Frjáls verslun - 01.12.1952, Blaðsíða 35

Stúdentinn og prófessorinn lentu í samct
jámbrautarklefanum. Til þess að drepa
tímann meðan á ferðinni stóð, urðu þeir
ásáttir um að reyna með sér smá spurn-
ingaþátt. Sá, sem ekki gat svarað rétt til,
átti að borga hinum eina krónu. Stúdent-
inum fannst réttmcett, að hann slyppi með
50 aura, þar sem prófessorinn hafði meiri
möguleika til að koma með rétt svör. —
Prófessorinn gekk að þessu. Stúdentinn
spyr ’fyrst: Hvaða fugl er það, sem getur
flogið jafnt aftur á bak sem áfram? Eft-
ir nokkra þögn borgar prófessorinn sína
krónu. Nú er komið að honum að spyrja,
og 'fyrir forvitnissakir spyr hann stúdent-
inn: Hvers konar fugl er þetta eiginlega?
Hef ekki minnstu hugmynd um það, svar-
ar stúdentinn, hér eru 50 aurar til baka!
leyfis. Það var skoðun Steads, að á þann hátt mætti
fá mikilvægar upplýsingar, er varpað gætu ljósi á
nokkur vandamál Forn-Egypta.
Svarið við ráðgátu þeirrar bölvunar og annarra
álíka áhrifa, er fylgdi múmíu þessari, er talið að leita
megi í eitthvert lögmál eða safn lagaboða. Forn-
Egyptar trúðu á slík lagaboð. Brögð þeirra staðfesta
þann átrúnað.
Auðvitað getum við trúað á svartagaldur eða ekki,
en því verður ekki á móti mælt, að egypzkir galdra-
menn viðhöfðu særingar gegn hverjum þeim, sem
dirfðust að vanhelga grafhvelfingarnar og raska ró
þeirra framliðnu. Valdar voru ambáttir, er píndar
voru til dauða. Þegar píningin stóð sem hæst eða
rétt áður en fórnardýrin misstu meðvilundina, gekk
æðstipresturinn fram fyrir hinar deyjandi ambáttir,
dáleiddi þær og viðhafði særingar. Gaf hann þá skip-
un, að þær hefðu sérstöku ætlunarverki að gegna í
andaheiminum.
KöIIun ambáttanna var að vitja svo um munaði
allra þeirra, sem spilltu ró grafhvelfingarinnar eða á
annan hátt leituðust við að ná tangarhaldi á auð-
æfum þeim, er fólgin voru með þeim framliðna.
(Lauslega þýtt).
Búðarlíí og bœjarbragur
íyrir 80 árumt Framh. af bis. 117.
götunni). Svartholið voru tvær kompur, og var svart-
ur kassi í trogformi negldur utan á gluggana til þess
að eigi væri hægt að horfa ofan á götuna. Aldrei var
drukkinn maður fluttur svo í svartholið. að eigi fylgdi
hópur af fólki á eftir, mestmegnis strákum, og stóðu
þeir lengi á götunni, eftir að búið var að „setja“
fylliraftinn „inn“, því að venjulega heyrðist fljótt
til hans niður á götuna, fyrst blót og formælingar yf-
ir réttvísinni og hennar þjónum, en síðan tók hairi
að kveða eða syngja sáhna, allt eftir því hvernig á
honum lá, og hvað fullur hann var. Ekki var þó bet-
ur um svartholið búið en svo, að þegar Steenberg,
fangavörðurinn, sem var „afdankaður skerskant“ frá
Sanct Kreus, eins og liann sjálfur sagði, og leikfim-
iskennari í latínuskólanum, kom einn morgun til eins
„gestsins“ í svartholinu, sem hafði látið óvanalega
illa um kvöldið áður og fram eftir nóttunni, þá var
hann allur á burt; hafði brotið gluggann og trogið,
og rennt sér niður, og var kominn langt í burtu, þeg-
ar átti að flytja hann á „kontorinn“ til þess þar að
láta hann bæta fyrir óspektirnar kvöldið áður.
FRJÁLS VERZLUN
147