Frjáls verslun - 01.01.1971, Blaðsíða 44

44
GREINAR OG VIÐTÖL
FRJÁLS VERZLUN NR. 1 1971
Skemmtanalífið
Dansmenntun ræður oftast úrslitum
um samkvæmishæfni fólks
Rætt við forstöðumenn
brieraia helztu dansskólanna
í Reykjavík.
Dainis hefur verið og er svo
ríkur þáttur í öllu samkvæmis-
lífi hér á landi að sá maður
telst vart samkvæmishæfur
sem ekki hefur nokkra kunn-
áttu í þeirri list. Það hefur þó
verið nokkuð einfaldara hin
síðari ár, þegar dansiðkun
hefur einkum verið í því fólg-
in að „standa kyrr á sama stað
og skekja sig sem óðast,“ en
það er þó spurning, hvort slíkt
teljist samkvæmishæfni. Ákaf-
lega fáir geta lært að dansa
með því einu að fara á böll, en
sem betur fer má nú nema
danslistina í góðum skólum.
DANSSKÓLI
HERMANNS RAGNARS.
Dansskóli Hermanns Ragn-
ars Stefánssonar var form-
lega stofnaður árið 1958 og er
nú til húsa í Miðbæ, að Háa-
leitisbraut 58-60. Hermann og
Unnur kona hans hafa reynd-
ar stundað danskennslu síðan
1947, en þá í námskeiðsformi.
Nemendur Hermanns eru frá
fjögurra ára og uppúr og sjö
kennarar með kennarapróf í
dansi starfa við skólann, og
fylgist starfsliðið vel með öll-
um nýjungum, m. a. með utan-
ferðum.
Nemendunum er að sjálf-
sögðu skipt í flokka, í þeim
vngstu eru börn 4-6 ára, þá 7-9
ára, 10-12 ára og svo koma
táningaflokkar 13-16 ára og
16-25 ára. Eftir það teljast
menn fullorðnir og þá koma
par-hópar eða hjónahópar, og
„eldri kynslóðin“ er svo dug-
leg við dansinn að skólinn ann-
ar hvergi nærri eftirspurninni.
Hermann sagði mjög algengt
að fólk stundaði skólann í
mörg ár, og hjá honum eru all-
margir sem hafa verið að læra
að dansa í 8-10 ár. Það er ekki
vegna þess að íclkinu gangi
svona skelfing illa, heldur hef-
ur það mikla ánægju af dans-
náminu og það er frekar orð-
ið regluleg skemmtun en beint
nám. Hitt er svo og annað mál
að dans vexður aldrei numinn
til hlítar, eftir því sem Her-
mann segir, og jafnvel þeir sem
hafa dansinn að atvinnu —
eða kannske sérstaklega þeir —
verða stöðugt að vinna að því
að bæta sig. Það kemur einnig
fram mikið af nýjum dönsum á
hverju ári, og þá verða kenn-
ararnir að læra jafn óðum, og'
þurfa því að fylgjast með öllu
sem gerist í dansheiminum,
með því t. d. að kaupa mikið
magn af allskonar blöðum og
tímaritum, og að sjálfsögðu
allar nýjar plötur sem koma á
markaðinn og ná einhverjum
vinsældum.
— Og hverjir eru nú vin-
sælustu dansarnir?
— Þeir eru of margir til að
hægt sé að muna þá alla í
fljótu bragði, segir Hermann.
Það er mjög mikið komið und-
ir tónlistinni hvort dans verð-
ur vinsæll. Margir tízkudans-
anna verða skammlífir, en
sumir verða sígildir. í því efni
dettur mér t. d. í hug Cha-cha-
cha, sem kom fram fyrir 12-14
árum, og er efcki síður vinsæll
í dag en hann var fyrsta árið.
Það kemur mikið til af því að
tónsmiðirnir hafa verið ákaf-
lega frjóir, og svo hafa líka
mörg gömul og vinsæl lög ver-
ið færð í nýjan búning þann-
ig að hægt er að dansa Cha-
cha-cha eftir þeim. Aðrir vin-
sælir dansar eru svo t. d.
Quick step, Tango, Rumba,
Jive og svo auðvitað enskur
vals, svo fáir séu nefndir.
— Hermann, ef kæmi til þín
einhver letingi, sem vildi læra
nóg til að verða rétt ballfær á
skömmum tíma, hvað myndir
þú gera fyrir hann?
— Þessu er ekki auðvelt að
svara, því það eru nokkrir
möguleikar sem velja má um.
Eg myndi leggja áherzlu á þrjá
takta og kenna þá fyrst og
fremst enskan vals (hægur
taktur) sem er jú eiginlega
homsteinn danslistarinnar. Þá
myndi ég taka fyrir Samba
(hraður taktur) og svo Fox
trot (hægur-hraður). Með
þessu væri maðurinn sæmilega
ballfær.
—■ Nú er auðvitað félagslíf
í sambandi við kennslustund-
irnar sjálfar, en þróast eitthvað
slífct utan þeirra?
— Já, mikil ósköp. Við höld-
Hermann Ragnar á nemendaskemmtun.