Frjáls verslun - 01.12.1952, Blaðsíða 17

hennar láta sér ekki allt fyrir brjósti brenna, þegar
um viðskipti er að ræða. Þeir víla ekki fyrir sér, er
þeir sjá drukkinn útlending í hliðargötu að kvöldi
dags, að láta veskið hans skipta um eiganda og skilja
eftir hníf í bakinu á honum til minningar um, að hann
hafi komið til Oran. Þarna er verzlað með allt milli
himins og jarðar, svo leyfilegt sem óleyfilegt, og þó
fremur óleyfilegt, því að það er gróðavænlegra. Blóð
heitar Serkjameyjar, sviptignar og glæsilokkaöar á
dagþingi torgsins, gera ást sína að verzlunarvöru á
kvöldþingi skúmaskotanna. En framar öllu öðru er
Oran fræg fyrir gimsteinasmygl, smyglið með gim-
steinana grænu, sem brosa við manni, þegar sólin skín
á þá, brosa sínu kalda, græna gimsteinabrosi.
Þegar við stöndum Ioks á fætur, er okkur horfin öll
löngun til að halda hærra upp í fjallið. Örðugasti
hjallinn er eftir, og það er ekki heldur víst, að nunn-
urnar í Santa Cruz eigi bjór.
Næst er haldið spölkorn suður og vestur fyrir borg-
ina, ekið fram hjá ávaxtagörðum og gegnum skóg-
arrunna, unz allt í einu er numið staðar fyrir fram-
an dálítinn hellisskúta. Inni í skútanum sprettur of-
urlítil lind fram úr berginu. Þetta er hin heilaga lind
la Vierge og hefur slíkan lækningamátt, að hver, sem
dýfir hendinni í vatnið og signir sig, fær bót allra
sinna meina. Þó mun svo farið hér sem annarsstaðar,
að kraftaverk gerast ekki á öðrum en þeim, sem trúa á
kraftaverk. Yfir lindinni er mynd af Maríu guðsmóð-
ur, en á veggjum skútans hanga stafir og hækjur
þeirra manna, sem hafa komið þangað haltir og van-
aðir, vætt fingurna í lindinni helgu, signt sig og geng-
ið þaðan heilir heilsu. Annars virðist þetta mjög
venjulegt og algengt vatn af þerri tegund, sem heima
á Fróni er kallað blávatn, og hefur þar engan lækn-
ingamátt, svo vitað sé, utan hvað það slökkvir sak-
lausustu tegund af þorsta. Spánverjar kalla þennan
vökva aqua og þykir hann herlegur til drykkjar í
hitum. Fyrir framan skútann stendur stútungskerling
við langborð hlaðið söluvarningi. Þessi gamla hrokk-
inskinna reynir að pranga inn á okkur skrani sínu,
dúkum og druslum, taui og tölum, bókum og bækl-
ingum, skeiðum og skærum, nálum og nælum, en þar
eð okkur getur ekki með neinu móti skilizt, að Maríu
guðsmóður, en henni er lindin helguð, geti verið nokk-
ur akkur í því, að musteri dýrlegra kraftaverka sé
gert að mangarabæli, höfnum við öllum viðskiptum
við hina öldruðu Serkja-maddömu. Hins vegar vekur
þessi spákaupmennska rétt hjá helgidóminum lvmsk-
an grun í huga ferðamannsins um, að sögnin um
lækningamátt lindarinnar sé ef til vill uppdikt Oran-
búa, samin í þeim fróma tilgangi að lokka ferðamenn
tjtsýn ytir höfniua í Ornn.
til borgarinnar, svo að hægt sé að rýja þá, og að
hækjurnar og stafirnir í la Vierge kunni ef til vill að
vera keyptir fyrir slikk á uppboði eftir andaða vist-
menn elliheimilisins í Oran.
Án þess að verða vitni að nokkru kraftaverki í la
Vierge, höldum við til borgarinnar aftur og gerum
upp við bíktjórann, sem heimtar ekki meira en um
var samið og má það ef til vill teljast til kraftaverka
á þessum stað. Eftir að hafa skroppið inn á knæpu
og skrifað á nokkur kort til kunningjanna heima,
meðan rennt var út úr einu bjórglasi, höldum við inn
í Arabahverfið.
Við göngum fáein skref og erum allt í einu komin
inn í annan heim, nýjan og framandi, eða kannske
öllu heldur gamlan og kunnugan, því hann er eins og
ævintýri úr þúsund og einni nótt, ævintýri, sem við
lifðum áreiðanlega sterkara lífi en nokkurn raunveru-
leika fyrstu árin eftir að við hættum okkur út fyrir
heimahaga stafrófskversins. Við erum stödd á gríð-
arstóru, arabisku sölutorgi, þar sem öllu ægir sam-
an, söluvarningi, mönnum og skepnum. Þarna eru
togineyrðir asnar með aktygi og síðskeggjaðir sheik-
ar með vefjarhött, kerrur fullar af girnilegustu ávöxt-
um og konur með blæjur, til að hylja með ásjónu
sína og aldinbrjóst. Annars eru andlitsblæjur ara-
biskra kvenna að verða úrelt þing.
Það ætlar að ganga erfiðlega að fá að taka myndir
af Aröbunum. Það er sem sé trú þeirra, að mynda-
vélin steli úr þeim sálinni. Þó getum við að lokum
sannfært þá um, að við höfum enga ágirnd á Araba-
sálum, nema síður sé, og fáum að taka myndir af
tveimur Aröbum, hinum fyrirmannlegustu náungum.
Síðan bregðum við okkur snöggvast inn í Arabaknæpu,
en þar er allt rólegt um þetta leyti dags, það færist
ekki líf í tuskurnar fyrr en undir kvöldið, og að því
loknu hröðum við okkur út úr Arabahverfinu, því að
nú er að koma tími til að fara um borð.
FRJÁLS VERZLUN
129