Þjóðviljinn - 19.04.1991, Qupperneq 2

Guðlaugur Arason:
Þegar vopnin snúast
4. kafli
22. ágúst 1980. Föstudagskvöld.
Daníel Jónsson hljóp út í flutningabílinn sem
stóö utan við söluskálann í Hvalfirði, settist inn
og hryllti sig. Það var farið að rigna eina ferðina
enn. Ekki var að spyija að veðrinu héma fyrir
sunnan, alltaf rok og rigning. Annað með veðrið
heima á Akureyri, standandi sól og blíða allt
sumarið.
Hann opnaði vindlapakkann sem hann hafði
keypt og leit ósjálfrátt í kringum sig, eins og
hann væri hræddur um að einhver sæi til sín.
Auðvitað vissi hann mæta vel að hann yrði að
hætta þessum fjára, en það var nú hægara sagt en
gert.
Hann var orðinn 62 ára og kominn með lé-
legar æðar, eftir þvi sem læknamir sögðu. Og
gott ef ekki götóttan hjartapung í ofan á lag. Fyr-
ir tveimur árum fékk hann aðkenningu að hjart-
aslagi, en bjargaðist fyrir hom. Þrátt fyrir þetta
óhapp, hélt hann áfram að keyra milli Akureyrar
og Reykjavíkur, eins og hann hafði gert undan-
farin 23 ár. Hann hafði jú þessar sprengitöflur
við hendina ef eitthvað bæri útaf.
Bíllinn streðaði upp brekkuna vestan við
skálann eins og hann væri mótfallinn því að
komast upp á brúnina. Engin furða, því farmur-
inn var þungur; mestan part áfengi sem átti að
fara til Akureyrar. En Daníel var ekkert að flýta
sér. Hann var þekktur fyrir annað en asa og
hamagang.
Á sömu stundu og Daníel kveikti sér í vindl-
inum, slökkti Finnur í tíundu sígarettunni. Þeir
félagar sátu nú inni í sendlabílnum og höfðu lagt
honum á bak við gamla gistihúsið i Foma-
hvammi. Fram til þessa höfðu hlutimir gengið
samkvæmt áætlun. Allt sem Finnur skipulagði
virtist verða að vemleika; bíllinn, útbúnaðurinn,
tímasetningin. Allt stóð þetta eins og stafúr á
bók. Heimi hafði auðveldlega tekist að verða sér
úti um lykil að sendiferðabílnum, og það fór eins
og hann sagði; eigandinn bmnaði austur í sumar-
bústaðinn og tók kellu sína með. Enginn heima í
húsinu til að hafa auga með bílnum, sem stóð
fyrir utan.
Þeir vom sammála um að ekki hefði verið
hægt að fá betri bíl. Hann var af Toyota gerð og
átti að geta rúmað þrjú til fjögur hundmð vín-
kassa, að minnsta kosti.
Finnur hafði séð um að útvega allan þann út-
búnað sem til þurfti. Það var eins og hann sæi
fyrir sér hvert skref og hefði upplifað hverja
mínútu ffam í tímann, slík var nákvæmni hans. I
ferðatösku aftur í bílnum lágu labb-rabb tækin,
sterkar leðurólar, hálsklútar, breitt Iímband, þijár
lambhúshettur og gömlu jakkamir þeirra. Effir
fyrirmælin ffá Finni höfðu þeir allir sett upp
hanska áður en þeir fóm inn í sendlabílinn, og þá
mátti enginn taka niður.
Þennan föstudagsmorgun hafði Finnur feng-
ið að vita að flutningabíll færi áleiðis til Akur-
eyrar þá um kvöldið. Það kostaði ekki nema eitt
símtal í birgðageymslu áfengisverslunarinnar.
Hann hafði strax samband við Inga og skipaði
honum að vera við bensínstöðina á Ártúnshöfða
klukkan fimm, þá yrði hann sóttur. Svo fór hann
til Heimis og sá til þess að hann litaði hárið og
gleymdi ekki gleraugunum.
Seinni partinn um daginn tók Heimir strætis-
vagn inn í Voga, settist inn í sendlabílinn eins og
hann væri hans eign, og ók í burtu. Finnur beið
hans fyrir utan Glæsibæ, þar sem hann ætlaði að
geyma bílinn sinn. Og hingað vom þeir kornnir.
Allt hafði gengið eins og í lygasögu. Allt nema
veðrið. Þeir höfðu ekki reiknað með rigningunni.
Sérstaklega fannst Heimi það bagalegt, þar sem
hann þurfti að standa úti og bíða eftir flutninga-
bílnum, enda hafði hann orð á því, þar sem þeir
sátu nú inni í heitum bílnum.
- Haltu kjafti maður, skipaði Finnur og leit á
klukkuna. Þú getur verið undir Iitlu brúnni sem
við fómm yfir, þú sérð alveg þaðan þegar bíllinn
kemur og hleypur bara upp á veg. En þú verður
drepinn ef þú gieymir að Iáta okkur vita áður en
þú stoppar bílinn!
- Nei, hvað er þetta, svaraði Heimir svolítið
pirraður, við emm búnir að fara svo oft yfir þetta
í öllum smáatriðum. En samt hefðum við alveg
haft tíma til að snúa við og taka með okkur regn-
kápur... minnsta kosti á mig... eða stoppa á ein-
hverri bensínstöð.
- Já, já, og láta sjá okkur þar, skaut Finnur
inn í og hló kuldalega. Þú ert nú enginn venju-
legur hálfviti.
- Það hefði nú ekki þurft að vekja neina at-
hygli í þessu veðri, maldaði Heimir í móinn. Ég
þarf að hanga hér í...
- Þú gerir bara eins og þér er sagt! sagði
Finnur með stingandi röddu og ógnandi í senn.
Heimir þagði.
Ingi lagði ekkert til málanna, en reyndi eftir
megni að sýnast rólegur. Samt hafði eitthvað
raskað ró hans og komið honum úr jafnvægi.
Líklega var það haglabyssan i töskunni sem
Finnur kom með. Þetta var sundurtekin byssa,
sem lá vafin innan í teppi. Það hafði aldrei verið
minnst á neitt slíkt. Þegar Ingi spurði Finn til
hvers hann væri að taka þessa byssu með, hafði
hann hlegið og sagt að sér hefði þótt vissara að
hafa byssu ef þeir rækjust á gæsir. Síðan var ekki
talað meira um það. Ekki vissi Ingi hvort Heimir
hefðí séð byssuna, en hann efaðist um það. Þetta
var ekki rætt frekar.
Það var komið niðamyrkur og sáralítil um-
ferð var um þjóðveginn. Heimir var bílstjórinn,
og á leiðinni frá Reykjavík höfðu þeir Finnur og
Ingi alltaf kastað sér niður i sætin ef þeir mættu
bíl. Fyrst hlógu þeir að þessu Heimir og Ingi, en
þá sagði Finnur, að hann kærði sig ekkert um að
einhver sæi þá þijá saman í bílnum og gæti síðan
sagt lögreglunni frá því seinna.
Þeim fannst þetta dæmigert fyrir nákvæma
hugsun og skipulagshæfileika Finns, og stein-
hættu að hlæja ef þeir mættu bílum.
- Eigum við ekki að fara að drífa í þessu?
sagði Ingi loks, þegar honum fannst þögnin orð-
in óbærileg. Klukkan er að verða tíu, við megum
ekki missa bílinn fram hjá okkur.
- Jú, sagði Finnur, eins og hann hefði einmitt
verið að hugsa það sama. Nú hefur ekki komið
einn einasti bíll í tuttugu mínútur, það er nefni-
lega ennþá betra að það skuli vera svona veður,
þá sést ekki út úr augunum. Heimir, færðu þig,
ég skal keyra.
Þeir skiptu um sæti.
- Ingi, réttu mér eina lambhúshettu þama í
töskunni, sagði Finnur, þegar hann var sestur
undir stýrið. Við getum bara rúllað hana upp og
búið til húfú.
Svo beindi hann orðum sínum til Heimis.
- Þú verður að passa vel að hárið á þér blotni
ekki meðan þú bíður, annars getur helvítis litur-
inn lekið úr. Héma, hafðu þetta á þínum hland-
haus, sagði hann og rétti honum upprúllaða
lambhúshettuna.
- Þakka þér fyrir, sýruhaus, svaraði hinn.
Þeir hlógu svolítið og óku af stað niður
heimkeyrsluna, án þess að kveikja ljósin. Þegar
þeir komu niður á þjóðveginn, beygði Finnur til
hægri í áttina að brúnni.
En rétt í þann mund sem þeir vom að koma
að staðnum þar sem Heimir átti að bíða eftir
flutningabílnum, hrópaði Ingi:
- Strákar, það er að koma bíll á eftir okkur!
- Þetta er allt í lagi, svaraði Finnur rólega,
eins og hann væri að tala við sjálfan sig. Við
stoppum héma utan við veginn og drepum á vél-
inni, slappiði bara af.
Síðan ók hann áfram góðan spöl og beygði
svo niður vegaslóða sem lá niður að ánni.
- Ég var búinn að gera ráð fýrir þessu, hvísl-
aði hann og drap á vélinni. Það sér okkur enginn
héma.
Þeir fylgdust spenntir með ljósbjarmanum
sem nálgaðist í myrkrinu.
- Þið munið bara að ef eitthvað óvænt gerist,
þá emm við á leið til Reykjavíkur, hvíslaði Finn-
ur. Þið haldið kjafti, ég skal tala.
En til þess kom ekki. Bíllinn bmnaði fram
hjá þeim án þess að hægja hið minnsta ferðina og
hvarf fyrir næsta leiti. Þeir ráku upp siguróp og
Finnur ók aftur út á veginn.
Þessi atburður varð til þess að hreinsa and-
rúmsloftið á milli þeirra. Stuttu seinna stöðvaði
Finnur bílinn og sneri við á veginum.
- Ingi, komdu með labb-rabbið, sagði hann.
Við pmfúm tækin þegar allir em komnir á sinn
stað. Heimir, þú manst svo að kalla í okkur um
leið og bíllinn stoppar og láta okkur vita hvort
bílstjórinn er einn. Og þú segir bara ókei. Ekkert
annað. Og stingur svo tækinu ofan í töskuna áð-
ur en þú ferð inn í bílinn.
- Já, og veður bara fýrir helvítis bílinn ef
hann ætl’ar ekki að stoppa, bætti Ingi við.
Heimir kinkaði kolli og setti tækið ofan I
töskuna sem hann hafði komið með samkvæmt
skipun frá Finni. Síðan tróð hann á sig húfunni
og lét upp gleraugun.
- Þá segjum við það, sagði hann og reyndi að
bera sig mannalega. Ég kalla í ykkur eftir fimm
mínútur.
Hann opnaði hurðina og hvarf út í myrkrið.
Ingi lokaði á eftir honum.
- Bara að hann stoppi nú réttan bíl, sagði
hann og gaut augunum á Finn.
Finnur svaraði þessu engu. Nú varð ekki aft-
ur snúið, hvort sem Heimir stoppaði réttan bíl
eða ekki. Það yrði bara að koma í ljós.
ÞÆR ERU BARA TIL
TRAFALA
Formaður Sjálfstæðisflokks-
ins varpar fram hugmyndum áður
en hann festist í niðurstöðum. Það
er lofsvert og uppörvandi...
Helgispjall
Morgunblaósins
OG ENN HEFUR
DAVÍD FORYSTUNA
Ratmar er reynsla flestra
stjómmálamanna sú að best sé að
segja eitt en gera annað.
Reykjavíkurbréf
Morgunblaósins
OG JAFNAÐAR-
STEFNA ER ÓÞÖRF
Allir eru ríkir hve fátækir sem
þeir eru.
Fyrirsögn
i Morgunblaóinu
VÉR FÁIR, FÁTÆK-
IR OG SMÁIR
Eg er þeirrar skoðunar að það
vanti spillingu í íslensk stjómmál,
já almennilega spillingu, skandalá
eins og það heitir í útlöndum.
DV
MARGUR ER JAFN-
RÉTTISVANDINN
Hestar í sturtu en kokkar ekki
Fyrirsögn í Pressunni
ÆDSTA HNOSSIÐ
Með aðild að Evrópubanda-
laginu tækju íslendingar stórt
skref inn í nýja öld fijálsræðis og
framfara. Það sem meira er, aðild
að Evrópubandalaginu yrði bana-
biti ffamsóknarmennsku á íslandi.
Morgunblaöiö
HÉR VANTDAR NÝJ-
AN FLOKK!
Þeir sem eru örvhentir lifa í
heimi rétthentra og sá heimur er
þeim svo hættulegur að hann get-
ur haft áhrif á æfilengd þeirra.
Getur munað heilum níu árum.
Morgunblaöiö
STRJÓRNMÁLA-
ÞREYTAN
Um stefnu Sjálfstæðis-
flokkksins sagðist Jón Baldvin
ekkert geta sagt.
Affýöublaöiö
SAMSÆRIÐ MIKLA
GEGN FRAMSÓKN
Þar sem talið er víst að Nixon
og félagar hafi lært lygasögupólit-
íkina af KGB, hlýtur það að vera
gleðiefni fyrir fjölmarga vini
kommúnista í Sjálfstæðisflokkn-
um að loksins skuli hafa tekist að
samhæfa kosningabaráttu flokks-
ins slíkum háþróuðum og marg-
reyndum áróðri æskuvinanna úr
austri.
Tíminn um slúöur
um Steingrím
i íhaldsblööum.
2 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 19. apríl 1991