Dagblaðið - 17.09.1980, Síða 2

DAGBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 17. SEPTEMBER 1980.
2
r
Þið í dátaleiknum:
HAGIÐ YKKUR
□NS OG MENN
— eða hættið að kenna ykkur við samtökin
9858-2908, Neshaga, hringdi:
Nokkur orð til þeirra sem voru í
dátaleik á götum borgarinnar og
kenna sig við herstöðvaandstæðinga:
Ef þið, ungu menn, ætlið ykkur að
eyðileggja nefnd samtök þá eruð þið
á réttri leið og hegðan ykkar skiljan-
leg. Það er auðvelt að afla sér óvin-
sælda með þeirri framkomu sem þið
sýnduð fyrir utan gluggann hjá mér
fimmtudaginn 11. september þar sem
þið óðuð um á milli kl. 6 og 7 um
morguninn með hávaða og fíflalát-
um, brutuð niður runnagróður sem
ég og fleiri höfðum hlúð að og reynt
að gera að augnayndi fyrir okkur sem
í húsinu búa og þá sem um götuna
fara. Ef þið haldiö áfram að raska
svefnró vinnandi fólks og skemma
gróður verðið þið fljótt óvinsælasti
hópur sem hér finnst. Það má vera
að einhverjir fleiri en þið hafi ánægju
af hermannabúningum ykkar og
byssum. Til eru þeir sem gefa börn-
um sínum nákvæmar eftirlíkingar af
drápstólum þeirra fullorðnu. Þið
hafið kannski fengið að æfa ykkur í
að skjóta foreldra ykkar með slíkum
eftirlíkingum. Þið virtust a.m.k.
kunna mæta vel við ykkur i dáta-
leiknum. Þið eruð vægast sagt ekki
traustvekjandi í mínum augum og
trúlega vill enginn alvöru herstöðva-
andstæðingur við ykkur kannast.
Herstöðvamálið er mér og mörgum
öðrum alvörumál sem ekkert á skylt
við fiflagang ykkar. Þess vegna vona
ég að þið gerið annað tveggja; hættið
að kenna ykkur við herstöðvaand-
stæðinga sem flestir eru utan samtak-
anna eða hagið ykkur eins og menn.
Þakkir frá Hnífsdal
Ánægð móðir i Hnífsdal hringdi:
Mig langar að koma á framfæri
þökkum frá börnum og foreldrum
hér í Hnífsdal til Brimklóar og Halla
og Ladda. Þeir héldu hér á staðnum
barnaball sl. laugardag og kostaði
sama og ekkert inn á það. Auk þess
er mér sagt að ágóðinn hafi runnið til
félagsheimilisins.
Hljómsveitin Brimkló ásamt Halla og
Ladda.
DB-mynd: RagnarTh.
.. óðuð um eldsnemma að morgni með hávaða og fiflalátum og brutuð niður
gróður... ” DB-mynd: Einar Ólason.
Dalamenn:
VIÐ BORGUM EKKI
— fyrr en búið er að lesa á mælana
Starfsmenn flokka póstinn i pósthólf.
Inga Kristinsdóttir, Skarði Dalasýslu,
skrifar:
Ég get nú ekki lengur setið á mér
að gera fyrirspurn til Rafmagnsveitna
ríkisins. Hvernig stcndur á því að
þeim líðst að senda fólki áretlaða raf-
magnsreikninga meðsvimandi háum
upphæðum? Það er verið að áætla
sumareyðslu jafnháa vetrareyðslu en
nú í sumar hefur maður ekkert þurft
að kynda að heitið geti. Ég held að
þessir peyjar, sem eiga að lesa á mæl-
ana, ættu að láta sjá sig fyrir hvert
tímabil sem reikningarnir eru sendir
út. Við hér í Dalasýslu ættum öll að
neita að greiða rafmagnsreikningana
fyrr en búið er að lesa á mælana og
athuga hvort mælarnir séu réttir.
ENGIN PÓSTHÓLF
Ritari Landssamtaka mennta- og
fjölbrautaskóla hafði samband við
blaðið:
Samtökin bráðvantaði að fá póst-
hólf og höfðu þ.ví samband við Póst
og síma. Þar fékkst það svar að sá
sem sæi um pósthólf fyrir R 101 væri
í sumarfríi og engin pósthólf yrðu
leigð út fyrr en hann kæmi úr sumar-
fríi. Því yrðu samtökin að bíða
þangað til.
EINS OG AÐ KOMASH ÁFENGISVÍMU
— að sjá sýningu Septem á Kjarvalsstöðum
Árni L. Jónsson skrifar:
Ef ég væri spurður þá mundi ég
segja að það væri „Hó” á Kjarvals-
stöðum.
í vestursal gengur Vilhjálmur Bergs-
son eins og þruma um heiðskíra veggi
þvera og endilanga, í austursal eru
gömlu kempurnar Septem-hópurinn
með sitt árvissa framlag til málanna,
— já og svo má ekki gleyma ljós-
myndasýningunni í anddyrinu.
Septem-hópurinn er orðinn eins
konar kjölfesta í íslenzkri sjónmennt.
Þetta eru allt sjóaðir gamlingjar,
lausir við alla nýjungagirni og ævin-
týramennsku og eru fyrst og fremst
sjálfum sér líkir, þó að myndirnar séu
nýjar.
Það sýnir sig líka að hér eru menn
sem kunna til verka. Maður er ekki
fyrr kominn út úr salnum en maður
finnur einhverja hvöt hjá sér til að
snúa við, rétt eins og maður hafi
gleymt einhveiju. Og eins og fyrir ein-
hverja galdra er maður þarna aftur
næsta dag og uppgötvar þá að Sigur-
jón Ólafsson getur falið fimm
stærðar höggmyndir fyrir manni inni
á málverkasýningu þó svo að þurfi að
ganga í kringum þær til að skoða
málverkin. Þetta heitir vist að vera
hógvær.
Þegar maður yfirgefur sýninguna í
annað sinn gerir maður sér ljóst að
hér er verið að beita mann gjörning-
um i gamla stíl.
í þriðju heimsókninni var það
myndröð Guðmundu sem seiddi mig
til sín. Myndirnar eru allar skyldar þó
að hver og ein sé sjálfstætt verk en
eru hengdar upp á þann hátt að til
samans dansa þær allar eins konar
óhlutstætf Can-Can um suðurgaflinn
þveran og svo gott sem stela senunni
frá öðrum Septurum.
í fjórðu heimsókninni var það bara
ein mynd sem var mér hugleikin, nr.
37 eftir Jóhannes Jóhannesson. Og
enn vöknuðu spurningar í huga mér
og sama furðulega tilfinningin greip
mig þegar ég var kominn fram á
gang.
Hvernig er hægt að sýna svona
margar myndir í svona stórum sal, en
Iáta samt sýninguna vera ,,litla”?
Þessi sýning hjá Septem 80 er fyrst
og fremst heit og einlæg — næstum
því áfeng í yfirlætisleysi sínu. Maður
finnur hjartahlýju gömlu mannanna
streyma á móti sérog allt í einu líður
manni eins og maður sé kominn í
kaffi hjá bliðlyndri konu sem yæri vís
til að hella gömlu viskíi útí hjá manni
á meðan jnaður horfir út um glugg-
ann.

Jóhannes Jóhannesson hengir upp
eitt verka sinna.