Þjóðviljinn - 18.12.1987, Blaðsíða 13

ÞAÐ var enginn smáræðis söngflokkur, sem Þórður Kristleifsson stjórnaði, þegar búið var að steypa öllum fjórum
kórunum saman í einn. Honum varð ekki með góðu móti komið fyrir á mynd nema farið væri út á tún. Söngstjórinn situr
framan við kórinn.
//
umst í bfl en við vissum að bflar
voru lagðir af stað frá Laugar-
vatni til móts við okkur. Við vor-
um því hin vonbestu og bjugg-
umst við að komast í sundlaugina
og gufubaðið, ef ekki fyrir hátt-
inn þá a.m.k. fyrir fótaferðar-
tíma.
Komið á ný
í Kolviðarhól
Reyndin varð þó önnur. Neðst
í Svínahrauni var ófærðin orðin
það mikil að ógerlegt var að
koma bflnum lengra. Var það nú
eitt til ráða að Ieggja pjönkurnar
á bakið og kjaga upp í Kolviðar-
hól. Þangað náðum við í myrkri.
Nú kvað Þórður fararstjóri upp
úr með það, að lengra yrði ekki
farið að sinni. Taldi hann það
óráð hið mesta að leggja með
hópinn á Hellisheiði undir nótt-
ina, í svarta myrkri og ófærð og
allra veðra von. Mun hann hafa
hringt í Laugarvatn og látið vita
hvar við værum niður komin. En
Þórður lét ekki þar við sitja, eins
og í ljós kom morguninn eftir.
Auðvitað voru ekki til rúm
fyrir allan þennan skara og sátu
stelpurnar að sjálfsögðu fyrir
þeim. Húsráðendur tíndu saman
öll þau rúmteppi sem til voru,
breiddu þau á gólfið í veitingasto-
funni og þar lágum við strákarnir.
Seint var farið að sofa og enginn
kveið morgundeginum. Þetta var
mun skemmtilegra ferðalag en að
aka bara viðstöðulaust austur í
Laugarvatn og í raun og veru að-
eins ævintýralegur endahnútur á
jólaleyfið. Leið nú af nóttin.
Um morguninn var hið besta
veður, logn, heiðskírt og nokkurt
frost. Við fengum okkur ein-
hverja hressingu en þegar ég ætl-
aði að fara að borga, með mínum
síðasta peningi, sem mér sýndist
þó engan veginn mundi hrökkva
til væri greiðinn seldur á eðlilegu
verði, þá var mér einfaldlega sagt
að láta af slíkum áformum. Hvort
Þórður Kristleifsson hefur borg-
að í einu lagi fyrir allan hópinn
veit ég ekki en a.m.k. fékk ég
aldrei neinn reikning frá honum.
Lagt á Hellisheiði
Ekkert bólaði á bflunum frá
Laugarvatni. En nú kom í ljós,
hvað Þórður hafði verið að gera í
símanum kvöldið áður, annað en
að láta vita um verustað okkar. Á
hlaðinu stóð snjóbfll og dró hann
skíðasleða mikinn. Hafði Þórður
fengið bflinn einhversstaðar
austan yfirfjall. Var nú öllum far-
angri hlaðið á sleðann og munaði
okkur mikið um að vera laus við
hann.
Umbrotafærð var á heiðinni og
sóttist ferðin því seint. Þórður fór
fyrir fylkingunni og réði hraðan-
um. Enginn vissi hvenær við
myndum mæta bflunum og því
ógerlegt að vita hvað gangan yrði
löng. Þessvegna var nauðsynlegt
að spara gönguþrekið og það vissi
Þórður.
Loks var komið á Kambabrún
og Hveragerði blasti við, sem þá
var raunar ekki annað en örfá hús
á stangli. í einu þeirra var Mjólk-
urbú Ólfusinga. Þangað var nú
förinni stefnt og Þórður bauð upp
á skyr og rjóma. Sjaldan hef ég
orðið mat mínum fegnari og býst
ég við að svo hafi verið um fleiri.
Þarna munum við hafa látið líða
úr okkur í rúman klukkutíma.
Tekið var nú að þyngja í lofti en
þó úrkomulaust.
Preytan segir
til sín
Einhvernveginn hafði Þórði
tekist að ná sér í hest svo þegar
við héldum af stað frá Hveragerði
var þetta orðið bæði riddara- og
fótgöngulið. Er komið var nokk-
uð austur í Ölfusið leyndi sér ekki
að sumir voru farnir að þreytast,
engu síður strákar en stelpur. Var
það engin furða, búið að kafa
fönnina í hné og þaðan af meir
klukkutímum saman. Ég er viss
um að það voru leikfimistímarnir
hjá honum Birni Jakobssyni, sem
gerðu það að verkum, að við vor-
um þó ekki enn verr farin, þegar
þarna var komið. Þorstinn sótti á
og varð þá ýmsum fyrir að úða í
sig snjó, sem er hið mesta óráð.
Það slær að vísu á þorstann í bili
en síðan sækir á mann máttleysi
og er því verr farið en heima set-
ið.
Tekið var nú að togna ískyggi-
lega mikið úr hópnum. Hinir
orkumeiri brutust áfram en aðrir
drógust aftur úr, voru jafnvel
farnir að kasta sér niður í fönn-
ina. Þórður tók það til bragðs að
ríða hring eftir hring kringum
mannskapinn til þess að sjá um
að enginn heltist úr lestinni. Ef
hríð hefði brostið á okkur þarna
undir Ingólfsfjallinu hefði illa
getað farið. Ég held að sum okk-
ar hefðu ekki enst til öllu lengri
göngu. Við vorum öll óharðnaðir
unglingar og misjafnlega vön
löngum og erfiðum gönguferð-
um. Sjálfur var ég við það að gef-
ast upp. Ég hafði fengið lömunar-
veiki og lamast verulega í öðrum
fæti og lítilsháttar einnig í hinum.
Ég réði eiginlega ekkert orðið við
máttlausu löppina. Hún fór bara
sínu fram og lét alltaf undan þeg-
ar ég steig í hana. Ég var að létta á
henni með því að styðja niður
hendinni. Síðasta spölinn hefði
mér miðað betur með því að
skríða á fjórum fótum. Það var
bara ekki komið í tísku þá.
„Þegar neyðin er
stœrst..."
Loksins, rétt vestan við Ölfus-
árbrúna, mættum við bflunum.
Var þá myrkrið skollið á og bfl-
arnir búnir að vera hátt á annan
sólarhring að brjótast frá Laugar-
vatni.
Áður en sest var inn í bflana lét
Þórður okkur syngja tvö eða þrjú
lög. Heimtaði meira að segja að
þeir sem þarna voru úr „laglausa
kórnum", yrðu með í hópnum,
en gat þess hinsvegar, að það
gerði ekkert til þó að þeir syngju
ekki mjög hátt. Mér fannst nú
þessi söngæfing þarna á veginum
skjóta dálítið skökku við þau fyr-
irmæli Þórðar að við syngjum
aldrei úti í kulda og dirfðist að
hafa orð á því við hann.
„Ég veit það, góði,“ sagði
Þórður, „en ég varð að brjóta
boðorðið í þetta skipti.“
Ég veit ekki hvort ég hef skilið
rétt hvað í þessum orðum lá. En
Þórður var áreiðanlega farinn að
hafa áhyggjur af þessu ferðalagi
og hann taldi sig bera ábyrgð á
okkur. Nú hafði höfninni farsæl-
lega verið náð. Áhyggjurnar voru
að baki. Því hlaut Þórður að
fagna. Og hvernig gat einmitt
hann gert það með öðru móti bet-
ur en því að Játa okkur syngja?
I I
Flóuð mjólk
og kringlur
Leiðin framundan var greið.
Það var búið að moka veginn frá
Laugarvatni og niður á Selfoss.
Hjá því gat ekki farið að við yrð-
um komin í Laugarvatn fyrir
morgunsárið. Það var komin ró
yfir mannskapinn. Engu líkara en
orðið hefði einskonar spennufall.
Við vorum þreytt, syfjuð og eink-
um ákaflega þyrst. Því var ein-
róma samþykkt tillaga um það að
koma við á Minni-Borg. En gera
mátti ráð fyrir því að klukkan
yrði orðin álíka margt þar og ann-
arsstaðar og því yrðum við að
vekja fólk upp. Nú, en það var þá
kannski ekki annað en eðlilegur
endir á þessu ferðalagi að rífa
fólk upp úr rúmunum til þess að
standa í brynningum.
En sem betur fór var seint
gengið til náða á Minni-Borg,
a.m.k. í þetta skiptið. Við þurft-
um engan að vekja. Húsfreyjan
setti stóreflis pott á eldavélina,
fyllti hann af mjólk, sem hún
flóaði, og kom síðan með heilan
hestburð af kringlum. Áreiðan-
lega drukku þarna sumir í fyrsta
skipti flóaða mjólk, vissu raunar
engin deili á fyrirbærinu, enda
ekkert kennt um það á Laugar-
vatni nema þá kannski í Hús-
mæðraskólanum.
Svo vorum við allt í einu öll
komin á kaf í sundlaugina á
Laugarvatni. Og sum okkar létu
ekki þar við sitja, heldur köfuð-
um snjóinn í sundfötunum einum
niður í gufubað. Nú fann enginn
lengur fyrir þreytu. Og við ák-
váðum að vaka það sem eftir lifði
nætur.
- mhg.
ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 13