Alþýðublaðið - 12.08.1969, Blaðsíða 9

ATþýðia’bliaðið 12. ágúst 1969 9
ZAMBÍU
lir yfirborðinu í öllum löndum
sem við álítum, að búi við fesíu
ð á Tom Mboya í Kenya á dög-
um þetta.
efur búið við talsverða pólitíska
sem það hefur notið sjálfstæðís,
komið berlega í ljós, að þar er
mi, og það kæmi því ekki á óvart,
■ hét Norður-Ródesía. En síðusiu
;ing einn góðan veðurdag.
fyri'r álhrif frá kyniþáttastefnu
hvít'U vaildtoifanna í nágranna
rflkjiuim Zambíu.
EVANS-MÁLIÐ
Nýleiga vor.u handtdknir tveir
poritúgj llslkir ihenmenn, sem
hölfðu villzt i-nn í Zamiblíu frá
Mcaomfbique,. Þeir vonu í ein-
.kisnnisbúni'ngum. Þeir voru
fyrist tfangeilsiaðir, ern síðan
kvað hæ.staréltardómarinn
Evanis' upp úrstkiurð um að
þeir sikj'ldu látnir lausir í
samræmi við afþjóðlegar rétj,
arvenjiur.
Evans er hvíltur miaður,
e’ns og fClir hæstaréttaridóm-
arar í Zamþlíu. Hann heifur
e&Rci einu sinni ríkiaborgara-
rétit í landiMu. Úrsfeurður hans
vakti 'gífuiiegit umrót og
misira að segja Kaunda and
mæilill honuim. Kaunda sagði
eð það væri alltaif stefna rík
isitjórnarinnar að reyma ekfci
að haifia áhrilf á gerðir dóm-
stcianna, en dómararnir yrðu
að gisra sér grein fyH.r því. í
s
íA
,nu í
burð-
>rseta
ungis
g tak
þjóð-
inum,
Lomið
.dirau.
íætltu
i. það
i eins
ÍU og
inuTO
L. Ölí
vörtu
i .ták-
hefur
ia frá
im að
það
ummr
, par
mjóti
eilcfci
hvers konar þj'óðfélagi þeir
lifSu og mættu elklki gera
fcröfu um að standli utan eða
öfan við samifélagið.
ÞÁTTUR SKINNERS
Þeissi ummæCll slkildi ailm'enn-
ingur svo að óhæitt væri að
heífjiast h'anda, og umi alilt
landið voriu s'kipulagðir fjlölda
fundir. Þá reis upp hæs'tarétt
arlögmaður, Jameig Slkl nner,
sem er írslkiur að uppru’na en
einn þeirra örtfáiu levrópu-
manna, sem gerzt hafa borg-
arar í Zamb'íu, til varnar
Evans. Skinner, sem er félagi
í stjórnarlflolklkniuim UNIP.
persónuii'egur viniur K'lunda
forssitia pg fyrrverandi dóms-
málaráðlhierra Iiandlsins, hélt
því fram að Evans gæfi eiklki
'byigigit úrskurð sinn á öðru en
löfgfræðiilegjum tfor,stenduim,
hann gœti ekki byggt hann á
póiitískum ástæðum,,
Þetla gerði ililt verra. Múg
æsimgiarn'ar mögnuðust um
hefmingi. Ráií zt var iá hús
hæstaréttar og réttars ''lirnir
lagðir í rúslt.. Og greimi’.ega
kcm friarn að hér var ufmi kyn
þiáittaóllgrj að ræða. Heiftin
beind: st að öCllurn 'hiviium
mönnum, :en þó var eikfci
lengra uim liðið en á síðasta
flclklk'sþingi UNIP, að S'kinner
var ál’i| I5t faignað fyrir hið
m« Ikla stiartf er hann batfði mn
ið í þágu landsins. En nú
beindist c/fsi manna gegn
Sikinner.
— E|nu góðu hvítu mlenn-
irn ar enu dauðir hvífr mienn,
stóð á einu spjaldi. Og á öðru:
— Slkinner, við vi.tum ag blóð
er þyC'.lkBira en vaitn. Á hinu
þriðja stóð: — Hvítur maður
gE'tur o’.dro'. orðið Zamhíu-
mjaður. Og aillir tóku undir
krö'fiuh'a um að forsetinn vís-
aðl bæði E'Vans cg Skinnar úr
landi viEigina þessa pnlárjs.
HlGREKKI KAUNDA
Kaunda forseti rieyndi að róa
miannSjlöldiann. Hann lýstji yf-
. ir vanþóknun .sinni á ár'is-
inni á hæstiarét't rhúsið, og
bann fordæmd!'. spjaldið, sem
á stóð að hyíitur m'aður gæti
aldr'a'. orðig Zamhíumað''ar
efcfci síð'ur en hitt sem sagði
áð einu góðu hv'ítu m'ennirn-
ir væru þeir d'auðiu.
— Það er rangt. sagði
hann, a5 siimpla allr hivíta
mismn ú,t af þessum. álgrei'.n-
ingi við Ev'ans. Við megum
efclki láta eitt atvik eyði'le'gigja
þann grundlvöll, sem við
byggj'um á. Það eru tl gáðir
og slæimiir menn alf öllum. kyn
þáttum. Það er nauðsynlegt
að trúa á bræðrailag al'lra
manna og bannfæra hatrið í
samsfcip'tium m'anna,
— Ef Kanunda kemur til
y'klkar og boðar hatur í garð
snnarra, sagði forsetinn, —
þá' sfculuð þið gleyma Kaunda.
Því að þá er hann efcfci leng-
ur leiðt'og' ylkfcar. Stj'órnmála
menn boða efcki batur fyrr
en beir hafa glatað forystu-
hæfileifcumi sínum.
Þetta sýnir hugriefclki Ka-
unda. o'g honum tólkst li'ka
að stiC'liai ciflsann. Hann lagði
áherzlu á vl'náittui sína til
Skinners mieð því að fyligja
honum á flu'gvöllinn, þeigar
hann ákivað að fara í orloif til
írllands misð al’a fjölskyldú
sína.
HVAÐ GERIST?
Margir efast um að Slfcinner
'komi atftur til Zum'bíu úr þess
ari orloifsfflerð. Og enn fleiri
elíiaist umi að Kaur d'a getd tek
izt t;l lengd’ar að bafa hemil
á þsim ofsa í garð hvítra
m'ann.a, sem býr um siig með-
al almennings og af þ'E' m sök
rm' enu mi rgir hvítir mlenn á
förinm úr landinu. í sjálfu
sér þartf það elklld að vera
vsrra. Z-r ;'a þarf ag, vísu
enn á bvífcum mönnium að
hafra t'fl e'nilb'æittirjstaxlja, en
margir þeirra hivítu m'a'nna
sem þar eru nú kcmia fram af
hroka, sem kaillar á and'svör
aif háifu ha maimanna. Þ'að er
eims mjki-5 frsm'koimia þeirra
hv'ítu, sem ræðuir því hv'aða
þrcun á sér stað í Zsimibui.
eins og SLGtaða blcGilkumiann-
Framh. á bls. 11
TEMPLAR A TVEIM
STÖÐUM
'Q Það er víst óþarft að kynna
manninn hérna á myndinni,
svo oft hefur hann heimsótt
okkur á sjónvarpsskerminn.
Þetta er g'óð vika fyrir aðdá-
endur Dýrlingsins, því að nú
getum við ekki einungis séð
hann í svart-hvítu á föstudags
kvöldið þegar sjónvarpað verð
ur þsettinum „Innflytjendurn-
ir“ kl. 21.40, heldur er hann
einnig til sýnis í Hafnarbíó alla
daga kl. 5, 7 og 9 og það í
glæsilegum litum.
„Blóðhefnd Dýrlingsins“ nýt
ur gífurlegrar aðsóknar, enda
er þetta splunkuný mynd,
íburðarmikil og að sjálfsögðu
æsispennandi. Hún gerist á
Ítalíu þar sem Símon Templar
er í skemmtiferð, en eins og
við vitum eru skemmtiferðir
hans ólíkt viðburðaríkari en
venjuiegra túrista . . . og háska
legri. í þetta sinn er það hvorki
meira né minna en Mafían sjálf
sem hann þarf að kijást við, og
til allrar hamingju er Símoni
ekkert farið að föriast, þótt
þessi mynd hafi verið gerð eft
ir sjónvörpsþættina 113 sem
við verðum senn búin að sjá
alla.
I
Dýrlingsunnendum til gleði
má geta þess, að Hafnarbíó
mun síðar sína aðra nýja S.T.
mynd í litum, en sem stendur
er verið að setja á hana ís-
lenzkan texta. ★
ESÍ3BS3 EŒEE3
máli. Reglan er miklu fremur
sú að menn beiti þvílíkri var-
færni í orðavali, þegar þeir tjá
hug sinn, að lesandinn er iðu-
iega Mtlu nær. Sumir taka jafn
fjulegt vel aftur í öðru orðinu það sem.
iig. En þeir segja í hinu (til þess auð-
sjald- vitað að ekki sé liægt að hanka
ritúðu þá á neinu) og aðrir eru hrein
ustu snillingar í að fleyga orð
sín svo fyrirvörum og óvissu-
orð'um, að engin leið er að vita
hvað þeir eru að fara.
Þetta er þó, guði sé lof, ekki
algilt. Inni á milli eru menn
sem eru ekkert feimnir við að
segja meiningu sína tæpitungu
laust, og það merkilega er að á
þá . er áreiðanlega langtum
meira hlustað en hina var-
færnu. Hitt skiptir svo minna
máli, þótt eitthvað kunni að
orka tvímælis í vafningalausu
tali; það hefur þó þann kost-
inn að það skilst.
Eitthvað á þessa leið hugsaði
ég í strætisvagninum mínum í
gær, þegar ég sat þar og las
Lesbók Morgunblaðsins frá því
um helgina. Egill Stardal skrif
ar þar grein um Napóleon
keisara og segir þar m. a.:
„Listinn yfir geðtrutflaða al-
valdsdrottna allt frá Alexand-
er hinum mikla til Adolfs Hitl-
ers gæti orðið langur væri allt
tínt til. Ekki styttri yrði sá um
alræmda stórglæpamenn, sern
sneru faðirvorinu upp á and-
skotann og hegndu þegnum sín
um í nafni laga og réttar fyrir
hin smæstu afbrot meðan þeir
sjálfir unnu fólskuverk í skjóli
lögreglu og hervalds. Slíkar
staðreyndir vekja óhug í dag
þegar haft er í huga að ekki
einungis örlög einnar kynslóð-
ar íbúa afmarkaðra svæða geta
orðið ofurseld duttlungum
slíkra manna, heldur tilvist alls
mannkynsins í nútíð og fram-
tíð.
■Hve hrikalegt vald þeirra
getur orðið má sjá af því að
aldarfjórðung eftir hneyksli
Ver’salasamninganna, sem flest
ir réttsýnir menn fordæma sem
fyrsta neistann að síðara heims
bálinu, komu saman á nýjan
leik á Jalta þrjú af stórmenn-
um aldarinnar; alkhólisti, lima
fallssjúklingur að hálfu í gröf
sinni og yfirlýstur pólitískur
stórglæpamaður, til þess að
þinga um örlög heilla heims-
hluta og gerðu þar einhver
subbulegustu hrossakauo allra
tíma. Furði menn sig svo á að
ekki sé friðvænlegt í heims-
byggðinni á eftir.“
Þetta kalla ég að hafa skoð-
un á hlutunum og þor til að
segja hana berum orðum.
JÁRNGRÍMUR.