Alþýðublaðið - 22.06.1969, Síða 6

skáldsögunnar „Skytturnar11 og að ég
hygg á strok í kvöld, nánar tiltekið á
tímanum frá kl. 23.25 og 23.35. Meö
vinsemd og sérlegri viröingu. Yðar ein-
lægur.
Varúlfurinn.“
Og þrátt fyrir nákvæmar gætur og herta
vörzlu þessa umræddu nótt, tókst Dutill-
euil að framkvæma áform sín og strjúka!
Þegar hin óvæntu tíðindi urðu heyrin-
kunn að morgni næsta dags, varð alþýða
manna ákaflega hrifin og hrifningin náði
hámarki, þegar Ijóst varð, að „Varúlfur-
inn“ hafði notað tækifærið til að fremja
nýtt innbrot. Og þetta varð til þess. að
Dutilleuil hætti að ugga að sér og gekk
sperrtur og upp með sér um Montmartre
um hábjartan daginn! Þremur dögum síð-
ar var hanrr því handtekinn á veitingastað
einum, þar sem hann sat að vín- og cl-
drykkju ásamt nokkrum vinum sínum. eins
og ekkert heföi í skorizt.
Dutilleuil var enn færður á bak við lás
og slá og að þessu sinni var klefanum
læst með þremur lásum. Þetta kom þó
ekki að neinu gagni. Hann fór leiðar sinn-
ar sama kvöldið og lagði sig í legubekkinn
í móttökuherbergi fangelsisstjórans.
Klukkan níu morguninn eftir hringdi
hann svo í þjónustustúlkuna til að fá
kaffi í rúmið. Em þá gripu fangaverðirnir
hann, án þess að hann veitti nokkurt við-
nám. Fangelsisstjórinn varð viti sínu fjær
af vonzku, lét setja þrefaldan vörð við
klefann og gaf honum aðeins vatn og
brauð til matar. En um klukkarr tóif brá
fanginn sér til hádegisverðar á gildaskála
í nágrenninu, og þegar hann hafði borðað
nægju sína, hringdi hann til fangelsis-
stjórans og sagði:
— Halló! Herra fangelsisstjóri, þetta er
„Varúlfurinn". Það stendur dálítið illa á
fyrir mér; þegar ég fór út, gleymdi ég að
taka með mér veskið yðar, svo að ég er
alveg staurblankur, Ekki vænti ég, að
þér gætuð sent hingað einhvern til að
borga fyrir mig reikninginn?
Fangelsisstjórinn fór sjálfur á staö-
inn og sleppti sér alveg. Hann heliti sér
Smásaga
Maðurinn
sem gat
gengið í
gegnum
veggi
NIÐURLAG
ytir Dutilleuil, svo að harrn varð stór-
móðgaður — og strauk síðan sarna
kvöldið, staðráðinn í að koma aldrei
aftur. Nú þótti honum vissara að hafa
vaðið fyrir neðán sig og því rakaði
hann af sér yfirskeggið og skipti á ner-
klemmunum og stórum hornspangagler-
augum. Hann klæddist eins og íþrótta-
garpur eða ferðalangur, leigði sér litla
ídúö og viðaði þar að sér ýmsu því úóti,
er hugur hans stóð til. Hann haíði nú
tengið nóg af því í bili aö ganga í gegn-
um veggi, þeir voru allir þunnir eins og
skurn. Hann var farið að dreyma um ein-
hvern ódæma þykkarr vegg, rétt eins og
a píramídunum í Egyptalandi. En einmiíl
þegar hann ætlaði að fara að undirbúa
Teio sína þangaú, rakst hann á gamian
kunningja á götunni, sem greiniiega
þeKkii hann, þrátt fyrir þá breytingu,
„trn oröin var á honum.
Þetta olli Dutillieuil nokkurri óró cg
etldi þá ákvörðun hans að flýta för til
Egyptaíands. En sama daginn varð harm
otsalega hrifinn af blómarós einni, sem
um ferðalagið í bili. Það fór he'dur ekki
á vegi hans varð, og hætti því að hugsa
á milli mála, að stúlkan hafði óneitan-
lega gefið honum hýrt auga. E.ns og
kunnugt er, eru ungar stúlkur að jatnaði
ákafiega hégómlegar, og golfbuxur og
hornspangagleraugu mjög til þess fallin
að vekja áhuga þeirra og eftirtekt. Hvcrt
tveggja minnir á kvikmyndatökumenn og
vekur fagra drauma um kokkteila og kali-
forískar nætur. Dutilleuil steingleymdi nú
píramídanum, en gaf sig ástinni á vald
í staðinn. Það kom þó upp úr dúrnum,
að konukindin var gift afbrýðisömum og
afskaplega fráhrindandi manni, sem fór
ekki í vinnuna fyrr en klukkan tiu á
kvöldin (þar sem hann var vaktmaður),
og kom heim um fjögur-leytið á nóttunni.
Á meðan greip hann til þeirra óvinsam-
legu varúðarráðstafana að Iæsa konu
sína inni, draga niður gluggatjöldin og
negla fyrir gluggana. Og á daginn var
hann sífellt á hælum hennar og elti hana
6 Alþýðublaðið — Helgarblað