Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1988, Blaðsíða 61

tegunda, sem má hafa margskonar gagn af að rækta til
manneldis, lyfjaframleiðslu og iðnaðar. Nota má þá sérstöðu
landsins, að hér er lítið um plöntusjúkdóma og plágur, og
má því framleiða hér heilbrigt útsæði fyrir aðra ræktendur.
A tímum viðareklu má framleiða talsvert magn af viðarvef
með ræktun hraðvaxta, uppskerumikilla grasa og jurta, svo
sem sveipjurta. Fóðurkál og korn gefa sæmilegan afrakstur
í flestum árum. Af spunajurtum nær hör góðum vexti og
olíu má fá úr fræjum ýmissa krossblóma, sem hér ná dágóð-
um þroska. Á söndum Suðurlands hefur reynst unnt að rækta
repju til kornþroska, en úr fræi hennar má vinna matarolíu.
Væri slík ræktun hagkvæm, mætti með sanni segja eins og
Þórólfur forðum, að hér drypi smjör af hverju strái.
Vissulega er nauðsynlegt að byggja þessháttar framfarir
í ræktun á öflugri tilraunastarfsemi. Á ýmsum tímum heyrast
raddir um, að ekki sé þörf á rannsóknum og að þær séu
of fjárfrekar. Tökum dæmi úr jarðræktartilraunum hér á
landi. Hafi tilraunir með áburðarnotkun og grastegundir get-
að aukið uppskeru um einn hestburð af hektara (kr. 500/100
kg heys) af öllum túnum landsins, án aukatilkostnaðar, en
þau eru alls tæpir 140.000 ha að ílatarmáli, er um 70 milljón
króna hagnað að ræða fyrir íslenskan landbúnað aðeins
vegna þessara rannsókna eða svipaða upphæð sem var veitt
til allra landbúnaðarrannsókna á fjárlögum 1987. Má því
vera ljóst, að rannsóknastarfsemin í heild hlýtur að vera mun
verðmætari fyrir landbúnaðinn.
í upphafi landnáms á íslandi komu menn að frjósömu
landi, sem þó var ekki auðugt af tegundum, þar sem aðeins
munu hafa vaxið hér rúmlega 200 tegundir æðri plantna.
Nú er hins vegar ljóst, að á landinu geta dafnað margfalt
fleiri tegundir. Væntanlega getum við því gert gróðurlendi
íslands fjölskrúðugra en nú er. Margt innfluttra plöntuteg-
unda má rækta hér þjóðinni til ómetanlegs gagns. Þegar
menn settust hér að, byggðist afkoma þeirra að mestu leyti
á nytjum landsins. Enn gæti sú staða komið upp, að lands-
menn yrðu að láta sér nægja þá matvælaframleiðslu sem
gróðurlendi íslands gefur afsér. Þá er farsælt að eiga víðáttu-
63