Dagblaðið - 03.07.1976, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIL/ — LAUGARDAGUR 3. .TULÍ 1976.
.... \
VILUDÝRIÐ
BLÓDÞYRSTA
- OG BLESSAÐIR SAKLEYSINGJARNIR
Háaloftið
Einu sinni í Glasgow sneri
sér að mér harðleitur maður i
knæpu og sagði: „Er það rétt að
þú sért frá Islandi?" Ég jánkaði
því, en flaug um leið í hug,
hvort mér ætlaði að sannast það
nú í fyrsta sinn, að ég væri
staddur í einni mestu glæpa-
borg Evrópu.
,,Er það rétt, að þar séu allir
hundar bannaðir í höfuð-
borginni og nú eigi að fara að
skjóta þar alla hunda?“ spurði
maðurinn enn og var engu
blíðari á svipinn. Þetta var á
þeim tíma að ég gat ekki annað
en jánkað þessu, en flýtti mér
að útskýra eitthvað sem ég var
þó ekki viss um sjálfur og þótti
í sjálfu sér fráleitt, að hunda-
hald hefði verið bannað þar
líklega frá 1925 og það sem nú
stæði fyrir dyrum væri raun-
verulega aðeins að framfylgja
því banni. Svo bætti ég því við
frá eigin brjósti (hvað gerir
maður ekki til að bjarga
lífinu), að ég hefði enga trú á,
að svo fúlmannlega yrði að
farið.
„Mikið helvíti," sagði
maðurinn dapurlega og kallaði
í barþjóninn að færa okkur tvö
pænt. „Ég var að vona, að þetta
væri rétt.“
Seinna komst ég að því að
þetta var einn af þessum
fágætu háðfuglum, sem
stundum er erfitt að botna f
hvort eru að gera að gamni sínu
eða ekki en koma manni
ævinlega skemmtilega á óvart
með kímnigáfu sinni. Sjálfur
átti hann tvo hunda, báða mjög
fallega og vel siðaða og hin
elskulegustu húsýr.
Ennþá eru alltaf annað slagið
að skjóta upp kollinum einhver
hundamál hjá okkur hérna
uppi á íslandinu. Venjulega
hefur þá einhver hundurinn
glefsað í krakka — ég man
aldrei eftir frétt um að hundur
hafi rifið hálfa buxnaskálmina
af til dæmis póstmanni, eins og
einu sinni voru vinsælir
myndabrandarar. En líklega er
þetta ekki nema von meðan
börn og hundar kunna ekki að
...............................
vera saman, og það verður
aldrei, meðan hundurinn er
eins og hvert annað feludýr,
alls staðar útlægur og víðast
réttdi æpur einkum í þéttbýli,
þar sem börn hafa minnsta
möguleika á að kynnast dýrum
og læra að umgangast þau.
Engan, sem augu hefur að sjá
og vit til að vita, þarf að undra
þótt hundur urri að og jafnvel
glefsi í krakka, sem í kunnáttu-
leysi sínu gerirekki annað en
áreita hundinn. Eg hef aldrei
heyrt sögu af því, að þéttbýlis-
hundur hafi hoppað út yfir
girðinguna heima hjá sér —
eða bara hlaupið út um hliðið,
skimað blóðþyrstur í báðar áttir
og fundið sér krakka til að
elta og bíta. I öllum þeim
tilvikum, sem ég veit sjálfur
um, hefur hundurinn fyrst
orðið fyrir ertni og síðan varið
sig á þann hátt sem dýrum er
tamt. Ég hef líka séð hest verja
sig á sama máta með þvi að
glefsa að krakka sem var að
skaprauna honum — og hver er
sá krakki, sem komist hefur
óklóraður úr nábýli við kött?
Það veit trúa mín, að hér er
farið öfugt að hlutunum. Það er
verið að gera hundinn tor-
tryggilegan, gera hann að
óargaskepnu, bola honum burt,
í stað þess að kenna börnum og
fullorðnum að njóta
ánægjunna'r af honum. Víst er
mér ljóst, að margur er sá
fullorðinn, sem alls ekki á
skilið að eiga hund, en ég
fullyrði líka að margur er sá
fullorðinn, sem ekki á skilið að
eiga barn.
Svo langt sem sögur herma
— að minnsta kosti sögur
Halldórs Guðjónssonar frá
Laxnesi—hefur hundurinn
ævinlega verið hornreka, og
það svo að ekki mátti einu sinni
tala til hans kjassyrðum — í
besta falli fúkyrðum í gælutón.
Samt hefur hundurinn alltaf
verið manninum handgenginn,
og þeir sem hafa notið samvista
við hunda hafa þar tíðast
stofnað til vináttu, sem entist
báðum ævilangt.
Ég mæli þvi ekki móti. að
rétt sé að hafa hunda i þéttbýli
skráða og eigendur þeirra verði
að fullnægja vissum skilyrðum
jafnvel borga fyrir þá og ég vil
meira að segja að strangt verði
eftir því gengið að þeir sem
ekki kunna að siða sína hunda
verði að losa sig við þá. En of
langt má 1 öllu ganga, og algert
bann lendir aldrei nema.í sjálf-
heldu.
Þó er þetta hvergi verra en í
Kópavogi, þar sem menn verða
að lýsa sig geðsjúka til að eiga
voni að fá að hat'a hund.
Það hlýtur að vera metið.
-
\
— SJÁ HVEILLAN ENDI -
,,Nr. 187. Miðvikudaginn 1. okt. 1823.
Hœstaróttaradvokat P. Salicath,
eftir konunglegri skipun gegn Isleifi
Jóhannessyni.
ísleifur Jóhannesson á að
kagstrýkjast og brennimerkjast
á enni og setjast alla ævi sína til
erfiðis í festingu Kaupmanna-
hafnar undir strangri gæzlu. í
iðgjald til Arnljóts Árnasonar
hreppstjóra greiði hann 2 rbd. 8
sk. í seðlum og teiknum, og
borgi allan af málinu löglega
leiðandi kostnað, þar á meðal
laun til sækjanda og verjanda
við yfir- og undirréttinn, er
ákvarðast 6 rbd. silfurs til
hvors af hinum fyrnefndu, og 5
rbd. til hvors hinna
síðarnefndu."
Ofangreind dómsorð bundu
endi á feril eins hins mesta
ævinlýra- og ólánsmanns setn
Húnavatnsþing fóstraði á fyrri
hluta nítjándu aldarinnar,
Isleifs frá Breiðavaði í Langa-
dal, eða ísleifs seka, eins og
hann hefur oft verið nefndur.
ísleifur seki var þó vel að
manni á mörgum sviðum,
kominn áf ágætu fólki,
glæsimenni, greindur, kænn og
djarfur. Framferði hans fékk
yfirvöldunum ærinn starfa í
meira en áratug. Hann var
margdæmdur hesta- og
sauðaþjófur með meiru,
kaghýddur, þrásinnis bæði
innan héraðs og utan,
annálaður kvennaflagari og
óreiðunaður, hélt sig þó jafnan
vel og bjó sig skartklæðum sem
hiifðingi. Bar sig alla tíð
borginmannlega.
Nokkur börn átti hann í
lausaleik með heiðarlegum
konum, en fíflaði þó enn fleiri.
Hann var lengi í haldi eða ,í
gæslu hjá Arnljóti hreppstj. á
Gunnarsstöðum, og það kom
loks i hlut Arnljóts að ríða með
hann til Akureyrar. í þeirri
reisu barst ísleifur svo á í
klæðaburði og öðrum háttum
að flestir héldu að Arnljótur
væri fanginn en hann
yfirvaldið. A Öxnadalsheiði áðu
þeir. Þá mælti ísleifur til
Arnljóts eitthvað á þá leið, að
nú hefði hann I fullu tré við
hann og hótaði öllu illu. En
Arnljótur varð hvergi
uppnæmur og sagði meðhægð:
O, þig skortir gæfu til þess,
maður, sem annars. Héldu þeir
svo sínu striki og sigldi
ísleifur út með Akureyrarskipi.
Ilann mun hafa dáið fljótlega
eftir að hann kom i
„festinguna."
Eins og fleiri gæslufangar á
þeim tíma, hafði Isleifur
ferðafrelsi nokkurt meðan
hann var í haldi á Gunnsteins
stöðum, m.a. komst hann til
Skagastrandarkaupstaðar. Þar
lagðist hann með framandi
konum og sýktist af fransós.
Sýki þá bar hann síðan fram
um sveitir, beggja vegna
Blöndu, og virðist hafa orðið
vel ágengt. Þótti slóð hans bæði
löng og ljót. Margar konur tóku
eftir það veiki þessa, sem þá
gekk bæði seint og illa að
uppræta, þótt margir læknar
væru til kvaddir.-