Dagblaðið - 05.04.1976, Side 3

UACKl.AÐH). MAN'l DACUK 5. Al’KIL l!)7(i.
Omakleg einkunn kollega
míns á eftirlitsmönnum
— segir Jón Hjaltason, veitingamaður á Óðal
Jón Hjaltason, veitinpa:
maður á Óóal skrifar:
„Heldur þótti mér ómakleg
einkunnin, er kollega minn
Sigmar Pétursson gaf eftirlíts-
mönnunum Einari Björnssyni
og Vilhjálmi Erni í Dagblaðinu
mánudaginn 29. mars. Ef borin
er saman skýrsla eftirlitsmann-
anna í sama blaði við full-
yrðingar Sigmars, má glöggt
sjá, að þetta er ekki fyrsti
þáttur stirðlegra samskipta.
Kann þar hvorum um að kenna,
en sennilega báðum.
sé af stakri hógværð aðeins í
miðstigi. Á hinn bóginn geng ég
þess ekki dulinn, að á löngum
ferli í veitingamennsku mun
það henta við talningu úr
húsinu, að þessi ómerkilega
pera í númersljósinu reynist
biluð.
Á enn öðrum stað segir
Sigmar, eftir að hafa fullyrt, að
eitthvað sé bogið við eftirlits-
mennina: ,,Eg veit dæmi þess,
að þeir voru eitt sinn komnir á
lögreglustöðina að eftirlitsferð
lokinni og tilkynntu gott ástand
hnýta í þá, sem ekki geta borið
hönd fyrir höfuð sér.
Ég er sannfærður um, að eng-
in atvinnugrein á Islandi
verður að jafnaði fyrir eins
miklu aðkasti og veitingastarf-
semin. Það er jafnvíst, að
veitingamenn eru sorgleega
deigir við að bera hönd fyrir
höfuð sinnar atvinnugreinar.
Það er því enn ömurlegra en
ella, að loksins, þegar veitinga-
maður kveður sér hljóðs í fjöl-
miðli, skuli þar vera á ferðinni
aðkast og órökstutt einkamál
mi , |j
Allt of algeng sjón eftir kl. 11.30 — fólki úthýst, hvort heldur veitingahúsið er tómt, hálftómt eða
þéttsetið.
Reynsla mín af Einari og Vil-
hjálmi er mjög á annan veg en
Sigmars. Framkoma þeirra
einkennist af prúðmennsku og
festu. Vissulega hafa þeir sitt
fram í Óðali sem annarsstaðar,
en það gerist án hótana eða
yfirdrepsskapar. Ég er ekki að
halda því fram, að það séu ein-
hverjir sérstakir fagnaðar-
fundir, er þeir koma í
heimsókn. En á það er að líta,
að þeirra þáttur er hluti af
rekstri hvers veitingahúss, og
svo lengi sem mennirnir rækja
starf sitt af alúð er gott eitt um
komu þeirra að segja.
Hann er hinsvegar ekki
hlægilegur sá þáttur viðtalsins
þar sem gælt er við hugsanlega
mútuþægni eftirlitsmannanna.
Sé grunur um slikt í fóstri hjá
kollega mínum, fer betur á því
að óska hlutlausrar rannsóknar
en að tæpa á því í dagblaði.
A einum stað segir Sigmar,
að hunn telji sig ekkert meiri
glæpamann en aðra starfs-
bræður sína. Ég uni þvt heldur
illa að vera af kollega mínum
kullaður glæpamaður, þótt það
á ölJum skemmtistöðum, nema
hvað ef til vill væri í það mesta
i Sigtúni.' Þá tóku aðrir
lögreglumenn sig til og töldu út
úr Klúbbnum. Niðurstaða
þeirra varð sú, að 1.700 manns
komu út. enda þótt húsið taki
ekki nema milli 900 og 1000
manns." Auðvitað veit Sigmar,
að þeir Einar og Vilhjálmur
heimsækja 8—14 veitingahús í
hverri önn. Ef þetta á að
takast, þurfa þeir að hefja eftir-
litið milli kl. 9 og 10 um
kvöldið. Það er jafnljóst, að
fyrstu húsin, sem þeir
heimsækja taka á móti fjölda
gesta eftir að eftirlitsmennirnir
hafa farið hjá.
Hvað viðvíkur tilnefningu
Klúbbsins í þessu sambandi og
öðru í greininni, þykir mér
gæta nokkurrar óþolinmæði
hjá Sigmari. Það kann að vera,
að Klúbburinn liggi vel við
höggi um þessar mundir. En er
í fullstu alvöru svo naumur
tíminn, að vert sé af veitinga-
manni að tala um spíra, sem
alþ.jóð veit um, og yfir höfuð að
eins veitingahúss. þegar stéttin
í heild hefir fyrir umtals-
verðum sanngirnismálum að
berjast. Af nógu er að taka
Refsiákvæði. Það er rétt, að
svipting framlengingarleyfis
sem refsing við því, að of margt
fólk sé í veitingahúsi er ekki
skynsamlegasta lausnin. Eðli-
legra væri að beita viðvörunum
og fésektum, í þrepum, eftir
eðli brotsins. Má til saman-
ljurðar nefna, að ef fiskiskip er
tekið i landhelgi, er beitt sekt-
um, en útgerð skipsins ekki
stöðvuð.
Tollamál. A meðan annar
islenskur iðnaður býr við við-
unandi tolla á áhöldum og tækj-
um greiðir veitingareksturinn
lúxustolla af mörgum þeim
nauðsynjum, er til hans þarf.
Óheilbrigða samkeppnin.
Meðan skattpíning hins opin-
bera á veitingarekstri er þanin
sem fiðlustrengur, eru önnur
veitingahús, svokölluð félags-
heimili, rekin skattfrjáls og
eftirlitslaus með svonefndum
tækifærisleyfum.
Söluskattshaftið og mötu-
neytin. Hið opinbera eyðir
sennilega nær tveim milljörð-
um króna á þessu ári í rekstur
mötuneyta. Þar er söluskattur
greiddur af innkaupsverði, þ.e.
á þeim matvörum, sem ekki eru
undanþegnar söluskatti.
Verslanir selja svo að sjálf-
sögðu matvörur sínar með eða
án söluskatts, eftir því sem við
á. Þegar hinsvegar að bannsett-
um veitingahúsunum kemur, er
veitingamönnum gert að leggja
20% söluskatt á allar veitingar
burtséð frá því, hvort stór
hluti máltíðarinnar er ella
undanþeginn söluskatti. Gerir
þessi endaleysa veitingamenn
að hinum mestu okurkörlum,
nauðuga og óviljuga.
Lok og læs, allt i stáli.
Veitingahús skulu loka dyrum
kl. 23.30. Skiptir þá ekki máli,
þótt fámennt sé innandyra en
fjölmennt utan. Er framkvæmd
þessarar ömurlegu reglugerðar
oft dálítið snúin, t.d. þegar
glæsilegar konur í síðum
kjólum híma í kuldanum hið
ytra meðan fámennið dillar sér
í hlýjunni.
Pínulítil verðstöðvun. I fáum
atvinnugreinum er samkeppn-
in jafn hörð og i veitinga-
rekstri. Varla líður sá dagur, að
eitt eða fleiri veitingahús aug-
lýsi ekki mikinn og ljúffengan
mat á gómsætu verði. Þrátt
fyrir þetta „örlæti” bera
veitingamenn ekki traust til að
verðleggja sjálfir vörur sínar.
Allir í helgarfrí. Á virkum
dögum (mánud. — fimmtud.)
er veitingahúsum gert að loka
tveim stundum fyrr en kvik-
mýhdahús. Þetta fyrirkómulag
virðist snióið fyrir Jónas, sem
vinnur frá kl. 9—17 5 daga í
viku. I okkar fjölþætta þjóð-
félagi er í þessu tilliti enginn
gaumur gefinn vaktavinnu-
fólki, flugfólki, sæfarendum,
ferðamönnum eða öðrum, sem
eru svo óheppnir að eiga sinn
laugardag á þriðjudegi.
Ding-dong allir í háttinn. En
hvar eru leigubílarnir? Öll
veitingahús skulu loka á sama
tíma. Ef mikið er um að vera,
fara 6.—7.000 manns út af
veitingahúsum borgarinnar í
einu. Það er bannað að leysa
þetta mál á þann hátt, er
beinast liggur við.
Óvænt skerðing álagningar.
Aðeins fáeinir dagar eru liðnir,
síðan verð á áfengi og tóbaki
var hækkað um a.m.k. 15%.
Kom það fáum á óvart. Það kom
hinsvegar illilega á óvart, að
samfara hækkuninni var
álagning veitingahúsanna
skorin niður. Það þarf ekki
klókan fjármálasnilling til að
sjá, að stórauknum reksturs-
kostnaði verður ekki mætt með
niðurskurði álagningar. Ef
ráðamenn telja það upphaf alls
góðs í landinu að drepa niður
veitingarrekstur, væri það
þeim til meiri sóma aó fram-
kvæma slíkt með snöggri af-
töku, heldur en á þann hátt.
sem nú er gert."
Jón Iljaltason
Spurning
dagsins
Sœkirðu kirkju?
Guðmundur Arnason, nemi: Eg
hef nú litið gert af því og þá
aðallega þegar eru fermingar og
við önnur hátíðleg tækifæri.
Elias Magnússon, bifreiðastjóri:
Ég geri allt of lítið af þvl. Síðast
fór ég um jólin, það er aðallega
við svoleiðis tækifæri sem ég fer í
kirkju.
Margrét Egilsdóttir, húsmóðir:
Ég fór síðast í kirkju 1973 og var
þá við skí rn. Það er við slík tæki-
færi sem ég sæki kirkju.
Eggert Arnórsson:
Ég fer mjög sjaldan og ekkert
frekar um stórhátíðir en aðra
daga.
Benedikt Sveinsson, læknanemi:
Það er mjög sjaldan og ekki við
nein sérstök tækifæri. Það kemur
fyrir að ég hlusta á messuna i
útvarpinu.
Hvers vegna var f lugmaðurinn ekki ráðinn?
Oliif Jónsdóttir hringdi:
„Nú hefur Flugfélag Is-
lands eins og raunar allir
vila, einkaleyfi á vissum flug-
leiðum hér innanlands. Víða
hagar þannig lil á íslandi að
samband við höl'uðborgar-
svæðið er helzl nu-ð flugvélum,
þvi á velurna hamlar snjór eðli-
legum samgiingum á vegum.
Því eru margir landsmenn
háðir þjónustu Flugfélagsins.
Nú var það þannig að 30. april
birti Dagblaðið frétt þess efnis
að nýlega hefði Flugleiðir ráðið
þrjá flugmenn á Fokker
Friendship vélar og kom þar
fram að maður með mikla
reynsiu á slikum vélum var
ekki ráðinn. Kinnig kom fram í
fréllinni að mikill kostnaður
vieri saml'ara þvi að þjálfa flug-
menn á þessar vélar og þvi
viriist þessi ákviirðun undar-
leg.
Þvi spyr ég: Kigum við sem
ferðumst með Flugieiðum ekki
heimtingu á að reyndustu og
beztu flugmennirnir sem völ er
á hverju sinni séu ráðnir?”
Dagblaðið snéri sér til Sveins
Sæmundssonar blaðafulltrúa
Flugleiða og sagði hann að
valið hefði verið úr hópi 60
umsækjenda og sérstök nefnd
hefði gert ■ það. Eins sagði
Sveinn að kostnaður væri ekki
svo tiltakanlegur við þjálfun
þar sem hvort eð er hefði orðið
að þjálfa þann er reynsluna
hefði haft. Það væri undan-
tekningalaust, að hæfu menn
störf hjá Flugleiðum þá færu
þeir á námskeið og til þjálf-
unar.
í þvi tilviki að flugmaðurinn
er reynsluna hafði, sagði
Sveinn að reglur væru reglur
og ekki væru ráðnir menn er
væru orðnir þrítugir.
(Viðkomandi flugmaður er
þrítugur — innskot H.Halls.)
Kristjana Steinþórsdóttir. skrif-
stofustúlka:
Eg l'er ekki nema við fermingar
og brúðkaup og iinnur slík hátið-
leg tækil'æri.