Alþýðublaðið - 04.07.1970, Blaðsíða 8

'8 Laugardaigur 4. júM 1970
við því og tóku það til flutnings,
og það er ekki að orðlengja, að
„skrigiet" gerði stormandi lukku
og það hefur þegar verið flutt
víða um lönd og nú síðast í
Indónesíu.
Annars var það ágætt, sem
maðurinn minn sagði, þegai’
hann heyrði að Indónesar ætl-
uðu að fara að flytja leikritið,
hann spurði nefnilega hvort þeir
iþarna austurfrá gætu ekki sjálf-_
ir rekið upp sín „Silvaöskur".
Ég nýt Iþess að skrifa fram-
haldsleikrit fyrir útvarp, og ég
held það sé kannski aðallega
vegna þess, að ég hef svo næmt
heyrnarminni. Ég bókstaflega
•heyri raddir persónanna með-
an ég skrifa. Heyrðu, og nú eru
það þrumurnar í Heklu ykkar,
sem syngja innan í koilinum á
mér. Það var aldeilis fína óper-
an þarna uppfrá.
Ég í nútímanum hans í fornöldinni
— Elise, er(u ekki dálítið óskyld
viðfangsefni, sakamálasögur og'
barnabækur?
—1 Nei, aldeilis ekki því hvort
tveggja krefst mikiHar spennu.
Annars er alveg sérstök tækni,
sem maður þarf að 'beita við
samningu framhaldssakamála-
leikrita fyrir útvarp. Þú skilur
að láta hvern þátt enda þann-
ig að hlustendur séu skildir eftir
í báspennu og bíða með logandi
eftir.væntingu eftir framhaldinu.
■ —• Fjölskylda þín Else?
. — Maðurinn minn heitir Nils
Faber og hann er bókavörður
eignast ósvikna danska stúlku,
eins og þær gerðu.st beztar, en
í æðum hans rennur að nokkru
rússneskt blóð.
Við búum i háskólahverfinu
í Kaupmannaihöfn og höfum gert
það síðustu átján árin.
Annars erum við hjónin al-
gjörar andstæður, hann lifir og
hrærist í fornöldinni liggui’ jtfir
og grúskar í grískum og róm-
verskum gullaldarbókmenntum
en ég er öll í nútímanum, og
þetta blessast alveg ágætlega,
og það get ég fullyrt, að Nils
er sá bezti gagnrýnundi, sem völ
er á.
— Else. Þú ert á oddinum í
samtökum d-an'sfcra rithöfunda,
er það e-kki?
— Jú, það má segja, ég er
varaformaður sa-mtaka okkar og
ég hef verið það síðan 19fi4 og
a-uk þess er ég í óta-1 nefndum,
s-em stanfa á okkar vegum. S.l.
vetur hefur formennskan að
mestju,- hvílt á mínuim herðum,
'því formaður okikar, Hilmar
Wulf var sjúklinigur um nokk-
urra mánaða skeið, en héfur iiú
aftur náð sér og var hér á
íundunu-m á dög-unum.
Gömul bárujárnhús og fínar villur
Eg nýt þ-ess að starfa í félags-
mél-astússi og er sós-íaldleimóki'ati
upp á gamla móðinn, er að vísu
lítið spennt fyrir Jens Otto
Kragh en Stanning ga-mli var
minn- maður 'og P-e-r Haékkerúp
er- Mka i miklu - Uþpáih'aldi hjá
mér. Já, -ég er eihs og víkíng-
Q Þegar ég lít inn í kaffiteríu
Norræna hússins sé ég, að h-ún
situr hjá tveirn táningstelpum
og í hörkusamræðum. Hún er öll
klædd í gult með band um hár-
ið, grönn og spengileg og hreyf-
ir sig eins og bailerína og heit-
ir Else Fa-ber.
Else er varaformaður danska
ritihöfundasambandsins og hefur
setið hér fund Norræna rithöf-
undaráðsins og er jafnframt gest
ur Ncrræna hússins í R-ey-kjaiVJk
og æt-lar að dvelja hér nokkrar
vikur.
Við Else sitju-m í öðru gesta-
herbergi Norræna hússins og lát
um gamminn geisa, og hún ke-m-
ur víða við, segir skemmtilega
frá og giampinn í augunum er
ií'kastur og í táningunum, se-m
hún var að tala við og auðvitað
reykir hún smávindla eins og
háttur danskra dama er.
Fyrir framan okikur á skrif-
borðinu lig-gja yfir iþrjátíu sendi
bréf, sem faðir hennar sendi frá
íslandi, þegar hann dvaldi hér
á fyrsíu árum aldarinnar við
landmælingar og kortlagnin-g-u á
vegu-m dans-ka herforingjaráðs-
ar mamma var að fá bréfin héð-
an frá pabba auk þess, sem ég
kann þau flest utan að.
„SHvaskriget"
—- Þú hefur skrifað heilmikið,
er það ekki?
—• Jú nokkuð og þá fremst
barnabækur, sem eru tólf tals-
ins, og fjaila sex þeirra um líf-
ið í gömlu dönsku nýlendunum
í Vest'Ur-Indíum, eru eins kon-
ar sögulegir barnarómanar.
Þegar ég bvrjaði að skri-fa,
þá var það aðallega þi’ennt, secm
mig langaði að skrifa um, og
sem heillaði m.ig meira en ann-
að. í fyrsía lagi voru það píla-
gnímarnir, sem héldu vestur um
ha-f á skipinu Mayflower, í öðru
lagi týróiska þjóðhetjan Andre-
as Hofer, sem uppi var á dögum
Napóleons og rak hann tvivegis
út úr Týról og svo í þriðja lagi
ísland, já og nú er einmitt röð-
in komin að íslandi.
Þá hef ég líka skrifað saka-
málasögur og framhaldsleikrit
fyrir útvai’p aðallega um saka-
-mál.
ins. Einnig -hefur Else meðferð^
is frumrit af kortum efíir föður
sinn, sem hún ætlar að jtofa
Þjóðminjasaíni íslands.
— Hverni-g fir/nst þér amiars
að koma hingað í fyrsta sinn,
Else? spyr óg.
— Dásam.legt og raunar finnst
mér, eins og ég sé að koma í
annað sinn til síaðar, sem ég
þó aldrei hef séð. Síðan ég man
fyrst eftir mér hefur Island s>«5
ið mér nær en flest önnur lönd,
því mér ér í ferskú minni, þeg-
Þekktasti leynilögregluróman-
inn minn heitir „Gráa konan“
og hefur verið þýddur á sænsku,
fin.nsku og þýzku, — og nú þagn
ar Else andartak og -verður
hugsi og svo hvíslar 'hún ofur-
lágt:
— Og svo hef ég líka skrifað
tvær ást-arsögur, en þær voru
víst ekki -góðar.
Já. það var þetta með útvarps-
leikritin; ég hafði um nokkurt ^
skéið þýtt framhaldsleíkrit fyr-
ir útvárp og félck. lítiS bongað . :
fyrir. Þá datt mér í hug að
reyna að semja sjálf, en úivarps
menn vildu ekki kaupa. Ég var
aJdeilis -ekki á -því að gefast upp,
hélt áfram að skrifa og notaði
dulnéfni, og þegar þeir háu herr
ar hjá. útvarpinu höfðu kynnt
sér Jéikritið J,Silvaskriget“. eftir
Cecií Burto'n, þá voru þeir fljót
ir'að bíta á agníð sémiáagtlginu
vjð Konunglega hás-kólabóka-
safnið í Kaupmannahöfn. Nils,
maðurinn minn er kominn af
þekktri læknaætt og föður-bróð-
ir hans var prófessor Knud Fa-
ber, sem flestir læknar þekkja
til. Aftur á móíi er ég af-bænda
æítum frá Norður-iSjá'la'ndi.
Áður en við -hjónin giftumst,
sagðist maðui'inn :minn vilja
arnir í garnla daga sprúðiandi
stríðsig-löð og mesta forað, ef
því er að skjpta.
— Hiverni'g finnst þér Reykja-
vik?
— Veiztu, að mér hefur oft
verið sagt að Reykjavík væri
ósköp lágkúrulegur bær laus við
allan þokka og glæsileik, en þar
er
An
hrí
l'eg
ar
og
rei
sai
tín
ný;
leg
Re;
íbú
vei
yzt
I
koi
ar’
ir :
noi
vei
þvi
ekj
að
hé]
no:
ek3
sk<
sjc
arl
sæ
Su
ið
mi
iin
in.
að
iig
up
in:
ve
.-sá
■ itt
,nr
,<ra;
iá
(Þi
K:
idí
<ár
-bi
læ
HkK
JW
.lúi
:iei
tm
yí
iei
vt