Þjóðviljinn - 05.07.1991, Blaðsíða 11

Þessi skýringarmynd sýnir vel
hvar silikonpokanum er komið fyr-
ir (brjóstinu. Athugið að hann ligg-
ur á bak við vöðvann (brjóstinu en
það gefur eðlilegra og fallegra út-
lit.
gerðinar sem Sigurður framkvæm-
ir. Hann býr einnig til ný brjóst fyr-
ir konur sem hafa misst bijóstin af
einhveijum völdum.
Einnig eru til dæmi um mis-
þroskuð bijóst á konum. Þá gæti
annað bijóstið verið eðlilegt að
stærð en hitt'alveg óþroskað.“ Slikt
ástand getur orðið það alvarlegt, að
það verði sálarlegt hjá viðkomandi
konum,“ sagði Sigurður. „I slíkum
tilvikum kemur silikonefhið vel að
notum.“
Blaðamaður ræddi við konu á
fimmtugsaldri sem Sigurður setti
nýtt bijóst á fyrir einu ári.
Konan missti annað bijóstið af
völdum krabbameins fyrir fjórum
árum og tók það mjög nærri sér að
hafa aðeins eitt bijóst. Hún sagði
að það væri alveg með ólíkindum
að hægt væri að búa til svona nýtt
bijóst. „Þetta hefur hjálpað mér al-
veg ofsalega mikið og gefíð mér
meira sjálfstraust. Eg ráðlegg
hvaða konu, sem misst hefur
bijóstið, að fara í aðgerð.“
Aðgerðir ekki
endurgreiddar
Tryggingastofnun greiddi
bijóstastækkunaraðgerðir fram að
1. mars s.l., en þá tók við ný reglu-
gerð sem hafði það í for með sér að
þátttaka Tryggingastofhunar féll
niður í öllu sem heitir fegrunar-
lækningar, en í því felast brjósta-
stækkanir, augnlokaaðgerðir og
andlitslyffingar, svo eitthvað sé
nefnt.
Sigurður sagði að ísland hefði,
í fjöldamörg ár, verið eina landið í
heiminum þar sem almannafé var
notað til þessara aðgerða.
Nú fá konur þessar aðgerðir
aðeins greiddar að um slys hafi
verið að ræða, fæðingargalla á
bijóstum eða þá bijóstamissi
vegna krabbameins.
Þær konur sem vilja fá bijósta-
stækkun þurfa að borga kr. 40.000
fyrir Silikonið og á það bætist síð-
an verðið fyrir skurðaðgerðina
sjálfa.
kmh.
ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 11
Hluti fundarmanna; meðal þess sem menn spurðu var: Er nokkur leið til baka út úr samtökum eins og EES?
Nauðhyggjan og frelsið
í Evrópuumræðunni
Á fundinum I Norræna húsinu var ákveðið að stofna formleg samtök sem beindu sér gegn aðild að EES og þá
EB. Frá vinstri: Hannes Jónsson, Markús Einarsson, Bjarni Einarsson, Jóhann Þórðarson, Ingibjörg Sólrún
Gísladóttir, Árni Bergmann.
Unfanfarin misseri hafa verið
timi mikillar og einhliða hrifningar
af sararunaþróun Evrópuríkja og
þáttöku íslands í þeirri þróun. Þeir
sem hafa með einum hætti eða öðr-
um andæft þessari gagnrýnislitlu
hrifningu hafa ekki beinlínis fengið
lof í eyra. Þeir hafa leynt og Ijóst
verið kallaðir þröngsýnir, íhalds-
samir, futltrúar afdalamennsku,
sauðskinnsþverhausar, föðurlands-
deildin (og er þá visað til ullar-
bróka grófra náttúrlega). Og fyrst
og síðast er það fundið okkur til
foráttu að við séum á móti frelsinu.
Frelsinu i fjórum undirdeildum.
Við viljum ekki opna landið og
andann, við viljum loka og læsa.
Loka fyrir viðskipti, fólk og menn-
ingaráhrif og guð má vita hvað.
Leiðin okkar
allra
Mér hefur lengi fúndist mál að
snúa þessu dæmi við. Vegna þess að
það eru engir menn duglegri við það
en einmitt áköfustu Evrópufiklar, að
stunda þá nauðhyggju sem eins og
útilokar allt frelsi í valkostum. Spum-
ingum um aðild að Evrópsku efna-
hagssvæði og síðar meir að EB er
fyrst og síðast svarað með því, að það
sé ekki um neitt annað að ræða. Leið-
in til EES og EB er eina leiðin til
framfaranna. Samningamir um þá
leið era síðasti strætó sem ekur til
framtíðarinnar, og hver vill vera svo
hallærislegur að missa af síðasta
strætó? Við verðum, segja menn, að
vera með, hvort sem okkur líkar bemr
eða verr. Það munar engu að sagt sé,
eins og gamlar og elskulegar konur
segja um dauðann: Þetta er nú leiðin
okkar allra.
Sest til
í sálarkirnum.
Það er margt fleira varhugavert í
umræðunni. í henni er til að mynda
að finna mikla óskhyggju, sem gerir
ráð íyrir því að Evrópa bíði með önd-
ina í hálsinum eftir miklum straumi af
stórsnjöllum íslenskum hugvits-
mönnum í tækni og viðskiptum sem
haldi suður í farsælan víking. Líka er
þar að finna þá óskhyggju sem gerir
sem allra minnst úr því fúllveldisaf-
sali sem fylgir aðild að EES og erfið-
um afleiðingum fjórffelsisins svo-
nefnda. En sem fyrr segir: Það ber
HELGARPIST
mest á óffelsinu í umræðunni, nauð-
hyggjunni. Og það er þessi nauð-
hyggja sem virðist hafa sest rækilega
til í sálarkimum þjóðarinnar. Nýleg
skoðanakönnun bendir til þess að
fleiri íslendingar séu nú andvígir að-
ild að EB en áður. En sama skoðana-
könnun bendir líka til þess að fólk sé
að gefast upp fyrirfram gagnvart
uppákomunni evrópsku. Meirihluti
fólks telur að ísland verði komið í EB
innan tíðar, eins þótt því Iíki það verr
en betur.
Meövitundar-
leysið
Það er að mínu viti mikil nauðsyn
að reyna að stilla saman strengi gegn
þessari nauðhyggju, sem þegar öllu er
á botninn hvolft er hinn mesta and-
stæða ffelsis, vcgna þess að hún gerir
ekki ráð fyrir neinum valkostum.
Ekki síst þar sem nauðhyggjan fer
saman við annan háska sem ég leyfi
mér að kalla meðvitundarleysið.
Meðvitundarleysið er fólgið í því, að
láta sem EES sé allt annað en Evr-
ópubandalagið. EB kemur ekki til
greina segja flestir stjómmálamenn,
en það er allt í lagi með EES. En eins
og menn úr þessum hópi hér hafa
margoft tekið fram, þá er þetta höfuð-
villa. EES samsvarar 60 - 70 prósent
af fúllri aðild að EB. EES er þar að
auki bráðabirgðakostur sem stendur á
veikum fótum meðan flestöll önnur
EFTA-ríki era á hlaupum inn í EB.
Því erum við í raun og vcru að tala
um EB þegar rætt er um EES, eins
þótt allir stjómmálaflokkar segi að
aðild að EB sé alls ekki á dagskrá „að
svo stöddu".
Þetta er einmitt það meðvitundar-
leysi sem gæti dregið okkar meira en
hálfa leið inn í EB án þess að þjóðin
hefði nokkra sinni rætt í alvöra um
það, hvort sú væri hennar æskilega
ffamtíð. Og þegar þangað er komið
tekur við ný nauðhyggja - þá verður
sagt: Við verðum að stíga skrefið til
fulls eins og aðrir. Það er engin leið til
baka. Eða eins og skáldið kvað: Hægt
mun að festast, bágt mun úr að víkja.
í nafni frelsis
Við héma, afdalafólkið þröng-
sýna á sauðskinnsskónum, við höfúm
hug á því að reisa rönd við þessari
nauðung í málflutningi. Og ætlum þá
að vera svo ffek að gera það í nafni
frelsisins. Frelsis til að velja aðra
kosti.
Og hverjir era þeir kostir? Eg
segi alveg eins og er: Enginn getur
staðið upp hér og gert grein fyrir
þeim í stuttu máli með fúllnægjandi
hætti. Það þarf líka á vegum þeirra
samtaka sem vonandi era að verða til
að vinna mikið starf á því sviði. Það
era líka til einstaklingar og hópar sem
þegar hafa skoðað þessi dæmi hver
eftir sinni getu og reynslu þeirra og
þekkingu þarf að safna í einn sjóð. En
fyrst er að hafna nauðhyggjunni.
Það er alveg rétt sem stóð í leið-
ara Morgunblaðsins á fimmtudaginn
var um samninga við EB um EES.
„Við íslendingar eigum ekki allt und-
ir því að þessir samningar náist. Við
getum verið án slíkra samninga ef
nauðsyn krefur". Þetta er lykilatriði.
Við getum tekið upp tvíhliða samn-
inga við EB um viðskipti eins og
maigoff hefúr verið lagt til. Við get-
um unnið að bættum viðskiptaskil-
yrðum á vettvangi alþjóðlegra sam-
taka. Við höfúm enga ástæðu til
svartsýni umffam aðrar þjóðir. Við
eram ekki einangrað, hvorki i menn-
ingarlegu tilliti né öðra (það er miklu
heldur viss einangran í því frá stóram
og þó litlum heimi að ganga inn í
„Evrópuvirkið" svonefhda, Festung
Europa). Við eigum ágæt tromp á
hendi í viðskiptum þar sem eru fiskur,
orka og sjaldgæf náttúra.
Hvar er háskinn?
Ef að stórar og voldugar rikja-
samsteypur reyndu að gera okkur erf-
itt eða ómögulegt að vinna úr þeim
ágætu kostum sem nú síðast vora
nefndir einu orði, þá á slík viðleitni
ekkert skylt við ffelsi. Hún væri ekki
annað en dæmi um nauðung sem
hægt er að stunda undir yfirskyni
markaðsffelsis. Og hver er kominn til
að segja að slík nauðung sé á döfinni
í alvarlegum mæli? Sé raunveralegur
háski sem á víst eftir að gera okkur að
„fátækustu þjóð Evrópu“ innan tíðar
eins og nokkrir hagffæðingar hafa
skemmt sér við að spá? Ekki aðrir en
þeir sem hafa ánetjast rækilega þeirri
nauðhyggju að ofan var um fjallað.
Nauðhyggju sem er í rauninni sífellt
að læða því að okkur að sjálfstæðis-
barátta Islendinga á liðinni öld og
þessari hafi í rauninni ekki verið ann-
að en rómantísk tímaskekkja hjá
fólki, sem var svo illa að sér að það
ekki vissi hvað tímans klukka sló.
(Flutt á fundi samstarfshóps
um ísland og EES í Norræna hús-
inu á miðvikudag.)
Arni
Bergmann