Alþýðublaðið - 11.07.1970, Blaðsíða 2

2 Laugard'agur 11. júlí 1970

Afmælisbörnin í júlí
Þá er komið að yðjíkur, krakkar, 10 ára og yngri,
■se(m eigið afmæli í júlí. Fyllið út eyðublaðið bérna
fyrir neðan og sendið það til B'arnasíðunnar innan 14
daga merkt AFMÆLISBÖRN.
Ég verð....ára.........júlí.
Nafn ............77 |
Heimili............
Sími .............
Skrýtlur
Hvað finnst þér að við ættum að láta hann Halla
litla læra þegar hann er orðinn stór? Hann er svo j
‘skelfing óáreiðanlegur.
Ætli það sé ekki bezt að gera úr honum veðurfræð-
ing.
Læknirinn: Ég er að hugsa um að láta taka rönt-
genmynd af manninuim yðar.
. Konan: Það er alveg óþarfi. Ég þekki hann Jón
minn út og inn.
Mamma, hvemig er í Paradís? ■
Það er eins og .héma heima, Gunna litla, þegar 8
pabbi þinn er í skrifsibofunni og bræðtir þínix í skól- 8
íanum. _
Hvað ertu gamall, kunningi? i
Ég er tó'lf ára. ,
Þá er víst ekki langt þangað til þú verður fermdur. I
. Nei, en hvað eruð þér gamall?
- Ég er nú orðinn 79 (ára.
— Þá er víst ekki ian'gt þangað til þér verðið graf-
inn. - új
Með hvorri hend'inni borðar þú graut?
Auðvitað með hægri hendinni. Ég er ekki örvhent-
LITLAS
ur.
Ég borða alltaf með skeiðinni. ,
Óli: Er mönnum refsað fyrir það sem þeir gera 9
•ekki?
Kennarinn: Nei, það held ég tæplega. Hvers vegna ■
spyrðu að því?
Óli: Af því að ég hef .ekki reiknað heima.
Gerist áskrifendur I
Áskriffarsíminn er 14900 |
□ Einu sinni var lítil svört
bjalla sem átti heima langt,
inn í skógi. Hvað get ég gert,
sem er bara kolsvört, liugsaði
hún. Hér eru svo mörg skraut-
le-g liðrildi, allavega rauð, græn,
hvít og blá, íallegir brúnir maur
ar og Maríuhænur með rauðu
vængina sína. Hér eru blóm í
öllum bugsanlegum litum og
furutré sem ég bý hjá hefur svo
mjúkar grænar nálar.
Litla bjailan sat á grasstrái og
grét.
Svart er svo Ijótur litur, kjökr
aði hún. Nú er sumar og himinn
inn beiðblár og sólin skín svo
dásamlega, og ég verð að sitja
hér kolsvört. Af bverju þarf ég
að vera svona svört?
Engispretia sem hafði heyrt
til lillu bjöllunnar Ihraðaði sér
ti,l hennar. Þú áit ekki að vera
að kvarta. Þú erí svört til þess
að fuglarnir sem gjarnan v.tlja
borða þig eigi ekki eins auðvelt
með. að finna þig, sagði hún.
Þannig er það með öll dýr, einn
ig skordýrin. Svona er þetta
líka hjá fuglunum þeir hafa liti
sem líkasta náttúrunni. Þetta
er tií að vernda okkur dýrin,
bjália lit.la. Nú skalt þú hætta
að gráta. Mér finnst svart reglu
lega falleg’jr litur.
En bjallan hétt áfram að gráta
og heyrði naumast það sem engi
sprettan sagði.
Horfðu bara á brennisþleyna,
sagði bjallan, sjáðu hvað hún
er geislandi gul, og sjáðu gleym
m.ér-eyna sem er svo fallega Elá.
Þú ert nöldrari sagði engisprett-
an óþdlinmóð. Heldurðu að ég
hafi beðið um að vera grænj
Nei, aldeilis ekki. En til alirar
hamingju get ég spiiað með fót
unum, o.g það geri ég þegar ég
verð snrgmædd. Á ég að spila
svolítið fyrir þig?
Engisprettan beið ekki eftir
svari heldur fór að núa saman
fótunum. Er þetta ekki bara
gott? spurði hún giöð. Ég kemst
alltaf í gott ?kap þegar ég heyri
engisprettu-músik.
Ég get ekki einu sinni spil-
að, sagði bjal.lan hrygg. Ég er
bara hér og er kolsvört.
Reyndu þá að syngja! sagði
engisprettan um leið og hún
hoppaði í burlu á löngu fótun-
um sínum.
Já, engisprettan getur svo sem
íalað og verið glöð. Hún er bæði
græn og getur spilað með fótun-
um. En hvað get ég? Ekkert. Ég
verð að vera hér og vera kol-
svört, sagði hún og brast afíur
í grát.
Þá kikti moldvarpa út úr hol-
unni sinni. Hún bjó við sama
furutré og bjallan og var öil
gljásvört.
Hvað heyr.i ég? spurði mold-
varpan. Situr þú þarna kvein-
andi og kvartandi aE því að þú
ert svört? Það er iþað fallegasía
sem 'þú getur verið skal ég segja
þér. Líttu á mig. Sjáðu hvað
þetta er dásamiega failegur litur.
. Svo gljásvartur. Þú ert heppin
máttu vita, Þú líkist mér.
Nei, ég hef ekki svona faile.gar
gullhendur,.sagði bjallan. Henni
fannst stirn.a. af loppum moid-
vörpunnar.
Sagðir þú gullhendur, sagði
moldvarpan. Þetta er harpan
mín, Gullharpan, sem Jói trölla-
. kóngur gaf mér. Loppurnar inín
ar eru svartar- eins og þú geiur
séð.
Ekki á ég neina gutthörpu,
vældi bjaUan. Moldvarpan gafst
upp á að hlusla á allt kveinið
og kvartið í bjöllunni, og fór á
móís við Maríu'hænu sem kom
skpkkandi með Jítinn trompet
í Tnunninum.
Sjáið! hrópaði Maríuhænan.
Sjáið hvað trölitkonungurinn gaf
mér! Trompet!i Úr ekta, ekta
silfri. Maríu'hænan var svo glöð
að hún tók andköf um leið og
hún sagði orðin. Ég mætti þrem
maurum og þeir voru allir með
fallegar hvítar írwnmur. Og vil
ið þið bara! Kóngulóin er búin
að fá sér gítar og strengina í
hann gerði hún úr spunaþráð-
urium sínuni, Nú getum vlð stofn
að síærðar hljómsveit.
Ekki ég, sagði bjail'Ian. Ég get’
ekki verið í neinni ihljómsveit,
af því að ég kann eicki að spila
á neitt hljóðfæri, og ég á heldur
ekki neitt hljóðfæri. Syngdu þá,
sa-gði merkasti fuglinn í skógin-
um. Hann sat efst í furutrénu
og söng svo unun var að heyra.
Hefurðu ekki heyrt að allir fug'i
ar syngja með sínu nefi?
Ég er ekki fugl og ég hef ekk
ert nef, sagði bjal'lan hrygg.
Ég skríð aðeins um og er kol-
svört. Oh, hvað a'llí er leiðinlegt.
Þá kom lítil kolsvört bjalla
skríðandi fram hjá furuii-énu.
Þegar hún sá hryggu ’bjöiluna
staðnaemdist hún. Þetta er fal-
legasta .bjalla sem ég hef séð,
hugsaði hún. Henni verð ég að
kynnast og ef til vill getum við
orðið vinir.
Bjöllurnar tvær störðu hvor
á aðra. Þær voru graflcyrrar og
störðu aðeins hvor á aðra. En fal
leg bjalla, hugsuðu þær hvor
fyrir sig. En hvað svarti lit-
urinn er fállegur á bakinu. En
falleg svört bjalla, hugsuðu þær
báðar. !
Nú stofnum við Mjómsveit
og spihim tyrir tröllkónginn,
hrópaði Maríuhænan. Síðan
spurði ihitn öll dýrin ihvort þau
vildu ekkki vera í hljómsvejt-
inni. Allir sögðu já, og byrjuðu
að spi-la. Syngið þið með kajll-
aði fuglinn til bjallanna. Eig-
urn við að gera það? spurði
hrygga bjalian stöllu sína. Já,
endilega, svaraði hin bjallan.
Ja, þá syngjum við með sagði
'hrygga bjalilan, en ihún var alls
ekki hrygg lengur heldur ákaf-
lega glöð vegna þess að nú hafði
hún eignazt vin. —
BARNAGAMAN:
Umsjón: Rannvoíg Jóhannsdóttir