Dagblaðið Vísir - DV - 26.02.1999, Síða 11

f

w

m

-P:

Kókóhundur lofar
því að allir fái lögin
þeirra á heilann.
Tríóið ætlar að
sanna mál sitt í dag
- en vill ekki að
áhorfendur klappi
sig upp, því það
klappar sig alltaf
sjálft upp.
Hljómsveitina Kókóhund skipa
þrír strákar, nýskriðnir yfir tví-
tugsaldurinn. Þeir spiluðu fyrir
unga samfylkingarframbjóðendur í
KaSileikhúsinu um daginn, ásamt
Múm og Ensími, en nú færa þeir
sig um nokkur skref og spila á
Kakóbar Hins hússins á síðdegis-
tónleikum kl. 17 í dag. Kókóhund-
arnir eru: Róbert, sem syngur og
spilar á bassa, Steindór er á gítar
og Baldur Jack trommar.
„Þetta er eitt aðalbandið í dag“,
segir Róbert og er ekki í vafa. „Við
spilum rokkmúsik og köllum þetta
lög þunga fólksins."
Eru þetta þá lög til að hrista af
sér spikið?
„Ja, kannski. Það er matsatriði.
En þetta er aðallega popp fyrir ung-
menni, en samt fyrir þungt fólk
líka. Við erum með rafmagnshljóð-
færi.“
Tekknó?
„Nei, það kemur ekki nálægt
okkur. Engar tölvur og ekkert
rugl.“
Eins og hvaða rokk er Kókóhundur?
„Ég veit ekki hvemig á að segja
það. Þetta er bara þvergriparokk,
með fallegum hnyttnum textum á
íslensku um lífið og tilveruna;
helgarfyllibyttur, fólk sem leggur í
stæði annars fólks og seli í vanda.
En þetta er samt engin grínhljóm-
sveit þó það sé húmor í þessu.
Þetta eru lög sem allir fá á heilann
þegar þeir heyra þau og verða að
hlusta á aftur.“
Á hvaða útvarpsstöö eigið þið best
heima?
„Á Rás 2 og X-inu, frekar en á
FM. Það er nefnilega ekkert grenj-
að eða vælt i okkar lögum.“
Bensínstöðvarokk
„Við ætlum alla vega að gefa út
plötu,“ segir Róbert um framhald
Kókóhunds. „Það er alveg nauðsyn-
legt því þetta em frábær lög. Þegar
við emm orðnir frægir fyrir tón-
leikahald ætlum við að fá einhvern
til að gefa þetta út. Við erum m.a.s.
komnir með umboðsmann. Við
komumst ömgglega á toppinn. Við
eigum dyggan aðdáendahóp. Til
dæmis hafa tveir heyrt í okkur í
Færeyjum og svo spiluðum við í
Nice í Frakklandi í sumar. Bara
allt í einu. Þetta var flipp fyrir utan
pöbb. Það var einhver hljómsveit
þama og við suðuðum í þeim þang-
að til þeir leyfðu okkur að vera
með.“
Þó Róbert semji lag um fólk sem
leggur í stæði annars fólks, þekkir
hann það ergelsi ekki af eigin raun
því hann hefur ekki lært á bil enn-
þá. „Það tekur of mikinn tíma frá
músíkinni," segir hann um bílpróf-
ið, „en ég er samt að vinna á bens-
ínstöð. Og reyndar Steindór líka.
Við vinnum á sömu stöðinni. Bald-
ur er hins vegar rafvirki."
Róbert neitar þvi að þeir séu
orðnir skemmdir af bensínlykt-
inni. „Við erum frekar orðnir
skemmdir af því að hlusta á Bítl-
ana og Supremes."
Brást skólakerfiö Kókóhundi?
„Okkur fannst gott að sofa og
flosnuðum því úr skóla. Það er öm-
urlegt að skólinn geti ekki byrjað
eftir hádegi. Ég er ennþá hneyksl-
aður.“
Ofnæmi fyrir kaffi
„Þegar við vorum bara að djóka
eitthvað tókum við þátt í Músiktil-
raunum og okkur var ekki
vel tekið, enda voru ekki
skemmtileg lög þá. Það var svona
hálfflipp. En við hættum því og
okkur fór að þykja þetta skemmti-
legt. Þess vegna héldum við
áfram.“ Hér er Róbert að tala um
fortíðina. En á að poppa feitt í
Hinu húsinu?
„Jahá. Poppa og vera með
slökkviliðshjálm. Sá sem syngur
er alltaf með slökkviliðshjálm. En
kannski verður ekkert af þvf ef ég
týni honum.“
Hver er helsta hindrun Kókó-
hunds upp á stjörnuhimininn?
„Ef trommarinn drekkur kaffl
og gítarleikarinn borðar grænar
baimir komumst við ekki á topp-
inn. Ég sver’ða ef þeir láta þetta
ofan í sig þá deyr Kókóhundur því
þeir hafa ofnæmi fyrir þessu.
Sjálfur hef ég ekki ofnæmi fyrir
neinu nema óperusöng."
Að lokum vill Róbert Kókóhund-
ur koma því á framfæri að það er
bannað að klappa hljómsveitina
upp. „Við klöppum okkur nefni-
lega alltaf sjálfir upp af því okkur
flnnst við skemmtilegastir."
tswm
iTurn graðfola
Jimi Tenor er skrýtinn Finni á
samningi hjá enska „tækjóstuð-
merkinu“ Warp. Önnur plata hans
þar var að koma út, en Jimi á
langan feril að baki í Finnlandi og
hafði gefið út einar fimm plötnr
þar hjá smáfyrirtækjum. Áður en
hann byrjaði í tónlist vann hann í
majónesverksmiðju og segist hafa
hrifist af taktföstum hljóðunum
frá færibandinu. Það var því eðli-
leg þróun að fyrstu plötur Jimis
voru með „industrial“ tónlist. Á
þessum plötum spilaði kappinn á
saxafón ásamt því að syngja.
Smám saman þróaðist tónlist Jim-
is og á tveimur síðustu plötum hef-
ur settleg, en spennandi diskósófa-
poppblanda með geðveikum
áherslum verið vörumerki hans -
og þó hann grípi enn í saxafóninn
hefur hann lagt meiri áherslu á
orgelleik. Síðan Warp fór að gera
út á orgelleikinn hefur fylgi hans
dafnað og einangrunin í
Finnlandi verið rofin.
Nú er veröldin veimil-
títa í augum Jimis og
hann fór til Berlínar,
Barcelóna, New York
og London til að taka
nýju plötuna upp, auk
þess að halda tryggð
við heimabæinn Lahti,
þar sem hann stalst í
kirkjuorgel staðarins
og föndraði í heima-
hljóðverinu sínu. Jimi,
sem lítur út eins og
Andy Warhol og ríður stundum
inn á svið á hvítum graðfola, segir
heiminn vera sinn leikvöll. Á því
fleiri stöðum sem hann dvelji og
vinni, því betri og fjölbreyttari
verði tónlistin.
Nýja platan heitir „Organism“
og er besta plata ársins sem af er.
Hún er í grunninn rólegri en fyrri
plata hans hjá Warp, grallaraverk-
ið „Intervision", en sé hlustað vel
er sama hrekkjusvínið ráðandi í
sköpuninni, sami órólegi uppfmn-
ingamaðurinn sem leikur lausum
hala. Lögin sveiflast I allar áttir,
sumt minnir á pornófönk, annað
hljómar eins og verið sé að draga
Gibb-bræður skrækjandi í hakka-
vél. Stundum eru áhrif frá brasil-
ískri tónlist heyranleg, oft heyrist
manni Kraftwerk vera mætt, og
enn eitt hljómar eins og einhver
áttavillt geimvera sé að spila
fridjass. Heildin er þó snjöll og ró-
legheitin gera þessa plötu tilvalda
fyrir bælið eða vangadans. Af tíu
lögum er þó hægt að skaka sér íð-
ilsveitt við tvö: „Total Devasta-
tion“ og fyrstu smáskífima, „Year
of Apocalypse", sem er í grunninn
fjörugt „hús“ með bjánalegum
texta um hvað það er mikið stuð
að ártalið 2000 sé að koma. Til
varnar lummuhætti lætur Jimi 60
manna finnskan nútímakór baula
draugalega á bakvið fjörugt húsið,
sem er einmitt skýrt dæmi um
tónlistarlega geðveiki gæjans og
merki um snilldina.
Thom Yorke og félagar hans í
Radiohead eru komnir í leynilegt
hljóðver í París til að kíkja á lög
fyrir fjórðu plötu sveitarinnar.
Síðasta plata var „OK Computer"
sem kom út í júní 1997. Síðan þá
hefur sveitin spilað um allan
heim og segir sagan að þeir félag-
ar haíi samið nokkur lög á ferð-
um sínum og tekið upp á ferða-
tæki. Talsmaðin Radiohead segir
að búast megi við nýrri plötu á
þessu ári en þó er enginn þrýst-
ingur frá plötufyrirtæki bands-
ins. „Þeir fengu góða hvíld á síö-
asta ári,“ segir talsmaðurinn, „en
nú er allt komið á „full sving“ og
þeir fóru til Frakklands til að fá
smá frið.“
Hljómsveitin hafði samið mörg
lög sem ekki komust á „OK
Computer" því Thom Yorke
fannst þau „of kommersíal" en
nú er möguleiki að þessi lög birt-
ist á næstu plötu og hefur sveitin
spilað sum þeirra á tónleikum.
Sveitin hefur ekki ákveðið hvaða
hljóðvirkja hún vill vinna með
en það er mögulegt að Nigel
Godrich, sá sem hljóðvann síð-
ustu plötu, verði fenginn aftur.
Hann er um þessar mundir að
klára nýja plötu með Pavement
sem væntanleg er í júnl. Tengsl
hans við Radiohead urðu til þess
að gítarleikari útvarpshausanna,
Jonny Greenwood, spilar á
munnhörpu í nokkrum laga Pa-
vement.

Móa hefur fengið
ágæta dóma í ensku popppress-
unni fyrir „Universal" plötuna
sína. í síðustu heftum Mojo og
Select eru dómar og þar er
minnst á Björk, Earthu Kitt og
Umu Thurman á báðum stöðum,
eins og virðist vera fastur liður
þegar Móa fær umfjöllun í út-
löndum. Select er jákvæðara, gef-
ur plötunni þrjá af fimm og segir
sjaldgæfa lifsgleði hvila í hjarta
tónlistarinnar. Mojo er með múð-
ur og segir plötuna léttvæga
froðu. Móa er annars á leiðinni
til Ameríku og kemur til með að
spila með bandinu sinu þar í
mars. Universal kom út í Banda-
ríkjunum á þriðjudaginn.

Trommarinn Jimmy Cham-
berlain sem Smashing Pumpkins
rak á sínum tlma hefur verið
ráðinn aftur í bandið. Jimmy var
rekinn 1996 eftir að hann sökk í
heróínneyslu og var á dópskralli
með hljómborðsleikaranum Jon-
athan Melvoin þegar sá lést úr of
stórum skammti. Jimmy fór í
fimm mánuða meðferð en Smas-
hing Pumpkins tóku upp plötuna
„Adore“, sem var flopp í saman-
burði við hina vinsælu plötu
„Melon Collie and the infinite
sadness". í þrjú ár reyndi bandið
að finna nýjan trommara og próf-
aði fjölmarga, en nú er Jimmy
semsagt kominn aftur og upptök-
ur á nýrri plötu hefjast bráðlega.
26. febrúar 1999 f Ókus
11