Frjáls verslun - 01.12.1971, Page 39

framleiðendur. Þó að varan sé
flutt norður hingað og síðan
með flutningabílum suður,
verður verðlagið fyllilega sam-
keppnishæft. Amaro hefur náð
góðum samböndum við verzl-
unarfyrirtæki syðra, eins og
Kjörgarð, Liverpool og Domus
og tvisvar á ári förum við með
sýnishorn af vörum okkar til
Reykjavíkur og bjóðum full-
trúum verzlana að líta á þær.
Við höfum líka einu sinni tekið
þátt í kaupstefnu í Reykjavík
og það reyndist geysigóð aug-
lýsing.
— Starfa aðrir í fjölskyld-
unni hjá Amaro?
— Já. Konan mín, Laufey
Tryggvadóttir, sér um dömu-
deildina fyrir mig og hefur gei t
lengi. Synirnir Brynjar, Birkir
og Kristján eru líka komnir inn
í fyrirtækið. Sá elzti starfar við
skrifstofuhald, annar í verðút-
reikningum og heildsölunni og
sá þriðji er sölumaður og af-
greiðslumaður.
— Hver er skýring á því, að
liér hefur þú búið sem full-
trúi einkaframtaksins í nábýli
við Kaupfélag Eyfirðinga og
staðizt því snúning?
— Það hafa ýmsir velt því
fyrir sér, hvernig þetta sambýli
væri. Brezkur dipíómat, sem er
vel kunnugur staðháttum hér á
Akureyri, spurði mig einu
sinni, hvernig á því stæði, að
KEA væri ekki búið að kaupa
Amaro. Ég spurði þá á móti,
af hverju Sovétríkin væru ekki
búin að kaupa upp Stóra-Bret-
land. Hann svaraði því, að
Stóra-Bretland væri ekki til
sölu.
„Það er Amaro ekki heldur,“
svaraði ég.
Kaupfélag Eyfirðinga óx hér
sem geysilegt stórveldi á dög-
um Vilhjálms Þórs, sem er ein-
stakur sómamaður og viðskipta-
jöfur á alþjóðamælikvarða.
Honum tókst að ná verzlun-
inni til kaupfélagsins úr hönd-
um kaupmannanna, en hinu
ætla ég ekki að leyna, að vissu-
lega gerðu þáverandi valdhafar
í landinu allt til að styðja við
bakið á kaupfélögunum og inn-
flutningi var beint til þeirra
fyrst og fremst. En það hefur
ríkt þegjandi samkomulag um
það milli KEA og Amaro, að
hvorugur aðili reyni að stíga
ofan á hinn. Fólk virðist líka
ganga hér á milli búða og
skoða, hvað á boðstólum er, án
þess að vera fyrirfram ákveðið
í að gera viðskiptin við einn aö-
ila fremur en annan. Þó eru
enn til gamlir og grónir Fram-
sóknarmenn, sem telja, að var-
an sé bara alls ekki fáanleg, ef
hún er ekki til í KEA.
Sveitungi minn lýsti því eitt
sinn yfir, að það væri eitthvað
mikið að kaupfélaginu, úr því
að ég væri til. Og af þessu
hlýtur að vakna sú spurning
af hverju samvinnuverzlunin
er ekki jafnmikil og var áður.
Starfsmaður í kaupfélaginu
ræddi þetta einmitt við mig á
förnum vegi fyrir nokkru og
hann sagði: „Ég held, að menn-
irnir séu ekki lengur í þörf fyi-
ir að rétta hver öðrum hjálpa-
arhönd“. Ég tel þetta vissu-
lega rétt. Menn eru orðn-
ir svo sjálfstæðir. En KEA er
enn stórt fyrirtæki. Ég hygg,
að það hafi um 80% allrar
verzlunar með matvörur hér á
Akureyri og u. þ. b. 30% af
annarri vöru.
— Hvað telur þú, Skarphéð-
inn, að hafi fyrst og fremst
stuðlað að velgengni þinni?
Eins og maðurinn sáir mun
hann upp skera, hvort sem það
er andlegs eðlis eða veraldlegs.
Ég þekki lögmálin og veit að
öllum ber að leggja eitthvað að
mörkum, rétta fram höndina,
brjóta ísinn. Samkvæmt þessu
hef ég reynt að lifa. Mig dreym-
ir fyrir daglátum og það er
merkilegt, hvernig ég hef séð
fyrir hluti, t. d. viðskiptalegs
eðlis, sem hefðu getað ráðið
úrslitum fyrir mig. Af þessu
hef ég oft haft tóm til að bregð-
ast við á réttan hátt. Ég hef
líka alltaf haft gaman af að sjá
eitthvað verða til og nota pen-
ingana eins og bóndinn notar
áburð, — til þess að eitthvað
megi vaxa af þeim.
Atvik frá því að ég var 6 ára
gamall á Svalbarðsströnd er
mér alltaf minnisstætt. Við
FV 12 1971
gengum út á fjöru, ég og félagar
mínir, en það flæddi að og ég
var að lokum umflotinn á smá-
kletti. Þetta var ekki langt und-
an landi, svo að mér barst fljót-
lega hjálp úr landi. En við þetta
tækifæri hét ég því að fara
aldrei feti lengra en svo að ég
kæmist einfær til baka.
GLASSO
GLASSOMAX
BÍLALAKK
GRUNNUR — FYLLIR
SPARTL- ÁLGRUNNUR
BAKKI HF.
simi 13849
37