Alþýðublaðið - 16.05.1970, Blaðsíða 1

OPNA: EMIL UM TRYGGINGARNAR
Laugardagux 16. maí 1970 — 51. árg. 104. tbl.
■fe Heiðmclí'kursvæðið þarf að stækka og tryggja
þar betri aðstöðu fyrir borgarbúa. Þar þarf að
ge'ra greiðfærari leiðir og merkja götuslcðir.
'ÍZ Stefna ber tað því, að (koma upp fleiri slíkum
svæðum í grennd við borgina.
ÍZ Vernda þarf isvaeði, sem eru sérstæð frá jarð-
sögulegu isjónarmiði, svo sem í Fossvogi, við
Elliðaárvog og Elliðaárnar sjálfar.
Í£ í barna- og unglingaskólum borgarinnar þarf að
taka upp ke(rfisbundna fræðslu f Umhverfis- og
náttúruvernd.
ÍX Reykjavíkurborg þarf að taka frumkvæðið í
náttúruverndarmálum, og koma |í veg fyrir, að
frekari spjöll verði xmnin. Bdrgin þarf að koma
á fót sumardvalarheimilum fyrir reykvísk börn.
ÍZ Koma þarf á helgarferðum á stunrin fyrir efna-
lítið fólk, sem á þess ekki kost iað komast úr borg-
. I
mm. 1
Efla þarf starfsemi Æskulýðsráðs í Isambandi við
veiðiklúbba og námskeið í hagnýtum sveita-
störfum.
BORGIN OKKAR
OG UMHVERFIÐ
□ Borgin okkar er orðin
stórborg með öllum þeim kost
um og göllum, sem fylgja slík
um samfélögum manna. Hvert
borgarhverfið af öðru rís af
grunni. Þar sem áður voru
gróin tún eða gráir melar eru
nú steinsteypt hús og stein-
lögð stræti. Þar sem áður ríkti
kyrrð og friður íslenzkrar nátt
úru eru nú borgarbörn að leik
milli háreistra húsa.
I borginni er allt mannlíf
með sérstökum blæ stórborg-
arinnar. Sífellt lengist bílaröð-
in við götuljósin. Oftar og oft-
ar þurfa menn að taka til fót-
anna yfir göturnar á leiðinni
heiman og heim. Fleiri og
fleiri ókunnug andlit verða á
vegi okkar á daglegri veg-
ferð um borgarstrætin. Hávað-
inn af vélmenningu tuttugustu
aldar lætur sífellt hærra og
hærra í eyrum okkar. Öll borg
in endurómar af ys og þys hins
daglega lífs í stórborg vorra
tíma.
En innan um þessi stein-
Iögðu stræti, innan veggja há-
reistra húsa, mitt í þys stór-
borgarinnar er fólklð sem borg
ina byggir. Innan borgarinnar
jafnt sem utan hennar leitar
þetta fólk íslenzkrar náttúru.
Það leitar kyrrðarinnar í fögru
um.hverfi þar sem unnt er að
létta af sér áhyggjum hvers-
dagslífsins. Það leitar niður að
ströndinni á síðkvöldum og úr
borginni um helgar. Það Ieitar
á vit óspilltrar íslenzkrar nátt
úru, gleðst yfir ilmandi aílgan
gróðursins, andar að sér hreinu
fjallalofti, drekkur úr tærri
bergvatnsá og gleðst yfir því
að búa í fögru og ósnortnu
landi. Reykvíkingar eiga enn-
þá þann ómetanlega auð, sem
finna má í fögru umhverfi, en
þessum auði má ekki glata því
þá hefur maðurinn á hinum
steinlögðu strætum glatað
hluta af sjálfum sér — tengsl-
um sínum við lifandi náttúru.
Þessum tengslum mega íbúar
stórborga sízt við að glata en
þó er engum hættara við því
en einmitt þeim. Og Reykja-
vík er orðin stórborg.
En það eru ekki aðeins hin-
ir fullorðnu sem eiga hér hags
muna að gæta. í borginni eru
þúsundir bama, sem eiga sér
athvarf í leikjum sínum á
strætum hennar og í húsasund
um. Fyrir fáum árum var það
litlum erfiðleikum bundið að
koma borgarbörnum til sumar-
dvalar í sveit, þar sem þau
nutu héilbrigðs lífs, lærðu að
umgangast dýralíf og náttúru
landsins. En dyr þess mikil-
væga skóla eru nú lokaðar
hundruðum ef ekki þúsundum
Reykjavíkurbarna. Með hverju
sumri sem Iíður af æsku þess-
ara borgarbarna fara þau því á
mis við þessi mikilvægu upp-
eldisáhrif. Eftir því sem borgin
vex og húsunum fjölgar f jar-
lægjast þau því sífellt meir og
meir náttúru landsins síns, —
landið sjálft.
í efstu sætum á lista Alþýðu
flokksins í Reykjavík er ungt
fólk, sem flest á börn í barna-
skólum borgarinnar. Þetta fólk
vill ekki, að börn þess fari á
mis við þau tengsl við íslenzka
náttúru, er það sjálft naut í
uppvexti sínum. Það vill
veriída náttúrlegt umhverfi
borgarinnar og lilúa að gróð-
urvinjum innan hennar. Það
býr í stórborg og vill búa í stór
borg. En það vill vernda ís-
lenzkt land fyrir þá sem það
land eiga að erfa, kenna þeim
að umgangast það, virða það
og meta. Þau skilyrði vill það
búa börnum sínum, — börnun
um í borginni. —
Alþýdu
bla
•J