Þjóðviljinn - 12.04.1989, Blaðsíða 7

MENNING
Ómar Jóhannsson yrkir m.a. svo
um staðinn: „Landslagið liggur
flatt / lognið það hreyfist hratt"....
Hver sjoppukynslóð tekur við af annarri en Gvendur þribbi blífur...
Keflavíkurrevia
Þessi gamli Keflvíkingur hér
varð harla glaður þegar hann
frétti, að Leikfélag Keflavíkur
héldi upp á fertugsafmæli
kaupstaðarins með því að sýna
revíu. Ekki barasta af þeim prív-
atástæðum, að revían Drauma-
landið mun hafa verið það fyrsta
sem fyrir augun bar á sviði. Held-
ur og vegna þess að sú innansveit-
arkróníka sem revían er gerir
tvennt í senn: hnýtir saman fólkið
á staðnum og æfir það í því að
hlæja að sjálfu sér. Sem eru tvær
hliðar á sama máli: þetta er
OKKAR hlátur.
Ómar Jóhannnsson skrifaði
revíuna og Hulda Ólafsdóttir
leikstýrði. Og er nú skemmst frá
því að segja að heildarsvipurinn
var smekklegur og skemmtilegur
- það var blátt áfram skynsam-
lega að verki staðið. Eins þótt
lengi megi í áhugamannasýningu
finna veika hlekki (eða raddir) og
höfundurinn hefði fullsterka
stjórn á illkvittni sinni( hún verð-
ur náttúrlega að vera með í rev-
íu). Hann var reyndar sjálfur
kynnir og tengiiiður milli atriða
ásamt hljómsveit, sem einnig tók
undir við söng og var, vel á
minnst, alveg mátulega stillt. sem
er lofsvert á hávaðatímum. Ómar
kom ýmsu þarflegu að í eigin
texta - eins og þegar hann vék að
þeim „opinbera“ sannleika að
eiginlega hefði Kaninn í heiðinni
haft næsta lítil áhrif á heimamenn
og „ég er kvæt sjúr að við
meikum þetta “. Söngtextar hans
voru liprir, ekki síst harmasöngur
horfinnar útgerðar - aftur á móti
tókst honum síður að yrkja fjör í
keflvíkska pólitík. Kannski vant-
ar líka í hana litsterka karla eins
ÁRNI BERGMANN
og Guðmund í Sparisjóðnum og
Danival og aðra þá sem upplagt
var að herma eftir á dögum
Draumalandsins sem fyrr var
nefnt.
Leikstjórinn hafði vitanlega
mismikið út úr sínum leikendum
eins og verða vill, en yfirleitt nóg
til að áhorfendur mættu við una
og alloft miklu meira en það.
Stundum koðnaði hugmynd sem
fór skemmtilega af stað niður í
útfærslu - eins og í fyrsta atriði
þegar hanka á sprúttsala á merkt-
um peningaseðli. Alltof lítið varð
úr ágætu Hafnargötukvæði Krist-
ins Reyrs sem upp var rifjað í reví-
unni. Aðrar senur smullu ljóm-
andi vel saman - eins í þættinum
sem segir af þeirri gullöld og gleð-
itíð þegar Könum var leigt fyrir
dollara og sá var grasasni sem
leigði löndum sínum á flótta frá
atvinnuleysisplássum - eða þá í
skopi um hraðar hendur í heilsu-
gæslugeiranum. Það var líka
nokkuð skondin hugmynd að
segja sögu plássins eins og hún
gerðist í sjoppunni þar sem ein
kynslóð unglinga tók við af ann-
arri, rokkkynslóð, bítlakynslóð,
mótmælakynslóð og nú síðast
vöðvastælingakynslóð - en yfir
þeim öllum vakir munnhörpu-
leikarinn eilffi með kogara í vas-
anum, síðasti „kynlégi kvistur-
inn“, Gvendur þríburi. Ég fór
að hugsa um það eftir á: það voru
ekki margir aðrir en Guðmund-
ur, gamall samverkamaður úr
bæjarvinnunni, nefndir með
nafni í þessari revíu - þótt svo
nöfn sumra og ýmissa svifu yfir
vötnum á kontórum leiksýning-
arinnar. Þetta var öðruvísi í sex
sinnum minna plássi á dögum
Draumalandsins, þá voru nafn-
greindir menn teknir fyrir í kipp-
um uppi á sviði og enginn vildi
móðgast þótt illa væri út úr hon-
um snúið, því - eins og einn sér-
stæður útgerðarmaður sagði - „sá
er ekki maður með mönnum sem
ekki kemst í revíu“.
Sinfónían
Tónlist
fyrir horn
Á þrettándu áskriftartón-
leikum Sinfóníuhljómsveitarinn-
ar skiptast á klassísk verk Moz-
arts, nútímaverk Neruda og
suður- amerískar stemmningar
Villa-Lobos. Einleikari er breski
hornleikarinn Ifor James og
hljómsveitarstjóri er Petri Sak-
ari. Mörg tónskáld hafa samið
verk fyrir Ifor James og sjálfur er
hann tónskáld. En hann segist
spila af því að hann geti ekki
sungið: „Ef ég gæti sungið myndi
ég ekki spila á horn!“
Tónleikarnir eru í Háskólabíói
á morgun, 13. apríl, kl. 20.30.
Bókmenntir
Ljóðakvöld
í Nýhöfn
í kvöld kl. 20.30 verður haldið
ljóðakvöld í listasalnum Nýhöfn
við Hafnarstræti þar sem Ingi-
björg Jónsdóttir sýnir lágmyndir.
Þeir sem flytja verk sín eru
Nína Björk Árnadóttir, Þorgeir
Þorgeirsson, Hansína Ingólfs-
dóttir, Einar Már Guðmundsson,
Friðrik Guðni Þorleifsson, Elísa-
bet Jökulsdóttir, Gunnar Krist-
insson og Guðrún Guðlaugsdótt-
ir.
■*■■■.

„Færðu þig af bekknum mínum!“ segir Jerrí (Haraldur Kristjánsson)
við Pétur (Daníel Inga Pétursson) í Sögu úr dýragarðinum.
Leiklist
Frumsýning hjá „Ljóra“
Annað kvöld verður frumsýn-
ing hjá nýstofnuðu leikfélagi
nemenda öldungadeildar
Menntaskólans við Hamrahlíð.
Stóð í birtunni
Það heitir „Ljóri“ og sýnir dag-
lega til og með sunnudagskvöldi
einþáttungana „Heimur án karl-
manna" eftir Philip Johnson í
þýðingu Árna Blandon leikstjóra
og „Saga úr dýragarðinum“ eftir
Edward Albee í þýðingu Thors
Vilhjálmssonar. Sýningar eru í
hátíðasal MH og hefjast kl.
20.30.
Eiríkur Brynjólfsson
Dagar sem enda.
Kápumynd, Matthildur Sigurðar-
dóttir
Útgefandi, Orðhagi
Ekki er ég kunnug fyrri verk-
um Einks, en þar á meðal er smá-
sagnasafnið í smásögur færandi,
sem út kom árið 1985. Titill
þeirrar bókar er í anda spaug-
sömu kynslóðarinnar, sem hafði
svo mikil áhrif að nú þurfa öll
skáld að vera dulítið fyndin til að
ná eyrum og augum þjóðarinnar.
Þá breiðgötu gengur höfundur
þeirrar bókar sem hér er til um-
ræðu og vil ég nefna húsljóð, bálk
sem telur fimm erindi. Lítum á
hið fyrsta. Það fjallar um hús -
næðismál og höfundur beitir hálf-
kæringi ogorðaleikjum. Hvenær
verður annars haegt að ganga inn í
banka og segja: Eg ætla að kaupa
íbúð og hef svo miklar tekjur da
ramm da ramm. Tveim dögum
síðar er svo skrifað undir samn-
inga og eftir viku flytur maður inn
í sína íbúð. Engin tveggja ára bið
í því draumalandi. En áfram með
Ijóðin.
húsaljóö I
hús mitt er mikið að vöxtum
samt rúmast ég varla innan þess
ég sit í höfuðstólnum
og undir mér braka vaxtafœturnir
Getur verið að skáldið sé að
lýsa áhyggjum sem meirihluti
landsmanna á við að etja eða eru
þetta bara nokkur áhyggjufull
skáld sem beita fyrir sig einskon-
ar raunveruleikaléttúð svo
vandamálin verði léttbærari.
Vandamál eru orðin ákaflega
áberandi í ritdómum hjá mér!
MAGNÚS GESTSSON
Hér er þó ljóð af öðrum toga,
þýðing sem er hlýleg og
sannfærandi.
óður til reykjavíkur og mannsins
meö gulu rósirnar
(Maria Edholm)
gufa af nýþvegnu líni
leggst á glugga minn
og ekkert geymir leingur ilm þinn
með vísifíngri rita ég nafn þitt
á rúðuna
ég sný við stuttu síðar
er nafn þitt tár
sem hnígur hœgt
niður
Hér er ort um aðskilnað og
söknuð, ljóðmælandinn grætur
horfinn vin, en lætur gluggann tjá
sorgina í síðasta erindinu. En
hver er Maria Edholm?
Það er ákaflega erfitt að átta sig
á bók Eiríks vegna þess hve sund-
urlaus hún er og e.t.v. hefði orðið
til bóta að hafa hana kaflaskipta.
T.d. hefði ljóðið nafnlaust ljóð
sómt sér vel í félagsskap við húsa-
ljóðin.
Nokkur ljóð eiga sér trúarlegar
rætur eins og tilbrigði við útlensk-
an draum, sem verkar á mig líkt
og tilbrigði við Passíusálm nr. 51
eftir Stein Steinarr.
tUbrigði við útlenskan draum
efhann kœmi gángandi á sjónum
einsog vatninu forðum
inn Skerjafjörðinn
eða undan Skúlagötunni
í ólgusjó
svo freyddi um fœtur
eða lygnum sjó
svo rétt gáraði um sporin
þá mundi umferðin stöðvast
um stund
og fólkið halla undir flatt
og segja:
Vesalíngs maðurinn,
hann kann ekki að synda!
Þetta er ekki sagt skáldinu til
hnjóðs, heldur vil ég með þessu
vekja athygli á því hversu vel
hann fer með þetta sígilda bibl-
íunni og þarna er spaugið ekki
eins þreytt og í húsaljóðunum.
Svipaða fyndni er að finna í
næsta ljóði, einhverskonar, djúp-
spaug. Mér dettur í hug að höf-
undurinn ætti að athuga þessa
tækni betur í framtíðinni.
maöurinn erlendis
Hann tíndi uppúr töskunni
fötin semfrúin hafði brotið saman
straujuð
og raðað snyrtilega
af kostgæfni og alúð
Og í nœrbuxum
saklausum
einsog snjó
fann hann miða sem á stóð:
Góða ferð, elskan,
mundu mig - ég man þig!
Þetta er snjöll aðferð til að
koma í veg fyrir framhjáhald.
Þar með er upp talið allt sem ég
get skrifað um daga sem enda,
nema kápumyndin þykir mér
ekki til þess fallin að draga at-
hygli að kverinu.
[^NOIVCAP]
kœliskápur
semer
rúmgóbur
ogódýr
mtekmlítlé
pláss ■

Miðvikudagur 12. apríl 1989 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 7