Dagblaðið Vísir - DV - 04.09.1998, Side 8

Rúnar Júl er enn að
og segist vera bókaður til 2002,
fær enn jafnmikið út úr því að spila
rokk og gerir það um hverja helgi.
Hann er 53 ára og hefur spilað
í 35 ár og segir það þokkalegt
að eldast í rokkinu, þótt hann hafi
ekki fyrirmyndirnar að styðja sig við.
Dr. Gunni ræddi við þetta
átrúnaðargoð sitt um rokkið,
dópið, 9-5 vinnu
og annað eftir því.
Pabbi
minn
i að ég yrði
murari
Rúnar Júl er kúl. Þetta rímar og
er dagsatt. Ef einhver íslendingur
er rokkari þá er það hann. Rúnar
er orðinn 53, er búinn að vera í
rokkinu í 35 ár með Hljómum, Trú-
brot, Ðe Lónlí Blú Bojs, Geimsteini,
GCD og sóló og er enn að, hverja
helgi árið um kring.
Stendur nokkuö til aö hœtta
þessu?
„Nei. Frá fyrsta degi hefur það
aldrei komið inn í myndina.“
Hvernig finnst þér aö eldast í
rokkinu?
„Það er alveg þokkalegt. Ég hef
ekki prófað neinar aðrar aðferðir.
Þaö er auðvitað lítil hefð fyrir
þessu. Haukur og Raggi voru nátt-
úrlega ekki rokkarar, meira svona
„lounge lizards" í anda Perry
Como og Sinatra. Ég veit ekki
hvað maður á að miða við, ég kann
bara vel við mig og er sáttur við að
eldast í tónlistinni."
Fylgistu meó því sem er aó gerast
í rokkinu eóa helduröu þig viö
gamla stöffiö?
„Ég fylgist með tónlist vítt og
breitt, öllu sem er að gerast, nánast
á hvaöa sviði sem er, eins og tími
vinnst til. Ég kaupi enn diska,
kannski öfugt við marga músik-
anta sem hlusta bara á sjálfa sig.
Nýjasta diskinn pantaði ég fyrir
nokkrum dögum á netinu, Prince-
diskinn „Crystal Ball“. Mér finnst
hann stórmerkilegur tónlistamað-
ur, einn af nýjustu snillingunum."
Þú rukkar ekki
fyrir göngutúra
Þú hefur vœntanlega veriö
spurður að þessu tvö hundruö
sinnum áöur, en hvernig byrjaöi
þetta?
„Já, en það er nú misjafnt
hvernig maður man það á þeim
degi sem maður er spurður. Þetta
byrjaði á rosalegum áhuga á rokk-
músík. í skrúðgarðinum í Kefla-
vík, miðbænum sem sé, bjó mað-
ur við Suðurgötuna sem heitir
Haukur og spilaði rokkmúsík út
um herbergisgluggann hjá sér á
miklu blasti yfir garðinn. Þar
heyrði maður fyrst í rokkmúsík,
Little Richards, Jerry Lee Lew-
is og Chuck Berry, sem varð
kveikjan fyrir mig. Það var gífur-
legur frumkraftur í þessu. Maður
var þetta um fermingu og þessi
Haukur var í siglingum og kom
með plötur að utan. Þegar maður
kveikti á herstöðinni heyrðist
þetta þar svo auðvitað líka. En ég
byrjaði ekki að spila sjálfur fyrr
en 19 ára, sem er allt of mikið
miðað við t.d. Michael Jackson
sem byrjaði fimm ára. Svo fór
maður beint á toppinn með
Hljómum."
Varstu aö pœla í einhverju ööru
og var erfitt aö velja á milli þess og
rokksins?
„Nei, ég var ekki kominn með
neitt í fókus. Að vísu var ég fram-
bærilegur knattspyrnumaður og
pabbi minn vildi að ég yrði múr-
ari, en ég kveikti aldrei á því.
Áhuginn var fyrst og fremst í
rokkinu."
Hvernœr varstu ákveöinn í aö
rokkiö yröi þitt œvistarf?
„Ég er nú ekki einu sinni
ákveðinn enn þá, ég geri þetta
bara. Ég hef ekki einu sinni hugs-
að um aðra möguleika."
Hvernig tóku foreldrarnir í
starfsvettvanginn?
„Þeir eru báðir dánir, en alveg
fram á síðasta dag komu þeir
stöðugt með frasann: „Það er
aldrei of seint að fara að læra“
sem er auðvitað alveg satt, en áttu
við öruggara starf, tryggari fram-
færslu eins og það heitir víst.“
Já, þetta er algengt viöhorf Ef
þaö er ekki 9-5 djobb þá er þaö
bara rugl.
„Einmitt. Maður getur ekki far-
ið í göngutúr og upphugsað frasa
og flokkað það sem starf af því
maður getur ekki rukkað einn eða
neinn fyrir það.“
Ögrun við
ríkjandi hefðir
Með Trúbrot var Rúnar í vin-
sælustu hljómsveit landsins, var á
fóstu með Ungfrú ísland '69, Mar-
íu Baldursdóttir (og er enn) og
var í landsliðinu í fótbolta - var
ekki egóið að springa?
„Ég held ekki. Það er miklu
meira talað um egó í dag, egóið
var ekki eins meðvitað þá. En líð-
anin var auðvitað fín. Maður var
fullkomlega upptekinn aUan sól-
arhringinn, gífurlegt álag, en
maður varð ekkert var við það,
þetta var svo gaman.“
Var eins mikil dópneysla á
hippatímanum og talaö hefur ver-
ió um, voruö þiö í Trúbrot t.d. á
kafi í efnum?
„Það fylgdi tímabilinu, á seinni
hluta sjöunda áratugarins var
mikil neysluforvitni í gangi,
ákveðin ögrun við ríkjandi hefðir.
Trúbrot var yfirlýst og við fórum
ekkert leynt með það. Þetta var á
forsíðum blaða og svoleiðis og
gerði móður minni erfitt fyrir á
tímabili því mæður bera mikla
umhyggju fyrir börmmum sinum.
Allt neyslumunstur er bara
spurning um jafnvægi. Þetta var
tH staðar. Fólk ánetjaðist þessu í
misslæmum skömmtum og sumir
áttu aldrei afturkvæmt. Trúbrot
var með ákveðið brautryðjenda-
starf í neyslunni. Þegar við byrj-
uðum að reykja var það ekki
bannað á íslandi. Það kom ekki
fyrr en '71 eftir að þeir sem voru i
forvarnagarginu komust að þvi að
þetta var bannað víða um heim.“
Droppaöir þú einhvern tímann
sýru?
„Það var eitthvert fikt í sam-
bandi við það, já. Ég veit ekki
hvort það á að koma fram í þessu
viðtali, það er svo mikiU tepru-
skapur í gangi í dag. Það kæmi
ekki nógu vel út ef ég fer í fram-
boð eða eitthvað svoleiðis
seinna!"
Var Trúbrot pólitískt band?
„Nei, við vorum ekki mjög póli-
tískt þenkjandi, tókum ekki þátt í
mótmælum gegn hernum eða Ví-
etnam-stríðinu. Við vorum auð-
vitað á móti stríði yfirhöfuð, en
fórum ekki mikið á torg með and-
óf. Þungamiðjan hjá okkur var að
gera lög og texta um ástina og líf-
ið, eins og það heitir."
Varstu einhvern tímann vongóö-
ur um aö meikaö þaö í útlöndum?
„Ég er aUtaf vongóður, ég hef
aldrei verið vonbetri en akkúrat
núna! Alveg frá öðru ári með
Hljómum vorum við farnir að spá
í þetta. Það lengsta sem ég hef
komist i því að flytja frá íslandi
var '69. Þá fékk ég þá hugmynd að
flytja til Kaliforníu - ég hafði
dvalið í Napa-dalnum, sem er
frjósamasti blettur á jörðinni - en
konan vildi ekki flytja. Það
lengsta sem ég hef komist í meik-
draumunum er að eiga athvarf
þar og annað í Evrópu. Ef ég gæti
skipt árinu bróðurlega á miUi Is-
lands og þessara tveggja staða
yrði ég mjög sáttur."
Bókaður til 2002
Á áttunda áratugnum stofnaði
Rúnar eigin útgáfufyrirtæki, fyrst
Hljóma-útgáfuna og svo Geim-
f Ó k U S 4. september 1998