Dagblaðið Vísir - DV - 26.02.1999, Qupperneq 16

varstu
1. mars 1989 kl. 18$0

þannig var nú þaö
í flugskýlinu með GusGus:

Hjörtur Howser tónlistarmaöur:
% öruggt
ég vtr
Qauknum*
„Það er næstum öruggt að ég
fékk mér bjór. Á þeim tíma
fannst mér bjór betri en alkóhól,
þá viski og vodka. Ég hef líka
alltaf verið lítið fyrir boð og bönn
og allt þetta miðstýringar-blý-
antsnagara-kjaftæði. Ég man samt
ekki alveg hvar ég var nákvæm-
lega þennan dag en yfir daginn
hef ég örugglega verið heima hjá
mér og kannski skroppið út til að
kaupa mér bjór til að halda upp á
þetta. Annars var ég líka búinn
að vera að sulla í bjór nokkur ár
þrátt fyrir bannið. Ég hafði viss
samhönd og gat útvegað mér bjór
eftir ólöglegum leiðum. Ég bjó á
Laugaveginum á þessum tíma og
jú . . . Já, ég fór á Gaukinn um
kvöldið. Það er alveg 99% öruggt
að þetta hefur verið þannig. En
það verður nú að viðurkennast að
minnið er að sjálfsögðu brigðult
og því ekki alveg hundrað prósent
öruggt."
Fyrsti mars 1989 er dagurinn sem barflugurn-
ar elska í minningu sinni. Þann dag var bjór
leyfður á íslandi. Einhverjir flykktust að sjálf-
sögðu í rikið um daginn en þar sem þetta var
sameiginleg hátíð allra drykkjuhrúta reyndu
margir að hrúgast inn á bari landsins klukkan
sex um kvöldið. Það mátti nefnilegaj
ekki selja áfengi fyrir klukkan sex
hér á árum áður. Nú er öldin önn-
ur og menn mega bara drekka
bjór hvenær sem þeir vilja, svo i
iengi sem þeir kaupa hann á '
þeim stöðum og eftir þeim regl- ^
um sem ríkisvaldið
samþykkir.
Eins og Bo Hall myndi segja þá
voru tónleikar GusGus í Flugskýli 4
mjög „erlendis". Það var eitthvað
spennandi við það að klöngrast upp
frosnar áltröppur úti á flugvelli,
skreiðast svo inn um dyr og sjá risa-
vaxið skýlið blasa við. Motturnar sem
búið var að hengja upp voru eins og
krækiber í helvíti en komu að góðum
notum í þessum bergmálshelli. Búið
var að koma fyrir farandkömrum í
einu horninu og þegar ég stóð þar
með lekann skinnsokkinn í myrkrinu
heyrði ég ekki betur en Sykurmol-
armir væru komnir á sviðið. Það var
þó ekki, heldur var þetta Grindverk
og Sigtryggur Baldursson farinn að
lemja trommurnar. Það er langt síðan
Sigtryggur hefur lumbrað á svíns-
skinnum á íslandi og gleðileg ný-
breytni að sjá hann í þessu hlutverki
eftir allan sönginn. Það rifjaöist upp
fyrir manni hve stór hluti af sándi
Sykurmolanna var trommutaktík Sig-
tryggs, en þó var tónlist Grindverks-
ins eðlilega ekkert lík Molunum því
grindverkurinn er að mestu melódíu-
laus. Auk Sigryggs var Einar Öm á
sviðinu og blés af og til í trompet.
Vindverkir úr Hilmari Erni höfðu
komið í pósti og takkameistarinn
Mark BeU sá um að hræra þessu öllu
saman. Sveitin leið nokkuð fyrir lé-
legt sánd, enda ekki orðið fullt í skýl-
inu og bergmálið meira en þegar 2000
hljóðeinangrandi kjötskrokkar
voru komnir í hús. Grin-
verkur spilar fljót-
andi bægslagang
og er fátt minn-
isstætt við
leik þeirra
n e m a
síðasta
lagið sem var
áberandi best
og barið
áfram af
skemmtileg-
um trommulúp-
um.
Sigurrós spilar
„þunga og þróaða" tónlist og
hægt er að troða þeim ein-
hvers staðar niður á
milli Spiritualized,
Pink Floyd og
E n y a .
Flokkurinn kom sér
fýrir á sviðinu, söng>
deildin fremst í
hvítum fötum en
mynd- og hijóð-
deiidin í skugga
baka tii.
„Draumkennt" og „fljótandi" eru lýs-
ingarorðin sem best eiga við og ef
mann langar í stuð er fátt minna við-
eigandi og tónleikar með Sigurrós.
Bandið er nefnilega engin gleðisveit
heldur leggur metnað í löng og hæg
tónverk sem lulla áfram eins og fótfú-
in húsmóðir í valíumrússi. Hljóm-
sveitin dormaði áfram í rauðu ljósi og
ég hefði gefið mikið fyrir að vera á
vindsæng eða í heitum potti því mjúk-
ir tónar Sigurrósar eiga betur heima
við afslappandi aðstæður en glerhart
steingólfið i skýlinu sem krafðist
hopps til varnar yfirvofandi þursabiti.
Lög Sigurrósar eru einfold og löng
með kraftmikilli uppbyggingu og í há-
punktunum fer Jónsi léttilega upp á
háa C-ið og skrækir og hamast á fiðlu-
boganum. Þá er gaman. Einnig var
gaman að sjá skeggjaða karlinn kveða
í byrjun. Hljómsveitin fékk auðvitað
góðar móttökur og það hlakka örugg-
lega allir jafn mikið og ég til að heyra
nýju plötuna sem á vist loksins að
koma út í vor.
En GusGus var aðalnúmerið og nú
átti að prófa nýja prógrammið sem
spila á um allan heim á komandi
misserum. Á milli atriði höfðu snúðar
frá Fat Cat leikið síæstari lög af plöt-
um en loksins kom að Gusinu. Flokk-
urinn kom sér fyrir á sviðinu, söng-
deildin fremst i hvítum fötum en
mynd- og hljóðdeildin í skugga baka
til. Það var ekkert verið að tvínóna
við stuðið heldur byrjað beint á kven-
rakstrinum, „Ladyshave", hinu gríp-
andi fyrsta smáskífulagi af nýju plöt-
unni. Doors-legir orgeltónar hófu lag-
ið en síðan var keyrt af stað og nýju
lögin viðruð. Þó framvarðarsveit
GusGus sé lágvaxin tókst henni vel að
halda mannskapnum við efnið. Lögin
voru öU ný fyrir áhorfendur og mörg
frekar róleg svo það dró oft af áhorf-
endum sem langaði helst til að veifa
flöskum og vera í stuði. Inn á miUi
komu kraftmeiri bitar og þá æstist
hrúgan og veifaði. Hafdís Huld söng
nokkur lög og hefm- farið verulega
fram, er farin að geta sungið verulega
blítt og sætt. Magnús Jónsson söng
lagið sitt „V.I.P" og fékk lánaða
spastíska takta hjá David Byrne. í
uppklappinu var hann kominn á
bringuhárin og þá leið yfir tvær
fimmtán ára í öftustu röð. Annars er
Daníel Ágúst auðsjáanlega stjarna
hópsins og stóð sig vel í poppstælun-
um, liðaðist um eins og sköllóttur
ormur og nuddaði sér af og tU upp við
hina söngvarana. Hann er fronturinn
og stjarnan og ræður vel við það hlut-
verk.
Fyrir ofan litlu deplana á sviðinu
hékk risavaxið tjald og þar voru sýnd-
ar myndir. Þar fór aðalsýningin fram
fyrir þá sem stóðu annars staðar en
fremst. Þetta var nú kannski ekki
aUtaf mjög stórfengleg viðbót við tón-
listina. Sérstaklega voru þessir innan-
tómu froðufrasar sem varpað var á
tjaldið þreytandi tU lengdar, en þeir
eru kannski í réttu samhengi við
stikkorðalega textana. En myndirnar
voru oft skemmtUegar, sérstaklega
þegar Siggi sæti skoðaði sig varalitað-
ur í spegli og fitlaði við tútturnar á
sér.
Þetta nýja prógramm á eflaust eftir
að þróast til betri vegar og fullkomn-
unar á komandi mánuðum og
kannski hefði maður verið meira með
á nótunum ef maður hefði heyrt nýju
plötuna. GusGus-tónninn virðist samt
vera fundinn, elektrónískur og popp-
aður i senn. í skýlinu mátti helst
kvarta yfir því hve meðlimimir sem
mixa tónlistina á tónleikum héldu
mikið aftur af sér og hleyptu sjaldan
Gusinu á hvínandi brokk. Þegar það
gerðist var sjóið gæðaupplifun og frá-
bært sjónarspil flottrar lýsingar,
krafts og mynda. Of oft mátti þó taka
undir með fúllyndri rödd fyrir aftan
mig sem lýkti sjóinu við 30 veður-
fréttatíma í röð. En GusGus kann að
setja upp flotta tónleika og þegar allt
kemur til alls var þessi sirkus Bald-
urs Smart í skýlinu verulega góð til-
breyting í helvítis skamdeginu.
Gunnar Lárus Hjálmarsson
Buxurnar
Núna einkennist tískan af um-
burðarlyndi og tímaleysi. Hún er
þægUeg og allir eiga að geta
fundið eitthvað við sitt hæfi. Svo
segja tískufrömuðumir aUavega
- og ef þeir segja það þá hlýtur
það að vera rétt. Þykkbotna skór
og þröng fot eru loksins að
hverfa og þá munu margar kon-
ur væntanlega tryUast af kæti. í
vor eiga þær aUar, líka þessar
venjulegu, að geta keypt sér heU-
ing af fotum sem þeim líkar í
stað þess að ganga tómhentar út
úr tískubúðunum með kökkinn í
hálsinum yfir því að vera of feit-
ar í flottu fotin. Nú eru buxum-
ar aðsniðnar í mittið en víðar að
öðm leyti, gjarnan með broti eft-
ir endilöngum skálmunum og
uppábroti að neðan. - SvoUtið
herralegt en á móti kemur að
kvenlegar skyrtur og boUr era
Uka áberandi í vortískunni.
Þannig blandast saman herra- og
dömulegar Unur. Stimdum eru
buxurnar rúmlega hnésíðar og
pils og kjólar em Uka í hnésídd-
inni. Litur Utanna er grár: stein-
grár, ljósgrár, silfurgrár og aUs
konar grár - sem er ákaflega
hentugt fyrir okkur íslendinga
sem viljum helst ekki skera okk-
ur of mikið úr, ekki ögra of mik-
ið, en vera samt flottir. Svarti
liturinn er og verður auðvitað í
gangi eins og alltaf en það er
náttúrlega séríslenskt fyrirbæri
að hann skuU ekki vera lokaður
inni í skáp á sumrin.
Svo ætti hárið að vera sítt á
þeim sem vilja fylgja tískunni
aUa leið. Þær frægu hafa geflð
tóninn: Madonna, Alanis Morri-
sette, Cher og svo aUar fyrirsæt-
umar, Kate Moss og þær. Sítt
hár er kynþokkafúUt, hvort sem
það er rennislétt, Uðað eða svona
var-að-vakna úfið. Fyrir þær sem
sjá ekki fram á að hárið síkki
nógu hratt til þess að það verði í
tísku í sumar em góðar fréttir að
NataUe ImbrugUa-greiðslan er
enn í tisku - stutt hár og harðar
Unur, frjálslegt, reytt og úfið í
hnakkann, af Ulgjörnum köUuð
rjúpnarassa- eða samfaragreiðsla
en við prumpum auðvitað á svo-
leiðis flmmaurabrandara og verð-
mn úfnar ef okkur sýnist. -ILK
26. febrúar 1999