Dagblaðið - 03.07.1976, Síða 9

DACBI.AOH) — I.AUCARDAGUR 3. JÚLÍ 1976.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIEIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
23. De2 Hfd8
24. Rf2 a5
25. Hxd8 Hxd8
26. Rd3 Dc7
27. h4 Rd5
28. Hf2 a4
29. Df3 a3
30. g4 axb2
31. Kxb2 Da7
32. Kcl Rc3
33. g5 h5
34. g6 fxg6
35. Dc6
35... Hxd3!
Hvitur gafst upp. Ekki
dugar. 36. cxd3 Dxf2 37. Dxe6+
Kh7 og svartur hótar einfald-
lega Del+ og mátar.
í seinni skákinni fellur
kanadamaðurinn Bi.viasas í
þekkta gildru í spánska
leiknum á móti rússanum
Balashov og á sér ekki
viðreisnar von eftir það.
Hv. Balashov (Rússlandi).
Sv. Biyiasas (Kanada).
Spánski leikurinn.
1. e4 e5
2. Rf,3 Rc6
3. Bb5 a6
4. Ba4 d6
5. c3 Rge7
6. d4 Bd7
7. Bb3 h6
8. Rbd2 Rg6
9. Rfl Be7
10. Re3 Rh4
11. 0-0 Rxf3+
12. Dxf3 0-0
13. dxe5 dxe5
14. Hdl Bg5
15. Rf5
I p w
/ • i É A i m
i • * te
m & :
u H & 1 ii
. w k % ■
Ö Éi h w
W
Staðan eftir 15. leik hvíts.
15. Bxcl??
16. Hxd7! Dxd7
17. Dg4!
Þarna er kominn mergurinn
málsins. Hvítur hótar bæði
Dxg7 mát og Rxh6+ ás ásamt
Dxd7. Svartur getur ekki
andæft báðum hótununum.
17.
Dxf5
18. exf5
19. h4
20. Hdl
21. Hd5
22. Hxd8
23. Dh5
Bg5
Be7
Had8
Bf6
Hxd8
Hd7
24. g4 e4
25. g5 Bd8
26. Dg4 Kf8
27. gxh6
Hér var Biyiasas búinn að
fá nóg og gafst því upp. Eftir
27...gxh6 kemur 28. f6 og
hrókurinn er í uppnámi jafn-
framt því sem hvitur hótar
máti.
Svo er hér að lokum
skákþraut, þar sem hvítur á
leik og mátar í 3 leikjum. Lausn
þrautarinnar birtist hér strax á
eftir.
Hvítur leikur og mátar í 3. leik.
Lausn á skákþraut:
1. Kd2! (hótar 2. Hal og 3. Hel
mát).
1.. .Rd6 2. Rh2+ Kxe5 3. Rg4
mát.
1.. .Re6 2. Rc6+ Kf5 3. Re7 mát.
1.. RÍ6 2. Rg5+ Kxe5 3. Rf7 mát
1.. .Rg6 2. Rc6+ Kf5 3. Rfd4 mát.
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll

.. .Og biddu svo hana vinkonu þína, sem
ég ætla að kynna fyrir vini mínum, að
koma á sléttbotnuðum skóm.
Vi
9
\
f
Einstœðir foreldrar
Eg heyrði talað um það um daginn að
skuldir okkar við útlönd væru svo
miklar að ef þeim væri deilt niður á
fólkið i landinu kæmi rúmlega þrjú
hundruð þúsund krónur í hlut hvers
mannsbarns. Fólki finnst þetta að
vonum nokkuð há upphæð, en það er
enginn vandi að lækka hana að mun. Það
er bara að búa til fleiri börn.
1 þessum þáttum hef ég aldrei minnst
á utanríkismál, þó hefur mér oft orðið
mál fyrir utan ríkið (Ríkið). Ég hef það
nefnilega á stefnuskrá minni að taka
ekki þátt í umræðum um þau mál sem
einhverju skipta. Ég læt Ríkisstjórnina
um það.
Ef ég er í vafa um vissar lagagreinar
og vantaði ráð sem dygði mér í bráð,
færi svo og talaði við Ölaf eða Einar
ætli þeir mvndu þá gefa mér stjórnar-
ráð?
Þegar ég sagði hjúkrunarkonu, sem ég
þekki, að ég hefði aldrei á ævinni fengió
höfuðverk, sagði hún að þetta væri ekki
heilbrigt.
Eins og ég hef sagt frá áður á ég
afburða heimskan kunningja. Hann kom
til min um daginn og spurði hvað ég
reykti mikið. Eg reyki pakka á dag, sagði
ég. Hvað gerirðu þá við vindlingana,
spurði hann? Annars er enginn vandi að
hætta að reykja, eins og maðurinn í
útlandinu sagði. Eg hef gert það þúsund
sinnum.
Að rcykja og drekka þykir sjálfsagt
svnd
sumum kemur þetta í skuldadikið.
Miirgum svalar vinsins Ijúfa lind,
þott landinn komist aldrei inn i Kíkið.
Eg hitti einn kunningja tninn á
skemmtislað um daginn. ILinn sagði mér
í óspurðum fréttum að |>essi Ijóð mín á
liiugardegi vieri afskaplega lélogur
skáldskapur. ICg var sammála honum í
þessu efni. — ()g svo eru þessir brand-
arar þinir fyrir neðat.t allar Íiellur. sa.eði
hann. Eg var lika sammála honum í því.
— Þar að auki, sagði þessi vinur minn,
er myndin sem fylgir þessum þáttum svo
léleg að það er ekki viðlit að þekkja þig
á henni. Guði sé lof, sagði ég.
Ég lít út um rúðuna, glerið er glært
og gljáir líkt og silfur
án þess að vera það.
Að sigra heiminn er líklega fáum fært
því fær mig ekki nokkur
til þess að gera það.
Ég fór að hlusta á kollega mína (eins
og sagt er á finu máli) á Listahátíðinni
um daginn. Ég verð að segja það, að
þjóðin er ekki á flæðiskeri stödd meðan
hún á skáld eins og okkur.
Ég ætla að senda þér glugga
svo ég geti horft á þig
inn um hann.
Eg ætia ekki að hafa neitt gler í honum
svo ég komist
inn um hann.
Það er verst að þá kemst einnig
einhver annar
inn um hann.
Og þú kemst út um hann.
Kunningi minn, þessi heimski, kom til
min í dag og sagðist kannast við mann
sem talaði aldrei um neitt nema veðrið.
Hvaða maður er það? spurði ég. Knútur
Knúdsen. sagði hann. Hann sagði mér
líka að hann hefði reynt að koma strákn-
um sinum á barnaheimili um daginn.
Það tókst ekki, sagði hann. Hvernig stóð
á því? spurði ég. Mér var sagt að
oinstæðir foreldrar væru látnir sitja
fyrir. sagði vinurinn. Ég sagðist vera
alveg einslæður faðir og þar að auki
væri móðir barnsins lika alveg einstæð,
en ekkert dugði.sagði hann.
Þetta var fyrir hádegi. Um tvöleytið
kom þessi kunningi minn al'tur til mín
og var mjþg ánægður á svipinn. Ég kom
lionuin á barnaheimilið. sagði hann, um
leið og liann kom inn. Ilvernig l'órstu að
því? spurði ég. Ég hegóaði mér bara eins
og heimskingi, sagði hann. Þær tóku
hann eins og skot. En mikið skelfing er
erfitt að leika heimskan mann, bætti
hann svo við.
Kankvís orti á sinum tima.
Viskuklár er vinur minn.
Af verkiagni hann stýrir atinu.
Þegar hann byggði bátinn sinn,
hann byrjaði á negiugatinu.
Það muna eflaust margir eftir Lista-
mannaskálanum. Hann var að vísu
ekkert í ætt við Kjarvalsstaði, en Kjarval
hélt þar sýningar engu að siður. Að
lokinni einni slíkri orti Lævís.
Ofan úr ioftinu íslenskt drýpur regn,
alþekktir vindar kveina þar við dyr,
en enginn kippir sér upp við slíka fregn,
því efiaust hefur Kjarval biotnað fyr
Ei gerist þörf að þurrka bleytu siíka,
þakið er hriplekt, en gólfið er það iika.
Það eru, að ég hygg, um það bil tólf ár
síðan áðurr.efnd sýning var haldin í
Listamannaskálanum. Eins og vísan ber
með sér var húsnæðið afskaplega litil-
fjörlegt. Samt sýndi meistari Kjarval
listaverk sín þar. Nú er aftur á móti búið
að byggja nýtt og glæsilegt hús fyrir
sýningar listamanna og með því er
dæminu snúið við. Það þótti boðlegt
meistaranum á sínum tíma að sýna í
lélegu húsnæði. Nú er sæmilegum lista-
mönnum bannað að sýna í góðu húsnæði.
Eg kom þar; eftir Jón Helgason.
Ég kom þar sem höfundar lásu ljóð
sín í höllum
við lófaklapp fólksins og hrifningu
(vonandi sanna),
á fremstu bekkjum sat úrvalslið
merkustu manna
og marniaraiikncsk.jur þjóðskálda
hátt uppi á stölluni.
Ljóð á
laugardegi
En ég kveð á tungu sem kennd er til
frostéls og fanna,
af fáum skilin, litils metin af ölium;
ef stef mín fá borizt um óraveg
háværra hranna,
þá hverfa þau loks út í vindinn hjá
nöktum fjöllum.
Svo talaði vitið. En hjarta mitt
hitnaði og brann.
A herðum minum ég dýrmætan
þunga fann.
Ég átti mér, þrátt fvrir alit,
mína purpurakápu.
í salkynnum þessum var engin sál nema
ein
sem agaði mál sitt við stuðianna
þrískiptu grein
né efldist að bragstyrk við orðkynngi
heiðinnar drápu.
Að lokum vil ég ráðleggja þeim sem
ætla út uin helgina að hafa á sér bindi.
til dæmis fyrsta bindið af ísiendingasög-
untiin.
—Ben.Ax.
-