Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.2000, Blaðsíða 12

12
________________________________________________________________ÞRIÐJUDAGUR 10. OKTÓBER 2000
Skoðun ~rty
Hvað ferðu oft í klippingu?
Júlíanna Hannesdóttir,
er í fiskvinnslu:
Nánast aldrei.
Hrafnhildur Hjaltadóttir
verslunarstjóri:
Svona einu sinni í mánuði.
Grétar Sigurólason öryrki:
Ég hef ekki farið I klippingu
síðan 2. júní.
Heiða Sigurðardóttir, heimavinnandi
(Emilía Heiöa):
Einu sinni í mánuði klippir
dóttir mín mig.
Aron Valur Þorsteinsson, 12 ára:
Svona einu sinni í mánuði.
Eva Þorsteinsdóttir, 9 ára:
Á svona 6 vikná fresti.
Sigrún Steingrímsdóttir,
starfsmaöur á skrifstofu FEF, skrifar:
Hvernig er það með þá ráðamenn
sem stjóma landinu, eru þeir algjör-
lega blindir? Það er algjör neyð hér
á Reykjavíkursvæðinu og þeir gera
ekkert. Það vantar íbúðir og það
strax .
Eins og ráðamönnum er eflaust
kunnugt ríkir algjör neyð í húsnæð-
ismálum hér á höfuðborgarsvæðinu.
Hvernig væri að eyða aðeins
minna i annað og koma á laggirnar
einhverri nefnd eða kerfi til að sjá
um íbúðarkaup eða fara að byggja
íbúðarblokkir? Talað hefur verið
um mikinn tekjuafgang ríkissjóðs
sem mætti alveg nota í þær fram-
kvæmdir.
Félagsþjónustan segir að það vanti
2000 íbúðir en raunin er önnur. Það
vantar miklu fleiri en það. Félag ein-
stæðra foreldra rekur tvö neyðarhús-
næði með 18 íbúðum hér í Reykja-
vik. Það eru 35 einstæðir foreldrar,
„Hvernig vœri að eyða að-
eins minna í annað og
koma á laggirnar einhverri
nefnd eða kerfi til að sjá
um íbúðarkaup eða fara að
byggja íbúðarblokkir?“
aðallega mæður, á biðlista hér hjá
okkur en þeir eru í raun miklu fleiri.
Það er fullt í báðum húsunum okkar
sem eru kannski ekki íbúðir, frekar
„herbergi ,„ frá 14 upp í 40 fm og öll
hreinlætisaðstaða sameiginleg. Bæði
húsin sem félagið rekur eru fullset-
in. Og komast færri að en vilja.
Félagsþjónustan í Reykjavík hef-
ur í síauknum mæli leitað til okkar
með skjólstæðinga sina og það hlýt-
ur að vera öfugþróun, eða hvað?
Hvað finnst ráðamönnum, er
þetta allt í lagi ? Er það þetta sem
þeir vilja hafa? Þeir ríku verða bara
ríkari og þeir fátæku verða bara fá-
tækari! En við og allur almenningur
erum ekki sammála því hvemig
stjórnað er i okkar landi. Jú, vist
voru þið ráðamenn kosnir vegna
þess að fólkið í landinu kaus ykkur.
Og hvernig væri að fara að vinna
með okkur, ekki á móti?
Það gerist alltof oft að þeir sem
eiga hvergi heima eru annað hvort
eina nótt hjá vini/vinum og vita
kannski ekki hvar þeir eiga að vera
næstu nótt. Spumingin sem oftast
kveður við á skrifstofu félagsins er:
Hvar verð ég? Sumir hafa þurft að
grípa til þess ráðs að sofa í bílum
eða tjöldum. Er það þetta sem við
viljum að börn okkar íslendinga
alist upp við? Við eigum að hlúa að
bömum okkar og sjá til þess að þeir
komist til manns, það er skylda
okkar. Að sjá til þess að öllum líði
vel og hafi húsnæði og mat. Þetta á
ekki að vera lúxus heldur forgangs-
atriði.
Skipsbjallan af Graf Spee
Vilhjálmur Alfreðsson
skrifar:
I Morgunblaðinu þann 1. okt. sl.
birtist afar fróðleg grein eftir Leif
Sveinsson. Greinin hét Hraðferð um
Vestfirði. í greininni kom margt
fróðlegt fram, en það sem vakti sér-
staka athygli mína var kafli um
skipsbjölluna af Graf Spee. í grein-
inni var Graf Spee lýst sem vasaorr-
ustuskipi og væntanlega eru margir
íslendingar forvitnir um þessa lýs-
ingu.
í Versalasamningnum eftir fyrri
heimsstyrjöldina voru Þjóðverjum
settir þröngir kostir varðandi eigin
herafla. Til dæmis máttu þeir ekki
eiga herskip þyngri en 10,000 tonn,
og svo einnig strandgæsluskip. En
upp úr árinu 1933 ákvað Adolf
„Fjögur herskip voru þá
þegar smíðuð og fengu heit-
ið „ vasaorrustuskip “. Skip
þessi voru undraverk á
þeim tíma og voru eins öfl-
ug og stærri skip og þó
hraðskreiðari á rúmsjó. “
Hitler að ekki kæmi til greina að
Þýskaland skyldi vera alveg varnar-
laust, en þó skyldi fyrst um sinn
smíða skip innan ramma Versala-
samningsins.
Þýskri siglingaverkfræðingar
fóru að íhuga málin og eftir gaum-
gæfilega athugun komust þeir að
þeirri niðurstöðu að hægt væri að
smíða herskip sem væru u.þ.b. 9.900
tonn að stærð. Fjögur herskip voru
þá þegar smíðuð og fengu heitið
„vasaorrustuskip". Skip þessi voru
undraverk á þeim tíma og voru eins
öflug og stærri skip og þó hrað-
skreiðari á rúmsjó. Og falleg voru
þessi skip. Þau hétu Graf Spee, Ad-
miral Hipper, Prinz Eugen og
Deutschland.
Nokkru síðar fóru Þjóðverjar að
smíða stærri herskip og ekki í sam-
ræmi við Versalasamninginn. Þegar
ég var lítill strákur í sumarfríi í
austurhluta Skotlands 1938 sá ég
eitt þessara skipa á æfingum í Norð-
ursjó. í þá daga var Norðursjór oft
kallaður Þýskahafið. Allt þetta er
fróðlegt að rifja upp.
Dagfari
Uppvask og hreingerningar eru ekki vinna
Dagfari fær ekki lengur orða bundist - oft hefur
verið þörf en nú er lífs-nauðsyn. Héraðsdómur í
Reykjavík dæmdi fyrir skömmu vátryggingarfélag
til að greiða konu skaðabætur eftir að hún hafði
slasast í árekstri. Félagið var dæmt til að greiða
rúmar 3,6 milljónir króna í bætur!
Það merkilega er að dómarinn tók til greina rök-
semd lögfræðings konunnar um að hún ætti sem
húsmóðir að njóta sömu réttinda og sjúkraliði og fá
greiddar bætur samkvæmt því. Öðruvísi mér áður
brá hefði örugglega einhver sagt af minna tilefni.
Nær það virkilega einhverri átt að heimavinnandi
húsmæður séu taldar tO venjulegs fólks á vinnu-
markaði - hvað er að verða um þetta þjóðfélag? -
Maður bara spyr.
Dagfari veit ekki betur en fyrir augum ríkisvalds-
ins hafi húsmæður allt fram á síðustu og verstu
tíma verið taldar í besta falli þriðja flokks verur.
Nefna má að þegar fæðingarorlof kom fyrst til um-
ræðu þá datt engum heilvita manni í hug að heima-
vinnandi húsmæður gætu átt sama rétt og konur á
vinnumarkaði. Húsmóðurstörf hafa aldrei verið tal-
in vinna og þetta hafa tryggingafélögin alltaf vitað.
Það sem gert hefur verið á íslenskum heimilum frá
örófi alda er ekki vinna. Það var bara sjálfsögð
skylda til að gera erfitt líf hinna vinnandi karl-
manna örlítið bærilegra.
Matreiðsla, þvottur, uppvask og hreingemingar
Allt þetta, og þar með talin okkar
hefðbundna karlmannlega heims-
mynd, er með úrskurði héraðsdóms
hreinlega hrunin til grunna. Þar
stendur ekki lengur steinn yfir steini
em auðvitað ekki vinna og merkilegt að fólk skuli
almennt fá borgað fyrir slík viðvik á vinnumarkaði.
Menn eins og Siggi Hall og Rúnar Marvins, sem
endilega vilja dúlla sér við kvenmannsverk, ættu
þannig auðvitað að borga með sér fyrir að njóta
þeirrar ánægju að elda ofan i fólk á veitingastöðum.
Þetta er staðreynd sem íslensk tryggingafélög hafa
hingað til getað treyst á að þjóðfélagið virti.
Allt þetta, og þar með taiin okkar hefðbundna
karlmannlega heimsmynd, er með úrskurði héraðs-
dóms hreinlega hranin til grunna. Þar stendur ekki
lengur steinn yfir steini.
Dagfari er reyndar sannfærður um að upphafið
að þessari hnignun íslensks samfélags hafi verið
þegar karlgungur hér fyrr á öldinni létu í minni
pokann fyrir frekju fáeinna kvenskassa sem heimt-
uðu kosningarétt. í dag sitjum við svo uppi með
þetta rauðsokkalið, meira að segja inni í sölum Al-
þingis og jafnvel sem ráðherra. Bara heitið ráðherra
ætti samt að duga til að koma konum í skilning um
að það hefur aldrei verið ætlað kvenfólki.
Ef einhvern tíma hefur verið tími til kominn að
staldra við á ógæfubrautinni þá er það núna. Það er
alveg ljóst aö íslenskir karlmenn verða aö snúa bök-
um saman með tryggingafélögunum og reyna að
endurheimta sinn rétt. Ef dómstóllinn dregur úr-
skurðinn ekki til baka þá dugar sennilega ekkert
minna en að stofna karlréttindahreyflngu!
Sprayarar
krotarar
Gunni skrifar:
Alveg er þetta frá-
bært! Sprayarar og
krotarar vaða um borg-
ina, eyðileggjandi og
uppdópaðir. Og enginn
gerir neitt í því að
stöðva þetta. Meira að
segja Háskólinn styrkir 'aífáraTéiö '
þetta athæfi, sem sam- Borgarar,
kvæmt landslögum opniö augun
flokkast undir skemmd- 0gkærið.
arverk, með því að vista ..—-
hjá sér síðu, þar sem menn fá að láta
ljóstíru sína skína (www.2ef/hi.is.). -
Borgarar, opnið augun og kærið allt
til lögreglu, sem telja má skemmdar-
verk. Þetta era nú bara hugrenningar
mínar við veggjakrot sem mér finnst
viðbjóður.
Rangfærsla
Inga Gunnlaugs skrifar:
í Kastljósi RÚV 4. október sl. var
því haldið fram að allir sem fá greitt
úr lífeyrissjóðum fái framreiknaða
greiðslu eins og þeir hafi borgað í líf-
eyrissjóð til 67 ára aldurs. Mín
reynsla og annarra af þessum málum
er í reynd að ef maður var ekki úti á
vinnumarkaði 3 árum áður en hann
var úrskurðaður öryrki, þá á hann
ekki rétt á öðru en svonefndum
„geymdum réttindum", sem þýðir að-
eins þau stig sem hann hefur áunnið
sér fram að þeim tíma og ekkert þar
fram yfir. Þama var þvi farið rangt
með staðreyndir. Hvað þá með þá sem
velkjast um í (ó)heilbrigðiskerfinu í
þrjú ár eða þaðan af lengur? Hvað
verður um þeirra framreikning? Er
það bara til þess að lífeyrissjóðirnir
fitni? - Maður bara spyr.
Til stóð að byggja mosku í Kópavogi
Hvað varð um hugmyndina?
Enga mosku
á fslandi
Kristinn Sigurðsson skrifar:
Allt tal um að mosku þurfi að
byggja hér á landi er út í hött. Þótt
einhverjir sem tilheyra þeim
trúflokki sem sækir moskur séu bú-
settir hér á landi er fráleitt að leyfa
moskur hér. Yrði hins vegar leyft að
koma upp slikum byggingum hér er
næsta víst að talsverð ásókn yrði í
innflutningi þessara hópa sem mosk-
umar sækja. Það er ekki æskilegt því
þar sem þessir trúarhópar ná fótfestu
hefjast nánast alls staðar ofsóknir
gegn kristnu fólki. Ótal dæmi eru um
þetta, þótt margir íslendingar vilji
ekki vita af því og tali í sífellu um
, jöfn mannréttindi“ til handa öllum.
Kvótaeigendur
á þingi?
Trausti Pétursson hringdh
Ég las allharða grein en fróðlega og
vel skrifaða í DV sl. fóstudag eftir
Karl Th. Birgisson blaðamann. Má
ekki tala um kvótann? hét greinin.
Þarna var rædd kvótaeign nokkurra
þingmanna, en eins og allir vita hafa
flestir þingmenn - eða segja það
a.m.k. - barist gegn kvótaeign einstak-
linga. Þarna voru m.a. nefndir til sög-
unnar utanríkisráðherra, þingmaður
VG af Norðausturlandi og svo sjálfur
aðalbaráttumaður gegn kvóta ljóta,
fyrrverandi bankastjóri og nú formað-
ur Frjálslynda flokksins. - Maður bíð-
ur spenntur eftir svörum þessara
manna, því eflaust vilja þeir gera
hreint fyrir sínum dyrum úr því spurt
er.
Lesendur geta hringt allan sólarhring-
inn í síma: 550 5035.
Eða sent tölvupóst á netfangið:
gra@ff.is
Eða sent bréf til: Lesendasíöa DV,
Þverholti 11, 105 Reykjavík.
Lesendur eru hvattir til að senda mynd
af sér til birtingar meö bréfunum á
sama póstfang.