Dagblaðið Vísir - DV - 29.10.1999, Side 11

Fjóröa plata Live
mun ekki breyta
áliti fólks á
sveitinni. Þeir sem
hrífast af stórkarla-
legu gítarrokki sem
kallar kveikjara á
loft á stórum
leikvöngum munu
eiga glaðan dag,
aðrir hafa enga
nýja ástæðu til að
kynna sér sveitina.
Ieðlimir Live koma frá York í
Pennsylvaniu og eru stolt bæj-
arins. Chad Taylor (gítar),
Patrick Dahlheimer (bassi) og Chad
Gracey (trommur) voru farnir að
glamra saman um fermingu sem
hljómsveitin First Aid. Eftir að hafa
tapað í hæfileikakeppni bættu þeir
söngvaranum Ed Kowalczyk í hópinn
og breyttu nafninu í Public Affection.
Undir því nafni fékk bandið góðar við-
tökur í York og reyndi fyrir sér ann-
ars staðar. Með æfmgarupptökur sem
aðaltromp fékk bandið loks samning
við útgáfuna Radioactive sem hefur
gefið sveitina út síðan.
Talking Heads-meðlimurinn Jerry
Harrison hljóðvann fyrstu plötuna,
„Mental Jewelry" sem kom út 1991.
Platan var undir miklum áhrifum af
kenningum indverska heimspekings-
ins Jiddu Krishnamurti enda er
hljómsveitin djúpt þenkjandi og hið
hefðbunda sukkliferni rokkarans ekki
að hennar skapi.
Platan vakti athygli á bandinu og
næstu þrem árum eyddi sveitin í að
spila eins og hýddir dráttarklárar úti
um allt. Dugnaðurinn borgaði sig og
metsöíuplatan „Throwing Copper",
sem kom út 1994, gerði Live að einu
vinsælasta rokkbandi Bandaríkjanna.
Enn liðu þrjú ár í plötuna „Secret
Samadhi". Hún seldist verr en undan-
farinn og var að auki víða rökkuð nið-
ur af gagnrýnendum. Hljómsveitin
þótti stöðnuð í eigin rokkklisjum og
heimspekipælingarnar í textunum
þóttu yfirborðskenndar.
Allt á floti alls staðar
Nýja platan, „The Distance To
Here“, virðist ætla að hljóta sömu
örlög. Hún datt af topp 10 í Banda-
ríkjunum eftir eina viku og margir
gagnrýnendur taka meintan alvar-
leika bandsins með fyrirvara. Það
má því gera því skóna að gullaldar-
timi Live sé liðinn og aðrir rokkar-
ar teknir við hlutverki þeirra sem
konungar alvarlega þungarokksins
(t.d. Creed, sem gera það miklu
betra með sinni nýju plötu). En samt
mega flestar sveitir öfunda Live af
aðdáendunum sem eru tryggir og
trúaðir á speki söngvarans, sem
semur alla textana. Hann hefur
lengi verið upptekinn af vatni og á
nýju plötunni fjalla næstum öll lög-
in um að fljóta á vatni eða vera
hreinsaður í á, já eða að hlusta á
grát höfrunganna, sbr. smáskífulag-
ið vinsæla, „Dolphin’s Cry“. Ekki
má svo gleyma að auðvitað er fiskur
líka framan á umslaginu.
Skilaboðin eru ást
„Við unnum hörðum höndum að
því að ná fram sakleysi fyrstu plöt-
unnar okkar á þessari," segir Ed
söngvari. Til að leggja áherslu á þetta
afturhvarf var Jerry Harrison aftur
fenginn til að sjá um upptökurnar, en
hann hafði átt fri á „Secret Samadhi".
„Það breyttist svo mikið í lífí okkar
eftir að „Throwing Copper“ varð
svona vinsæl og á tímabili þótti okkur
þægilegt að Live skyldi vera þetta stór
hljómsveit. Núna erum við algjörlega
annað band en það sem spilaði 1994,
en við höfum viðhaldið ástriðu okkar
fyrir rokkinu. Nýja platan er glaðleg
en um leið áköf og hún er sprottin af
reynslu okkar síðustu árin. Við höfum
upplifað margt saman en bandið er þó
jafnsterkt og áður því við höfum lík-
lega aldrei verið betri vinir."
Ed heldur áfram: „Mitt markmið er
að boða frið, ást og skilning til kyn-
slóðar sem er plöguð af þýðingarleysi
og hefur „Ég er bara rykkorn i vindin-
hakkavél Dr- Gunna
Elvis Presley - Artist of
the Century ★★★★★
í dægurtón-
list er Elvis
listamaður
aldarinnar,
ekki Bítlamir,
F r a n k
Sinatra eða
M i c h a e 1
Jackson. Þetta má mæla með sölu
á plötum og þar slær Elvis öllum
öðrum við; meira en milljarður af
plötum hans hefur selst í heimin-
um öllum. Þó endurútgáfa af verk-
um Elvis hafi verið mikil síðustu
árin hefur alltaf vantað akkúrat
réttu plötuna sem ætti að vera til í
hverju plötusafni. Með útgáfu „Art-
ist of the Century", þriggja diska
settinu sem hér um ræðir, er plat-
an komin.
Helsti kosturinn við tónlist Elvis
er mikið notagildi hennar. Elvis
má spila í partíum, jafnt sem við
uppvask; við rómantíska iðju jafnt
sem með einmanalegum bókalestri.
Hún er klassísk; stórbrotin og ein-
föld í senn, guðdómleg og holdleg,
rokkandi svöl og snöktandi angur-
vær. Á diskana þrjá í settinu er
safnað saman bestu og vinsælustu
lögum kóngsins og var pakkað
saman af gagnrýnendum og aðdá-
endum um allan heim.
Diskarnir sýna hver sitt tímabil
í sögu Elvis. Á fyrsta diskinum eru
upptökur frá 1954-58 með ungum,
sætum Elvis í gólandi góðu stuði.
Næsti kynnir til sögunnar heim-úr-
hernum Elvis - kappinn örlítið far-
inn að eldast, bartarnir orðnir
þykkari og sólgleraugun stærri.
Síðasti sýnir seventís Elvis; feitan
Elvis í hvíta glansgallanum, rorr-
andi töffara sem mátti muna sinn
fífil fegri.
Hver diskur er útbelgdur af
snilld. Samtals eru þetta 75 lög á
þrem og hálfum tíma. Þessu fylgir
veglegur og fræðandi bæklingur,
stútfullur af myndum, en það besta
við þennan pakka er þó verðið:
þrjú þúsund kall. Öll heimili þurfa
sinn Elvis og þessi pakki er málið.
The Jon Spencer Blues
Explosion - Acme-plus
★★★★
Ég veit ekki um þig en mér finn-
ast tónleikar Jons Spencers og fé-
laga hans tveggja standa upp úr í
viðburðaríkri tónleikaflórunni hér
þetta árið. í tvo tíma slettu þeir svo
ærlega úr rokkklaufunum að gestir
gengu holdvotir út af svita, æsingi
og rokkaðri geggjun. Mér liggur
við að segja
að betra
rokkband sé
vandfundið í
dag og Jon
Spencer slag-
ar langt upp í
töffaraskap
sjálfs Elvis
þó það jaðri við guðlast að segja
annað eins.
Síðasta plata bandsins hét Acme
og titill þessa disks gefur í skyn að
hér séu á ferðinni rímix og ein-
hverjar leifar. Þó nóg sé af góðum
rímixum frá gæjum eins og Moby
og David Holmes og smávegis af
rusli innan um er meirihluti Acme-
plus ný lög og, það sem enn betra
er: þetta eru mörg þeirra laga sem
gestir svitnuðu við í bílageymslu
Rikisútvarpsins. Þetta er stór
skammtur af djöfullega svölu rokki
og róli, drifnu áfram af þéttum
trommum, drulluskítugum gít-
arriffum og æsandi frygð-
arstunum herra Spencers.
Bandið er með þeim fáu sem enn
vekja upp sömu kenndir og fyrstu
rokkararnir líklegast vöktu: að
rokkið sé hættulegt, að rokkið sé
kynferðislegt, að það að hlusta á
það geri hlustandann að meiri
töffara en hann er. Og það getur
ekki verið slæmt.
Arling, Cameron, Swarte
- Sound Shopping
★★★★★
Fyrirtækið
Basta í
Hollandi hef-
ur dælt út
skemmtilegri
tónlist síðustu
árin og þar á
meðal plötu
strákanna Arling og Cameron,
„All-in“. Þeir sérhæfa sig í poppuð-
um furðulegheitum og blanda sam-
an öllum hugsanlegum tónlistar-
stefnum í ilmandi hressan kokk-
teil. Á annarri plötu sinni fyrir
um með internetið í rassvasanum"-
viðhorf gagnvart lífinu. Mér finnst
tími til að breyta þessu og það reyni
ég meðvitað að gera með textunum
mínum. Skilaboðin eru ást og ég býð
sjálfum mér og öðrum upp á að spyrja
stóru spurninganna án þess að fmnast
það vera hallærislegt."
Góður strákur hann Ed. Og ekki að
furða að honum hefur stundum verið
líkt við Bono í ákafa sínum við að
bjarga heiminum.
Basta fengu þeir teiknarann Joost
Swarte í lið með sér en hann hefur
þróað stíl Hergés eftir sinu höfði og
er kunnur fyrir verk sín í „list-
rænni“ deild teiknimyndanna.
Hann hannaði umslagið og samdi
nokkur lög með Arling og Camer-
on. Eins og við er að búast er út-
koman sprellfjörugt teiknimynda-
popp með léttleikandi danstónlist-
aráherslum.
Þar á cha-cha heima við hliðina
á drum & bass og syngjandi kúrek-
ar glíma við japanska leigubíl-
stjóra. Tónlistin á margt sameigin-
legt með japanska klúbbapoppinu
sem bönd eins og Pizzicato 5 standa
fyrir. Evrópsku áhrifm lofta líka
um plötuna, söngkonur syngja ba-
ba-ba eins og árið sé 1965 í takt við
forneskjulegt frumsintafret sem
minnir á Kraftwerk og Telex. Plat-
an er því hljóðræn útkoma Sushi
og Croissant, ævintýri fyrir bragð-
lauka eyrnanna, skolist niður með
Sake og café au lait. Mmmm.
29. október 1999 f Ókus
11