Dagblaðið Vísir - DV - 12.10.2002, Page 19

LAUCARDAGUR 12. OKTÓBER 2002
Helgarblcið DV
sjónvarpskarakter líkt og leikari sem fer á svið. Ég
lærði tæknina í skóla sem er afar einföld þegar
maður er kominn upp á lagið með þetta. Síðan var
ég kominn í aðstöðu þar sem allir þekktu mig og
mér fannst það mjög óþægilegt. Áður en ég byrjaði
hjá sjónvarpinu ferðaðist ég alltaf með strætó og
ætlaði mér alltaf að gera það. Vinur minn uppi á
sjónvarpi sagði við mig eftir fyrsta daginn í vinn-
unni: „Þú verður búinn að kaupa þér bíl eftir tvær
vikur.“ Og það gekk eftir. Ég keypti mér bíl af því
að fólk starði svo mikið á mig í strætó. Þetta var
ótrúlegt ástand. Ég var í blöðunum, krakkar réðust
á mig og þar fram eftir götunum. Þetta er kjánaleg-
asta aðstaða sem ég hef nokkum tímann veriö í og
náttúrlega lygilega fyndin því það er ekkert hlægi-
legra en að vera frægur á íslandi.“
„Þú breyttist ekkert við alla þessa velgengni?"
„Nei, ekki fannst mér það. Ég held að hlutirnir
gerist oft þannig að þegar maður verður þekktur
þá breytist maður sjálfur ekkert endilega en skynj-
un fólks á manni breytist. Það er svolítið undarlegt
hvað áhorfendur eiga erfitt með að aðgreina sjón-
varpsstjörnuna frá persónunni sjálfri. Venjulegir
leikarar fara í alls kyns hlutverk og fólk skilur að
það er að leika. Ég var þáttastjórnandi og fólk virt-
ist ekki skilja að þetta var karakter. Mig langaði
ekkert til að vera svona fígúra og því ákvað ég að
hætta.“
„Var eina leiðin til að kúpla sig úr „Jóni sjón-
varpsstjörnu" að flytja af landi brott?" spyr ég.
„Að hluta til en ég var lika loksins tilbúinn að
fara i skóla. Mér leið illa að gera alla þessa sjón-
varpsþætti án þess að vita í raun hvað ég var að
gera því ég var metnaðarfullur. Ég get ekki sagt að
þetta hafi verið erfið ákvörðun í sjálfu sér en það
var erfitt að fara úr þessu hlutverki, þ.e. frá því að
vera fræg sjónvarpsstjarna með fulla vasa af pen-
ingum í það að verða bláfátækur námsmaður. En
ég var hins vegar alla tíð sáttur við þessa ákvörð-
un. Ég fann mig í leikstjórninni og það skemmti-
lega er að maður þarf ekki að vera ungur og grann-
ur til að leikstýra. Maður verður sífellt betri með
aldrinum."
„Sérðu eftir einhverju frá þessum tíma?“ spyr ég.
„Nei, nei,“ svarar Jón en bætir svo við hlæjandi:
„Nema kannski hárgreiðslunni og galvaniseraða
jakkanum."
Hætti að eyða tímanum í loftbólur
Jón er höfundur einnar eftirminnilegustu heim-
ildarmyndar sem sýnd hefur verið í íslensku sjón-
varpi. Hún fjallaði um sjúkdóminn MND og var
sýnd fyrir u.þ.b. fimm árum. Þessi hræðilegi sjúk-
dómur hefur áhrif á alla viljastýrða vöðva og að
lokum getur sjúklingurinn sig ekki hreyft og deyr.
í myndinni fylgdist Jón náið meö sjúklingi sem
haldinn var sjúkdómnum og fylgdi honum fram i
andlátið. Síðasta viðtalið var tekið tveimur dögum
áður en sjúklingurinn lést. Myndin þótti ekki síst
merkileg fyrir þær sakir að hún fór nær viðfangs-
efninu en menn höfðu áður gert. Jón hafði sínar
ástæður fyrir gerð myndarinnar því móðir hans,
Jóna Alla Axelsdóttir, lést úr honum fyrir sex
árum. Þá hafði hún verið veik i níu ár.
„Ég var nýbyrjaður í skóla þegar ég fékk fréttirn-
ar og ég varð að taka ákvörðun um hvort ég ætlaði
að halda áfram eða ekki,“ segir Jón. „Það varð síð-
an samkomulag á milli okkar mömmu að ég myndi
halda áfram i skóla. Ég kom síðan heim á sumrin
og um jólin og hjálpaði til.“
„Þessi sjúkdómur hefur tvær birtingarmyndir,"
heldur hann áfram. „Menn geta strax misst hæfi-
leikann til að tala og þá eru þeir lokaðir inni í sín-
um eigin líkama. Mamma gat hins vegar talað all-
an þann tíma sem hún var veik og hún varð gáf-
aðri með hverjum deginum sem leið því þetta var
það eina sem hún gat. Mér fannst svolítið sniðugt
að það var alltaf fullt af fólki heima hjá henni í
heimsókn og vildi tala um sín eigin vandamál sem
auðvitað voru mjög léttvæg í samanburði við henn-
ar. En hjá mömmu fundu margir einhvern til að
hlusta sem hún auðvitað gerði.“
„Þetta langa stríð hlýtur að hafa breytt þér,“ segi
ég.
„Sá sem gengur í gegnum svona reynslu hlýtur
að verða þakklátari fyrir það sem hann hefur.
Mamma dó ung sem segir manni að það er ekkert
gefið i þessu lífi og manni ber skylda til að notfæra
sér það sem manni býðst. Maður hættir að eyða
tímanum í einhverjar loftbólur," segir Jón og við
ljúkum viðtalinu. Hann þarf að fara á annað
stefnumót.
Við göngum saman nokkra metra áður en leiðir
okkar skilja. Ég spyr hann hvort honum finnist
eins og fólk þekki hann enn þá. Hann svarar neit-
andi en segir svo: „Að vísu var ég staddur á bar um
síðustu helgi og einhver kona þekkti mig. Hún
þakkaði mér fyrir þættina og sagði að þeir hefðu
breytt lífi hennar," segir Jón Gústafsson, kvik-
myndagerðarmaður og fyrrum sjónvarpsstjarna, og
ypptir öxlum.
-JKÁ