Dagblaðið - 24.11.1975, Blaðsíða 2

Magblaðið. Mánudagur 24. nóvember 1975.
slendingurinn
#
sem varð þjóð-
saga í svðrt-
stu Afríku
Hjónin Fjóla Þorvaldsdóttir og Ingi Þorsteinsson. A bak við þau er
húð af sebradýri, sem nú prýðir vegg að Faxaskjóli 24, fjarri heim-
kynnum sfnum þar sem villtar hjarðir þeirra ganga I Afríku.
Fáir íslendingar hafa komið
heim I jólafriið um jafn langan
veg og Þorsteinn Þórarinsson,
vélstjóri og kaupsýslumaður,
Ingi Þorsteinsson, fram-
kvæmdastjóri, og konur þeirra
feðga, ásamt Þorsteini „litla”
Ingasyni, 15 ára gömlum.
Þau komu hingað á
mánudaginn var, eftir 14
klukkustunda flug frá eyjunni
Mauritius i Indlandshafi, þar
sem hún liggur nokkru austar
en Madagaskar. Viðkomustaðir
á leiðinni voru Dar es Salaam,
Cairo, Frankfurt og London.
„Það er yndislegt að vera
komin heim”, sögðu þau, þegar
fréttamaður Dagblaðsins átti
tal við þau, þar sem þau voru að
búa um sig til jólanna á sinu
gamla heimili vestur við sjó, að
Faxaskjóli 24. Dagblaðið býður
jólagestina velkomna heim til
tslands og óskar þeim ánægju-
legrar dvalar.
Ingi Þorsteinsson var um 5
ára skeið aðalframkvæmda-
stjóri fyrir uppbyggingu og
rekstri stærsta iðnfyrirtækis
Afrikulýðveldisins Tanzaniu á
sviði vefnaðar og fatafram-
leiðslu. Undir hans stjórn
störfuðu um 16 þúsund manns.
Áttu þannig um 100 þúsund
manns afkomu sina og lif undir
dugnaði og framsýni þessa há-
vaxna ljóshærða tslendings.
Hann reyndist starfinu vaxinn
og hann ávann sér traust ráða-
manr.ahinsunga Afrikurikis og
vinsældir samstarfsmanna,
æðri sem lægri.
tslendingurinn varð þjóðsaga
i þvi landi svartra manna, sem
ræktar öllum löndum veraldar
meira af sisal-hampi, sem
notaður var i öll færi, sem fisk-
ur var dreginn með eftir að
norðlægar þjóðir kynntust ágæti
þess efnis. Annars er baðmull,
kaffi og demantar meðal
aðalútflutningsvöru Tanzaniu,
en það var innlendur bómullar-
iðnaður, sem Ingi Þorsteinsson
átti mikinn og giftusaman þátt i
að byggja upp.
Miðbaugurinn liggur um
Tanzaniu og sól og hiti eftir þvi,
en heimili tslendinganna var i
Dar es Salaam, höfuðborg
landsins, þar sem búa á þriðja
hundrað þúsund manna.
Eftir að Ingi lauk framlengd-
um ráðningartima, fluttist hann
ásamt foreldrum sinum og fjöl-
skyldu til eyjarinnar Mauritius,
sem er i brezka samveldinu en
stefnir að algeru sjálfstæði.
Reyrsykur hefur veriö nær eina
útflutningsafurð Mauritius, en
þar er einnig te- og tóbaksrækt-
un. Nú er áformað að byggja
upp iðnað, meðal annars fram-
leiðslu gerviefna til vefnaðar-
framleiðslu. En Mauritiusbúar
flytja einnig inn og I þvi sam-
bandi minntist Ingi Þorsteins-
son á lambakjöt og rækju.
„Fólkið i Tanzaniu varð helzt
að fá að handleika ljósaháriðá
Þorsteini litla”, sagði mamma
hans, Fjóla Þorvaldsdóttir.
„Það mátti til með að finna
hvernig þessi einkennilegi
háralitur var viðkomu.
„Ég hefi ekki séð snjó siðan
ég var 8 ára”, sagði Þorsteinn
Ingason, „en ég bjó til snjókarl i
fyrsta snjónum sem féll hér i
Reykjavlk, daginn eftir að viö
komum heim.”
Ingi Þorsteinsson var einhver
fræknasti KR-ingurinn i frjáls-
um iþróttum á sinum tima. Og
hvar haldið þið, að blaðamaður
og ljósmyndari Dagblaðsins
hafi fundið Þorstein son hans?
Auðvitað á Melavellinum. Þar
voru börn og fullorðnir á skaut-
um og viðbrigði fyrir Þorstein
að komast á isinn, þar sem
pabbi hans hafði endur fyrir
löngu slitið marksnúruna oftar
en flestir á þeim tima.
„Við elduðum svið i gær-
kvöldi”, sagði Þóra Einars-
dóttir, móðir Inga. „Við borðum
islenzkan mat i hvert mál síðan
viðkomum heim. Má ekki bjóða
ykkur harðfisk?” BS.
Þau gerðu garðinn frægan: Ingi Þorsteinsson, Fjóla Þorvaldsdóttir
Þorsteinn Þórarinsson, Þóra Einarsdóttir og Þorsteinn Ingason.