnlega
skynsamar, rétt eins og
mannfólkið. Og úr því að við
erum nú á annað borð farnir að
tala um þetta þá er kannski best
að ég segi þér ofurlítið frá hundi,
Nú bjóðum við VISA
korthöfum stað-
greiðsluafslátt (háð
upphæð) eða rað-
greiðslukerfi, jafiivel
án útborgunar.
Allt að 9 mánaða
greiðslutími á eldhús-
innréttingum, flisum,
hreinlætistækjum,
parketi, panil, máln-
ingarvörum o.fl.
Við sendum í póst-
kröfu um allt land og
bjóðum staðgreiðslu-
afslátt, þar sem við á,
ef krafan er greidd
innan 7 daga.
Allt að 12 mánaða
greiðslutími á tepp-
um, mottum og gólf-
dúk.
Allt að 4 mánaða
greiðslutími á grófari
byggingarvörum, t.d.
timbri, stáli, rörum,
fittings o.fl.
Við erum útverðir hús-
byggjenda á höfuð-
borgarsvæðinu.
• Fullur stadgreiösluafsláttur.
• Afsláttur vid helmingsútborgun, en
radgreiöslur i 2-12 mánuöi.
• Þægilegur og ódýr greiðslumáti.
2 góðar byggingavöruverslanir.
Austast og vestast í borginni
Stórhöfða, sími 671100
Hringbraut, simi 28600.
OPIÐ KL. 8 - 18 VIRKA DAGA
KL. 10 - 16 LAUGARDAGA
sem ég átti eitt sinn. Ég kallaði
hann Flink. Raunar eru sumar
sögurnar af tiltektum Flinks svo
furðulegar að vart er að búast við
að neinn trúi þeim. Og þó að
Flinkur minn eigi það margfald-
lega skilið að frá honum sé sagt
þá mundi ég nú láta það vera ef
ekki vildi svo til að enn eru ýmsir
á h'fi, sem geta vottað að sögurnar
séu sannar.
Flinkur var ennþá hvolpur,
þegar ég eignaðist hann. Það
atvikaðist svo að við Indriði
bróðir fengum sinn hvolpinn
hvor hjá Guðmundi á Lýtings-
stöðum og kom hann með þá
báða yfir að Hömrum. Þeir voru
ólíkir í háttum. Annar var ákaf-
lega sprækur og fjörugur en hinn
mjög hægfara, lallaði silalega um
gólfið og virtist ekki taka eftir
neinu. Auðvitað vildu krakkarnir
að sá fjörugi yrði eftir á Hömrum
og því fékk ég hinn. Það var
Flinkur.
Flinkur sœkir
Sauðarhyrnu
Eitt sinn vorum við í heiðaleit
að vorinu. Við leituðumst við að
ganga úr þær ær, sem rúnar voru
og með mörkuðu, svo ekki þyrfti
að þvæla þeim heim. Eina ána
mína nefndi ég Sauðarhyrnu.
Hún var mjög stórhyrnd og
hringhyrnd. Búið var að rýja
hana en lambið var ómarkað. Er
rúnu ærnar runnu upp fyrir brún-
ina þóttist ég þekkja Sauðar-
hyrnu í hópnum þar sem hún bar
við loft með sín stóru og sérk-
ennilegu horn. Piltarnir, sem
með mér voru hvöttu mig til þess
að senda Flink eftir henni. Ég
taldi það tilgangslaust þar sem
hún var þá líka rúin eins og hinar,
sem með henni voru, hún að
hverfa upp af brúninni en ærin
vegalengd frá okkur og þangað
upp. Ég lét Flink samt fara. Það
gat aldrei sakað. Þá voru ærnar
komnar í hvarf. Líður nú góð
stund svo að ekkert sést né
heyrist til Flinks og býst ég ekki
við neinum árangri af þessu
ferðalagi hans. En viti menn.
Birtist hann ekki skyndilega á
brúninni með ána og lambið á
undan sér og skilar hvoru tveggja
niður til okkar. Og nú má spyrja:
Hvernig fór hann að því að
þekkja ána? Ja, hver getur svarað
því?
Þáði ekki bílfarið
Einu sinni sem oftar vorum við
Flinkur staddir norður á Akur-
eyri. Um leið og við héldum
heimleiðis þurfti ég að koma við í
húsi einu í bænum. Er út í Krækl-
ingahlíðina kom tók ég eftir því
að Flinkur var ekki samferða.
Taldi ég víst að hann hefði ekki
nennt að bíða eftir mér og dvaldi í
húsi því, sem áður greinir og trú-
lega farið heim í smiðju Stefáns
Stefánssonar járnsmiðs. Þar lá
hann oft en ég bjó jafnan hjá
Stefáni er ég var á Akureyri. Rétt
í þessu mætti ég Gunnari Valdim-
arssyni á Víðivöllum í Blönduhl-
íð, sem var á leið til Akureyrar í
vörubíl. Bað ég hann að taka
Flink með sér er hann kæmi til
baka, en hann mundi vafalaust
vera hjá Stefáni, - og sleppa hon-
um svo er hann kæmi niður af
Öxnadalsheiðinni, úr því mundi
hann skila sér.
Gunnar fór svo heim til Stefáns
og voru þeir Flinkur í smiðjunni.
Kom þeim saman um að setja
Flink í kassa og flytja hann þann-
ig. Sem þeir eru að ræða þetta
taka þeir eftir því, að Flinkur er
ákaflega lúpulegur, leggur eyrun
aftur með hausnum en bærir ann-
ars ekki á sér.
Fara þeir Stefán og Gunnar nú
að ná í kassann, en er þeir koma
til baka er seppi hvergi sjáan-
legur. Þótti nú Stefáni sýnt að
hann hefði afþakkað bílfarið en
kosið að komast heim á eigin
spýtur. Á Akureyrarferðum mín-
um kom ég vanalega við bæði á
Bakka og Kotum. Á báða þessa
bæi kom Flinkur í heimleiðinni,
fékk að éta en hélt svo áfram för
sinni heim í Mælifellsá.
Skildi hann
símtalið?
Eitt sinn hringdi Magnús á
Vindheimum í mig og bað mig að
finna sig. Jú, ég skyldi koma út-
eftir síðar um dginn. Ég átti von á
að Flinkur yrði mér samferða
eins og venjulega þegar ég fór
eitthvað að heiman, en gaf því
annars ekki gum fyrr en ég kom
niður hjá Nautabúi. Þá tók ég
eftir því að Flinkur var ekki með.
Ég mundi eftir honum heima
meðan á samtali okkar Magnúsar
stóð og heima var hann meðan ég
var að borða. En hvern skyldi ég
hitta fyrstan er ég kom að Vind-
heimum, nema Flink? Hann
hafði bara lagt af stað stundar-
korni á undan mér.
Hafði veður af þeim
Eitt sinn fórum við Sigmar á
Steinsstöðum fram á Mælifellsdal
að svipast um eftir kindum.
Auðvitað var Flinkur með. Á
leiðinni fram dalinn hafði Sigmar
orð á því að sér sýndist á Flinki að
við myndum finna kindur. Ég
gerði lítið úr því. En er við kom-
um vestur í dalkjaftinn sáum við
kindur í hábrúninni rétt vestan
við Svartagilið.
„Hvernig stendur á því að
Flinkur sér þær ekki,” sagði Sig-
mar. Ég kallaði á Flink, hann var
nú aldrei fyrir að láta mikið á sér
bera og ég bjóst við að hann væri
að snuðra einhversstaðar á eftir
okkur. En þá er það seppi, sem
sprettur upp rétt hjá kindunum.
Hann hafði þá haft veður af þeim
löngu á undan okkur, þotið upp á
fjallsbrún án þess að við tækjum
eftir og gætti kindanna þar.
Öðru sinni bar það við að við
Sigmar og Flinkur sóttum nokkr-
ar ær vestur að Stafni í Svartár-
dal. Austur Kiðaskarðið runnu
þær spölkorn á undan okkur. Um
það fengumst við ekki því við
bjuggumst við að þær myndu
halda sig við göturnar. En er við
komum austur á Þröskuldinn í
Kiðaskarðinu voru ærnar hvergi
sjáanlegar. Skildum við ekkert í
hvað af þeim hefði getað orðið á
svo stuttum tíma, sem við
höfðum þær ekki í sjónmáli.
Verður mér það nú fyrir að siga
Flink svo tilgangslaust sem það
sýndist þó vera. Hann tekur þeg-
ar strikið þráðbeint upp á fjall
þótt engin sæist kindin. Og að
stundarkomi liðnu kemur hann
niður með allar æmar.
Margar álíka sögur gæti ég sagt
af Flinki mínum þótt fleiri verði
þær ekki í þetta sinn.
O-já. Skynlausar skepnur,
segja menn. Ætli það þætti nú
samt ekki sæmilega skynugur
maður sem hefði gáfurnar hans
Flinks? - mhg
8 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN