Alþýðublaðið - 06.05.1970, Blaðsíða 6

6 Miðvikutííagur 6. maí 1970
ekki |
rekstri i
virkjun- ]
ðrínnar j
Blaðið hafði samband við É
B úrfellsvirkjun í morgun og I
fékk þær fréttir, að gosið í 1
Heklu raskaði ekki á neinn
h^tt rekstri stöðuvarinnar og
ekki væri talin nein hættá á
því, að gosið geti haft hættu
í jför með sér fyrir mannvirk- I
iri við Búrfell eða rekstur
þeirra. Vikurinn, sem féll við
Búrfell í nótt, kom niður á til
tölulega litlu svæði.
Konur og börn voru flutt
frá Búrfelli í nótt til öryggis
sagði starfsmaður við virkjun-
ina, sem blaðið náði samband
við í morgun.
m&sm* ESBpessa bskssw mssær* wEna^
Konráð Ó. Sævaldsson:
IVIENNT ER MÁTTUR
□ Frá því er heimur hófst þá
'heíur það þótt frumskylda allra
lífvera að sjá sjálfum sér far-
borða. Þessa frumskyldu er að
finna í öllu viðskiptalegu sam-
neyti manna. Abyrgðinni verð-
ur' Skki komið yfir á annan að-
ila, nema sá hinn sami greiði.
fyfir það.
Nú undanfarið hefur verið
mikið ritað og ræít um upp-
Iþot íslenzkra námsmanna í
Stokklhólmi í Svíþjóð, svo og í
Ménntamálaráðuneytinu í
Réykjavík, og námsmenn al-
mennt komízt þar með í sviðs-
ljósið.
Eg ætla ekki að ræða töku
sendiráðsins, né setu náms-
mdnna í ráðuneytinu, enda liðin
tíð, og vonum við öll, að slík at-
hæfi sem þessi þurfi ekki að
koira fyrir neinn íslending, til
þess eins að vekja athygli á
málstað sínum. Þegar á allt er
Mtið átti þetta námsfólk ekkert
sökótt við þjóðfána sinn og gátu
gert allt, sem þeim fannst að
gera þurfti, án þess að sýna
honum lítilsvirðingu með því
að draga að hún rauða tusku á
fánasföng sendiiráðsins.
Það er þó alltaf þjóðfáninn,
sem tengir okkur saman í eina
heild, er íslenzk þjóð nefnist, og
er tákn okkar hvar sem hann
blaktir, heima og erlendis. Það
þarf enginn að skammast sín
fyrir þjóðfána oklkar, eins lilrík
ur og fallegur hann er, og myndi
ég vilja að þetta námsfólk er
,verknaði eþssa unnu athugaði
gang sinn betur, áður en slík
svívirðing tæki bólfestu í at-
höfnum þeirra aftur. Það hið
sama er minna fólk fyrir, og
vorkunnarvert frá sjónarhóli
allra hugsandi manna í hvaða
landi, sem þeir kunna að búa,
og hvaða flokki, sem þeir kunna
að tilheyra. Að ráðast á þjóð-
fána sinn er það sama og að ráð
ast á ætterni sitt og ver engan
málsiað, en vekur skömm og
viðhjóð.
En nú hefur þetca gerzt, og
nú standa menn andspænis þeim
vanda að leysa máiefnið, er ó-
læfcin risu útai'. Ég get ekki bet-
ur séð en að það ætii að teljast
tiltölulega auðleysar.legt, ef pen
ingar eru á annað borð fyrir
hen.di til að mennta ungmenni
okkar.
Þyrfti þá að stofna Mennlun-
arsjóð Islendinga, sem hefði það
að markmiði einu að mennta
alla Islendinga, sem væru komn
ir á visst menntunarstig. Yrði
þessi sjóður sambærilegur Iðn-
lánasjóði, er hefur það að mark
miði einu að hjálpa iðnaðinum
í landinu. Menntunarsjóður
þyrfti að fá í eitt skipti fyrir
öll álitlega fjárupphæð til ráð-
stöfunar, eða efíir því sem kröf
ur væru gerðar til hans. Þessi
sjóður myndi algjörlega standa
undir sér sjálfur, er tímar liðu
Konráð Sævaldsson
fram, og verða sterkt afl í
menntunarlífi Islendinga, þar eð
ráðstöfun hans ætíi aðeins að
fara fram efíir ströngusiu við-
skiptareglum, og afkoma hans
að byggjast é vaxtafyrirkomu-
lagi, er ríkja myndi í lánakjör-
um annarra lánastofnana i land
inu á hverjum tíma. Sem sagt,
þessi stofnun ætti ekki að verða
síyrktarstofnun í þeirri merk-
ingu orðsins, né á annan hátt
sínu, cg svo koll af kolii. Er faér
ölmusustofnun, heldur aðeins. út
lánastofnuo iil þeirra nemenda,
er væru þess megnugir að
stunda nám, vildu stunda nám,
og það á eðlilegum tíma. Ann-
ars teldist ekki nemandi sá, sem
ekki uppfyllii slíkar kröfur þess
verður, að fjárfest væri í hon-
um úr sjóðhum, og ætti að sjá
sjálfum sér farborða með öðr-
um hætti, ef hann vildi sturida
nám.
Þennan Menntunarsjóð, sem
gæti með tíð og tíma orðið sjálfs
eignastcfnun, bæri að fá Lands-
banka Islands til y'örzlu og á-
vöxtunar. Abyrgð fyrir greiðsl-
um yrði sjáifságt erfiðieikúm
bundið að útvega í þeim skiln-
ingi sem v.iðskiptalífið krefst. En
allí ungt fólk ætti að vera þess
u.mkomið að standa í skilum,
nema til andláts þess komi. I
því eina íiifeili yrði um vanhöld
að ræða. Til að tryggja það, að
vanhöld ættu sér ekki stað,
mætli líftryggja nemnr.dann hjá
vátryggmgafélagi. Vát rygginga-
félögin lána nú út á líftryggingu
lántaka.
Námslán fari svo til þeirra
næstu nemenda, er þurfa lán til
þess að sianda síraum af námi