Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.1998, Qupperneq 20

/ heimsókn hjá Hróari:
Rokk! Ról!
og allt þar á milli!
Rokkhátíðin í Hróarskeldu var
haldin í 28. skipti um síðustu
helgi. Gunnar Hjálmarsson var á
svæðinu ásamt 80.000 öðrum
rokkáhugamönnum og reyndi eft-
ir bestu getu að sjá ijómann af
þeim 160 atriðum sem boðið var
upp á.
Fimmtudagur:
Húðflúr og vélmenni
Danir eru betri í mörgu öðru en
að spila rokk, eins og heyrist þegar
gengið er fram hjá helstu von þeirra
á stóra sviðinu. Psyched up Janis
heitir bandið og lummast á brit- og
gruggklisjum; best að forða sér og
tékka á Tortoise. Sú sveit er frá
Chicago, leikur ósungið stofu-
djammpönk og félagarnir fimm
skipta ört um hljóðfæri; taka m.a. í
víbrafóna og gera létta, fljótandi og
rólega tónhst sem kannski á betur
heima í félagsskap með cappuccino
og bók.
Á stóra sviðinu eru húðflúraðir
kappar mættir: Max Cavalera og
hjálparflugmenn í Soulfly. Þeir
ræsa hreyflana og feykja yfir skríl-
inn gítarvegg sem gæti yfirgnæft
Júmbóþotu. Þetta er nokkuð snið-
ugt þungarokk og Max ryðst í gegn-
um lög af nýju sólóplötunni ásamt
hellingi af Sepultura-lögum sem
vekja ekki minni athygh hjá stöpp-
unni.
Fuck Hootie & The Blowfish!
heyri ég Max æpa í uppklappinu á
leið í Deeday-tjaldið til að tékka á
frumkvöðlum austurrísks
teknófónks, DJ Kruder & Dorf-
meister. Þeir bogra yfir tólum og hð-
ið fjúttar gahð. Tónhstin er fín en
ekki of fin og of mikið að gerast ann-
ars staðar.
Fáir eru jafndjöfullegir í úthti og
þeir Slayerfélagar og húðflúrið enn
agalegra hjá þeim en Soulfly. Þeir
hjakka á spýtunum og þung-
arokkskurr þeirra ómar aha leið út
í grænt tjald þar sem hljómsveit
sem ég vil alls ekki missa af er
u.þ.b. að birtast.
Kraftwerksmenn eru afar ahrar
raftónhstar í dag. Á áttunda ára-
tugnum þurftu þeir bókstaflega
sjálfir að smíða raftól til að spila þá
framtíðartónhst sem þeir ætluðu
sér að spila svo það er engin tilvilj-
un að sveitin átti um árabil upp-
hafsstefið í Nýjustu tækni og vís-
indum. Helstu verk sín gerðu þeir á
áttunda áratugnum og aðeins fram
á þann níunda en lengi hefur verið
hljótt um þá og tónleikar sjaldséðir
á síðustu árum.
Spennan er því mikil þegar tjöld-
in dragast frá. Sviðið er eins og
stjómklefi í kjamorkuveri — bhkk-
andi rafborð í hálfhring og fiórir
miðaldra Þjóðveijar í svörtum silki-
blautbúningum standa frosnir við
flögur hljómborð fyrir framan hálf-
hringinn. Fyrir ofan em fjórir
mónitorar. Kösin bijálast við fyrstu
nótu og ég verð vitni að einu flott-
asta sjói sem ég hef séð.
Kraftwerk spilar öll gömlu lögin í
uppfærðum útgáfum. Á skjánum
bhkka svarthvítar fréttamyndir frá
því amma var ung og gamaldags
tölvugrafík. Stemningin er ótrúleg
og þvagan svo æst í að beija bandið
augum að fólkshrúgan riðlast til og
frá og maður er heppinn að kremja
ekki japanska tölvufíkla fyrir fram-
an sig.
Aðeins einu sinni bijóta
Kraftwerk upp Best of-pakkann
með nýju lagi. Það er fremur hefö-
bundið núteknó og laust við meló-
dík eldri laganna; kannski ætti
maður því ekki að búast við of
miklu af nýrri Kraftwerk-plötu sem
er víst væntanleg.
Eftir klukkutímalanga keyrslu,
þar sem górmenningamir frá Dus-
seldorf hafa staðið hreyfingarlausir
við rafbekkina, fyrir utan að hafa
einu sinni ýtt plastbolta út af svið-
inu, fellur tjaldið. Kraftwerk er
klappað þrisvar upp. Fyrst birtist
hðið haldandi á vasahljómborðum
og brosir meira að segja og er með
látalæti. Næst senda þeir félagar
vélmenni inn á fyrir sig (í laginu
Robots) og að lokum era þeir komn-
ir í neonfót og taka Music non-stop.
Dasaður og í hrifhingarvímu sog-
ast maður áfram og fram hjá Ozzy
Osboume og lúnum félögum hans í
Black Sabbath sem era að jukkast á
reynist vera sýnishornadagur.
Margt forvitnilegt er í boði en ekk-
ert sem er nauðsynlegt að sjá frá
byijun til enda.
Strax klukkan eitt er ég mættur
á norska bandið Turbonegro, svar
pönksins við Village People. Þeir
totta. Mörg bönd á þessari hátíð
hættu við að koma á síðustu stundu
og tími vannst ekki til að redda góð-
um varaskeifum.
Það era því ekki Fu Manchu á
gula sviðinu heldur síðhærðir
sænskir poppdauðarokkarar í sveit-
inni In Flames svo ég hleyp gólandi
af angist í hamborgarastand.
Klósettaðstaða á hátíðinni er svo
sem ágæt fyrir karlpeninginn, með
hlandbásum víða, en stelpurnar
þurfa að standa í röðum við kamr-
ana. Margar hafa þó shtið hlekki
kvennakúgunar og pissa frjálsar
upp við grindverk. Ekki er einn ein-
asti vaskur á svæðinu en hamborg-
Souifly með Max Cavalera í fararbroddi,
fyrrverandi söngvara Sepultura, kveikti í
áhorfendum.
ur til óeirða en engum dettur shkt í
hug enda Roskilde huggulegasta
hátíð í heimi.
Spirituahzed og Sonic Youth era
á sama tíma og 20 mínútna labb á
milli. Enska sveitin Spiritualized
byijar rólega með sínar flotbahöður
Iggy Pop: stæltur eins og siðhærður grísk-
ur guð og tekur öli sín helstu lög af þrjátíu
ára ferli.
en Sonic Youth era í engu sérstöku
festival-skapi og spila bara lög af
sinni tólgþungu nýju plötu, nema í
bláendann taka þau gamlan slag-
ara, Death Vahey 69, og kösin kæt-
ist.
Rammstein taka helstu öfgar þýskr-
ar mennlngar; karirembu Wagners,
úrkynjun mllllstríðsáranna og múg-
æsingu nasismans.
stóra sviðinu. Ozzy er með þjóðhá-
tíðarstuðstæla svo tekið er til fót-
anna niður í rauða tjald th að sjá
Tricky. Hann er í gífurlegum ham,
talar við guð og snýr baki í áhorf-
endur. Hann hristist einhverfur í
leiðslu en þegar lögin era farin að
teygjast upp í tuttugu mínútur er
kominn tími th að skreiðast heim.
Föstudagur:
Sýnishorn af sýnis-
hornum
Annar Hróarskeldudagurinn
arinn rennur engu að síður ljúflega
niður við lækjarhjal.
Fjölmargir Islandsvinir era á
þessari hátíð, þ.á m. Atari Teenage
Riot sem rafrokka hart og þjösnast í
gegnum þétt prógramm, svart-
klædd og æpandi. Söngvarinn hvet-
í Bahroom-tjaldinu koma ýmsir
íjarlægir meistarar fram en fáir
fylla tjaldið eins og hinar arfagömlu
goðsagnir í The Skatalites. Þeir
réðu ska-markaðinum á Jamaíka í
kringum 1965, hættu upp úr því en
komu saman aftur 1983.
-f