Þjóðviljinn - 24.07.1988, Blaðsíða 15

Prinsessan
frá
Tomboso
Einu sinni var gamall maður
sem átti þrjásyni.
Pegar þessi saga gerðist lá
gamli maðurinn fyrir dauðanum
og hj á rúmi hans stóðu sy nirnir
þrír. Rétt áður en hann dó náði
hann að hvísla til þeirra þessum
orðum:
„Gj afir - fyrir y kkur - í stóra
kerinu" og benti á stórt ker sem
stóðhjárúminu. Síðan gafhann
uppöndina.
Synir hans fóru undir eins að
kerinu til að athuga hvað þar væri
að finna. Fyrst drógu þeir upp
seðlaveski, síðan belti og síðast
fundu þeir herlúður. Á seðla-
veskið var letrað: „Tæmdu mig
eins oft og þér þóknast." Þeir
tóku úr því alla peninga, lokuðu
því og þegar þeir opnuðu það aft-
ur var það fullt af peningum.
Á beltinu stóð: „Settu mig á þig
og ég mun tafarlaust flytja þig
hvert sem þú óskar. “
En á lúðurinn var letrað: „Ef
þig vantar her, skaltu blása í
mig.“
Þeir hugsuðu nú hver um sig
hvernig þeir ættu að nýta þessar
gjafir. Allt í einu tók Jói, yngsti
bróðurinn beltið og án þess að
hugsa um afleiðingarnar óskaði
hann þess að hann væri kominn í
höll hinnar fögru prinsessu í
Tomboso því að hana vildi hann
fáfyrirkonu.
A samri stundu var hann stadd-
ur í herbergi prinsessunnar sem
sat og var að greiða hár sitt. Hún
varð mjög undrandi er hann birt-
ist þarna svona allt í einu og
spurði hann hvernig í ósköpunum
hann hefði komist þangað inn.
Hann sagði henni þá frá mætti
töfrabeltisins. Prinsessan sem var
mjög ágjörn sá strax að þetta
belti vildi hún eiga og með klók-
indum tókst henni að ná beltinu
af Jóa. Hún setti það á sig og á
svipstundu var hún horfin burt úr
herberginu. Um leið og hún hvarf
birtust nokkrir verðir og þegar
þeir sáu Jóa tóku þeir hann og
hentu honum út um hallarhliðið.
Aumingja Jói haltraði heim á leið
til að færa bræðrum sínum þessar
slæmu fréttir.
Þegar hann hafði aðeins jafnað
sig datt honum það ráð í hug að
fara aftur á fund prinsessunnar
með seðlaveskið góða með sér og
kaupa af henni beltið.
Honum tókst eftir svolítið þref
að sannfæra bræður sína um að
þetta tækist og lagði af stað. Að
þessu sinni bankaði hann upp á í
höllinni og var hleypt til her-
bergja prinsessunnar. Hún var
afskaplega hissa að sjá hann aftur
en lét sem henni þætti það ekki
miður. Hann sýndi henni seðla-
veskið og sagði að með því gæti
hann galdrað eins mikla peninga
og hún vildi ef hún léti hann fá
beltið aftur. Það kom strax
græðgisglampi í augun á prinsess-
unni og hún sagðist ekki trúa að
þetta væri galdraveski.
„Prófaðu bara sjálf,“ sagði Jói
og rétti henni veskið.
En það hefði hann betur látið
ógert því hann fékk hvorki veskið
né beltið til baka heldur var hent
á dyr eins og í fyrra skiptið.
Hálfu leiðari en áður kom Jói
heim til sín aftur og nú var aðeins
eitt til ráða, og það var að fara
með herlúðurinn til hallar prins-
essunnaríTomboso. Bræður
hans voru þessu mótfallnir en aft-
ur náði hann að sannfæra þá og
hélt enn á ný til hallarinnar.
Þegar þangað kom mætti hann
prinsessunni í hallarhliðinu þar
sem hún var á leið í skemmtiferð
á hestvagni. Hann sagði henni frá
töfrum lúðursins og hótaði að
blása í hann ef hún léti hann ekki
fá eigur sínar. Prinsessan brosti
sínu blíðasta og bað hann að
blása ekki því að hún skyldi láta
hann fá veskið og beltið aftur. En
um leið og hún mælti þetta hrifs-
aði hún herlúðurinn úr hendi Jóa
og blés í hann. Samstundis stóð
Jói í miðri þvögu hermanna sem
hirtu ekki um hann og tróðu hann
undir fótum sér þar til hann var
nær dauða en lífi.
Þegar Jói rankaði við sér aftur
var hann staddur í fögrum aldin-
garði. Hann var allur lurkum
laminnogglorhungraður. Hann
varð því mjög glaður að sjá epla-
tré skammt frá sem var fullt af
dýrindis eplum. Hann náði sér í
eitt epli, settist undir tréð og beit í
það. Hann var rétt búinn að
kyngja fyrsta bitanum þegar
hann fann að nefið á honum fór
að stækka. Það teygði sig Iengra
og lengra út í loftið þangað til það
var orðið svo stórt að Jói gat ekki
haldið höfðinu uppréttu. Hann
valt á hliðina og gat enga björg
sér veitt. En þar sem hann var
ennþá svangur teygði hann sig í
plómu sem hann sá á næsta tré.
Þegar hann hafði borðað einn
bita af plómunni fann hann að
nefið fór að minnka, og það varð
minna og minna þangað til það
náði eðlilegri stærð á ný
Allt í einu fékk Jói stórgóða
hugmynd, hann týndi nokkur epli
af trénu setti þau í fallega körfu
og fór með þau til hallarinnar sem
gjöf til prinsessunnar. Prinsessan
hafði aldrei áður séð svo falleg
epli og fékk sér eitt. Hún var
varla búin að kyngja fyrsta bitan-
um er nefið á henni tók að stækka
og þrátt fyrir grát og bænir prins-
essunnar hélt það áfram að
stækka þar til hún varð að leggj-
ast út af því hún gat ekki haldi
höfðinu uppi. Nú voru kallaðirtil
færustu læknar landsins til að
freista þess að lækna þennan
hræðilega sjúkdóm prinsessunn-
ar. En allt kom fyrir ekki, enginn
þeirra hafði minnstu hugmynd
um h vað gera skyldi.
Þegar prinsessan var orðin úr-
kula vonar um að fá hjálp kom
Jói til hallarinnar í gervi læknis og
bauðst til að hjálpa henni. Hann
sagðist sennilega geta læknað
þetta sérkennilega mein. En áður
en hann gæti nokkuð gert yrði
hún að segj a sér hvort hún hefði
eitthvað á samviskunni.
Prinsessan grét sáran og viður-
kenndi að hafa stolið beltinu, og
rétti Jóa beltið.
„Var það ekkert annað?"
spurði Jói.
„Eiginlega ekki - eða j ú, “
snökti prinsessan og rétti honum
seðlaveskið.
„Ertu nú viss um að allt sé
komið?“ spurði Jói.
„Það var bara þessi herlúður,"
sagði prinsessan og rétti honum
lúðurinn.
Þegar Jói hafði fengið alla sína
hluti til baka gaf hann prinsess-
unni eina af plómunum góðu og
um leið og prinsessan hafði bitið í
hana fór nefið að minnka og
komst fljótlega í eðlilega stærð á
ný.
Um það bil sem nef prinsess-
unnar var að verða eðlilegt
spennti Jói á sig beltið og var
horfinn áður en prinsessan gat
þakkað fyrir sig. Þegar hann birt-
ist með beltið, seðlaveskið og
herlúðurinn heima urðu bræður
hans heldur en ekki glaðir.
Upp frá því gættu þeir töfra-
gripa sinna afskaplega vel og eng-
um þeirra kom til hugar að giftast
hinni fögru prinsessu frá Tomb-
oso.
Lóðréttu línurnar
eru ekki alveg
beinar, eða það
sýnist aðminnsta
kosti augljóst.
Annaðeruppiá
teningnumef
reglustikaerlögð
meðfram línunum
einsog lesendur
geta sannfærst
umefslíkttækier
viðhendinaeða
einhverhandhæg-
urstaðgengill.
Móðirin við son sinn:
- Og hvað heldurðu að
kennarinn segði ef hann sæi
hvað þúertóþekkur...
- Það veit ég al veg, svarar
óþekktarormurinn. - Hann
mundi segja: Láttu ekki eins
og þú sért heima hjá þér!
★
- Kennari. Gunni henti
brauðinu mínu útum glugg-
ann!
- Hvað er þetta. Með vilja
eða óvart?
-Nei, meðlifrarkæfu!
★
-Pétur, eigumviðað
borða? Ekkert svar.
Glens
- Pétur, ertu ekki þarna?
-Hvar, mamma?
★
- Mamma, það líkar engum
vel við mig í skólanum. Kenn-
ararnir kæra sig kollótta um
mig, krökkunumerillavið
mig, skólanefndin hatar mig,
og nú eru þeir að tala um að fá
mig fluttan í annan skóla! Ég
vil ekki fara í skólann í dag,
mamma!
- Hvaða vitleysa drengur-
inn minn! Fyrir það fyrsta ertu
orðinn 49 ára, og í öðru lagi er
það nú einu sinni þú sem ert
skólastjórinn þarna!
★
Sunnudagur 24.
Tötralegi betlarinn stóð við
dyr gömlu góðu konunnar,
með hattinn í hendinni og
spurði:
- Frúin getur víst ekki séð af
einni sneið af lagköku handa
mér?
- Jú, en góði maður, hafið
þérekki meiri þörf fyrirær-
legan matarpakka?
- Jú, en ég á sko afmæli í
dag...
★
-Þjónn, þaðerflugaísúp-
unniminni!
- Þetta er ekki fluga. Þetta
errúsína.
- Jæja, skíttmeð það. Rús-
ínanerflogin!
júlí 1988 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 15