Dagblaðið Vísir - DV - 18.07.1998, Qupperneq 25

LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 1998
Qblgarviðtalið æ
llr
okkar felist ekki í að við höfum alltaf verið á skjön við það sem aðrir hafa verið að bauka og aldrei fest
:ast af einhverjum tilteknum músíkstefnum. Við leyfum okkur allt.“ \
DV-myndir ÞÖK
urlög. Ef maður ætti að vera að skilgreina
þau yfirhöfuð. Þau taka sig ekki of alvar-
lega, það er oft mikil kímni í textunum og
lögin blátt áfram og skemmtileg. Það hefur
líka oft verið andinn í bandinu að gera nett
grín að öllum tónlistarstefnum en við gæt-
um þess alltaf að tapa okkur ekki í gamninu
heldur feta þennan hárfína meðalveg.“
Hafa aldrei meikað það
„Við erum ekki alvarlega að hugsa um að
tolla í tískunni eða vera móðins (þó svo það
hafi kannski gerst að við höfum orðið öðrum
fyrirmynd)..." „Hafið þið „meikað það“, eins
og þið ortuð einu sinni um?“ skýtur blaða-
maður meinfýsinn inn í. „Nei, biddu fyrir
þér. Þetta band hefur aldrei meikað það,“
viðurkennir Egill hreinskilinn. „Því miður.
Það er bara svoleiðis. Kvikmyndin Með allt
á hreinu meikaði það en hún er ekki hljóm-
sveitin." Eftir hina miklu velgengni Með allt
á hreinu kom svo ákveðinn skellur með út-
komu Hvítra máva. Hvað fór úrskeiðis þar?
Egill: „Stuðmenn höfðu ekkert með þá mynd
að gera. Hins vegar voru það þrír úr sveit-
inni, ég, Jakob og Valgeir, sem stóðum að
myndinni og kannski þess vegna hafði fólk
almennt væntingar um einhvers konar
framhald af Með allt á hreinu. Hvítir máv-
ar eru í grunninn alvarleg mynd og ég trúi
því að síðar kunni fólk að sjá hana í nýju
ljósi. En svona er þetta með öll verkefni
sem lagt er upp með. Maður veit aldrei
hvernig þau heppnast. Stundum gengur
allt upp, jafnvel án þess að nokkur viti ná-
kvæmlega af hverju, en það hendir líka að
hlutirnir fari miður og þá er bara að taka
þvi. Það er erfitt og sárt en nauðsynlegt til
þess að halda sönsum í þessum bransa. Það
hefur enginn enn þá dottið niður á hina
einu sönnu lausn, enda væri kannski lítið
fútt í hlutunum þá. Og ef maðúr er alltaf
hræddur um að allt fari úrskeiðis verður
varla mikið úr verki.“
Enginn veit sína ævina...
Það vita kannski fáir af því að þegar Eg-
ill Ólafsson var 17 ára og óharðnaður ung-
lingur sem dauðleiddist í menntaskóla var
hann nálægt því að halda til Kanada i vík-
ing. Ekki til þess að spila tónlist heldur til
að læra flugvirkjun. Já, flugvirkjun: „Það
er rétt. Ég var hársbreidd frá því. Ég fór I
inntökupróf hjá Loftleiðum ásamt sjötíu
öðrum og var einn af 17 sem komust inn í
kanadískan skóla. Svo var ég eiginlega
kominn með annan fótinn utan þegar ég
cdlt í einu áttaði mig á að flugvirkjun væri
kannski ekki alveg það sem mig langaði til
að starfa við það sem eftir væri ævinnar.
Það tók mig ekki langa stund að ákveða að
hætta við. Ef örlögin hefðu ekki gripið í
taumana væri kannski flugvirkinn Egill
Ólafsson við störf einmitt núna, flautandi
lagstúf sér við munn og veltandi fyrir sér
hvað í helvítinu væri að skrúfunni eða
stélinu á einhverri rellunni." Það er af
Ragnhildi og bónda hennar að segja að þau
eru hæstánægð með lífið úti í London og
ekki á leiðinni heim á næstunni. Ragnhild-
ur starfar með hljómsveit sinni, Ragga and
the Jack Magic Órchestra, og Jakob vinn-
ur við hugbúnaðarfyrirtæki: „Þetta er
bara svo skemmtileg borg. Við komum svo
oft hingað heim að maður áttar sig ein-
hvern veginn ekki á að maður búi annars
staðar þannig að enn höfum við ekki feng-
ið alvarleg köst af heimþrá. Það er líka svo
mikið að gerast úti í London, alltaf eitt-
hvað á seyði - aldrei deyfð. Og stærðin er
stór plús. Ég var stödd á brautarstöð ein-
hvern tímann þegar ég uppgötvaði frelsið
sem fylgir því að búa þarna og ég vissi
ekki fyrr en ég hrópaði upp yfir mig:
„Yes!“ Það tók enginn eftir því, eða a.m.k.
var öllum sama. Ef ég hefði slysast til að
gera þetta I Bankastrætinu hefði viðkvæð-
ið verið: „Ja, nú er hún Ragga endanlega
búin að missa það.“ En ætli sumu fólki
þyki bara ekki stundum dálítið vænt um
Gróuna. Hún heldur þeim á lofti. Hampar
þeim pínulítið. Og einhvers staðar stendur
að illt umtal sé betra en ekkert umtal.“ Nú
eru Stuðmennirnir í myndinni Með allt á
hreinu nokkurs konar tímaskekkjur, af-
dönkuð og hallærisleg hljómsveit sem rig-
heldur í fornar hefðir í klæðaburði og
hegðun, og svo bamalegir að halda að enn
sé einhver von fyrir þá að verða frægir.
Hvað mynduð þið gera ef þið vöknuðuð
einn daginn upp við það að þessi væri
raunin hjá Stuðmönnum raunveruleikans?
„Við höfum alltaf verið í þessari aðstöðu.
Þetta er ekkert nýtt fyrir okkur. Þetta
erum við,“ segir Egill. „Við erum alltaf í
þann veginn að syngja okkar síðasta." Þið
haflð sem sagt gefist upp á draumnum um
að „slá í gegn“? „Já, það er engin hætta á
því. Við þurfum ekki að óttast það lengur.
Svo mikið vitum við. Er ekki baslið bara
kúl?“
-fin
„Það hefur oft verið andinn í bandinu að gera nett grín að öllum tónlistarstefnum en við gætum
þess alltaf að tapa okkur ekki í gamninu heldur fetum þennan hárfína meðalveg." Ragnhildur
Gfsladóttir um Stuðmenn.