Alþýðublaðið - 22.06.1969, Side 7

jafnvel um göturnar.
Þessar hirrdranir urðu Dutilleuil þó
aðeins hvatning. Daginn eftir mætti
hann stúlkunni aftur, veitti henni eftir-
för inn í mjólkurbúð eina og sagði henrii
allt, sem hann vissi um hagi henrrar, á
meðan hún beið eftir afgreiðslu- kvaðst
hann mundu heimsækja hana þetta sama
kvöld og, vænta góðrar viðtöku. Stúlkan
roðnaði við og titringur fór um líkama
hennar, svo að mjólkurflöskurnar hrist
ust.
— Því miður, stamaði hún, — er það
alveg ómögulegt.
En Dutilleuil var nú ekki aldeilis á
þeirri skoðun. Um kvöldið hélt hann til
heimilis hennar og beið þess, að eigin-
maðurinn héldi til vinnu sinnar. Þegar
hann var horfinn úr augsýn, beið Du
tilleuil ekki lengur boðanna, heldur
stökk sem leið lá í gegnum alla þá
veggi, sem á vegi hans urðu — alveg
þarrgað til hann var kominn í dyngju
hinnar fögru frúar. Þar lét hann loks
staðar numið, og undu 'þau sér viö
ástaleiki langt fram eftir nóttu.
Daginn eftir var Dutilleuil svo óhepp-
inn að vera haldinn slæmum höfuðverk.
Hann rakst á duft í dós, sem hann
hafði lengi geymt ósnerta, og tók það
reglulega inn um skeið. En á kvöldin
var höfuðverkurinn gleymdur og graí-
inn; vinkona hans sá um það! Eitt kvöld-
ið hafði hann verið venju fremur lengi
hjá stúlkunni og hugðist því flýta sér
út í gegnum næsta vegg. En viti menm
hann fann til einhverrar óvenjulegrar
mótstöðu, og þegar hann var kominn
inn í útvegginn miðjan, fann hann, aö
hann komst ekki lengra, ekki hænuíeti
lengra. Hann gat hvorki hreyft sig aftur
á bak né áfram! Hann gat raunar hvorki
hreyft legg né lið. Og hann minntist
duftsins, sem hann hafði tekið inn við
höfuðverknum: hann hafði óvart lent á
meðalinu, sem hann hafði fengið hjá
lækninum forðum!
Dutilleuil sat fastur þarna í múrnum
— og þar situr hann fastur enn þarm
dag í dag, þ.e.a.s. það sem eftir er af
honum. Vegfarendur, sem eiga leið um
strætið eftir að dimma tekur, þykjasr
stundum heyra þar ókennilega rödd, sem
er eins og úr ríki dauðra. Þeir slá þvi
auðvitað föstu, að þetta sé bara ý'fur
vindsins í þakskeggjunum, en þar skjátl-
ast þeim: Það er nefnilega „Varúlfurinn"
sem er að gráta örlög sín og ást. Og
stundum fer einn eftirlifandi vina hans,
sem kunnugt var um hina skammvinnu
ástarsælu Dutilleuils, að húsi vinkonu
hans og kyrjar þar hjartnæma söngva,
og tónarnir, sem hann seiðir úr strengj-
um hljóðfærisins, falla á hjarta steins
ins, eirrs og dropar af tunglsljósi.
Alþýðublaðið — Helgarblað 7