Dagblaðið - 10.09.1976, Qupperneq 2

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1976.
Ókostir Breiðholts III kveða
jof nvel útsýnið í kútinn
— segir íbúi i Hólahverfi i Breiðholti og finnst Reykjavíkurborg koma fram
með litilsvirðingu i garð Breiðholtshverfis
íbúi í Efra-Breiðholti hringdi
til okkar eftirfarandi:
Ibúar Breiðholts hafa mátt
búa við slæmar, nei það er of
vægt, afleitar samgöngur upp í
hverfi sitt. Þó held ég að engir
hafi verið eins illa staddir og
íbúar Hólahverfis sem verða að
taka á sig langan og mikinn
krók upp Breiðholtsbraut, upp
að Þórufelli og síðan norður
Vesturbergið þar til loksins
hillir undir heimkynni þeirra.
Að vonum hafa íbúarnir, og
þeirra á meðal ég, unað þessum
slæmu samgöngum illa. Þetta
hefur kostað okkur ómælt fé,
þvf dýr er hver ekinn kílómetri,
eins og skýrslur FÍB hafa sýnt
okkur svo áþreifanlega.
Að minnsta kosti tvisvar á
dag hafa íbúarnir mátt aka
þennan langa og stranga krók,
nauðugir viljugir. Þetta dæmi
um samgöngur er aðeins eitt
fjölmargra um hvernig Reykja-
víkurborg hefur hundsað
Breiðholt. Ýmsir hafa komið
fram fyrir skjöldu og sagt að
þetta sé bara heimtufrekja
íbúanna í Breiðholti að heimta
hlutina svona strax. Það taki
tíma að byggja upp borgar-
hverfi. Vissuíega er þetta rétt
svo langt sem það nær. Einmitt
svo langt sem það nær því það
er raunar fjarska stutt.
Yfirvöldum í Reykjavík
verður að vera ljóst að það er
ekki nóg að skipuleggja hverfi
fyrir þúsundir ibúa og síðan
láta þar við sitja. Ekki er nóg að
reisa húsin, nokkrar verzlanir
og tvo til þrjá skóla. Nei, hverfi
samanstendur af fleiru en
íbúðarhúsum, verzlunum og
Fellahelli og svo er bensínstöð
Ekki nægir að byggja hús, verzlanir ogFellahelli, segir lesandi. Lika verður að hugsa um samgöngur.
Að byggja fjölmennt ibúðahverfi á heiðum uppi finnst lesanda furðulegt. Þessi mynd er frá
síðastliðnum vetri. Breiðhyitingar moka bíla sina í gegnum snjóskaflana.
látin vera andlit hverfisins,
jafnvel þó að það sé Shell.
Það er ekki nóg að teikna
heilt borgarhverfi uppi á
Rjúpnahæðum einungis vegna
þess að klóakrör liggur svo vel
við hverfinu niður í Fossvogs-
dal, jafnvel þó rörið hafi kostað
mörg hundruð milljónir króna.
Já, heilt borgarhverfi uppi á
Rjúpnahæðum — uppi á heiði á
íslandi var svo þægileg lausn
fyrir skipulagsfræðingana. En
það gleymdist að taka með í
dæmið, að það er fólk, með
sjálfsvirðingu sem býr þarna
efra. Og því er ekki sama þótt
það komist ekki á réttum tíma í
vinnuna vegna snjóa og veður-
hörku. Nei, Efra-Breiðholt er
ein mistök — stór mistök sem
er fbúunum ákaflega dýrt
spaug. Að visu er útsýnið
fallegt, hvergi er það fallegra í
allri Reykjavík þó víðar væri
leitað. En ókostirnir kveða
útsýnið i kútinn þó dýrmætt sé.
Furðulegar fjúr-'
öflunarleiðir!
--———^
segir Gunnar Jcmsson
og nefnir dœmi er
„pariar" kerfisins
bregða ó leik
-
„Decimation“ í Kópavogi,
furðulegar fjáröflunarleiðir
bæjaryfirvalda.
Manna á milli er oft rætt um
samtryggingu stjórnmálaflokk-
anna, og svo mikið er víst, að
virk er hún, þegar „paríar“
eiga í hlut .
Eitt af afreksverkum bæjar-
ráðs Kópavogs í sumar var að
tilkynna Kópavogsbúa einum,
er hafði fengið úthlutað lóð í
fyrra undir iðnaðarhúsnæði í
nýja iðnaðarhverfinu í austur-
hluta bæjarins, að lóðin væri af
honum tekin, þar sem hann
hefði ekki verið búinn að
steypa plötú hinn 1. júní sl.
Maðurinn mótmælti, þar sem
hann var búinn að greiða öll
gjöld til bæjarins, teikningu
hússins var lokið og hann hafði
lokið við að grafa fyrir húsinu
og bjóst til að reisa það snarla,
en hafði enga aðvörun fengið
um, að slíkt gerræði stæði til.
Þá tilkynnti bæjarráð, að
Kópavogsbúinn gæti fengið lóð-
inni úthlutað til sín aftur á
nýjum gjöldum, þ.e. með því að
greiða hálfa milljón til
bæjarins til viðbótar.
Maðurinn undi hlut sínum
illa, þar sem hann einn var
sviptur lóð sinni en engir aðrir
sem hugðust byggja í hverfinu
og líkt stóð á um. Ræddi hann
síðan við sérhvern bæjarráðs-
mann, en gangan varð með
svipuðum hætti og meistarans
forðum frá Heródesi til Píla-
tusar. Allir sammála um að
svipta hann lóðinni.
Gunnar Jónsson hdl.
2. Þættir pessir veróa b aiis
og nu hafa verið sýndifrð þjEttix
En allir pættirmr voru teknir
uppáJieijnil]J)eij'raA
Ætluðu uð fú smurt
brauð — fengu sandköku
Pétur Snorrason hrinfídi:
Við vorum tveir saman kunn-
ingjarnir ok hu«ðumst fjera
okkur datfamun með pvi að fá
okkur smurt brauð á Hótel
Bor«. Við settumst inn. «óðir
með okkur. o.i> ætluðum að fara
að panta, en viti inenn. ekkert
smurt brauð var að fá. Skýrin^;
Konan sem smyr brauðið er pvi
miður lasin.
Ku hefði nú haldið að jafn-
stórt hótel o?4 Borjiin hel'ði pað
marjja starfskrafta að maður
kæmi í manns stað. ef einhver
veiktist. veit heldur ekki
betur en að pað sé staðreynd að
pau veitinnahús o^> hótel. sem
hafa vinveitiiuialeyfi verði að
hafa á boðstólum bæði smurt
brauð ojí mat.
\ú konuun við ekki parna á
matmálstima. svo að ekki var
uin pað að tala. en við feiuium
sodaköku ojí kafli.
NÓG AF VEITINGUM
Á BORGINNI
Pétur Daníeisson, hótelstjóri
á Hótel Borg, símaði og hafði
sitthvað við klausu frá nafna
hans Snorrasyni að athuga:
„Eftir að ég las þetta lesenda-
bréf í Dagblaðinu fór ég að
kanna hvað hæft væri í þessu.
Enginn á hótelinu kannast við
þessa skýringu þessa viðskipta-
vinar okkar. Sannleikurinn er
sá að á Hótel Borg hefur allt frá
opnun hótelsins verið hægt að
fá smurt brauð og heita rétti og
kalda, það hefur aldrei staðið
á að veitingar væru fram
bornar.
Veikindi stúlknanna í
smurða brauðinu hafa ekki
verið til staðar og fær enginn á
hótelinu skilið hvernig í þessu
máli liggur. Nafni minn, sem
sendir okkur pistilinn, er að
sjálfsögðu velkominn hvenær
sem er í sali Hótel Borgar til að
njóta góðrar stundar í góðum
félagsskap, og örugglega mun
til þess séð að ekki skorti á þær
veitingar, sem hann óskar.“
Blaðamenn við Dagblaðið vildu
líka láta koma fram að smurða
brauðið á Borginni er einkar
lystugur matur og vel útilátinn.
Raddir
lesenda
$
HALLUR í
HALLSSON 1
Hafa gœðin
batnað
sem
hœkkuninni
nemur?
— spyr lesandi
sem finnst
Ríkisútvarpið
taka of mikið i
afnotagjöld
Jóakim Elíasson Selfossi
hringdi:
Eins og ef til vill er eðlilegt
verður mönnum oft tíðrætt um
Ríkisútvarpið, gæði þess og
efni, hvort heldur birtist á
skjánum eða öldum hljóðvak-
ans. I beinu framhaldi af þvi
velta menn því fyrir sér hvort
það gjald er þessar stofnanir
taka fyrir „þjónustu“ sína sé í
eðlilegum tengslum við gæðin.
Já, það er því eðlilegt að
mönnum verði tíðrætt um
Ríkisútvarpið.
Nú um daginn fékk ég inn-
heimtuseðil frá Ríkisútvarpinu.
Það var innheimtuseðill fyrir
bæði hljóðvarp og sjónvarp.
Þar kom fram að ég skuldaði
stofnuninni 9.500 krónur.
Gjaldið hafði hækkað um 1500
krónur frá fyrri árshelmingi.
Með öðrum orðum, ársgjald
Ríkisútvarpsins er 19000
krónur fyrir bæði hljóðvarp og
sjónvarp. Þetta er mikil hækk-
unm og kemur illa við vasa
launþega.
En spurningin er, veitir
Ríkisútvarpið þá þjónustu og
þá skemmtan sem þessum
peningum nemur? Mér er það
til efs og ekki hefur sjón-
varpinu farið fram síðan það
hóf göngu sína fyrir 10 árum.
Þá var árgjald sjónvarpsins
1200 krónur — en nú, 10 árum
síðar, er gjaldið 10 sinnum
meira og með allri virðingu
fyrir verðbólgu síðustu ára
hefur jafnvel henni ekki tekizt
að halda í við þessar stórkost-
legu hækkanir. Því er
spurningin, hefur sjónvarpið
batnað sem hækkuninni
nemur?
Dagbiaðið sneri sér til Axels
Ólafssonar innheimtustjóra
Ríkisútvarpsins og spurði hann
hvernig gjaldið skiptistá milli
hljóðvarps og sjónvarps. Hann
tjáði okkur að gjald hljóðvarps
væri 3000 krónur en sjónvarps
6500 krónur. Þetta á við hálft
árið — þannig að ársgjald út-
varps er 6000 en sjónvarps
13000 krónur. Til samanburðar
benti Axel á að dagblöðin
kostuðu í ársgjaldi 12000
krónur. Hitt væri rétt, að
afnotagjaldið hefði hækkað á
seinni helmingi þessa árs um
19% — en það væri rétt til að
halda í við verðbólguna.
Afnotagjaldið hækkaði ekkert
á fyrri hluta þessa árs miðað
við síðasta ár, benti Axel á.