Dagblaðið - 09.08.1977, Blaðsíða 11

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 9. AGUST 1977.
11
✓
Jiirgen Ponto bankastjórinn
sem konurnar skutu til bana.
Konur og vopn fara ekki
saman. í blaðinu segir einnig að
sífellt fleiri konur séu þjálfað-
ar innan skæruliðahreyfing-
anna og þær séu gerðar að
morðingjum, sem drepi með
köldu blóði. Til starfans not-
færa þær sér óspart sinn kven-
lega þokka.
Susanne Albrecht, sem nú er
'leitað um allt Þýzkaland, er
dóttir lögfræðings. Hún er
dæmi um það hvernig þýzka
skólakerfið fer með ungling-
ana, segir í Die Welt. Hún hafi
sagt skilið við allan þann lúxus
sem staða hennar í þjóðfélag-
inu hafði upp á að bjóða. Hún
afneitaði þjóðfélaginu og gekk í
raðir skæruliða. Hún meira að
segja hjálpaði til að myrða vin
fjölskyldu sinnar, Ponto banka-
stjóra. Yfir þessari staðreynd
standa menn nú agndofa.
Konurnar eru qrimmari
Samkvæmt upplýsingum sem
farþegar í flugvélinni sem var
rænt og flogið til Uganda, gáfu,
var konan í hópi skæruliðanna
miklu miskunnarlausari og
grimmari en félagar hennar,
sem voru karlmenn. Þessi kona
var þýzk, hún var skotin til
bana í árás ísraelsmanna á
flugvöllinn í Uganda.
Haft er eftir þýzkum em-
bættismanni að þetta sé m.a.
skólunum að kenna. Þar ríki
einhver uppreisnarandi. Einnig
eigi heimilin sinn þátt í þessari
upplausn. Þau séu ekki það
skjól sem börn þarfnist. Þau
hafa brugðizt því sem til var
ætlazt og börn þarfnast, segir
þessi þýzki embættismaður.
Skattamálin
Það dylst vfst engum að
hljóðara er um skattana en á
sama tíma í fyrra. Annað
hvort er að þeir sem á annað
borð greiða skatta finna meiri
sanngirni í þeim nú eða hitt að
svo má illu venjast að gott þyki.
Eitthvað heyrist talað um að
þeir sem ekki komust á blað í
fyrra, eða fengu jafnvel endur-
greitt, verði að snara einhverju
út nú.
I nýafstöðnum kjarasamning-
um var samið um skattamál.
Það er ekki vafi á að sú skatta-
breyting sem þar var gerð kem-
ur fólki með miðlungstekjur að
gagni, en því miður þeim sem
minnst hafa lítið sem ekkert.
tltsvarið er enn lagt á brúttó-
tekjur, hvort sem þær eru háar
eða lágar. Þar af leiðir að sá,
sem minnst hefur, lætur mest,
því að hann má ekkert missa. Á
þessu verður ekki ráðin bót
fyrr en tekst að ná í skottið á
þeim einstaklingum og félögum
sem stela —oft löglega — und-
an skatti.
Von um að komast í
hóp hinna útvöldu
Af hverju er ekki sett upp
réttlátari skattalöggjöf?
Af því að þeir sem mest eiga
ráða þjóðfélaginu. Þeir finna
upp allar þessar smugur, öll
þessi félagsform og hinir, sem
eru að fikra sig upp, þegja eða
nöldra smávegis í von um að
einhvern tíma komist þeir í hóp
þeirra fáu útvöldu.
Finnst ekki fleirum en mér
alþingismenn eitthvað úrræða-
lausir, þegar skattamál eru
annars vegar?
I útvarpsspjalli um daginn
heyrði ég hálærðan mann í
viðskipta- eða hagfræði tala um
að réttast væri að bjóða út
skattana og ég heyrði ekki
betur en hann byðist til að taka
þá að sér. Af hverju ekki að
lofa manninum að reyna? Fela
honum til dæmis að semja nýja
skattalöggjöf?
Hvað er gert?
Um leið og við hugleiðum
skattana er ekki úr vegi að
hugsa i alvöru um hvernig því
fé er varið sem tekið er með illu
eða góðu af launafólki.
Sögur um óhóf eða eyðslu
vekja hneykslan í augna-
blikinu, svo er allt gleymt. Var
ekki eytt milljónatugum í leigu-
bílaakstur við Kröflu? Hver er
eiginlega að telja svoleiðis
eftir? Hverjir eru sekir þar og
hverjir borga? Kannski útslitið
gamalmenni sem er að reyna að
bæta sér upp óverðtryggð elli-
laun með því að vinna.
Meðferð okkar á þeim sem
eru ellihrumir, öryrkjar eða
vangefnir, er mál sem verður
að taka fyrir og það rækilega.
Þar er horft I aurinn, hvað þá
krónuna, en verst af öllu er þó
skipulagsleysið í þeim efnum.
Nú keppist hver spekingur
við að sannfæra okkur um að
strjálbýlið, þessir löngu vegir,
erfiðu flufningar og svo fram-
vegis, geri það að verkum að
ekki sé hægt að borga hér sam-
bærileg laun og I nærliggjandi
löndum.
En hvað borgum við mikið í
skatta fyrir þetta allt? Hvað er
borgað í ríkishítina af hverri
bifreið? Erum við ekki einum
of trúgjörn?
Er ekki logið svo hratt í
bæði eyrun á okkur að við erum
hætt að greina rétt frá röngu?
Eitt veit ég, að það getur ekki
verið rétt, að sá sem bar minna
úr býtum fyrir vinnu sína
RÍKISFYRIRSKIPAÐ
ATVINNULEYSI
Nú e.r það komið á daginn
sem margir sögðu fyrir, en
opinberir aðilar daufheyrðust
við, ríkistilskipun um stöðvun
þorskveiða. Það hefur verið
einfalt reikningsdæmi hverjum
sem raunverulega vildi reikna,
að miðað við þá þróun sem átt
hefur sér stað í sóknarþunga í
íslenzku bolfiskstofnana hlaut
að þvi að koma að þeir yrðu svo
rányrktir, að annaðhvort var að
stöðva veiðarnar eða fiska
stofnana til hruns á borð við
síldarstofnana. En ef til slíks
kemur þá er landauðn fyrir
dyrum á tslandi og fólksflótti I
tugþúsundavís. Þrátt fyrir al-
varlegar viðvaranir fiskifræð-
inga hafa ráðstafanirnar sem
gerðar hafa verið reynzt hálf-
gert kák. Svæðunum, sem lokað
hefur verið, hefur verið lokað
fyrir togveiðar eingöngu, en
skip með öll önnur veiðarfæri
hafa getað hamazt í þessum lok-
uðu hólfum. Meira að segja
hafa erlend veiðiskip getað
mokað upp fiski á línu og hand-
færi í þessum hólfum á sama
tíma og þau eru lokuð íslenzku
togskipunum. Er þá gengið svo
langt að við erum að loka svæð-
um til þess að útlendingar geti
veitt ennþá meira.
Stórtœkari drópstœki
Línu- og handfæraskipin eru
orðin miklu stórtækari dráps-
tæki á fisk en áður var og eins
og þau eru í hugskoti almenn-
ings. Sjálfvirkar skakvélar eru
komnar til sögunnar, sem marg-
falda afköstin. Haraldur frá
Akranesi fékk á einum mánuði
í vor á skaki á 4. hundrað tonn
af fiski á einum mánuði, sem er
góður afli á skuttogara. Svoköll-
uð Lofotenlína eykur líka mjög
afköstin hjá línuskipunum,
sumir segja tvö- og þrefalt, svo
að þau eru orðin stórvirk dráps-
tæki á fisk. Svo ekki sé talað
um „kraftaverkanetin". Hafa
verður þessar staðreyndir í
huga þegar þessi mál eru gerð
upp í dag, ef friðunarráðstaf-
anir til verndar stofnunum eiga
ekki að verða eintómur mis-
skilningur og hreint kák.
Kjarni málsins er auðvitað
sá, að miðað við beztu og mestu
vísindalega þekkingu sem fyrir
hendi er I sambandi við stærð
og veiðiþol stofnanna, má taka
ákveðið magn, ef ekki á að
stofna öllu í voða. Hér gildir
einu hvaða tilfinningu einhver
einstaklingur hefur í sambandi
við þessi mál, þótt háa nafnbót
beri. Það hefur enginn umboð
til þess að ákveða hluti I sam-
bandi við þessi mál sem ganga í
berhögg við mesta og bezta vís-
indalega þekkingu sem fyrir
hendi er.
Þorskstofninn sem stendur
undir yfir 50% af útflutnings-
verðmætum okkar er auðvitað
sá stofninn sem vernda verður
hvað sem það kostar. Fiskifræð-
ingar telja 275.000 tonna árs-
afla algjört hámark. Eins og nú
horfir má gera ráð fyrir þorsk-
fiskveiðum upp á á 4. hundrað
þúsund tonn. Lokunaraðgerð-
irnar eru metnar upp á 10 til 15
þúsund tonn. Svo fyrir liggur,
nema eitthvað meira komi til,
að gengið verður í berhögg við
„mesta og bezta visindalega
þekkingu."
Samningar við
útlendinga
orsaka stöðvunina og
atvinnuleysið
Það er hláleg staðreynd að
það skuli vera samningarnir við
útlendingana sem eru að senda
íslenzka sjómenn og landverka-
fólk út í atvinnuleysi nú. Þær 4
þjóðir, sem nú fiska hér skv.
samningum hafa leyfi til að
taka yfir 20.000 tonn af þorski á
þessu ári, svo að ef engir samn-
ingar hefðu verið gerðir hefði
ekki komið til stöðvunar flot-
ans, ef stöðva á flotann upp á
jafngildi 10 til 15.000 tonna.
Það er líka hláleg staðreynd að
þcssir útlendingar láta ná-
kvæmiega ekkert á móti þess-
um veiðileyfum, þótt því hafi
margoft verið lýst yfir af
stjðrnvöldum að ekki kæmu
samningar um veiðileyfi til
greina nema á. gagnkvæmnis-
grundvelli.
Hverjir eru svo þessir vesa-
Iingar sem íslendingar eru að
ausa í milljörðum? Vestur-
Þjóðverjar, ríkasta og mesta
iðnveldi Evrópu, með sterkasta
gjaldmiðil Evrópu, með tæpar 3
milljónir útlendinga í vinnu
hjá sér, kaupandi upp eignir og
fyrirtæki um allan heim. Norð-
menn, þeir eru í dag olíufurstar
Evrópu með einna blómlegast-
an efnahag og tryggustu fram-
tíðarmöguleika af öllum
þjóðum Evrópu. Belgar ein af
rótgrónustu iðnaðarþjóðum
heimsins með einna hæstar
tekjur á íbúa af öllum þjóðum
heims. Færeyingar, með í það
minnsta 50% hærra kaupgjald
en við, með um og yfir 50%
hærra fiskverð en við, fá ýmis-
legar greiðslur frá öðrum
hlutum danska ríkisins sem
jafngilda mundi á Islandi
miðað við fólksfjölda um 30
milljörðum ísl. króna. Sjávarút-
vegurinn I Færeyjum sleppur
þvi við að standa undir ýmsum
gjöldum sem íslenzkur sjávar-
útvegur verður að standa
undir. Enda er útkoman sú að á
sama tíma og Islenzkur sjávar-
útvegur berst í bökkum
stendur útvegur I Færeyjum
með blóma. Því er spurningin
sem fyrir okkur vakir I dag:
Hvaða skynsamleg hugsun er
hugsanlega á bak við þessa
gífurlegu efnahagsaðstoð og
gjafir aumingjanna á Islandi
til þessara ríku og velmegandi
þjóða? 1 augum viðsemjenda
okkar hijótum við að líta út
eins og kjánar, höfum ákveðin
verðmæti milli handanna, sem
við kunnum ekki að gæta og
verðum svo að athlægi fyrir. Ef
við eigum svona mikið aflögu
væri nokkuð réttara að láta
þessa fjármungi ganga til van-
þróaðra þjóða i gegnum Sam-
einuðu þjóðirnar. Svo eru fisk-
afurðir þessara þjóða á mörkuð-
um okkar og þrýsta niður verði
fyrir okkur, þar sem þeir fá i
viðbót við frían aðgang hjá
okkur miklar verðuppbætur frá
viðkomandi ríkisstjórnum, sem
slítur sjávarútveg þeirra úr
sambandi við eðlileg alþjóðleg
markaðslögmál. I framkvæmd
þýðir þetta einfaldlega að
sjávarútvegur þessara keppi-
nauta okkar blómstrar og skips-
hafnir þeirra eru með miklu
hærra kaup en okkar. Nei, hér
þarf svo sannarlega að veróa
breyting á. Hvað blasti svo við
íslenzku skipunum sem bann-
aðar voru þorskveiðar? Er
haidið var á ufsa- og karfamiðin
SV af landinu, tóku þar á móti
þeim 16 vestur-þýzkir togarar,
sem eru búnir að skarka þarna
Kjallarinn
Aðalhelður
Bjarnfreðsdóttir
síðastliðið ár en sannanlega
þurfti til að lifa á, skuli þurfa
að borga til samneyzlunnar,
meðan sá, sem fyrir allra aug-
um lifir í gegndarlausu óhófi,
sleppur með sáralítið og hælir
sér af að auki.
Það er eitthvað bogið við rétt-
lætið í þjóðfélagi sem þannig
fer að. Um það ættu sem flestir
að hugsa.
Aðalheiður Bjarnfreðsdóttir,
formaður Sóknar
Kjallarinn
Pétur Guðjónsson
stanzlaust síðastliðna 18 mán-
uði, skv. samningi og í ufsa og
karfa, sem eru stofnar sem eru
ef til vill í ennþá verra ásig-
komulagi en þorskurinn. Enda
hefur afli íslenzku togaranna
þar verið sáralftill.
Ef litið er í dag til afkomu
íslenzkrar útgerðar blasir við
sú staðreynd, að þeir lands-
hlutar sem að mestu hafa
losnað við ágang erlendra veiði-
skipa í landhelgisstríðunum
tveimur og samningaskipanna
sfðan, semsé Vestur- og Norður-
landið, hafa góða útkomu. En
þeir landshlutarnir sem hafa
þurft að þola ágengnina eru
mjög illa staddir og tekur lang-
an tíma að vinna upp tapið. Til
dæmis er búið fyrir löngu að
éta þann fisk suður 1 Þýzka-
landi, sem skip Bæjarútgerðar
Reykjavíkur ættu nú að sækja á
Reykjaneshrygg vegna banns á
þorskveiðum.
Uppsagnir og endir
frekari samninga við
útlendinga
Að framanrituðu athuguðu
liggur ljóst fyrir að segja ber
tafarlaust upp öllum samning-
um við útlendinga og endur-
nýja ekki þá sem renna út sjálf-
krafa. Jafnframt ber að gera þá
kröfu á hendur Bretum að þeir
borgi allan kostnað sem leiða
mun af uppbyggingu þorsk-
stofnsins, því það eru þau 500
til 600.000 tonn sem þeir hafa
tekið hér með hernaðarofbeldi
sem fyrst og fremst reka is-
lenzka sjómenn og landverka-
fólk út í atvinnuleysi.
Pétur Guðjónsson
form. Félags áhugamanna
um sjávarútvegsmál.