Þjóðviljinn - 28.10.1987, Qupperneq 5

MINNING
Sigríður Guðmundsdóttir
fœdd 21. ágúst 1955 - dáin 20. október 1987
Svava
Kveðja frá systkinum
Svava systir okkar veitti okkur'
öllum mikið. Hún var jafnan ljúf
og geðgóð. Sá eiginleiki óx með
árunum. Hún var öðrum hjálpleg
en gerði ekki miklar kröfur sjálfri
sér til handa. Hún reyndi meira
en við hin, bæði í gleði og sorg.
Hún var sterk í mótlæti. Hún
bognaði en brotnaði ekki. Gleð-
inni deildi hún með öðrum. Hún
færði okkur tvo yndislega frænd-
ur, Gumma og Gulla. Nú er hún
dáin. En hlý minningin um Svövu
mun alltaf lifa með okkur. Við
kveðjum elskulega systur.
Már, Snorri, Maggi og Beta
Svava Guðmundsdóttir var
hæglát kona og í hópi ungs rót-
tæks fólks þar sem við kynntumst
henni fyrst fyrir hálfum öðrum
áratug, bar fremur lítið á henni.
Þá kynntumst við henni fyrst sem
konunni hans Péturs og systur
hans Más. Það var síðar í starfi og
í samvinnu, sem við kynntumst
henni sjálfri og hún varð vinur
okkar og félagi.
Það sem einkenndi Svövu var
festa og tryggð. Skoðanir hennar
voru sprottnar af sterkri réttlæt-
istilfinningu. Hún fann til með
þeim sem eru undir í lífsbarátt-
unni. En hún vissi líka að samúð-
in ein breytir litlu. Svava vildi
breyta, þess vegna lét hún ekki
nægja að sýna samúð, heldur
sýndi líka samstöðu með því
fólki, sem vill breyta kjörum sín-
um og annarra.
Svava var sósíalisti, hún vildi
uppræta örbirgð, misrétti, kúgun
manns á manni. Henni var það
ljóst að hún og aðrir bera ábyrgð
á því sem gerist í heiminum, að
það skipti máli hvernig hún verði
lífi sínu, sem þátttakandi í barátt-
unni.
Svava var þess vegna virk í pól-
itísku starfi frá unga aldri. Hún
gekk til liðs við Fylkinguna og var
allt til dauðadags virkur félagi í
Baráttusamtökum sósíalista,
deild IV Alþjóðasambandsins á
íslandi. Hún starfaði einnig
mikið með Rauðsokkahreyfing-
unni, og fór þar fyrir þeim sem
vildu beina kvennabaráttunni í
farveg stéttabaráttunnar. Jafn-
réttisbarátta kvenna var alla tíð
mikið baráttumál Svövu en ætíð
sem sósíalísk barátta. Ekki að
einstaka konur kæmust til met-
orða var baráttumál heldur að út-
rýma kúgun úr heiminum og þar
með undirokun kvenna.
Svava kynntist starfi SÁÁ fyrir
nokkrum árum og fékk stöðugt
meiri áhuga á því og eins og henni
var eiginlegt, vildi hún taka virk-
an þátt í starfinu. Þegar hún lést
hafði hún nýlega hafið störf hjá
SÁÁ. Hún var full áhuga á þessu
starfi og gekk að því með sama
hugarfari og að öðrum störfum
sínum, hvernig hún gæti best
lagað sjálfa sig að verkefninu til
að koma því fólki sem til hennar
leitaði að sem mestu gagni.
Persónuleg kynni okkar og
Svövu hófust þegar hún og Pétur
komu heim frá útlöndum. Við
vorum í Þýskalandi og Svava og
Pétur í Svfþjóð og það varð því
ekki fyrr en þau komu heim að
náin kynni okkar hófust. Við
fundum það fljótlega þegar við
kynntumst Pétri og Svövu nánar
að þar fór fólk sem við bárum
meira traust til en annarra. Ýmis-
legt gerðist bæði í pólitík og
einkalífi sem tengdi okkur saman
þegar á reyndi og styrkti vinátt-
una.
Kynni okkar af Svövu stað-
festu það sem við fundum í
fyrstu. Henni var alvara með allt
sem hún tók sér fyrir hendur.
Yfirvegun og vandvirkni ein-
kenndu störf hennar. Hún var
vissulega metnaðargjörn en
aldrei fyrir eigin hönd heldur
fyrir þann málstað sem hún barð-
ist fyrir.
Þó dauðinn sé óaðskiljanlegur
frá lífinu er oftast erfitt að sætta
sig við hann. Sérstaklega þegar
ungt fólk, sem á eftir að gera svo
margt, fellur frá. Þessu verður
ekki breytt en eftir standa vel
unnin verk og góðar minningar
um traustan félaga, góðan vin og
ástríka eiginkonu og móður. Við
vonum og óskum að Pétur og
drengirnir hennar Guðmundur
og Gunnlaugur Már finni þann
styrk sem þeir þurfa í þessari
sorg. Þeim ásamt móður hennar
og systkinum sendunt við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sólveig og Páll
Það var ekki allt búið, sagði
systir mín þegar hún hringdi á
þriðjudagskvöldi til að tilkynna
mér lát dóttur sinnar, sem hafði
hnigið niður örend þá fyrr um
kvöldið að heimili sínu. Hún Sva-
va var dáin, það var staðreynd
sem erfitt var að trúa og enn erf-
iðara að sætta sig við. En gegn
þessum máttarvöldum er enginn
hæstiréttur.
Hún Svava Sigríður Guð-
mundsdóttir var fædd í Reykja-
vík 21. ágúst 1955 og var því ný-
lega 32 ára þegar kallið kom.
Hún var alin upp í foreldrahús-
um, annað barn af fimm, hjón-
anna Guðmundar Magnússonar
verkfræðings, sem lést fyrir hálfu
ári, og Margrétar Tómasdóttur.
Uppeldissaga hennar er sjálfsagt
ekki mikið frábrugðin margra
annarra vel gefinna unglinga.
Hún gekk í menntaskóla og gekk
vel námið, enda bráðvel greind.
Hún fór svo í Háskólann hér
heima fyrst og síðan í Lundi og las
sögu og félagsfræði. Einnig
stundaði hún tónlistarnám og
spilaði vel á píanó. Að loknu
námi í Lundi vann hún lengst af
sem tækniteiknari á verkfræði-
stofu föður síns en hafði nýlega
hætt því, enda kunni hún ekki
lengur við sig á þeim vinnustað
eftir fráfall föðurins.
Ung að árum bast hún eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Pétri
Tyrfingssyni ráðgjafa, og átti
með honum tvo syni, Guðmund
14 ára og Gunnlaug Má 4 ára.
Svava var einstaklega prúð í
framkomu og jákvæð og með
sterkum tilfinningaböndum
bundin sínum nánustu. Mikill er
því missir þeirra feðga og sárt um
að binda þau sár, sem fráfall
hennar veldur. Svipað má segja
um móður hennar og systkini og
tvær fjörgamlar ömmur.
Við móðursystkini Svövu finn-
um skarð fyrir skildi. Hún var
okkur hlý og broshýr frænka, til-
búin að taka þátt í gleði og sorg-
um fjölskyldunnar. Sorgin hefur
nú um sinn fengið að ríkja, en við
skulum vona að nú sé það allt
búið og við göngum mót bjartari
tíma.
Haukur Tómasson
Það var síðsumars árið 1959,
að ég fyrst kom til íslands. Þetta
var sólríkan ágústdag og birtan
einhvernveginn allt öðruvísi hér,
en ég átti að venjast heima í Fær-
eyjum, eða í Noregi, þar sem ég
hafði dvalið undanfarin ár. Þenn-
an sama dag var haldið kaffiboð
heima hjá tengdaforeldrum mín-
um. Þetta var fyrsta boðið sem ég
var í með tengdafjölskyldunni,
en mörg og skemmtileg boð áttu
eftir að fylgja í kjölfarið. Fyrstur
gesta í þetta boð var ungur mað-
ur, Guðmundur Magnússon heit-
inn, með börnin sín tvö, Má 5 ára
og Svövu 4 ára. Ég sé Svövu enn
fyrir mér með ljósu lokkana sína
og pabba hennar biðja hana að
taka í höndina á mér og bjóða
mig velkomna.
Árin liðu og ég fylgdist með
Svövu vaxa úr grasi. Þegar Svava
var 12 ára gömul bjuggum við
hjónin ásamt börnum okkar í
húsi foreldra hennar að Klepps-
vegi 84. Gafst mér þá tækifæri til
að kynnast Svövu enn betur,
þessari fríðu rólegu og vel gefnu
stelpu, sem stundaði píanónám,
og hélt kammertónleika fyrir
okkur með yngri systkinum sín-
um við hin ýmsu tækifæri.
Á menntaskólaárunum kynnt-
ist Svava eftirlifandi manni sín-
um, Pétri Tyrfingssyni, þau eign-
uðust tvo syni, Guðmund 14 ára,
sem þrátt fyrir ungan aldur er
orðinn þekktur í heimi popptón-
listarinnar á íslandi, og Gunn-
laug Má sem aðeins er 4 ára nú
þegar móðir hans fellur svo
skyndilega frá. Að stúdentsprófi
loknu stunduðu Svava og Pétur
kennslu í einn vetur úti á lands-
byggðinni. Eftir það lá leiðin til
Svíþjóðar þar sem þau bæði
lögðu stund á framhaldsnám.
Eftir heimkomuna starfaði Svava
á verkfræðistofu Guðmundar
föður síns.
Um sumarmál, er daginn tók
að lengja, varð Svava fyrir mikl-
um missi, þegar faðir hennar og
vinnufélagi féll skyndilega frá,
langt fyrir aldur fram. Sumarið
leið og í byrjun hausts fékk Svava
annað starf, og starfaði nú sem
fjölskylduráðgjafi hjá SÁÁ, þar
sem hæfileikar hennar og mennt-
un fengu að njóta sín, og virtist
hún mjög ánægð með nýja starf-
ið.
Á æskuheimili Svövu var mikið
um tónlist þar sem öll systkinin
fimm stunduðu nám í hljóðfæra-
leik. Tónlistin fylgdi Svövu síðan
úr föðurhúsum inn á heimili
hennar og Péturs, en nú er enn
einn strengurinn í fjölskyldunni
brostinn, nú þegar vetur er
genginn í garð, dagarnir farnir að
styttast og geislar sólarinnar
dofna æ meir. En það er huggun
harmi gegn að eftir vetur kemur
vor.
Við í fjölskyldunni sendum
Pétri og nánustu aðstandendum
Svövu innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Svövu Sig-
ríðar Guðmundsdóttur.
Herborg Húsgarð
Kynni mín af Svövu Guð-
mundsdóttur hafa ekki staðið
lengi, en þau voru mjög náin sfð-
astliðin ár.
Árið 1980 mynduðum við,
nokkrir áhugamenn um tónlist,
litla kammersveit. Við höfum, öll
þessi ár, hist einu sinni í viku á
heimili mínu og leikið klassíska
tónlist, okkur til mikillar ánægju
og yndisauka. Fyrir fjórum árum
bættist Svava í hópinn. Hún var
tónlistarmaður, sem lék á píanó
af mikilli innlifun og músíkölsku
næmi. Okkur þótti svo vænt um
Svövu, hún var mjög góður fé-
lagi. Seint munum við gleyma
næstsíðasta laugardegi, þegar við
hittumst í síðasta sinn. Við lékum
þá verk eftir Vivaldi og Mozart.
Við töluðum um það, hve mikið
tónlistin þýddi fyrir okkur og hve
gaman það væri að leika saman.
Við litum framtíðina björtum
augum. En hún varð ekki björt.
Nokkrum dögum seinna fréttum
við að kæra vinkona okkar væri
dáin. Það var erfitt að skilja það.
Það er mjög tómt eftir Svövu. En
við erum þakklát fyrir að geta
umgengist hana svo náið þessi
fjögur ár.
Við hugsum með hlýju til fjöl-
skyldu hennar.
Fyrir hönd tónlistarvinanna
Astrid Stefánsson
Fréttin um skyndilegt fráfall
vinkonu okkar, Svövu Guð-
mundsdóttur, kom yfir alla eins
og reiðarslag. Kallið kom óvænt.
Slíkt er ástvinum þungbært, en
blessun þeim sem héðan hverfa.
Við, sem áfram þraukum, hug-
leiðum í sorg okkar hve líf og
dauði eru miskunnarlausar stað-
reyndir tilverunnar.
Svövu kynntumst við fyrst í
Menntaskólanum við Tjörnina
árið 1972. Við vorum þar mörg
leitandi ungmenni, sem sóttumst
eftir skilningi á því hvernig breyta
mætti í þágu komandi kynslóða
þessari stríðshrjáðu og ranglátu
veröld okkar. Með starfsemi
Róttæka félagsins í þeim skóla
myndaðist sá grundvöllur, sem
batt mörg okkar vináttuböndum
fram á þennan dag.
Eins og endranær gáfu
menntaskólaárin mörg tilefni til
frjórra samskipta í gleði og al-
vöru. Vildi svo til að við hjónin
kynntumst Svövu og Pétri Tyrf-
ingssyni þegar hún gekk með
eldri son þeirra, Guðmund. Það
fór ekki fram hjá neinurn, að hér
voru á ferðinni hjónaleysi, sem
mikið var spunnið í, ekki síst þar
sem andlegu örlæti þeirra voru
engin takmörk sett. Til þeirra var
alltaf gott að koma. Þess vegna er
söknuðurinn sár þegar Svava er
horfin á braut, aðeins 32 ára
gömul.
Svava var afar myndarleg,
heillandi og vel gefin. Hún var
unnandi góðrar tónlistar og
stundaði píanónám í mörg ár á
uppvaxtarárum sínum. Ríkt ein-
kenni í fari hennar var látleysi og
yfirvegun og hún var gjörsamlega
laus við allan hégómaskap, tildur
eða ásókn í efnisleg gæði þessa
heims. Lestur bóka var henni
hugleikinn. Á háskólaárum sín-
um hér og í Lundi lagði hún aðal-
lega stund á sögu og má segja að
það val sé táknrænt fyrir leit
hennar að þekkingu því ekkert
mannlegt var henni óviðkom-
andi.
Styrkur Svövu kom ekki síst
fram í umhyggju hennar fyrir
skyldfólki sínu, eiginmanni og
sonum þeirra, Guðmundi og
Gunnlaugi Má. Sú einlægni sem
hugarfar hennar einkenndist af,
mun vafalaust verða öllu hennar
fólki gott veganesti inn í framtíð-
ina. Iokkar huga var líf hennar
samofið uppbyggingu á fólki.
Nú er skarð fyrir skildi og fyrr á
þessu ári lést faðir Svövu, Guð-
mundur Magnússon verkfræð-
ingur, langt fyrir aldur fram.
Sorgin er því þungbær hjá
systkinum Svövu og móður. Megi
þessar fátæklegu línur verða Pétri
og sonum, ásamt öðru vandaf-
ólki, einhver huggun.
Guðrún J. Óskarsdóttir
Magnús S. Magnússon
Við fyrstu dagskímu í sínu
landinu hvor vöknum við vinkon-
urnar tvær við hringingu símans.
Við fáum þá frétt sem hvorug
okkar átti von á, sem hvorug okk-
ar er hið minnsta búin undir. Hún
Svava, elsku vinkona okkar, er
dáin.
Við vinkonurnar töluðum oft
um okkur þrjár í einni og sömu
hendingunni. Líf okkar hefur
verið samofið frá blautu barns-
beini. Bekkjarsystur og vinkonur
sem börn. Sem unglingar miklar
stöllur sem saman leituðu svara
við áleitnum spurningum,
reyndum að þroskast saman,
reyndum að læra saman, leituð-
um átta í lífinu.
„Af hverju lætur Guð Víet-
namstríðið viðgangast? Af
hverju stöðvar hann það ekki?“
spurði ein okkar þrettán ára.
Svava, sú vitrasta og þroskað-
asta okkar þriggja svaraði: „Það
eru mennirnir sem láta það við-
gangast og það eru mennirnir
sem geta bundið enda á það.“
Miðvikudagur 28. október 1987 IÞJÓÐVIUINN - SfÐA 5