Frjáls verslun - 01.01.1971, Blaðsíða 26

26
GREINAR OG VIÐTÖL
FRJÁLS VERZLUN NR. 1 1971
Samtíðarmenn
Eg hafði hugsað mér
eina vél....
Viðtal við Magnús Þorg’eirs-
son forstjóra PFAFF.
Nýlega voru 40 ár liðin síðan
nafnið PFAFF hóf innreið sína
á íslandi. Það var Magnús
Þorgeirsson, sem ruddi því
braut, og síðan hafa Magnús
og PFAFF jafnan átt samleið,
svo að hvorugt varð frá öðru
skilið. Þetta byrjaði með til-
viljunum í lífi ungs manns, sem
hafði það í blóðinu, að verða
,,eitthvað“ og hafði slembilukk-
una með sér, eins og hann sjálf-
ur segir nú. í fyrstu mátti það
heita gott ef veltan næði 50-60
þúsundum, nú er hún 50-60
milljónir.. .
Hvar og hvenær ertu fædd-
ur Magnús?
Ég er fæddur 1902 í Kefla-
vík, en fluttist til Reykjavík-
ur á 2. ári. Faðir minn hét Þor-
geir Pálsson og var útgerðar-
maður. Móðir mín hét Kristín
Eiríksdóttir. Þau slitu samvist-
um þegar ég var 5-6 ára og
ólst ég upp hjá móður minni.
Ég hafði lítið af föður mínum
að segja — hann skipti sér
ekkert af mér. Skólagangá
náði ekki lengra en upp úr
barnaskó'la; ég gekk í skóla
fyrst hjá Ásgrími í Bergstaða-
strætinu.
Hólmfríður, ekkja Ásgríms,
sagði löngu síðar, þegar ég var
að byggja á Skólavörðustígn-
um:
Hvemig geturðu þetta,
Magnús minn?
Þá hvíslaði ég að henni:
Hver kenndi mér að reikna!
Henni þótti gaman að þessu.
Ég fór að vinna strax fyrir
fermingu — byrjaði sem send-
ill hjá Sláturfélagi Suðurlands
og var þar í hálft annað ár.
Seinna var ég eitt ár í Tóbaks-
húsinu hjá Engilbert Hafberg
og þaðan fór ég í Skóverzlun
B. Stefánssonar og Bjarnar.
Þar var ég viðloðandi í 16 ár.
Ég lærði bókhald hjá Björg-
úlfi og sótti einkatíma í tungu-
málum.
Menntunin er nú ekki meiri
en þetta, góði.
En það hefur snemma vakn
að hjá þér löngun að verða
sjálfstæður . ..
BYRJAÐl MEÐ
VASABISSNESS...
Það er rétt. Ég byrja með
Magnús, kona hans Ingibjörg Jónsdóttir Kaldal (systir Jóns og
Leifs Kaldal) og sonur þeirra Leifur, framkv.stj. Flugöryggis-
þjónustunnar.
að kaupa
vasabissness eins og það var
kallað. Áður en ég byrjaði með
PFAFF, verzlaði ég með um-
búðakassa og síðar seldi ég
sprengiefni.
Sprengiefni?
Já, ég seldi það til bæjarins,
bauð það fyrir 3.60 kílóið, en
bærinn hafði áður keypt það
fyrir 7.20. Ég þénaði samt vel
á verzluninni og náði þannig
í mína fyrstu peninga.
Hver hjálpaði þér að koma
þessum viðskiptum í gang?
Enginn sérstakur. Ég þurfti
ekki mikla peninga til að
byrja með. Þetta hófst með
því að Magnús hlaunari og
póstur, sem borðaði hjá
mútter, var aðal sérfræðingur
bæiarins í snrengingum.
Hann sagði eitt sinn: „Geturðu
ekki náð í sprengiefni, strákur,
þá geturður þénað peninga“.
Þetta reyndum við síðan og
tókst vel.
Hvar fékkstu sprengiefnið?
Frá Noregi. Það var erfitt að
fá það flutt hingað. Skipin,
Lyra og Nova, sem höfðu hing-
að fastar áætlunarferðir, máttu
ekki flytja meira en 100 kíló í
ferð, þar sem þau voru far-
þegaskip. Svo voru á ferðinni
dallar öðru hverju og með
þeim fékk ég stærri sendingar.
Eitt skipti fékk ég á þriðja
tonn með skipi og þá lenti ég í
vandræðum með geymslupláss,
en kom þessu þó fyrir í skúr-
um uppi í Eskihlíð.
Þurftirðu ekki að greiða
stóra fúlgu til hins opinbera?
Þetta var allt öðruvísi þá.
Tollur var sáralítili, og þá var
ekkert spurt um hvort sending-
in væri greidd eða ekki. Firm-
að sendi þetta í opinn reikn-
ing, og maður sendi ávísanir
til baka. Hið opinbera skÍDti
sér ekkert af þessu. Þetta end-
aði með því að þegar höftin
komu 1934-1935 fékkst ekki
leyfi fyrir frekari yfirfærzlu
og þá lentu margir í vanskil-
um.
Hvað ertu gamall, þegar þú
byrjar á þessum viðskiptum?