Dagblaðið Vísir - DV - 05.03.1999, Síða 13

■f
Sölvi Blöndal í Quarashi fór í ævintýraferð til Suður-Ameríku á síðasta ári. Hann ætlaði að læra spænsku og tékka á stemningunni. Það gerði hann auk þess að finna guð í Amazon-
frumskóginum, leika í sápuóperu í Kólumbíu og vera lokaður inni í alræmdasta fangelsi Bólivíu í viku. í samanburði við ferðasögu Sölva eru ævintýri Munchhausens lítilfjörleg.
tarantúlur og Jesú
„Það voru tvær ástæður fyrir því
að ég fór út,“ segir Sölvi á fslandi,
síðhærður og brúnn. „Til að læra
spænsku og til að vera ekki á sker-
inu. Það hafa allir gott af því að
læra nýtt tungumál og að vera ekki
á íslandi í smátíma."
Sölvi var á flakki í fimm mánuði,
fór út í september. „Ég skipulegg
aldrei neitt en hafði smá sambönd í
Buenos Aires svo ég byrjaði á þvl að
fara þangað. Suður-Ameríka finnst
mér langmest spennandi álfan. Þar
er allt sem maður þarf; flottur fót-
bolti og spænska."
Blóðslettur
„Þegar ég lenti á flugvellinum
kunni ég ekki að segja „hæ, hvað
segirðu?“. Það kann enginn ensku
þarna svo þetta var eins og að vera
kominn til Fjarskanistan. Ég gisti
fyrst hjá gamalli konu og sótti
spænskutíma en innan tveggja
vikna hitti ég lið á barnum sem
bauð mér að búa hjá sér. Þetta lið
fæddi mig og klæddi og var allt al-
gjörar fótboltabullur. Breskar fót-
boltabullur verða eins og sunnu-
dagaskólameyjar við hliðina á
þessu fólki. Við fórum á völlinn til
að sjá leik með Boca juniors, aðal-
liðinu þarna, berir að ofan og þeir
vopnaðir mólótov-kokkteilum og
hnífum. Að fara á völlinn í Suður-
Ameríku er dálítið annað en hér.
Við renndum í hlað og þá var her-
inn búinn að mynda þrefaldan
hring með skriðdrekum og hestum,
þetta var eins og á Norður-írlandi.
Við fórum í þrefalda vopnaleit og
svo varð uppþot og vinir mínir
voru barðir og blóðslettur gengu
upp um alla veggi. Á leiðinni heim
sögðu þeir mér að þetta væri svona
í hverri viku!“
Sáuö þiö þá engan fótbolta?
„Jú, jú. Ég sá líka Maradona.
Það leið yfir mig og það þurfti að
bera mig út. Hann var í stúku rétt
hjá mér og þegar hann stóð upp og
baðaði út örmunum trylltist lýður-
inn og söng „Santa Maradona".
Hann er dýrkaður af fátæka fólkinu
en þeir ríku hata hann af þvi hann
er kominn af fátæku fólki og er ný-
ríkur.“
andi
kákKalakkar
Þegar Sölvi var búinn
að vera i tvo mánuði í Bu-
enos Aires og orðinn
slarkfær í spænsku fór
hann í 40 tíma rútuferð
til höfuðborgar Bólivíu,
La Paz. „Það var spítandi
lamadýr fyrir framan
mig i rútunni og hænsni
fyrir aftan mig. Það var
ekkert klósett svo fólk
gerði bara þarfir sínar í
hornin. La Paz er í 4000
metra hæð svo maður var
með óráði í þrjá daga, með
ofskynjanir vegna malaríu-
lyfja og hæðar og sífelldar
blóðnasir. Ég ákvað að fara
niður í minni hæð og
skellti mér í
Amazon-frum-
skóginn. Aðal-
tilgangurinn
var að yfir-
vinna sjúklega
hræðslu við
skordýr. Ég
ákvað að
horfast í augu
við óttann. Ég
fékk með
indíánaleiðsögu-
mann og fór eins
langt inn í skóg-
inn og ég gat. Við
tjölduðum inni í
skógi og daginn
eftir böðuðum
við okkur í
vatni. Ég
spurði indíán-
ann hvort það
væru nokkrir
píranafiskar
þama en hann
sagði mér að
anda rólega. Þeg-
ar við komum
upp úr náði hann
í veiðistöng og
veiddi eitt
spriklandi kvik-
indi og sýndi mér
tennumar."
Sölvi var með
Biblíuna með sér
„Þetta er rétt áður en kenn-
arinn fleygði mér í sjóinn. Ég
var frekar stressaður. Þegar
maður er kominn ofan í er
þetta eins og að vera í risa
fiskabúri og ég vildi ekki
koma aftur upp.“
og fann guð í frumskógin-
um. „Ég frelsaðist til
kaþólskrar trúar og
fann minn Jesú, enda
voða lítið að gera nema
lesa í Biblíunni. Þarna
eru litlar kirkjur úti
um allt sem eru
svona eins og félags-
miðstöðvar. Ég var
„Ég fór til Pica í Chile eftir
svaðilfarirnar í fangelsinu.
Þetta er gamalt námuþorp'
sem er að leggjast í eyði.
Þarna er heitara en í helvíti og
eintómir indíánar og kolruglað-
ir hippar sem búa þarna.“
þarna í tvær vikur og það er ótrú-
legra en flestir geta haldið. Það er
bókstaflega erfitt að vera til, að labba;
það er bara vatn í loftinu. Það er dá-
lítið sérstök stemning að sofa með
fljúgandi kakkalökkum. Ég hefði étið
apaheila hefði einhver rétt mér hann.
Gildin breytast mjög mikið. Hér á ís-
landi er maður upptekinn af því að
ákveða hvort maður ætti að fá sér
kornfleks eða hunangs-cheerios í
morgunmat en þarna var maður
meira að spá í að lifa af daginn, að
vera ekki stunginn af einhverri tar-
antúlu eða bitinn af snák. Ég hafði
verið geðveikislega hræddur við tar-
antúlur síðan ég sá Indiana Jones
en indíáninn sýndi mér hvað á að
gera við þessi kvikindi. Það eru
holur úti um allan skóg og indíán-
arnir sprauta kveikjaragasi inn í
þær og kveikja í. Þá stekkur tar-
antúlan upp og þá slá þeir hana
með kylfu. Þetta er aðalfjörið hjá
þeim og ég komst upp á lag-
ið með þetta.“
frumskógum
Bólivíu fann ég þaó
sem vantaói í Iff mitt,
Jesú. Þetta er eitt af
mörgum líkneskjum
af Frelsaranum sem
fólkió þarna hefur
búió til. Hver og einn
er svo meó sinn eigin
dýrling. Minn er
Santa Maria."
„Hversu undarlegt sem þaó kann aó hljóma þá
hitti ég fjóra íslendinga úti á götu í Santiago. Vió
fórum saman á lúxusbar fyrir homma og á tónleika
meö Cypress Hill. Besti konsert sem ég hef séð.“
„Eg var óduglegur viö aö rífa upp
kameruna því um leið er maöur búinn
aö merkja sig sem túrista. Oröabók-
Ina þurfti ég hins vegar mikiö aö nota
og hér er ég aö taka hana upp úr
töskunni nýkominn til Buenos Aires.“
I kókaín-
verslunarferð
Eftir frumskógaræfin-
týrið slappaði Sölvi af í
gamalli borg í frumskógin-
um og kynntist þar „al-
gjörum rudda frá
Manchester. Ég man ekki
hvað hann heitir en við
getum kallað hann Bez.
Hann sagði það helst í
fréttum að hann væri á
leiðinni til La Paz til að
kaupa kókaín og vant-
aði einhvem með sér
sem kynni spænsku.
Nú var maður búinn
að venjast hæðinni og
því flæktist ég með
honum til La Paz.
Einn daginn sagðist
hann ætla að kaupa
kókið og sagðist liða
betur ef ég færi með
honum. Við keyrðum
að aðalfangelsinu í La
Paz og Bez sendi mig á
einn vörðinn til að múta
honum til að hleypa
okkur inn. Ég borgaði
nokkrum vörðum 10 doll-
ara á mann og loks er okkur hleypt
inn um risarimlahurð inn í þetta
3000 manna risafangelsi þar sem
engar löggur eða hermenn voru.
Vegabréfin vom tekin og okkur sagt
að við værum þarna algjörlega á
okkur eigin ábyrgð. Bretinn þekkti
einhvern Ameríkana þarna inni
sem fór með okkur upp í glæsiíbúð í
miðju ógeðslegu fangelsinu - glæsi-
legri íbúð en mestu glæsivillu sem
ég hef komið í hérna á íslandi.
Þarna var DVD, sér kirkja, þjónar
og mellur; fullt af mat og brennivíni.
Þama hitti ég mann sem sagðist
vera lögfræðingur kókínbarónsins
og benti á hann en ég fékk aldrei að
tala við hann. Ég sagði að við vær-
um tveir útlendingar og að Bez vildi
kaupa kók en lögfræðingurinn hafði
engan sérstakan áhuga á því en þess
meiri af að gorta af því hvað þetta
væri allt fráþært þarna hjá þeim.
„Sérðu þetta, sagð’ann, svona eruði
ekki með í Evrópu, maður, þetta er
besta djeil-sistemið in ðe vorld.
Skjólstæðingur minn var tekinn
með fjögur tonn af kókaíni, hann
borgaði fjórar milljónir dollara í
mútur og fékk bara fjögur ár. Við
löbbum inn og út eins og okkur sýn-
ist og fáum allt það sem við viljum.
Verðirnir vinna fyrir okkur og þetta
er ekkert mál.“
„Við í Quarashi
erum bara að reykja
krakk inni í skúr,
allt krakkið sem ég
kom með frá Suður-
Ameríku. Okkur
finnst það gaman.“
Enginn messar
við Manuel
Sölvi spyr lögfræðinginn hvort
hægt sé að redda Bez kókinu og lög-
fræðingur barónsins segist muni
setja sinn besta mann í málið. Það
átti að taka nokkra tíma og á meðan
fengu Evrópubúamir tvo lífverði.
„Hann kynnti okkur fyrir Manuel
og Jose, tveim svakalegum durtum,
og lögfræðingurinn sagði að enginn
messaði við Manuel af því hann hefði
stungið mann til bana fyrir viku. Það
era svona 2-3 drepnir í fangelsinu í
hverri viku. Svo fórum við í skoðun-
arferð með durtunum. Það er mikil
stéttaskipting í fangelsinu. Allir
þurfa að borga vörðunum til að fá að
lifa. Ef þú borgar ekki koma verðim-
ir að nóttu til og skjóta þig eða þú ert
settur í hlekki og látinn vinna þar til
þú drepst. Manuel sýndi okkur inn í
eldhús þar sem nokkrir hlekkjaðir
náungar unnu sveittir og mér sýndist
þeir ekki eiga mikið eftir. Þetta voru
þrælamir. Fangamir borga fyrir klef-
ana, flestir eru í einnar stjömu klef-
um, viðbjóðslegum holum í jörðinni.
Fangelsismálastjórinn hér getur ver-
ið sáttur við ástandið á íslandi. 1
þessum holum er megnið af föngun-
um. Fjölskyldum fanganna er hleypt
inn á daginn því annars myndu þær
deyja af þvi fyrirvinnan er i fangelsi.
Það er því brjálæðisleg stemning
þarna; konur að þvo þvotta, börn
hlaupandi um og engar löggur. Manu-
el var í þriggja stjömu klefa sem vsir
svona eins og sæmilegur klefi á
Skólavörðustíg en þeir bjuggu reynd-
ar tveir í honum."
Hnífar á lofti
Manuel sýndi Sölva og Bez drullu-
fenið þar sem úrganginum er safnað
saman. „Við erum strangtrúaðir
kaþólikkar héma inni, segir Manu-
el, og hötum nauðgara og bama-
morðingja. Þegar þeir koma inn eru
þeir baðaðir upp úr feninu, nauðgað
og svo eram við með böðul sem treð-
ur stórri piparrót upp í rassinn á
þeim og drepur þá síðan. Síðan hitti
ég þennan böðul, risastóran sköllótt-
an náunga, alveg eins og út úr bíó-
mynd,“ Sölvi gerir málhvíld til að
rifja upp böðulinn í minningunni.
Svo heldur hann áfram:
„Manuel kynnti mig fyrir fullt af
öðru liði, t.d. hryðjuverkamanni sem
haföi náðst í frumskóginum. Hann
ætlaði að verða Che 2 en það
mistókst hjá honum og hann verður í
fangelsi í hundrað ár. Síðan var ég
kynntur fyrir syni aðalkókaínbaróns
Bólivíu. Hann náðist í einhverju
brjáluðu blóðbaði þar sem fullt af
venjulegu fólki og löggum var dritað
niður, enda átti hann að sitja inni í
nokkur ár. Eftir að hafa gengið um
með durtunum í nokkra tíma og t.d.
séð í viðbót klefa með Nintendo og
annan þar sem fangarnir fá til sín
hórur sem margar eru ekki orðnar
fjórtán ára fóram við upp í glæsi-
íbúðina aftur og þar vora nokkrir að-
algaurcir mættir. Þeir og Bez fóru
eitthvað að smakka kókið svo mér
leist ekkert á þetta og sagðist ætla að
drífa mig. Ég kallaði í liðsforingjann
og sagðist vilja fara út og hann sagði
að það kostaði 300 dollara. Ég ætlaði
sko ekki að borga neina 300 dollara
til að komast út svo ég var fastur í
viku og kynntist þessu öllu betur. Ég
fékk að búa í villunni eða í þriggja
stjörnu klefanum og þeir pössuðu
upp á mig. Ég lærði góða spænsku og
þetta var fint en að lokum tók ég 50
dollara út af kortinu mínu og borgaði
liðsforingjanum. Þetta var auðvitað
frekar geðveik lífsreynsla. Það era
bókstaflega allir á kókaíni eða krakki
þarna inni og allir gjörsamlega raun-
veruleikafirrtir - alltaf með hnífana á
lofti. Það var enginn drepinn meðan
að ég var inni en ég kom samt skjálf-
andi út.“
Hvaö meö Bez?
„Bez! Hann er líklega dauður
núna enda hellti hann sér út í kóka-
ínið. Ef hann er ekki dauður þá
kalla ég hann góðan!“
Ljóshærði engillinn
En lífshættuleg ævintýri Sölva voru
rétt að byrja. „Til að slappa af eftir
fangelsið fór ég til Chile af því ég hélt
að ástandið væri betra þar. Ég lenti
akkúrat i því að það var verið að fram-
selja Pinochet svo það vora blóðugar
óeirðir í höfuðborginni og útlendingar
áttu fótum fjör að launa. Það var öskr-
að og hent í mann glerflöskum."
Næsti áfangastaður var því Kól-
umbía.
„Það eru allir að spyrja mig af hveiju
ég sé með sítt hár og ástæðan er sú að
þar fékk ég hlutverk í sápuóperu. Ég ,
gat aldrei lært textann svo ég var með
tæki í eyranu og það mátti ekki sjást.
Þess vegna er ég með sítt hár. Ég lék
ljóshærða engilinn. í Kólumbíu era æð-
islegar sápuóperur. Það er borgarastríð
í landinu og engir ferðamenn svo ég
uppgötvaðist fljótt. Það eru ekki margir
ljóshærðir þarna.“
Eftir sápuleikinn fór Sölvi til
Mexíkó City - „sem er æðisleg borg en
ég lenti ekki í neinu sérstöku" - en
næsti áfangastaður var Havana.
„Nú hélt ég loksins að ég væri kom-
inn í sæluríki kommúnismans. Hér
eru engir glæpir, engin spilling, hugs- v
aði ég, en það leið ekki á löngu áður en
ég var rændur af fimm mönnum með
hnífa; bara skellt upp við vegg með
hníf upp við háls og því hótað að ég
yrði drepinn. Ég var sem betur fer
ekki með neitt á mér svo þeir urðu al-
veg brjálaðir og heimtuðu að fá bux-
umar mínar. Eftir þetta dró ég mig út
úr stórborgarlífinu og fór í smábæ til
að læra að kafa. Ég var á námskeiði í
viku og útskrifaðist sem kafari."
Krakk inni í skúr
Nú eram við farnir að fara hratt yfir
sögu. Áður en Sölvi sneri aftur undir
vemdarvæng Vesturlanda gerði hann
stuttan stans í höfuðborg Jamaíku,
Kingston. „Ég var búinn að ímynda ,
mér að i Kingston væru allir „chillað-
ir“ en komst að þvi að borgin er sú
hættulegasta í heimi og hvítt fólk má
ekki vera á ferli eftir klukkan sex. Ég
var því bara einn sólarhring í
Kingston. Ég filaði ekki Jamaíku en ég
mæli með Kúbu - frábært land. Ég er
með þá kenningu að allir sem búa í
Karíbahafinu séu snargeðveikir. Fólkið
er með kynlíf, dans og að drekka
brennivín á heilanum og gerir ekkert
annað en að ríða, dansa og drekka. Sem
betur fer var ég búinn að frelsast til
kaþólskrar trúar og trúi því ekki á kyn-
líf fyrir hjónaband."
En nú ertu kominn heim til að
bjarga íslenska poppinu?
„Ég veit það nú ekki. Ég hef ekk-
ert um íslenskt popp að segja og
byrja bara að stama ef ég þarf að
tala um það. Við í Quarashi erum
bara að reykja krakk inni í skúr,
allt krakkið sem ég kom með frá
Suður-Ameríku. Okkur finnst það
gaman. Ég er líka að vinna í því að
frelsa strákana - nú er helmingur-
inn orðinn strangtrúaður - og
næsta plata verður að sjálfsögðu
lofsöngur um Jesú Krist.“
-glh
GIH DIAZ
(There’s something
about Mary)
CHRISTIAN
(Broken arrow)
t