Þjóðviljinn - 03.07.1987, Page 10

HEIMURINN
pgB
. : :
■
Æ, æ, fussumsvei. Ljótt er það og leiðinlegt og nú er illt í efni.
Frakkland
Hnignun, hmgnun...
Fransmenn eru í vondu skapiþessa dagana. 68prósent telja föðurlandinu hnigna
Er Frakkland komið að fótum
fram? í síðustu viku breiddist
út faraldur meðal landsmanna,
þjóðin fór að velta því fyrir sér
hvort allt væri að drabbast niður í
þessu aldna stórveldi.
Stjórnmálamenn, fréttaskýr-
endur fjölmiðla og menntamenn
hófu naflaskoðun. Hver væri
staða Frakklands í umheiminum,
hvað myndi framtíðin bera í
skauti sér?
Slæmar horfur í efna-
hagsmálum hleyptu umræðunni
af stað. Skýrsla á vegum
rannsóknarstotnunarinnar INS-
EE bendir til þess að hagvöxtur í
ár verði mun minni en stjórnvöld
höfðu gert ráð fyrir eða 1,5 pró-
sent í stað 2,8. Ennfremur sögðu
sérfræðingar stofnunarinnar að
atvinnuleysi kynni að aukast í ár
úr 11,1 hundraðshlutum í 11,7.
Verðbólgan vex þeim einnig í
augum þótt hætt sé við að mör-
landinn kími góðlátlega. Hún
kvað munu hækka úr 2,3 prósent
í fyrra í 3,5 af hundraði í ár. Og
ekki er bitið úr nálinni því ofan á
allt annað bætist að halli á við-
skiptum við útlönd, sem er krón-
ískur vandi í Frakklandi, jókst
jafnt og þétt á fyrstu fimm mán-
uðum ársins. Þessar staðreyndir
renna Yvon Gattaz, fyrrum for-
seta franska vinnuveitendasam-
bandsins, mjög til rifja: „Ég hef
þungar áhyggjur af því hve okkur
gengur illa að verða samkeppnis-
færir“.
Einsog lög gera ráð fyrir verð-
ur að finna blóraböggul til að
skella skuldinni á þegar blikur
eru á lofti. Og franskir atvinnu-
rekendur velkjast ekki í vafa:
verkamenn séu húðlatir og
haldnir skrópsýki og standist ekki
samanburð við japanska, banda-
ríska og svissneska kollega sína!
En nóg um einfaldar lausnir. í
nýjasta tölublaði tímaritsins „Le
Point“ er meginþemað „athugun
á hnignun Frakklands". Blaðið er
stútfullt af línuritum og töflum
þar sem fram kemur að óheilla-
þróunin snertir flest svið þjóðlífs-
ins. Ennfremur er þar að finna
niðurstöðu skoðanakönnunar
um viðhorf landsmanna. Niður-
staðan er sláandi því hvorki
meira né minna en 68 af hundraði
telja Frakklandi vera að elna
sóttin og því hnigna ört.
Forstjóri stofnunarinnar sem
hafði veg og vanda af könnuninni
fær ekki orða bundist: „Þetta er í
fyrsta skipti að fólk úr öllum
stéttum þjóðfélagsins, stuðnings-
menn allra stjórnmálaflokka,
virðist vera á einu máli um að
Frakklandi hnigni".
Væntanlegir og hugsanlegir
frambjóðendur í forsetakjöri að
ári hafa allir gert þessar dapur-
legu staðreyndir að umtalsefni og
reynt að peppa upp móralinn.
Mitterrand forseti ávarpaði hóp
Normandíbúa á dögunum.
...örlögin eru í okkar eigin
höndum. Frakkar hafa enga á-
stæðu til að gefast upp þótt á móti
blási.“
Forsætisráðherrann Jacques
Chirac neitaði því í sjónvarps-
ávarpi að Frakklandi hnignaði en
varð þó að viðurkenna að lands-
menn ættu við „nokkra erfiðleika
að etja.“ Hinn íhaldssami Ray-
mond Barre og sósíalistinn Mic-
hel Rocard hafa báðir tekið í
svipaða strengi.
Allt er þetta næsta sorglegt.
Frakkar hafa löngum verið stoltir
af landi og þjóð, sögu og menn-
ingu. Sjálfan Charles de Gaulle
dreymdi stóra drauma um stór-
fengleika Frakklands og upphafs-
setning endurminninga hans
hljóðar svo: „Ég hefi ávallt vitað
að Frakkland er einstakt meðal
ríkja.“
Én staðreyndin er sú að land
Voltaires og Descartes, Loðvíks
14. og Richelieus kardínála er
ekki svipur hjá sjón. Frakkland
er aðeins meðalveldi í heimi nú-
tímans. Máski hittir Jacques
nokkur Bourgeois naglann á höf-
uðið: „Það er helst til marks um
hnignun Frakklands að þjóðin
virðist nú loks vera að átta sig á
raunverulegri stöðu landsins í
nútímanum og er ófeimin að
ræða hana, hversu sársaukafullt
sem það kann að vera.
A refilstigum túrismans
Taktu þér byssu í hönd
Alvörubyssuleikirfyrir japanska túrista á Kyrrahafseyjunni Guam.
Afleiðingarnar oft hörmulegar
Japanskir túristar flykkjast til
Kyrrahafseyjarinnar Guam
og borga offjár fyrir að fá að
skjóta með alvörubyssum. Skot-
mörkin eru að mestu úr pappír,
en vopnin af öllum stærðum og
gerðum.
Ásókn ferðamannanna í að
gera Villtavestursdrauma sína að
veruleika er orðinn meiriháttar
tekjulind fyrir eyjarskeggja. Fátt
annað er til staðar til að trekkja
að túrista, en Guam er í viðráð-
anlegri fjarlægð frá Tókíó.
Skothallir og byssuklúbbar
spretta upp, og hvarvetna getur
að líta stór skilti með myndum af
byssumönnum og -konum,
grimmilegum hermönnum og síð-
ast en ekki síst, vopnunum sjálf-
um.
Allar eru áletranirnar á japön-
sku, sem og glannalegar auglýs-
ingarnar í túristabæklingum þeim
sem dreift er á hótelherbergi.
Mörg hótel kæra sig ekki um aðra
gesti en Japani.
„Hingað kemur það fólk sem
óskar sér einskis frekar en að fara
til Bandaríkjanna, en hefur ekki
efni á því. Það sér allt þetta kúr-
ekadót í sjónvarpinu heimafyrir
og vill fá að gera líka,“ sagði einn
klúbbeigandinn fréttamönnum. í
staðinn fyrir Bandarikjaförlætur
fólkið sér nægja að skreppa til
Guam, útvarðar vesturheims séð
frá eigin bæjardyrum. Á Guam er
stór bandarísk herstöð, en eyjan
er í tvö þúsund kílómetra fjar-
lægð frá höfuðborg Japans,
Tókíó.
Viðskiptavinir klúbbanna eru
allt frá unglingsstúlkum og upp í
gamla karla. fsíðarnefnda hópn-
um eru allnokkrir sem hleyptu af
í alvöru í Kyrrahafsstríðinu fyrir
45 árum. Skemmtunin er ekki
gefin; það kostar frá tólfhundruð
og upp í þrjúþúsund krónur að
munda byssu og finna púðurfnyk-
inn.
Donald Dwiggens heitir höfuð-
paurinn í klúbbi sem nefnist
Villta vestrið. Daglega lætur
hann drápstæki í hendurnar á 50-
60 túristum en fyrst eru þeim gerð
ljós í stuttu máli grundvallaratriði
í meðferð skotvopna. Engum
málalengingum fyrir að fara á
námskeiðinu því.
Dwiggens sýnir verðandi skot-
mönnum hvernig á að munda
byssu og hvað snýr fram og hvað
aftur á gripnum. Þá tekur hann
fólkinu vara fyrir því að skjóta
göt á loftið, en með misjöfnum
árangri. „Byssur eru bannaðar í
Japan. Fólk kemst ekki í neitt
nema loftriffla og eftirlíkingar,
en hérna getur það valið úr al-
vöruvopnum og fær alveg æðis-
lega mikið út úr því,“ segir
Dwiggens.
Skotmennirnir hafa að vonum
minjagripi upp úr krafsinu. Það
eru pappaskotmörk sem þeir eru
búnir að gata vítt og breitt. Þarna
er líka boðið upp á ljósmynda-
þjónustu. Kúrekaföt og indjána-
eru til reiðu fyrir myndatökur.
Kvenfólkið velur sér yfirleitt
litlar og nettar byssur, en karlarn-
ir eru gjaman í Rambóleik og
vilja fá í hendurnar stærstu byssur
sem völ er á.
Árangurinn af byssugleðinni
má svo marka af því að gólf, loft
og veggir í klúbbunum eru öll
sundurskotin. Oft eru kúluförin
ekki nema aðeins fáeina metra
frá þeim stað þar sem fólkinu er
Hvað ertu búin(n) að horfa lengi á
þennan og aðra slíka á hvíta tjaldinu?
Viltu byssufútt í eigin tilveru? Túrista-
trekkeríið á Guam leysir vandann.
ætlað að standa þegar það hleypir
af.
Slys em tíð. Með þeim vægari
eru handarbrot sem eiga sér stað
er vitlaust er haldið á öflugustu
vopnunum. En starfsmenn
klúbbanna kunna að greina frá
mörgu voðaskotinu. Ymsir hafa
gleymt sér í skotgleðinni og reyna
að líkja eftir innbyggjurum hvíta
tjaldsins með því að Iáta skamm-
byssu snúast á einum fingri, og
eru afleiðingarnar oftar en ekki
hörmulegar. Og svo er alltaf einn
og einn sem sér kjörinn vettvang
fyrir sjálfsmorð í byssuklúbbun-
um.
HS
10 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN