Alþýðublaðið - 17.03.1970, Síða 12

12 Þriðjudagu'r 17. marz 1970
f
í
I
t
Sigurður Jónsson:
Hugleiðing að lok-
inni heimsmeist
arakeppninni
» » ' Riístjóri:
iÞROTTIR
----------- Eiðsson
ina, þa.r sem ekki var hægt að
□ Heimsme istarakeppn inn i í
handkn.attleik 1970 er lokið.
Iiandk natt lei kur inn er sú
eina grein kmattleikja, sem ís-
lendingar hatÉa getu til að taka
þátt í úrslitakeppni. Það er því
eðlilegt, að fólk fygist betur
með þessari keppnd, en öðrum,
og geri meiri kröfur til hand-
knattleiksmanrua okkar en arm-
ama, og jafmvel mun meiri en
sanngjarnt getuir talizt.
Yfirleitt held ég að menn
séu sæmilega ánægðir með ár-
angur liðsins, þó býst ég við, að
allmargir hafi orðið fyrir veru-
legum vonbrigðum, enda búið
að skrifa mikið um afburða und
irbúning og við höfum séð lið
okkar virma stóra siigra, en
gallinn er bara sá, að þau lið,
sem við höfum keppt við und'am
farið, etru lamgt frá þeimri getu,
sem lið í úrslitakeppni bafa.
Ég er ekki frá því, að þessir
sigrar okkar hafi jafmvel blind-
að leifememm okkar og forystu-
menn, sem ekki hafa haft að-
stæður til að fylgjast með því
bezta í greiminni að undamförmu.
Er íslenzka liðið hélt ti'l þess
arar hedrnsmeiistairaíkeppni, var
það von manma, að liðið myndi
ná mjög lamigt. Var tal'að um
það í blöðum, að. lið þetta væri
bezt þjálfaða lið, sem til keppni
hefði farið, og sennilega það
bezta, sem við höfum átt. Það
hefur því ekki orðið lítil undr-
un fyrir okkar merm, er þeir
mættu Ungverjum í fyrsta leik,
en þeir voru á öllum sviðum
leiksins langtum frernri en okk
ar menn og stórtap var óumflýj-
'anlegt. Allir íslendimgar, sem
þarna voru, jafnt lieikmenn, sem
aðrir, voru á einu máli, að þetta
ungvehska lið væri örugglega
það ateterkasta í keppninni og
var um það ritað, að þetta væri
sá stórkostlegasti handknatt-
leikur, sem sézt hefði.
Þebtá eitt lýsir því, að við
höfum ekki fylgzt næ'gjanlega
vel með á undanfömum árum,
við höfum verið hálf eilnanigrað-
ir á þessum hólma og verið í
þeirri sælu trú, að við værum
stöðugt að vinraa á með'an jafn-
vel hið gagnstæða átti sér stað.
En Ungverjar lentu í áttunda
sæti í keppni og er það ekki
fráleitt miðað við getu þeirra.
ÖU lið A-Evrópu þjóðanna,
að undanskildum PólVerjum,
svo og lið V-Þjóðverja fannst
mér bera höfuð og herðar yfir
önnur lið, og voru yfirburðimir
sérstaklega í snerpu, krafti og
skotöryggi. Það er auðsjáanlegt
að þessar þjóðir leggja mun
meiri áherzlu á alhliða þjálfun
líkamans og sérþjálfun hvers
og eins leikmanns.
Þegar þessi undirstaða er
fyrir hendi er einfaíldara að út-
færa leikinn að eigin viid.
Þá er annað, sem þær þjóð-
ir sem eru lengra komnar hafa
fram yfir okkur, og eru þar
Danir og Svíar meðtaldir, að
þegaæ þeir mæta liði, bafa þeir
afiað sér svo mikilia upplýs-
inga um liðið, að þeir þekkja
bæði styrkleika þess og veik-
lei'ka. Öll þeirra „njósnastairf-
semi“ byggist á því, að teikna
upp leikaðferðir, hreyfingu
varnarinnar, hvar á vellinum
hver leikmaður skýtur helzt,
og þá hvar knötturinn lendir
í markinu miðað við skotstöð-
una. Þá virta þeir yfirleitt ná-
kvæmlega um sterfeustu og
veikustu hliðar markvarðanna.
Þama held ég að við eigum
mikið ólært, og ég er sannfærð-
ur um, að það er ekki nægi-
legt að hafa yfirburðalið, ef
þessi þáttur er ekki í lagi.
Ég var áhorfandi .,á( síðu&tu
heimsmeistarakeppni í Svíþjóð
og ef ég ætti að svara því, hver
væri belzti munur á leikjum,
nú og þá, þá myndi ég segja,
að hlutverk linumanna hafi
breytzt nokkuð.Það er nú orðið
meira hlutverk þeirra að hiindra
vamarmanninn til að auðvelda
gegnumbrot, svo og. að þeir eru
sjálfir flestir mjög leiknir gegn
umtarotsmenn. Eins finnst mér
vamarleikurinn mun hraðari
og harðari en áður, að mestu
hætt að fóma einum vamar-
manni á helzta skotmann and-
stæðingarma, beldur hafðar sér-
stakar gætur á honum og genig-
ið miskunnarlaust í hann, fái
hann knöttinn.
Eitt atriði er það enn, sem
ég get ekki látið hjá líða að
akýra frá, sem vakti undrun
mína, og það eæ hversu afburða-
vel sumir dómarar dæmdu og
voru, sjálfum sér samkvæmir.
Stundum sá maður heilu leik-
finna að, einu eirtssta atriði í
dómum þeirra, og yfirleitt
gerðu þeir sér far um, ,að láta
fara eins lítið fyrir sér og mögu
legt var.
Mér finnst mikill skaði að
því, að það skuli ekki hafa verið
tæki'færi fyrir fleiri íslenzka
dómara að sækja þessa keppni,
því það er alveg áreiðanlegt,
að þeir eiga mikið ólært eins
og reyndar margir aðrir.
Eins og ég hefi áður sagt get-
um við verið sæmilega ánægð-
ir með árangur okkar manna.
Ég álít, að þeir hafi unnið þá
leiki, sem unnt var að vinna
miðað við getu okkar, að undan
ijkildum leiknum við Japami.
Þar fannst mér liðsstjórnin
bregðast illá, bæði hvað snerti
uppstillingu liðsins og vamar-
aðferð. Hins vegar hljóta þessir
rnenn ' að eiga misjafna daga
eins og leikmenn og tel ég þetta
ekki rieitt einsdæmi, og geti
komið fyrir hvern sem er, jafn-
vel þótt mun meiri reyns’la sé
á bak við.
Miatgir munu h'afa - alið þá
von i brjósti. að við gætum sigr
að Dani. Enda þótt Dani'r séu
j'afnvel í sarna klassa og við í
leiknum, þá haía þeir í fyrsta
l'agi nokkuð meiri leikreynslu,
en það sem höfuðmáli skiptir,
er það, að allur undirbúningur
þeirra undir leikinn, nákvæmar
upplýsingar um lið okkar og
reynsla þeirra í að no'tfæra sér
upplýsingar. gera það að verk-
um, að mögul'ei'kar okkar voru
aðeins óskhyggja.
Menn velta því gjamsin fyrir
sér eftir þessa keppni, hvort
við murturn hafa möguleika í
fnamtíðiimni að vera meðal
hiinrta beztu, eða hvort við eig-
um að sætta okkur við, að vera
litli bróðir, og vera aðeins með
til að láta vita af tilveru okfcar.
Það er að vísu margt, sem
mælir á móti því, að aðeins
200 þúsund mannia þjóð geti
tefH fram liði á móti milljóna-
þjóðum, en það hefir þó verið
sannað á undanfömum árum,
að handknattleikur li'ggur vel
fyrir íslendingum, og eins er
það, að hann virðist hafa náð
hér meiri útbreiðslu en annars-
staðar. Þá ætti það að vera
hvati, að þetta er í da'g eiua
íþróttagreinin, fyrir utian skák,
sem við getum sent lið til
keppni og vænzt einhvers ár-
angurs á heimsmælikva'rða.
Þegar á allt þetta er litið,
held ég að við ættum ékki að
leggja árar í bát. En hér þarf
að verðia mikil breyting á. Til
þess að geta framkvæmt sömu
hluti og hér hefir verið lýst
að aðrar þjóðir gera, vantar
mi'kið fé til. Það er því miður
í þessu, eitns og svo mörgu
öðru, að hér eru það peningarn-
ir, sem mi'klu ráða.
Það verður að stoapa leito-
mönnum þá aðstöðu, að þeir
geti stundað slíkar æfingar.
Það verður að gneiða laun,
a.m.k. fyrir vinnutap. Það
verða að vera til peinimgar til
þess að unnt sé að senda okkar
landflið í keppnisferðir til ann-
era landa í miklu stserri stíl
en áður. Það verður að vera
aðstaða ti'l að senda lið okkar í
æf'ngarbúðir fvrir allar meiri
háttar keppnir.Það er ágætt að
leika landsleiki hér heim'a, en
það getur ekkert hð orðið gott,
sem ekki hefir keppni'sreynslu
á útivelli og ekki getur sigrað
þar. Það verður að geria þeim
mönnum, sem fyrir liði'nu
standa, kleift að kynna sér og
læra af hiinum beztu, því ef
þeir eru ekki í toppformi, náum
við ekki langt. Það þarf að
endurskipuleggj'a þj álifunina í
félögunum frá grunni, því ef
réttur S'kilningur er ebki þar til
staðar, er emgin von um árang-
ur.
Það venður að kveða niður
þann hu'gsuinarhátt, að fatasýn-
ingar og þvílíkt hafi eirthvern
forgang á þeim eina stað, sem
hægt er að láta fara fram
keppni hér á landi.
Ef hægt er að vekja skilning
á réttum stöðum fyrir þessum
þörfum okkar, held ég, að við
getum keppt við stórþjóðir með
góðum árangri.
Það hœfia verið farnar ýmsar
leiðir í öflun fjár og er t.d.
vltað að í Danmörku leggja
ýms stór fyrirtæki mikið fé ti'l
hinna ýmsu greina íþrótta, og
eins er í A-EVrópu, að það eru
Framh. á bls. 15
Þessi mynd er frá leik íslendinga og Pólverja, |sem fram fór í Laugardalshöll-
inni fyrir f jórum áriun. Það er Hörður Kristinsson, sem á markskot, en íslend-
ingár sigruðu, 23:21.; .