Dagblaðið - 01.03.1976, Blaðsíða 4

4
Dagblaðið. Mánudagur 1. marz 1976.
FERÐAAFGLÖP - FERÐAGINNING
— ferðalangur segir farir sinar ekki sléttar
„Alla síöustu viku auglýsti Ferða-
félag íslands í öllum dagblöðunum
fcrð inn á Þórsmörk. Þarskyldi mikið
þorrablót haldið í Skagfjörðsskálan-
um. Fyrir utan blótið átti svo að
verða flugeldasýning, brenna, kvöld-
vaka og fleira. Allt þetta —
skemmtunin og ferðin, ásamt farar-
stjórn Sturlu Jónssonar — kostaði
3000 krónur. Þegar einstaklingur,
sem mér er viðkomandi, fór að tala
við mig um að sig Iangaði til þess að
fara þessa ferð og „blóta” þorra í
Þórsmörk, sagði ég honum að þetta
væri sennilega einhver misskilningur
því í ferðaáætlun Ferðafélagsins
stæði að fyrsta Þórsmerkurferðin vrði
farin sjöunda maí. Núna væri senni-
lega ófært mn eftir.
Þá var komiö með auglvsinguna
og mér sýnd hún. Jú, jú, þarna stóð
það svart i hvítu: Blót- brenna- llug-
eldasýning - kvöldvaka- o.fl. — o.fl.
— hvað sein það nú hefur verið, og
Sturlaður Jónsson fararstjóri. Ég
sagði þá að ég þekkti ekki þennan
fararstjóra, en oft væri vandi á hönd-
um í vetrarferðum. Hann væri ekki
einn af þessum góðu gömlu sem ég
þekkti.
Nú var hringt á skrifstofu Ferða-
félagsins til að fá nánari upplýsingar,
og ekki stóð á þeim: Ágætt færi
inneftir, fararstjórnin örugg, góð
skemmtiatriði og um fjörutíu manns
í ferðinni. Lagt yrði af stað klukkan
sjö á laugardagsmorgun.
Svo kemur ferðasagan í stuttu
máli: Lagt af stað frá Reykjavík á
laugardagsmorgni. Bíllinn fastur í
ánni á Markarfljótsaurum í ellefu
klukkutíma. Kallað á hjálparleið-
angur.
Búið að draga fólkið út um glugga
á bílnum og losa hann klukkan níu á
laugardagskvöldið. Komið í Þórs-
mörk klukkan hálfsjö á sunnudags-
morgun, og hafði ferðin þá tekið
tuttugu og þrjá klukkutíma inn eftir.
Fólkið var dauðþreytt eftir svefn-
lausa hrakninganótt en reyndi þó að
þurrka föt sín og sofa svolítið. Lagt af
stað til Reykjavíkur aftur klukkan
13.30 á sunnudag og komið þangað
aðfaranótt mánudags.
Nú vil ég spyrja stjórn og ferða-
nefnd Ferðafélags íslands hvað
svonalagað flan á að þýða um há-
vetur? Er ekki bannað að safna fólki
^vona saman með skrumauglýsingum
sem ekki fá staðizt? Er hægt að fá
farmiðana endurgreidda þegar ekki
er staðið við það sem lofað er? Er
ekki hægt að fá reynda og kunnuga
menn sem fararstjóra?
Hver ber ábyrgð vegna veikinda
og vinnutaps af svona flani? Svar
óskast strax.
Reykjavík 16.2 1976.
Guðmundur Jónsson.”
Ferðafélags-
ferðir
Laugardagur 14. febrúar.
kl. 07 Þórsmörk,
Þorra blótað m.a. með brennu, flugeld-
um, kvöldvöku o.fl.
Fararstjóri: Sturla Jónsson. Farseðlar á
skrifstofuimi. Kl. 13.00. Kynnisferð til
Grindavíkur. Hvernig var þar umhorfs
áður fyrr? Hvað er að sjá þar nú?
Þessum spurningum svam leiðsögu-
mennirnir Gísli Brynjólfsson og Einar
Kr. Einarsson. Fargjald kr. 1000 gr. við
bílinn.
Brottfararstaður: Umfcrðarmiðstöðin
(að austanverðu)
Ferðafélag íslands.
Öldugötu 3. Sími 19533 og 11798.
BRENNUVARGAR EDA BRUNALIÐ?
Jóhann Hjaltason skrifar:
„Gamli föstudagshlúnkurinn”
Þorstcinn Thorarensen, svo notuð sé
hans eigin nafngift í föstudagspistli
DB 6. þ.m., hefur sem vænta mátti
mál sitt á hástemmdum upphróp-
unarkenndum gífurvrðum í tilefni af
framgöngu og ræðu dómsmálaráð-
herra í sjónvarpsútsendingu frá
Alþingi md. 2. þ.m. Ósennilegt þykir
mér þó að Þ. Th. og fleiri dugnaðar-
forkar á borö við hann hefðu ekki
bitið hressilega frá sér í sporum ráð-
hcrra í alþingispontunni daginn
þann, þó að eigi sé hægt að geta sér
til um þau viðbrögð því að svo er
margt sinnið sem skinnið.
Círeinarhöfundur Þ. Th. setur
fram þá tilgátu og kennir í skopi við
vísindi, að ráðherra hafi með hótun-
um fyrst og frcmst ætlað að fá því
framgengt bak við tjöldin að þagga
niður í Vilmundi svo að hann fengi
ekki að skrifa fleiri greinar í Vísi.
Flestir munu sjá að slík kenning fær
ekki staðizt og að allar aðrar leiðir í
þá átt voru líklegri til áhrifa en
skútvrði í sölum alþingis, þótt málið
slvsaðist þangað inn að ófyrirsynju.
Það slvs er trúlega að einhverju eða
kannski verulegu leyti rótfest í skap-
lyndi ungra manna sem iðulega sjást
ekki fyrir í ákafa sínum við að frelsa
heiminn. Flcira virðist þó koma í
bland, sbr. t.d. kröfu dbl. Vísis um
frávikningu Ó.J. úr ráðhcrrastóli,
sunnudagsleiðara Alþbl. 8. þ.m.
þar sem m.a. segir: „Hlýtur
raunverulegu stjórnarsamstarfi ekki
að vera lokið þegar málum er komið
cins og lýst hefur verið að framan?” í
leiðaranum er og endursagður allur
málflutningur þeirra Vilmundar og
Sighvats og nýju ávirðingaratriði
bætt við, þ.e. hlutdrægni dómsmála-
ráðherra í embættaveitingum, en
það er nú eins og alþjóð veit gömul
lumma á borðum allra íslenzkra ráð-
herra, bæði fvrr og síðar. Hvað er á
sevði? Uppreisn gegn Kerfinu? Póli-
tík? Hvað?
Þá víkur gr.höf. Þ/I'h. frá megin-
efni sínu að framsóknarmönnum,
flokki þeirra og kaupfélögum lands-
manna. Sumt cr það í gamansömum
skop- og háðstón sem íslcnzkir blaða-
menn beita alltof sjaldan og eiga ef
til vill næsta lítið af margir hverjir,
enda hefur Iandanum löngum verið
um það brugðið að kímni hans sé
þunglamaleg og illkvittin. Því miður
virðist greinarhöf. bregða sér um of í
þær buxur, þegar hann ræðir um
kaupfélögin, sem hann veit og viður-
kennir að nokkru að risu á legg víðs
vegar á landi hér fyrir eyri ekkjunnar
þegar Bogesenarnir brugðust hlut-
verki sínu. Hann telur þau hafa til að
bera sterka einokunartilhneigingu.
Þau vilji ekki þola neina samkeppni
við sig í plássunum og geri sig að
hringum sem ryðjist inn í allar at-
vinnugreinar. Kaupfélagsstjórar
verði alræðiskóngar sem ríki yfir lífi
manna í vöku og svefni og haldi sig
til jafns við sjálfan lækninn, og sé þá
langt til jafnað. Vitaskuld eru, hafa
verið og verða sjálfsagt alltaf til
einhverjir ólukkufuglar innan allra
fiokka og félaga, en að tileinka ein-
stök dæmi einhverjum einum flokki
manna eða félagsskapar er auðvitað
alveg fráleitt og ætti ekki að geta villt
um fyrir neinum.
Samt sem áður mun það vera svo
að ýkjur og öfugmæli í hálfkæringi,
rituð eða sögð um mennog málefni,
alloftast mciri eður minni hljóm-
grunn hjá einhverjum, þrátt fyrir
alkunnar staðreyndir eins og til
dæmis um kaupfélögin og önnur
samvinnufélög, að þau eru öllum
opin og allir félagsmenn hafa þar
sama atkvæðisrétt, jöfn tækifæri til
gagnrýni og til fylgisöflunar sinna
sérskoðana innan félagsskaparins um
allt er honum viðkemur. Ýkt, öfga-
kennd og illa rökstudd gagnrýni
hlynnir jafnan að eldum úlfúðar og
sundurlyndis með mönnum en sam-
einar ekki þótt einingar sé þörf.
Um svonefnd frjáls og óháð blöð
og blaðamennsku er náttúrlega gott
eitt að segja, svo fremi að hófs sé gætt
í skrifum, án megináherzlu á æsi-
fregnum og ósönnuðum sökum.
Skiljanlega á þetta ekki síður við um
blöð í eigu stjórnmálaflokka eða þau
sem fylgja þeim fast að málum. í
mótsetningu við óháðu og frjálsu
blöðin mætti kalla þau háð og ófrjáls,
þó að vitanlega séu þau það ekki að
öðru en því að vinna á móti stefnu-
málum og hagsmunum síns flokks.
Hin síðarnefndu hafa yfirleitt
tryggan fylgismanna- og lesendahóp
sem hin hafa ekki og verða því að
byggja afkomu sína á lesmálinu einu
burtséð frá stjórnmálaskoðunum og
pólitísku fylgi að mestu, nema
kannski einhverrar smáklíku á völtu
völubeini. Þess vegna er það gefið
mál að þau seilast gjarnan eftir rit-
færum og orðskáum hæfileikamönn-
um sem dálkahöfundum og lesenda-
beitu. Þá er iðulega tvennt til,
annaðhvort ofgerir höfundur sér svo
með ýkjum og stóryrðum að sárafáir
eða ef til vill enginn tekur mark á
málflutningi hans, þótt lesendur hins
vegar margir hverjir geti notið list-
rænnar framsetningar og mátulega
ósvífins orðafars. Og svo á hinu leit-
inu höfundar sem rita kaimski
nokkuð slétt og fellt og án umtals-
verðra tilþrifa í stíl en bera á borð í
skjóli sannleiksástar og heilagrar
vandlætingar meira og minna senni-
legar aðdróttanir og dylgjur um
meint misferli einhverra einstaklinga
eða opinberra stofnana, sem hvorki
verður sannað né heldur afsannað
meðan hæst hóar. Almennt er lesefni
af því tagi fjarskalega vinsælt. „Fýsir
eyru illt að heyra” var einu sinni sagt
og hefur það víst ekki breytzt í seinni
tíð. Þeir, sem ljá þess háttar skrifum
auga eða eyra, gera sér trúlega ekki
ljóst að þau þjóna einungis hags-
munum BRENNUVARGA þjóð-
félagsbyggingarinnar en ekki
BRUNALIÐS hennar.”
ÞRÆLAEYJAN ÍSLAND
íslendingar þurfa að vinna 70 - 80 stunda vinnuviku
til að komast af
Osborne Peterson skrifar:
„Þrælaeyjan fsland býður upp á
marga möguleika og það nokkuð
mikla fyrir menn sem vilja koma sér
vel áfram.
Þar er lögskipuð 40 stunda vinnu-
vika og virðast allflcstir vera mjög
ánægðir mcð það, en það cr aðcins
smágalli á þcirri löggjöf að það var
aldrei farið fram á að það væri hægt
að lifa á þcim stundum.
Þó nokkur félög voru búin að na
þessu takmarki eða við það að ná
því, og til þcss að jafna bilið milli
launþega var ckki annað að gcra fyrir
eina litla ríkisstjórn cn að láta alla
hafa jafnt og þótti miklu til fórnað
þegar 40 stunda vinnuvika var
ákvcðin.
Fögnuður.var mikill um allt land
hversu rausnarleg rík’isstjórn væri nú
við völd.
En hvað skyldu nú fslendingar
almennt vinna?
Það eru jú nokkrir scm kunna á
kcrfið og fara létt út úr því. En sá
sem ætlar sér að vinna sér inn svona
sæmilega til þess að geta gefið fjöl-
skvldu sinni að borða vinnur alls ekki
minna 'en 70-80 tíma á viku og kona
hans verður að vinna hálfan daginn
mcð til þess að cndar nái saman
svona rétt til þcss að geta kcypt
tóbak og kannski, ja, skulum við
segja svona 5-6 flöskur af sterku víni
yfir árið. Nú er ekki öll sagan sögð —
þessi aumingja fjölskylda situr svo
uppi ineð skattana því þeir eru tekn-
ir af henni árið á eftir. Og til þess að
bjarga heiðri sínum verður íjöl-
skyldan að taka stóran víxil í
árslokin til þess að bjarga málunum
Þetta endurtekur sig svo ár eftir ár
og má heita að sú stóra víxilupphæð,
sem vesalings fjölskyldan skuldbatt
sig fyrir, sé nú í árslok næstum
einskis virði.
Þetta er náttúrlega heilsteypt líf
og allir komast vel áfram og þurfa
alls ekki að sóa tíma sínum til einskis.
Svo eru náttúrlega margar aðrar
leiðir og sumar alveg eða svona að
mestu óþekktar og nú er að verða hjá
hinni þunglyndu þjóð töluvert um
morð til þess að komast hjá ýmsum
svikum.
Eitt lítið dæmi um ósjálfstæði
þjóðarinnar er að loka ríkinu og lofa
hcnni að finna vel til þess að hún er
ósjálfstæð þjóð sem hefur ckki getað
haldið sjálfstæði sínu síðan það var
hrifsað af Dönum er þeir gátu ekki
hreyft mótmælum.
Nú allar þjóðir elskum við þó að
stórmerinska og drungi hvíli yfir
þjóðarheildinni.
Kaninn hefur verndað okkur, það
er alveg rétt, og er það fjárhagslega
og hann er sjálfsagt reiðubúinn að
bæta við þá summu sem þessi litla
þjóð vill og þorir að fara fram á —-
það mun ekki standa á því. Enn það
er þá allt í lagi, við munum kannski
líkjast Indíánum svona pínulítið og
smátt og smátt veizt þú ekki hvort
þú átt landið eða vinir þínir sem
hafa fætt þig og klætt síðan þú varst
barn og svo koll af kolli afa og
langafa o.s.frv. Þetta eru náttúrlega
góðir vinir sem taka svona angalitla
og vesala þjóð upp á sína arma.
Þrátt fyrir að ausið sé í íslendinga
miklum fjármunum verða þeir að
vinna 70-80 tíma á viku.
Hvernig fer fyrir þessari vesælu
þjóð þegar fjárhagsbjargvættur okkar
verður látin fara úr landi? Það mun
nefnilega líða að því mjög bráðlega
eftir þessa misheppnuðu góðu
sambúð sem við vildum sýna Bretum
og NATO-samvinnu sem nú fer ört
kólnandi meðal þjóðarinnar og það
er Ijóst að þjóðin velur sér þann
harmleik eins og barn sem þýðist lítt
annað fólk og er að þroskast.”
RADDIR LESENDA
SÍMATÍMI ER MILLI
KLUKKAN 13 0G 15