Þjóðviljinn - 25.10.1987, Blaðsíða 2

Fiskurinn hefur
fögur hljóð
Jón Baldvín Hannibalsson
ráðherra:
Það er alrangt. Málið er þetta: I fyrsta
lagi: Ég vil svara þessari sþurningu
svona: Annarsvegar: Ég mun að
sjálfsögðu ganga í málið en vil nú
taka fram eftirfarandi: Þetta er mikill
misskilningur. Hinsvegar: Mín af-
staða er þessi: Alþýðuflokkurinn hef-
ur samþykkt þetta: Ég hef sagt þetta:
Þetta er alveg skýrt og ekkert um að
efast. Að auki: Ég segi: Það er al-
rangt.
Þorsteinn Pálsson
ráðherra:
Sórðu ekki að ég er að berja,
mannandskoti?
Jón Helgason
ráðherra:
Ha? Ég veit það ekki. Spurðu ein-
hvern annan. Ég bara vinn hérna.
Steingrímur Hermannsson
ráðherra:
Mér finnst nú að allir eigi að vera góð-
ir. Það er skoðun okkar framsóknar-
manna. Skortur á brjóstgæðum
skapar margan brestinn, einsog
pabbi sagði. Það eru margir sammála
mér og stoppa mig á götu til að taka
undir. Annars skal óg tala um þetta
við Shultz ef þú vilt.
Grímur G. Norðfjörð
sendill:
Brestur? Hvort hann er í ríkisstjórn-
inni? Jú, er það ekki hann þarna í
landbúnaðinum?
Ég skal játa að mér lá við að
stansa þegar barið var að dyrum
hjá mér nú í vikunni og inn tiplaði
hertur þorskur. Hann kvaðst
hingað kominn beint úr
skreiðarpakka sem lengi hefur
beðiö úflutnings. Hann hafði
fundið hausinn af sér á leiðinni og
lagði hann við hlið sér á stólinn.
Hann kvaðst vilja vera dándi-
maður vikunnar.
Nei góði, sagði ég. En hafðu
sæll boðið þig fram.
Hvers vegna ekki? spurði
þorskurinn gramur.
Dándimaður vikunnar er Jón
Sigurðsson, sem selur og selur
ekki.
O látum hann selja upp! sagði
þorskurinn gramur. Hver er einn
krataráðherra í samanburði við
mig? Hvað hefur hann lagt á sig
fyrir þjóðina, mér er spurn?
Jæja, sagðiég. Erþín dýrðfyrir
guði meiri?
Vitanlega, sagði hann. Ég læt
draga mig upp úr notalegum
sjónum og skera af mér hausinn.
Eg er hengdur upp í gálga eins og
glæpamaður. Flugurnar bíta mig
eins og Frelsarann á krossinum.
Svo er ég pressaður í alltof náin
líkamleg tengsli við aðra skreið.
Kannski er ég barinn með hnalli.
Og ég tek þessu öllu vel því ég
hefi hugsjón í lífinu. Ég er framlag
íslensku þjóðarinnar til eggjahvít-
ubanka heimsins, sem blífur þótt
Útvegbankinn hrynji og verðbréf-
amarkaðurinn. Eg fórna mér í
stoltri gleði fyrir gjaldeyrisöflun
þjóðarinnar. Ég er partur af þjóð-
arsálinni eins og Snorri, brenni-
vínið, montið og draugarnir. Ég
var einu sinni í skjaldarmerkinu..
Nei góði, það var saltfiskurinn.
Víst var ég í skjaldarmerkinu!
Hauslaus og allt.
Saltfiskurinn er líka hauslaus.
Trúðu ekki öllu sem hann
Steingrímur segir í útlöndum,
sagði þoskurinn. Nú neitar hann
til dæmis að kannast við mig.
Skreið, segir hann. Aldrei þekkti
ég þá deild lífríkisins.
Nei, hélt þorskurinn áfram og
sýndist nú enn skorpnari og dap-
urlegri en þegar hann kom. Það
svíkja mig allir. Það á að gera mig
að úrhraki íslenskra lífvera. Ég er
ragaður hingað og þangað.
Öfund knýr og eltir mig til ó-
kunnra þjóða. Enginn vill við mig
kannast frekar en Skugga-Svein.
En allir græða á mér. Verðbréfin
og sölulaunin hrúgast upp. Kons-
úlarnir skemmta sér. Joe Grims-
son skemmtir sér. Bankamenn
fljúga milli landa. Kátar konur
fara úr buxum. Kampavínið lekur
yfir borð og stóla. Hvers vegna
þurfti þetta allt að koma fyrir mig?
Á ég að bera synd það er að
segja sölutregðu heimsins eins
og fjallalömbin?
Jamm, sagði ég hrærður. Það
er víst og satt. Það er mikið á þig
lagt.
Svo eru þeir, sagði þorskurinn
og hafði á skammri stund snúist
úr angurværð í beljandi reiði, að
segja að það þurfi að múta mér!
Múta með þér, leiðrétti ég.
Já sagði ég það ekki? Þeir
segjast þessir skreiðarbesefar
hafa borgað 300 þúsund pund til
að ég seljist. Og hvað með það?
Hefðu mátt borga þrjár miljónir,
þessir aumingjar sem engu tíma.
Og þeir ættu að vita að þetta eru
ekki mútur. Þessir peningar eru
ekki annað en það feitmeti, það
smjör sem íslendingar hafa alltaf
haft með skreið í aldanna rás til
að hún renni betur niður.
Einmitt, sagði ég.
Já og vertu ekki að reyna að
glotta að því Skaði, sagði þorsk-
urinn. Svo kunna þessir moð-
hausar ekki einu sinni að smyrja
skreið. Þeir fá það á baukinn, að
með þessum skitnu sterlings-
pundum sínum hafi íslendingar
verið öðrum þjóðum NÆR því að
selja skreið í Nígeríu. Ég á ekki
orð. Hugsaðu þér snilldina: Við
erum öðrum fremri í því að selja
skreið án þess að selja hana.
Eins og Jón Sigurðsson og
bankinn..
Enga útúrsnúninga, sagði þor-
skurinn og titraði af ekka. Ég vil
ekki þessa lítillækkun. Ég mót-
mæli allur. Ég ætla að gera upp-
reisn. Ég ætlaað gangatil liðs við
Alþýðubandalagið!
Nei hættu nú, sagði ég.
Víst, sagði þorskurinn, fullur af
stoltu öryggi. Þeir verða að halda
saman sem eiga bágt. Og svo
mun fara, þið bankastjórar og
ráðherrar og sendiherrar, sem
hreykið ykkur hátt og fyrirlítið All-
aballan og mig, að þið munuð
bíta í gras, en það verður slegið
upp balli í okkar húsi. Sá hlær
best sem síðast hlær, hvort sem
hann er hauslaus eða ekki....
Þorskurinn stækkaði og
stækkaði og smám saman varð
hann allur eins og unglegri fyrir
augum minum. Það var komið á
hann mannshöfuð nokkuð þungt
sem brosti út að eyrum og söng:
Bráðum kemur blessuð krepp-
an
bolsar fara að hlakka til
allir fá þá eitthvað skondið
í það minnsta glæfraspil....
Skaði
Ég er orðin langþreytt á þessu brölti þínu við fullt Dooo ég trú essu ekki maðr... er etta virkilega mín
tungl Jónatan... rödd?? Svona llka asna|eg-
2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 25. október 1987