Dagblaðið - 05.12.1975, Síða 2

2_
Pagblaðið Föstudagur 5. desember 1975.
ERU EKKI
ALLIR JAFN-
RÉTTHÁIR
FYRIR
LÖGUNUM?
Þ.H. skrifar:
„Einn af hornsteinum lýð-
ræðisins er að allir menn séu
jafnir fyrir lögum.
I Morgunblaöinu þann 9. októ-
ber var greint frá eftirfarandi:
„Grunur um milljóna fjárdrátt
hjáPóstiogsima. Tveir póst- og
simstjórar á stöðvum Pósts og
sima Uti á landsbyggðinni settir
af á meðan fram fer rannsókn á
meintum fjárdrætti þeirra.
Grunur leikur á að annar sim-
stjórinn hafi dregið sér um það
bil 2.2 milljónir króna, hinn
nokkur hundruð þúsund krónur.
Jón Skúlason tjáði Morgunblað-
inu i gær að viökomandi menn
hefðu verið settir af á meðan
rannsókn i málum þeirra stæði
yfir og er það samkvæmt lögum
um réttindi og skyldur opin-
berra starfsmanna.”
Svo mörg voru þau orð.
Þetta rifjar upp frétt af svip-
uðu tagi fyrir rúmlega 10 árum.
Þá voru tildrög mála slik að við-
komandi starfsmaður Pósts og
sima hafði lent f þvi aö taka við
innistæðulausum ávisunum frá
þvi er allir töldu traustu fyrir-
tæki er skipti mikiö við Póst og
sima um áraraðir.
Þá var svo til samdægurs birt
i blöðum og útvarpi rosafregn
um þessi „misferli” og hvergi
af dregiö með að birta fullt nafn
og stað áður en nokkur rann-
sókn var hafin i málinu.
Það skal sérstaklega tekið
fram að i þvi tilfelli var ekki um
fjárdrátt að ræða af hálfu
starfsmannsins heldur öllu
fremur óvarkárni að ganga ekki
úr skugga um' innistæður i
banka fyrir ávisunum. Fyrir-
tækið hafði átt viðskipti við við-
komandi pósthús urn áraraðir —
sem stjórn Pósts og sima var
fullkunnugt um.
Nafn viökomandi starfs-
manns var úthrópað yfir lands-
lýð áður en frumrannsókn var
hafin i málinu.
Með lævlslegum vinnubrögö-
um póststjórnar var honum
samtimis bolað frá starfi án
þess að hann fengi að njóta rétt-
ar laga um réttindi og skyldur
opinberra starfsmanna. Maður-
innskilaði hreinum sjóði að öðru
leyti en þessum innistæðulausu
ávisunum sem inn á hann voru
sviknar og við rannsókn reynd-
usthafa runnið i gegnum banka
og póstkerfið um langan tima.
Hvaö er meintur fjárdráttur?
1 hugum allra er það fágaðra
orö yfir þjófnað. Af eðlilegum
ástæðum vaknar sú spurning,
hvort þjófnaður sé i huga
Islenzkrar réttarmeðvitundar
eitthvað sem er verðlaunavert.
Hver hefur lengur trú á réttar-
kerfi, sem misbýður þegnum
sinum, að þvi er virðist eftir ein-
staklingsduttlungum ?
Það fer ekki fram hjá neinum
að frændsemi, pólitik, mútur,
samstaða leynifélaga og alls-
kyns óþverraháttur I islenzku
samfélagi er að riða þjóðinni aö
fullu.”
ERU SVONA
VIÐSKIPTA-
HÆTTIR í LAd?
Gréta Jónsdóttir hringdi:
„Fyrir tveimur árum keypti
ég handa dóttur minni segul-
bandstæki — tækiö hefur verið
afskaplega litið notað en engu
að siður hefur það verið sett
þrisvar i viðgerð. Það i sjálfu
sér er ekkert til aö kvarta yfir
slikt getur alltaf komið fyrir.
Tækið var sett I viðgerð i april
’75og borguöum við þá 400 krón-
ur fyrir viðgerðina. Siöar var
tækið sett aftur i viðgerð og rétt
einu sinni máttum við borga —
að þessu sinni 1870 kr. — En
þegar við ætluðum að nota tækið
sat enn við það sama — tækið
var jafnbilað og fyrr.
Enn einu sinni örkuðum við
niður i Heimilistæki með tæki —
jú, það var ekkert sjálfsagðara
en að gera við tækið. Að sjálf-
sögðu stóðum við i þeirri mein-
ingu að við þyrftum ekki
aöborga. Fór nú maðurinn minn
að sækja tækið — viti menn, nú
átti aö borga 1970 krónur. Okkur
fannst þetta fulllangt gengið —
hringdum i Neytendasamtökin
og spurðum hvort þetta væri
forsvaranlegt. Aö sjálfsögðu
ekki, var svarið. Eina ferðina
enn urðum við að fara niður I
Heimilistæki — og sögöum sög-
una. Þá var svarið. Við hringd-
um I Neytendasamtökin og þeir
segja að það sé allt I lagi að
setja viðgerðakostnað á tækið.
Mér þótti þetta svolitið skritið
og hringdi þess vegna I Neyt-
endasamtökin og þá kom það
upp úr kafinu að aldrei hafði
verið hringt i Neytendasamtök-
in frá Heimilistækjum h.f.! Er
von að maður spyrji: Hvers
konar viðskiptahættir eru
þetta?”
Þingeyri
ER NEMA VON AÐ
BAKKUS SÉ KÁTUR
— yfirvöld loka augunum fyrir ófengisneyzlu unglinga,
segir Þingeyringur
Þingeyringur skrifar:
„Áfengisvandamálið er okkur
íslendingum þungti skauti. Of-
drykkja hefur valdiö upplausn á
mörgu heimilinu — Bakkus
kóngur hefur aldrei haft það
eins náðugt og einmitt nú.
Alvarleg þróun hefur átt sér
stað undanfarin ár — Bakkus
hefur náð að teygja arma sina
um unglingana í æ rikari mæli.
Sifellt færist aldur unglinga,
sem hafa neytt áfengis, niður á
við — þannig er nú komið að alls
ekki er óalgengt að börn innan
við fermingu hafi neytt áfengis.
Nokkuð sem var óhugsandi i
minu ungdæmi. Alvarleg þróun,
ekki satt?
Við þessu ber að spyrna af öll-
um mætti. Þvi miður er við
ramman reip að draga. Full-
vaxta fólki finnst ekkert at-
hugavert við að útvega börnum
áfengi. Yfirvöld taka allt of lint
á þessum málum — loka augun-
um.
Hér á Þingeyri eigum viö við
mikinn vanda að striöa, sem er
áfengisneyzla unglinga. Margt
kemur til. A Þingeyri virðist
ekki nokkur vandi fyrir börn að
komast yfir áfengi — einstakl-
ingar hér selja og útvega böm-
um oft áfengi . Afleiðingin er sú
að oft má sjá unglinga — börn —
dauðadrukkin og ekki er það
fögur sjón.
Þessir einstaklingar eru
kærðir fyrir yfirvöldum en það
er eins og að tala við stein. Sá
sem er kærður segir einfald-
lega: — Ég, selja unglingum
áfengi! Af og frá! Þá er málið
látið niður falla. Hins vegar vita
allir hverjir það eru sem standa
að baki þessu.Það er bara rétt
einsog yfirvöld áliti þetta vera I
lagi — alls ekki saknæmt! Er
nema von að Bakkus sé kátur,
hann hefur fengið yfirvöld i lið
með sér!”
Fékk far — en
rétt með herkjum
— af því að það var laust
sœti í vélinni
Ósk Bjarnadóttir skrifar:
„Svo sem alkunna er flýgur
Flugfélag Islands ekki beint til
Þórshafnar — heldur er farið
með farþega til Akureyrar og
þeirfara siðan með Norðurflugi
áfram til Þórshafnar. Þetta er i
sjálfu sér allt i lagi — ef vel væri
að málum staðið.
Á miðvikudaginn var flogið til
Akureyrar frá Raufarhöfn —
flugvélin lenti um hádegið. Sið-
an þurftu farþegar að biða á
flugvellinum frá hádegi og fram
til kl. 7. — Það sér hver heilvita
maður að slikt getur ekki geng-
ið. Það er ekki hægt að láta fólk
biða allan þennan tima úti á
flugvelli.
Dóttir min býr á Þórshöfn og
siðastliðið sumar ætlaði hún til
Þórshafnar frá Reykjavik. Eins
og venja er var flogið til Akur-
eyrar — en er þangaö var komið
var henni tilkynnt að ekki væri
hægt að fljúga til Þórshafnar.
Tja, nú voru góð ráð dýr. Hvað
átti konan að gera? Hún gat
ekki verið á Akureyri — þekkti
engan. Þvi varð hún að fara til
Reykjavikur — en henni var
sagt að hún þyrfti að borga fyrir
farið. Að sjálfsögðu fannst henni
ekkert réttlæti i þvi. — Hún fór
til Akureyrar á þeirri forsendu
að halda áfram til Þórshafnar.
Eftir mikið stapp fékk hún loks-
ins far til Reykjavikur — með
herkjum — af þvi að það var
laust sæti i vélinni. Mér finnst
Fl skylt að flytja farþega til
baka i slikum tilvikum — ekki er
hægt að skilja fólk eftir einhvers
staðar úti á landi.”
Hver
sprengdi?
Markhyltingur spyr:
„A dögunum voru miklar kin-
verjasprengingar i Markholtinu
— eðlilega velta menn þvi fyrir
sér hver hafi verið að verki. Þvi
langar mig að spyrja: Hvað lið-
ur rannsókn málsins — hefur
komið i ljós hver var valdur að
þessu og hefur hann þá verið á-
minntur eða refsað?”
Dagblaðið sneri sér til Stein-
grims Atlasonar og sagði hann
okkur að i ljós hefði komið hver
[væri valdur að þessum spreng-
ingum. Sá hinn sami hefur verið
áminntur.