Alþýðublaðið - 29.04.1970, Blaðsíða 8

8 Miðvikudagur 29. apríll970'-r'
Netið greitt.
n ' En við megum undir eng-
um kringumstæðum gleyma
skipshundinumi, homun Týra,
sem heldur sig aðallega í brúnni
og bestikkinu, en hleypur þó
út á bátapall þegar hann fær
svæsnustu köstin af „baujufó-
bíu“, en það er undarleg veiki,
sem ekki er vitað til að aðrir
hundar á íslenzka bátaflotan-
um: Iíði af. Lýsir hún sér eink-
um í gelti, ýlfri og væli ásamt
stökkum og hringsnúningi af
I 'ttr.eiknaníegri gerð. 'Vertðutr
þá stundum að ganga maður
undir inanns hönd að róa hann.
Veikin stendur í beinu sam-
bandi við það, þegar bátnum
er lagt að baujum og þeim kippt
Þorvaldur Árnason
skipstjóri

innfyrir, eða þegar þeim er
kastað á eftir drekanum, sem
heldur trossuendanum við botn
inn. Þá er hann einnig haldinn
þeirri áráttu að vilja Iíta eftir
því með skipstjóra sínum að
öll vinna á þilfari gangi létt og
eðlilega fyrir sig. Standi t.d.
einhver við bakborðsgluggann,
þegar Þorvaldur situr í róleg-
heitum við stjómborðsglugg-
ann og andæfir, linnir hann
ekki látum fyrr en honum er
lyft upp og haldið þannig að
hann sjái vel til allra vinnu.
Þá dillar hann rófunni af á-
nægju og tungan lafir út úr
öðruhvoru kjaftvikinu meðan
hann skimar eftir að allt fari
fram með heiðarlegum skikk.
En nú vorum við sem sé bún-
ir að draga fyrstu trossuna í
Miðniessjó og leggja Skagatross
una þar skiammt frá og byrjað-
ir á þeirri næstu. Hún var sein-
dregin, því úr henni töldust á
þrettánda hundrað fiskar og. í
þamæstu sögðu þeir að hefði
verið handsápa.
Mér varð á að hvá.
Jú það voru Ii3'13 fi'skar, sem
blóðguðust niður úr þeiriri
trossu og skildi ég þá við hvað
þeir áttu. Hitt vissu þeir ekki
að ég hafði um skamma hríð
utnnið við að sullia saman efn*-
um í einmitt þessa sápu meðan
Frigg var enn á Ægisgötuhorn-
inu og ekki farin að auglýsa í
sjónvarpinu.
Meðan við drógum trossuna
Þorvaldur; „Jæja svo þú held
uir það kunninigi. Það er ein-
mitt það. Jæja við skulum sjá
til. Það verður þá að detta oflan
á endann á ykkur ef illa fer.
Blessaður.“
Óþarfi er að taka fram fyrir
þeim, sem eitthvað hafa lagt
við hlustirnar á bátabylgjunni,
að orðtakið „það er einmitt
það“ skipar þar ákafl'ega háfin
sess ásamt hinu sígilda „jæja,
svo þú heldur það já“. Þetta
eru ágætar setningar til að
halda sambandinu. Láta hinn
vita að maður sé ekki farinn
úr stöðirmi en sé bara að hugsa
sig um hvað eigi að segja næst.
Hitt er svo annað mál að
ekki eru allir eiras elskulfegiir
og kurteisir í stöðvar sínar og
Prír menn í blóðgun.
vatt' emn og einm oatur að renna
með síðunni og kíkja á hjá
okkur. Eitthvað hefur þeim
fundizt það fiskilegt sem þeir
sáu, þvi einum varð það á að
sigla afturfyrir okkur og byrja
að leggja í slóðina ofckair.
Þá varð ég þess fyrst var að
Þorva'ldi mislíkaði. Þótti hon-
um þetta athæfi ganga út yfir
allan þjófabáik og hafði um
það ýmis orð og þau meinleys-
islegustu féllu eitthvað á þann
veg að „svona væri þó fjanda-
komið ekki hægt að láta fara
með sig“.
Eftir nokkurn umþóttunair-
tíma snaraðist hann í talstöð-
iita og kallaði bátinn upp.
Hinn svaraði ekki lengi vel
og þá «gtefrt-i- 'Þorvaftdar. • ’hfö'
myndi himi ^Jiklegd irþlykoast.
eiga von á heldur bágu og væri
að upphugsa við eigandi og við-
hlítandi svör.
Loks kom svarið og Þorvald-
ur var ekkert nema elskuleg-
heitin. Það var einis og hanm
væri að tala við hana ömmu
sína í landsíma. Hann spurði
kurteislega hvort hinn hefði
ekki tekið eftir þvi að hann-
hefði laigt í slóðina sína og
hvort .hann héldi að þetta
myndi ganga þegar hamn færi
sjálfur að kasta.
Hinn hefur líklega átt von
á heldur meiri dembu, því það
var eins og honum vef ðist tunga
um tönn rétt augnablik, en síð-
an sór hann og sárt við lagði
að hann hefði „kannski farið
svo sem eins og eitt net inná“.
Þetta hlyti að verða í lagi. Jú
hann áliti það nú heldur en
hitt.
Þorvaldur og þótt þeir séu að
tala við sína bestu vini, þá er
hreint alls ekki einís og þeir
séu að tala við hana ömmu sína
í landsíma — 3íS ekki sé meira
sagt.
Nú er að segja frá síðustu
trossunni, eða „óskaitirosslunni“
eins og þeiir voru famir að -kalla
hana.
Hún var nefnilega tveggja
nátta.
Ekki var það sarnit ásetnings-
synd hjá karlinum, heldur
hafði annar bátur lagt þvert
yfir hana og alltaf annað slagið
um daginn var veríð að ámálga
við hann, hvort hann ætlaði
ekki að fara að draga ofanaf
svo við kæmumst að trossunni.
Þorvaldur ætlaði að draga hana
síðast.
Við komum að henni seint
og um síðir.
Hann var farinn að kula á
vestan og hireyta úr sér stöku
éli og það var komið fram í
ljósaskipti um kvöldið.
Líklega er á fáum stöðum
eins óhreinn snjór í vestanátt
og þa-rna undan Stafnesinu pg
Hvalsneskirkjunum þáðum. -—.
Undiraldan ösliar þung- af hafi,
komin óraveg fyrír Hvarf ef
til viill, en með landinu er
ýmist belj andi suður- eða norð-
urtlall og /þegar það kemur
þvert á ölduna, getur hún tekið
upp á kúnstum, sem hatfa orð-
ið skipum skeinuhætbair þarna
um slóðiir.
Nú var veður og straumur
orðið með þeim hætti að karl-
inn varð að andæfa 'öfugt á
trossumia, þ.e. dnaga hlémegin
og þá má stundum ekki mikið
út af bera til að allt lendi ekiki
undir bátinn og síðan í skrúf-
una.
En Þorvaldur ,ei' .enginn við>
-vaniagur og þaó var. .ald-rei
hætta á að trossan færi 'i skrúf-
una, hvemig sem sjórinn lét,
því karlinn kann sitt fag, en
þeir sem srtóðu kulmegin í bátn
um fengu líka stundum hressi-
lega gusu og hatfa þó sjáltfsagt
oft séð hamn svartari.
Þrátt fyrir að miðjam á tross-
urmi væri -búin að liggja við
botn í sólairihTÍng og þrátt fyrir
veður og vandasamt andóf,
brást hún ekki vonum okkar
hvað fiskinn snerti. Þeir voru
á sextánda hundraðið sem komu
innfyrir og fóru niður í lest og
þá vorum við búnir að losa
6000 fiska í túrnum, eða rétt
rúmlega 30 tonin.
Nú var kom’ið framundir mið
nætti, niðamyrkur og beljandi
hvassviðri. Öðruhvoru dimml
slydduél, svo ekki sá út úr
augum.