Þjóðviljinn - 25.10.1987, Blaðsíða 17

tUOÐVIUINN
Þjóðviljinn
c/o Skúmaskotið
Síðumúla 6
108 Reykjavík
Á myndunum er herra Björn að bjóða frú Birnu upp í dans í stofunni heima hjá
þeim. En það eru fimm atriði sem eru á myndinni til vinstri, en vantar á þá hægri.
Getið þið fundið hvaða atriði það eru?
Lausnina finnið þið neðar á síðunni.
'uu|i9) uu!e JBJUba uueje|!dsn|0|d -g
euiunjqeBne bjqb ejeq jnjaq ujoig ejjan 'V
•eunuouj 9 Qu6p>( jbjuba <?eq e
tuuipuÁUJ 9 Qjsnq 9 e66n|B jbjuba Qeq Z
'jbjuba iuunQ9UiuJ0>i 9 uinuesBAeui9iq 9 ||dea ' t
:usnen

WUKXllíffi/i
Héma kemur ein létt krossgáta handa ykkur aö leysa. Lausnina
sendið þið til Skúmaskotsins og við drögum úr réttum lausnum
og sá heppni eða heppna fær verðlaun send heim til sín.
Með lausninni sendið þið okkur nafnið ykkar, heimilisfang og
póstnúmer og hver veit nema þið verðið hinn heppni eða hin
heppna!
Okkur varð heldur betur á í °S biðjum þau Katrínu og Stefán
messunni í síðasta Skúmaskoti Baldvin afsökunar á þessu.
þegar við töluðum við þau Stefán
og Katrínu. Hann Stefán heitir
nefnilega Stefán Baldvin, en ekki
Stefán Baldur, og Katrín var alls
ekki í leikskóla í fyrravetur, held-
ur var hún í 5 ára bekk í Álftamýr-
arskóla. Okkur þykir leiðinlegt
að þessi mikli misskilningur varð
Léttfeti var minnstur allra álf-
anna sem í Álfheimum bjuggu.
Hann var svo lítill, að enginn tók
einu sinni eftir honum.
Það var einmitt þetta, að eng-
inn skyldi yfirleitt veita honum
athygli sem honum sárnaði mest.
Hann tók sér það svo nærri, að
hann ákvað að flýja að heiman,
einungis þess vegna, og halda til
Mannheima, þar sem bjuggu litlir
drengir og litlar stúlkur.
Eina nóttina, þegar tungl var í
fyllingu, flaug hann á brott úr
Álfheimum. Honum brá heldur
en ekki í brún, þegar hann kom til
Mannheima, og sá hve allt var
þar stórt í sniðum - jafnvel
minnstu mýslurnar þar voru eins
stórar og stærstu álfar í Álf-
heimum, eða stærri.
„Ég er öldungis hissa,“ sagði
hann við sjálfan sig. „Ekki held
ég verði frekar tekið eftir mér
hérna.“
En hann komst brátt að raun
um það, sér til mikillar ánægju,
að honum var veitt athygli engu
að síður. Svört kisa, sem sat á
dyraþrepi og beið þess, að sér
yrði hleypt inn, varð fyrst til að
koma auga á hann. Hún mjálm-
aði til hans, og bað hann að koma
og opna dyrnar fyrir sig, og hann
kom til hennar. Vitanlega náði
hann ekki einu sinni hálfa leið
upp í hurðarsnerilinn, en hann
var svo ánægður yfir því að kisa
veitti honum athygli, að hann
settist hjá henni á dyraþrepið og
masaði við hana, þangað til kon-
an opnaði hurðina og hleypti
henni inn.
Raunar varð hann fyrir von-
brigðum, þegar konan tók ekki
eftir honum og skellti á hann
hurðinni. „Kannski eru það bara
kisurnar hérna, sem veita mér at-
Lítli álfurinn
hygli,“ sagði hann dapur. „Jæja,
það er þó skárra en ekki“.
Fiðrildi, sem flögraði upp með
húsveggnum í þessum svifum,
heyrði til hans. „Þú skalt setjast á
blómkrónu," sagði það. „Þá
tekur fólk áreiðanlega eftir þér.“
Léttfeti litli þóttist vita að þetta
mundi vera heillaráð. Hann
þakkaði fiðrildinu vingjarnleg
orð, lyfti sér á flug og settist á
bikar á rauðri rós úti í garðinum.
En ráðið reyndist ekki eins
snjallt og hann hafði vonað.
Þarna kom kona nokkur með
garðkönnu og gekk að rósarunn-
anum. Og hvað haldið þið hún
hafi gert? Hún fór að vökva rós-
irnar, og þar sem hún veitti Létt-
feta ekki minnstu athygli, lét hún
vatnið úr könnustútnum buna
yfir hann, svo hann varð renn-
blautur inn að skinni.
Hann lyfti sér óðara aftur til
flugs, settist í körfuna á baldurs-
brá og lét sólina þurrka sig.
Þarna var svo hlýtt og notalegt,
að Léttfeti var í þann veginn að
falla í svefn, þegar hann heyrði
talað til sín lágri, hljómþýðri
röddu.
Hann opnaði augun og sá litla
stúlku standa hjá sér og stara á
með undrun og fögnuði á svip:
„Álfur!“ hvíslaði litla stúlkan.
„Ég hef fundið lifandi álf!“
Hún tók hann gætilega í lófa
sér og hljóp með hann inn til
móður sinnar, eins hratt og fætur
toguðu. En - viti menn! Mamma
hennar gat ekki með neinu móti
komið auga á Léttfeta litla, þar
sem hann sat í lófa telpunnar
hennar.
„Nei, hvað hann er fallegur!“
sagði hún, en það voru bara láta-
læti, því hún hélt að telpan væri
að gera að gamni sínu og það sæti
ekki neinn álfur í lófa hennar.
„Álfur - nei, nú er ég hissa!“
sagði hún og hló. „Já, það sem þú
getur ímyndað þér!“
Léttfeti lét sér það raunar á
sama standa; honum var það nóg
í bili að litla stúlkan sá hann og
var hrifin af honum. Þetta var
áreiðanlega í fyrsta skiptið, sem
nokkur var hrifin af honum, svo
honum þótti ákaflega mikið til
þess koma.
Litla stúlkan bar hann aftur út í
garðinn, og þar léku þau sér hjá
baldursbránum, þangað til dagur
var að kvöldi kominn og hún varð
að fara inn og hátta og sofa.
Léttfeta þótti það heldur en
ekki súrt í brotið. Þarna sat hann
einn eftir og einmana. Skrýtið að
börnin í Mannheimum skyldu
þurfa að fara svo snemma í hátt-
inn. í Álfheimum dönsuðu álf-
arnir alla liðlanga nóttina þegar
tungsljós var, og álfabörnin líka.
Þarna sat hann - og þegar
tunglið kom upp, varð hann
skyndilega gripinn svo ákafri
heimþrá, að hann lyfti sér til flugs
og linnti ekki fyrr en hann var
aftur kominn til Álfheima, þar
sem dansinn í tunglsljósinu var
einmitt í þann veginn að hefjast.
Vitanlega mundi enginn veita
honum athygli, frekar en fyrri
daginn; en hvað um það, hann
var orðinn því svo vanur.
Það fór þó betur en hann bjóst
við. Allir höfðu tekið eftir því, að
Léttfeta vantaði í hópinn, og nú
tóku allir eftir því, að hann var
kominn aftur og fögnuðu honum
vel. Hann varð að heita því, að
fljúga aldrei aftur á brott úr Álf-
heimum, og í rauninni langaði
hann ekki heldur til þess nú -
þegar allir veittu honum athygli.
Þessa skemmtilegu mynd sendi hún Sigrún Baldursdóttir, sem er 7 ára og á heima á Grundarstíg í Reykjavík.
Við hvetjum ykkur aftur til að senda okkur myndir, sögur, vísur og hvaðeina sem ykkur dettur í hug.