Þjóðviljinn - 24.05.1991, Blaðsíða 2

—f-"*""-*"***
Laugardagskvöldiö 6. desember 1980
Nú voru liðnir rúmir þrír mánuðir frá því
þremenningamir brugðu sér upp í Borgarfjörð
á stolnum sendlabíl og rændu 520 kössum af
áfengi úr flutningabíl sem var á leið til Akur-
eyrar. Fjölmiðlum þótti málið ekki lengur vera
fréttamatur, nú var það breytingin á íslensku
krónunni sem talað var um. Það átti að stifa af
henni tvö núll um áramótin.
Þeir Finnur og Heimir fúndu það fljótlega
á Inga, að hann var ekki sáttur við hlutskipti
sitt. Þótt enginn þeirra hefði lent í yfirheyrslu
hjá lögreglunni og ekkert benti til að þeir væru
á neinn hátt gmnaðir; þýfið vel falið og engin
vandræði komið upp, þá leyndi sér ekki að
Ingi gat ekki sætt sig við dauða bílstjórans. Þó
viðurkenndi hann það aldrei bemm orðum. En
þeir félagar fundu það.
Þennan laugardag hafði Finnur ákveðið að
nú skyldu þeir láta til skarar skríða og selja
nokkra kassa í fyrsta sinn. Undanfamar tvær
helgar höfðu þeir gert tilraun til að selja
nokkrar flöskur fyrir utan skemmtistaði í
borginni og allt gengið eins og í sögu. Þeir
vom famir að sjá peninga. En í kvöld ætluðu
þeir að gerast stórtækari og skipta sér niður á
þijá staði; vera tilbúnir þegar fólk kæmi út af
skemmtistöðunum og selja því flöskur. Finnur
reiknaði dæmið þannig að undir slíkum kring-
umstæðum væm menn mátulega kæmlausir.
Þeir vom allir mættir upp í braggann við
Krókatjöm þetta kvöld. Finnur hafði tekið
Heimi með í Ópelnum, en Ingi kom sjálfur ak-
andi á Trabantinum sínum. Þeirhöfðu sett þrjá
kassa af sterku áfengi inn í sinn hvom bíl og
einsett sér að selja þá um nóttina.
- Sko, ég held að það sé nú tími til kominn
að maður opni eina bokku handa sjálfum sér,
sagði Heimir og leit á Finn. Klukkan er ekki
ennþá orðin ellefu maður!
- Allt í lagi, svaraði Finnur brosandi og
svifti upp einum wiskykassa. Við skulum
skála fyrir ráni aldarinnar.
Síðan rétti hann Heimi og Inga sitthvora
flöskuna, en tók sjálfur þá þriðju. Þeir klingdu
hiæjandi saman glerjunum og supu duglega á.
- Djöfullinn maður! dæsti Heimir og sett-
ist niður í heystabbann. Þetta er svo ótrúlegt,
ha! Maður fattar þetta bara ekki!
Svo héldu þeir áfram að hlæja.
Eina birtan inni í bragganum kom frá
vasaljósi sem stillt hafði verið upp á gamalt
olíufat. Þeir félagar fóru nú að ræða atburði
liðinna vikna, hvemig þeim tókst að leika á
lögregluna og snúa henni fram og aftur um
landið þvert og endilangt. Finnur sagðist sann-
færður um að Iöggan héldi að brennivínið
væri fyrir norðan.
- Annars væru þeir búnir að gera miklu
meiri rassiu hér fyrir sunnan, sagði hann. Nú
er ég alveg búinn að sjá út hvemig þeir vinna,
það er enginn vandi að leika á þá. Þegar við
höfúm komið þessu brennivíni í pening þá hef
ég aðra hugmynd, alveg pottþétta.
- Hvað er það? sagði Ingi snöggt, eins og
honum væri brugðið.
Finnur saup á flöskunni og gaf sér góðan
tíma til að svara.
— Það er hass, sagði hann Ioks. Brennivín
er alltof fyrirferðarmikið miðað við það sem
maður fær út úr því.
- Þú skalt eldci reikna með mér, sagði Ingi
strax. Vínið var greinilega farið að svífa á
hann.
- Nú, af hverju ekki? spurði Finnur rólega.
Ertu eitthvað fúll með þetta?
Um stund var dauðaþögn í bragganum.
- Þetta hefði aldrei þurft að gerast ef þú
hefðir asnast til að láta Daníel fá töflumar sín-
ar þegar hann bað um þær í bílnum, sagði Ingi
loks. Og það var líka alveg ástæðulaust að
berja hann í hausinn þegar hann lá í götunni.
- Nú, það er svoleiðis, sagði Finnur háðs-
lega og saup á. Samviskan að naga mömmu-
strákinn, ha? Ekki get ég gert að því þótt gaur-
inn hafí verið með hland fyrir hjartanu. hver
veit nema hann hafi drepist þama á leiðinni
hvort sem var.
- Já, en þú gast látið hann hafa töflumar
sem hann bað um, helvítis íiflið þitt! hrópaði
Ingi æstur.
- Heyrðu Ingi, blessaður slappaðu af mað-
ur, drafaði í Heimi. Þetta er búið og gert.
- Búið og gert já, sagði Ingi hálfu æstari
en áður. Ykkur er andskotans sama. Ekki
þekktuð þið hann.
- Og þú hefúr kannski þekkt hann? spurði
Finnur.
- Já, svaraði Ingi. Það vill nú svo til að ég
þekkti hann... og meira að segja mjög vel.
Finnur flautaði.
- Heyrðu, af hverju léttirðu ekki á sam-
viskunni og ferð til löggunnar? sagði hann
eins og ekkert væri sjálfsagðara. Við Heimir
komum ekki til með að styðja þig, við höldum
fast við okkar. Það em tveir á móti einum.
- En hvað er þetta þama? spurði Ingi og
benti á vínkassana.
Finnur stóð á fætur.
Eg get sagt þér það vinur, að þú kemst
aldrei svo langt að geta kjafíað frá þessu,
sagði hann ógnandi. Auk þess er enginn vandi
að flytja kassana á annan stað sem þú veist
ekkert um. Heldurðu að ég hafi ekki búist við
þessu? Ég hef alltaf vitað að þú værir ræfill og
ekkert annað.
Heimir klöngraðist á fætur.
- Strákar...
- Haltu kjafti! öskraði Finnur.
- Ég hcf veskið hans, sagði Ingi.
- Hvaða veski?
- Bílstjórans.
- Þú lýgur!
Ingi reyndi að hlæja. Nú var líklega komið
að því sem hann hafði óttast í margar vikur.
- Nei, góði minn, sagði hann. Ég tók vesk-
ið hans þegar ég sótti lyklanan inní hanska-
hólfið. Þar er ökuskírteinið og margt fleira.
- Jæja, lofaðu mér að sjá, hvar ertu með
það? sagði Finnur og þreif í öxlina á Inga.
Þeir tókust svolítið á, en Ingi náði að rífa
sig lausan.
- Ég geymi veskið á góðum stað Finnur
minn, sagði Ingi og gekk til dyra. Þú skalt bara
passa þig.
Síðan fór hann út og slengdi á eftir sér
hurðinni.
- Hvert ertu að fara? kallaði Finnur á eftir
honum.
- Finnur, blessaður láttu hann vera, sagði
Heimir. Hann jafnar sig á þessu þegar hann fer
að sjá seðlana.
Finnur hlustaði ekki á hann heldur hljóp
að heystabbanum og gróf upp töskuna með
haglabyssunni.
- Hvað ertu að gera maður? spurði Heimir
og tók andköf þegar hann sá Finn setja byss-
una saman. Ertu orðinn vitlaus!
- Það skal engum takast að eyðileggja
þetta! hrópaði Finnur æstur og smellti saman
byssunni. Síðan teygði hann sig í wiskyflösk-
una og hvolfdi í sig.
- Bíddu rólegur, bað Heimir. Ingi var bara
að grínast.
Finnur hikaði andartak.
- Já, en hvað ef hann fer í lögguna með
veskið?
A samri stundu heyrðu þeir Trabantinn
fara í gang.
Finnur ætlaði að hlaupa til dyra, en Heim-
ir stökk í veg fyrir hann.
- Passaðu þig! sagði Finnur og miðaði á
hann byssunni.
- Já, en...
- Ekkert helvítis já en! Við megum ekki
láta hann sleppa!
Þeir heyrðu Trabantinn aka í burtu.
- Komdu, kallaði Finnur. Við verðum að
elta hann!
- Skildu þá byssuna eftir, sagði Heimir
skálfandi röddu.
Finnur stakk byssunni á bak við olíufatið
og flýtti sér að slökkva á vasaljósinu. Þegar
þeir komu út, var Trabantinn horfinn.
- Inn í bílinn með þig, skipaði Finnur
meðan hann læsti hurðinni. Heimir hljóp að
Opelnum og settist inn. Þrátt fyrir áfengisvím-
una gerði hann sér grein fyrir að nú yrði hann
að gæta þess að hafa Finn góðan. Hann var
stórhættulegur þegar hann var í þessum ham.
Og nú upphófst eltingaleikur upp á líf og
dauða. Finnur settist undir stýri og ók eins
hratt og hann gat. Hvorugur sagði orð. Frá
Hafravatnsafleggjaranum sáu þeir hvar Tra-
bantinn beygði til hægri inn á Suðsurlandsveg.
Bilið á milli þeirra minnkaði stöðugt.
— Hvem andskotann er hann að fara, sagði
Finnur þegar þeir sáu Trabantinn beygja til
vinstri í áttina að Elliðavatni.
- Ég veit það ekki, svaraði Heimir vesæld-
arlega. Hann var hræddur.
- Sá skal sko fá þetta borgað!
Við Elljðavatn náðu þeir Trabantinum.
Finnur flautaði og blikkaði Ijósunum, en það
var eins og Ingi vissi ekki af honum. Hann ók
á miðjum veginum, þannig að vonlaust var að
komast fram úr honum þrátt fyrir ítarlegar til-
raunir Finns.
Leiðin lá fram hjá Vífilsstöðum og niður í
gegnum Garðabæ. Við ljósin á Hafnarfjarðar-
veginum komst Ingi yfir á gulu, en hinir urðu
að bíða eftir rauðu ljósi.
- Hann er að fara niður í Stálvík, sagði
Finnur. Ég er viss um að hann geymir veskið
einhversstaðar þar.
Þegar græna ljósið kom, brunaði Finnur af
stað og ók beinustu leið niður að skipasmíða-
stöðinni. Þar sáu þeir Trabantinn standa
mannlausan fyrir utan.
- Sjáðu, hann hefur farið inn um dymar
þama á endanum, hvíslaði Finnur og benti á
hurð, sem stóð í hálfa gátt á norðurenda húss-
ins. Þangað hlupu þeir.
Þegar inn var komið námu þeir Leifúr og
Ingi staðar og hlustuðu.
Allt í einu öskraði Finnur:
- Komdu þama niður helvítið þitt! Eða á
ég að koma upp og sækja þig.
Síðan hljóp hann að stiga sem var reistur
upp við skipið.
Þá sá Heimir hvar Ingi var að fikra sig
áfram eflir bita sem lá uppi í rjáfri. En hvað
síðan gerðist, varð honum aldrei ljóst. Hann
heyrði niðurbælt óp, sá Inga missa fótanna og
falla niður.
Það heyrðist þungur dynkur þegar hann
lenti á steyptu gólfinu.
IROSA-
'GARÐINUM
OG VIÐ SEM ÆTLUM
AÐ SAMEINAST
EVRÓPU!
Fáum sögum fer af stórum tipp-
um íslenskum.
Pressan
EF ÞÚ ERT EITTHVAÐ
AÐ HREKKJA MIG..
(Davíð Oddson) Fékk ekki að
velja arftakann - launaði grikkinn
með því að sitja áffam sem borgar-
stjóri.
Fyrírsögn í DV
UNDUR
LÝÐR/BXSINS
Bent er á í þessu sambandi að
þegar allt kemur til alls þá em það
borgarfúlltúramir sjálfir sem komi
til með að stjóma Reykjavíkurborg
næstu þrjú árin.
DV
ÓSK UM HRAKFÖR
SÝNU VERRI..
Ætlar Davíð að enda borgar-
stjóraferilinn í Elliðaánum?
Fyrírsögn í DV
JAFNRÉTTTÐ HEFUR
SIGRAÐ!
Fjóla er að fara með mömmu út
í búð að kaupa pylsur sem pabbi
hennar ætlar að grilla.
Saga eftir sex ára
telpu i DV
VEGURINN SANN-
LEIKURINN
OG LÍFIÐ
Þeir sem missa af fyrirlestri
Johns Naisbitts eiga það á hættu að
missa af framtíðinni.
Auglýsing
i Morgunblaöinu
HIN SÖNNU
MYRKRAVERK
Svo lengi sem elstu menn muna
hefúr ágreiningur í meirihluta
íhaldsins í Reykjavík ekki litið
dagsins ljós.
Tíminn
LÁTUM ÞÁ
BÍTA GRAS
Hin gömlu spakmæli em rétt.
Maðurinn er það sem hann borðar.
Kannski skýrir þetta út það að ríkis-
stjómin hefur ekki getað staðið við
yfirlýsingar sínar um að kjósendur
sæju mjög fljótt að önnur ríkisstióm
hefði tekið við.
DV
2 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 24. maí 1991